Το ακόλουθο βίντεο που αναλύει το πλήγμα στο Πεντάγωνο και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2004, καταρρίπτει την επίσημη ιστορία για το τι πραγματικά συνέβη την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001. Αυτό που από πάντα ήταν απίστευτα προφανές είναι το ότι κανένα Boeing 757 δεν χτύπησε το Πεντάγωνο εκείνη τη μέρα πριν από 16 χρόνια. Μάθετε όλη την αλήθεια τώρα σε 5 λεπτά μόνο.

Τον Σεπτέμβρη του 2015, το Ισλαμικό Κράτος βιαιοπραγούσε στη Συρία, σφάζοντας αμάχους πολίτες και καταστρέφοντας πόλεις για περίπου 4 χρόνια. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν βάσιμοι λόγοι για να πιστεύει κανείς ότι το ΙΚ και οι δυνάμεις των «ανταρτών» θα συνέτριβαν τον Συριακό Αραβικό Στρατό και θα ανέτρεπαν την κυβέρνηση της Συρίας. Και όλο αυτό συνέβαινε παρά το γεγονός ότι ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ τάχα «βομβάρδιζε το ΙΚ» για ένα χρόνο σχεδόν, με το περίεργο αποτέλεσμα οι τζιχαντιστές να έχουν αυξήσει την επικράτεια τους σε Συρία και Ιράκ. Σε αυτό το σημείο ήταν εντελώς ξεκάθαρο ότι ο μόνος λόγος που οι πληρωμένοι μισθοφόροι τζιχαντιστές μπορούσαν καν να απειλήσουν την Συρία, ήταν επειδή λάμβαναν χρηματοδότηση, οπλισμό και εκπαίδευση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, τις χώρες του Κόλπου.

Όταν όμως η Ρωσία επενέβη στις 30 Σεπτεμβρίου του 2015, το ΙΚ και οι άλλες τρομοκρατικές ομάδες «ανταρτών» είδαν τις περιοχές τους και τους αριθμούς τους να μειώνονται ταχύτατα, παρά τις αμερικανικές ενισχύσεις. Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπιού από τις ρωσικές δυνάμεις κατά το τέλος του περασμένου έτους, ακολούθησαν κι άλλες δραματικές νίκες του Συριακού Στρατού (με την στήριξη της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας), με την πιο πρόσφατη και ίσως την πιο οριστική να έχει συμβεί αυτή την βδομάδα, την απελευθέρωση της συριακής πόλης Ντέιρ-αλ Ζορ.

Μπορεί να έχει διαφύγει της προσοχής σας, αλλά τα τελευταία δυο χρόνια, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ είτε αγνοούν είτε επικρίνουν συστηματικά τις νίκες του Συριακού Στρατού και της Ρωσίας στη Συρία. Αυτό δεν μας προκαλεί έκπληξη φυσικά, αφού το ΙΚ αποτελεί στρατό αντιπροσώπων των ΗΠΑ και των χωρών του Κόλπου, ειδικά σχεδιασμένο για να διεξάγει πόλεμο εναντίον του συριακού λαού, να καταστρέψει τη Συρία ως κράτος, και να την ξαναφτιάξει ως κράτος υποτελές στην αμερικανική αυτοκρατορία. Κατά τις σπάνιες αυτές περιπτώσεις που τα δυτικά ΜΜΕ έκριναν σκόπιμη την αναφορά των επιτευγμάτων του συριακού και ρωσικού στρατού, προτιμούν να τις καταδικάσουν ως «ρωσική επιθετικότητα» ή «ο Άσαντ δολοφονεί το λαό του».

Η απελευθέρωση της Ντέιρ-αλ Ζορ αυτή τη βδομάδα, αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Αν και δεν υπήρξαν συγκεκριμένες καταδίκες, θα δυσκολευτείτε να βρείτε αναφορές στα επικρατούντα αμερικανικά ΜΜΕ σχετικά με τη ρωσική αεροπορική επίθεση σε υπόγειο κέντρο διοίκησης κοντά στην πόλη που σκότωσε 40 μέλη του ΙΚ, συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων κορυφαίων στελεχών του. Ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη που σκοτώθηκαν βρισκόταν κι ο Αμπού Μουχαμάντ αλ-Σιμάλι, ο αυτοαποκαλούμενος «εμίρης της Ντέιρ-αλ Ζορ».

Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ακόμα θυμάμαι τις μέρες όταν το να είσαι μέλος της πολιτικής αριστεράς στην χώρα μου σήμαινε να πάρεις θέση εναντίον του Μπους και της νέο-συντηρητικής/νεοφιλελεύθερης ατζέντας του, να αντισταθείς στο απολυταρχικό Patriot Act και να είσαι εναντίον ενός πολέμου στο Ιράκ για τα πετρέλαια μέσω προπαρασκευασμένων ισχυρισμών για Όπλα Μαζικής Καταστροφής και την αλ Κάιντα.

Το να στηρίζει όμως κάποιος την πολιτική αριστερά στις μέρες μας, είναι δυστυχώς σαν να παραδέχεται ότι έχει χάσει εντελώς την αντικειμενικότητα στην προοπτική του, ενώ ταυτόχρονα χάνει και την κοινή του λογική σε ταχείς ρυθμούς. Σήμερα, οι ανθρωπιστικοί αγώνες της αριστεράς στρέφονται γύρω από τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, τα αποχωρητήρια για ουδέτερα φύλα και τα δικαιώματα των παιδεραστών ακόμα, αντί να διαμαρτύρονται για την αναίτια βαρβαρότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που έχει φέρει το θάνατο σε περισσότερους από 4.5 εκατομμύρια ανθρώπους κατά το διάστημα των τελευταίων 15 ετών.

Παρόλο που οι πολιτικές της αριστεράς είχαν ξεκινήσει να «χαλούν» από χρόνια πριν, φαίνεται ότι ήταν υπό την κυβέρνηση του Ομπάμα που εδραιώθηκαν για τα καλά κάποιες σάπιες ιδεολογίες. Κατά την διάρκεια αυτών των 8 χρόνων, υπό την - ονομαστικά και μόνο - δημοκρατική κυβέρνηση, οι αριστεροί γελούσαν όταν ο Ομπάμα αστειευόταν πως τα μη επανδρωμένα σκάφη του βομβάρδιζαν τους μελλοντικούς αγαπητικούς των θυγατέρων του, καθώς τα ίδια αυτά σκάφη βομβάρδιζαν παιδιά σε μακρινές χώρες. Ότι καλό υπήρξε ποτέ στην αμερικανική πολιτική αριστερά, έχει τώρα αντικατασταθεί από ένα κίνημα γεμάτο άτομα που φαίνονται πρόθυμα να ξεγελαστούν ώστε να υπηρετήσουν ένα καθαρά ψυχοπαθητικό πρόγραμμα.

Από το 2010, ο πάτερ Ντάνιελ Μάες (78) από το Βελγικό μοναστήρι Πόστελ, είναι κάτοικος του μοναστηριού Μαρ Γιακούμπ (του 6^ου αιώνα) της πόλης Γκάρα, που βρίσκεται 90 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας της Δαμασκού. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έχει επιστρέψει αρκετές φορές στη γενέτειρα του για να δώσει σεμινάρια, αλλά παραμένει μόνιμος κάτοικος Συρίας.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον πάτερ Ντάνιελ. Αυτό που ακολουθεί είναι η δική του ιστορία. Μου μίλησε για τον λόγο που επισκέφτηκε τη Συρία το 2010, και για το πολιτισμικό σοκ που βίωσε όταν πρωτοέφτασε στη χώρα. Μου μίλησε επίσης για το γεγονός ότι δεν υπήρξε ποτέ λαϊκή εξέγερση στη Συρία, για την προπαγάνδα σχετικά με τις χημικές επιθέσεις, μου εξιστόρησε τις σπαρακτικές ιστορίες των ίδιων των Σύριων και επαίνεσε την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, του Συριακού στρατού και της Ρωσίας στους κατοίκους της Συρίας.

Η πορεία για «Λευκή Υπεροχή» και η αυτοκινητιστική επίθεση στο Σάρλοτσβίλ την περασμένη εβδομάδα, έχει παρουσιαστεί από τα επικρατέστερα ΜΜΕ ως σαφή ένδειξη του ενδημικού ρατσισμού στην Αμερική, και ιδιαίτερα των συντηρητικών και αυτών που ψήφισαν ή στηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ρατσισμού και διακρίσεων στην Αμερική του σήμερα, εναντίον των μαύρων, των Λατίνων, των ομοφυλόφιλων και των τρανσέξουαλ, ή έτσι μας λένε. Πρέπει επομένως κάτι να γίνει και όλοι μας θα πρέπει να στηρίξουμε αυτές τις «μειονότητες» και τον αγώνα τους για «ίσα δικαιώματα».

Σε αυτή την ατμόσφαιρα υστερίας, υποτιθέμενοι «εκπρόσωποι» κάθε άλλης μειονότητας έχουν ανέβει στο βάθρο του θύματος. Εάν είστε μέλος κάποιας μειονότητας και αισθάνεστε ότι βιώνετε διακρίσεις, υπάρχει η ενεργή ενθάρρυνση να βγείτε στους δρόμους και να διαμαρτυρηθείτε γι' αυτό. Εάν είστε μέλος κάποιας μειονότητας αλλά δεν αισθάνεστε ότι βιώνετε διακρίσεις, τότε μάλλον έχετε εσωτερικεύσει και αποδεχτεί τις διακρίσεις και θα πρέπει να ξυπνήσετε και να αρχίσετε να διαμαρτύρεστε.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν, όχι ότι οι διακρίσεις είναι ενδημικές στις ΗΠΑ, αλλά ότι η ετικέτα «θύμα» υπόσχεται όλων των ειδών τα μη δεδουλευμένα προνόμια - και δύναμη ακόμη - και θα ήταν ανοησία να μην τ' αρπάξει κανείς έτσι όπως απλόχερα προσφέρονται.

Το περιβαλλοντικό χάος συνεχίστηκε αμείωτο και τον Απρίλη.

Μετά το Περού, που πνίγηκε από τις πλημμύρες τον Μάρτη, σειρά είχε η Κολομβία, με εκτενείς βροχοπτώσεις και πλημμύρες που προκάλεσαν θανατηφόρες κατολισθήσεις στην πόλη Mocoa. Μεγάλες πλημμύρες και κατολισθήσεις έπληξαν επίσης την Ινδία, την Ινδονησία, τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Οι δασικές πυρκαγιές έπληξαν για άλλη μια φορά την πολιτεία της Φλόριντα στις ΗΠΑ, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες καλύφθηκαν από ανοιξιάτικο χιόνι, και ως εκ τούτου, πολλές καλλιέργειες καταστράφηκαν.

Μετεωρίτες/πύρινες σφαίρες έκαναν την εμφάνιση τους στους ουρανούς από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, και είχαμε και την ιδιαίτερη επίσκεψη ενός κομήτη.

Αυτά ήταν τα σημεία των καιρών τον Απρίλη του 2017...

Ή παρακολουθείστε το βίντεο στο Sott.net's Vimeo Channel

Κατά τη «νικητήρια» ομιλία του μετά τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο Εμμανουήλ Μακρόν δήλωσε ότι θα εκπροσωπήσει όλους τους γάλλους στην «αντιμετώπιση της απειλής των εθνικιστών».

Προφανώς, το να είναι κανείς γάλλος εθνικιστής είναι πλέον έγκλημα μίσους.

Είναι πολύ ύποπτο που ο Μακρόν έλαβε τους περισσότερους ψήφους και τώρα πιθανότατα να κερδίσει την προεδρία στις 7 Μαΐου.

Ποιος είναι ο Μακρόν; Ένας 39χρονος τραπεζίτης των Rothschild που ήταν ουσιαστικά άγνωστος πριν από δυο χρόνια, εγκριμένος από Ομπάμα και ΝΑΤΟ, δεν έχει εκλεγεί ποτέ σε δημόσιο αξίωμα, εκτέλεσε το αξίωμα του υπουργού οικονομικών για δυο χρόνια υπό την κυβέρνηση Ολάντ όπου είχε προτείνει ένα «εργασιακό» νόμο που φέρει το όνομα του και προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών να διαδηλώσουν εναντίον του, οπότε έπρεπε να τεθεί σε ισχύ μέσω εκτελεστικού διατάγματος και μέσω ενός μανιφέστου ελαφρώς πιο αδιάφορο απ' ότι η προσωπικότητα του.

Το περιβαλλοντικό χάος του πλανήτη συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς κι αυτό το μήνα. Διάφορες πύρινες σφαίρες θεάθηκαν σε κάθε πλευρά του κόσμου. Δασικές πυρκαγιές κατάστρεψαν αρκετές κεντρο-δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, ενώ ασυνήθιστα ισχυροί άνεμοι έπληξαν το Ιλινόις και τη Νέα Υόρκη. Η Μαδαγασκάρη χτυπήθηκε από μια άγρια καταιγίδα, και την ίδια μοίρα είχαν η Βραζιλία, η Νέα Ζηλανδία και η Γαλλία.

Σοβαρές πλημμύρες έπληξαν πολλές περιοχές του πλανήτη, με το Περού να έχει πληγεί χειρότερα απ' όλες - δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες έχουν μείνει άστεγοι. Με τεράστια παλιρροϊκά κύματα από το Ιράν μέχρι τη Νότιο Αφρική, με περίεργες εκρήξεις «αερίου» στη Βρετανία και διαρροές μεθανίου στη Ρωσία, για να μην αναφερθούμε στο χιόνι στα ανοιχτά των ακτών της Αφρικής και τους κεραυνούς που έπεσαν σε αυτοκίνητα, ο Μάρτης ήταν ένας πολύ έντονος μήνας για τον πλανήτη και τους κατοίκους του.

Οι τελευταίες μέρες ήταν τρομακτικά ενδιαφέρουσες στον γεωπολιτικό κόσμο των τρομοκρατικών επιθέσεων και όσον αφορά το «βαθύ κράτος εναντίον Τραμπ» (που δεν είναι καθόλου αμοιβαία αποκλειόμενα γεγονότα).

Πρώτα σημειώθηκε η επίθεση στην Αγία Πετρούπολη όπου ένας νεαρός άντρας από το Κιργιστάν χωρίς κανένα ιστορικό βιαιότητας, αποφάσισε να πυροδοτήσει μια βόμβα στο μετρό σκοτώνοντας τον ίδιο και 14 άλλους αθώους πολίτες. Η ρωσική αστυνομία βρήκε στη σκηνή του εγκλήματος το DNA του Ακμπαρζόν Τζαλίλοφ, ο οποίος ζούσε στη Ρωσία εδώ και χρόνια. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τζαλίλοφ ενήργησε μόνος του, ή ότι ήταν ο «εγκέφαλος» πίσω από αυτή τη θηριωδία. Όπως έχω εικαστεί σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οποιοσδήποτε αφελής και εύκολα χειρίσιμος, που μπορεί να μεταφέρει ένα σακίδιο, που κάποιος άλλος του έδωσε, σε κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία, μπορεί να μετατραπεί σε ανυποψίαστο «βομβιστή αυτοκτονίας».

Ποιος/οι θα μπορούσαν να ήταν συνεργός/οι του Τζαλίλοφ; Σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ, κάπου στα ψηλά της λίστας ενόχων βρίσκεται κι ο ίδιος ο Πούτιν. Το BBC δήλωσε με ευκολία ότι η βομβιστική επίθεση ήταν «κάποιου είδους προσπάθεια για να αποσπάσουν την προσοχή από εκκλήσεις για διερεύνηση της διαφθοράς και απαιτήσεις για την παραίτηση του προέδρου Πούτιν...»

Ακόμα μια «τρομοκρατική επίθεση». Άλλο ένα ξέσπασμα συμπαράστασης, αυτή τη φορά για το Λονδίνο. Άλλος ένας γύρος υποκρισίας των ΜΜΕ που εκ προθέσεως αγνοεί την αυτονόητη εξήγηση αυτού του είδους των περιστατικών.

Την Τετάρτη 22 Μαρτίου, γύρω στις 2:40 μμ (τοπική ώρα) λέγεται ότι ένας «μοναχικός λύκος», ένας 52χρονος ονόματι Khalid Masood, οδήγησε ένα μαύρο SUV κατά μήκος του πεζοδρομίου της 252-μέτρων γέφυρας του Westminster, παρασύροντας τουλάχιστον 12 πεζούς και σκοτώνοντας δύο από αυτούς. Το SUV έχει πλάτος σχεδόν 2 μέτρα, και ο πεζόδρομος έχει πλάτος περίπου τριάμισι μέτρα. Από τη μια πλευρά περνούν οχήματα και από την άλλη βρίσκεται το πέτρινο κιγκλίδωμα της γέφυρας. Το SUV ταξίδευε με τουλάχιστον 60 χιλ/ώρα. Άρα θα ήταν ένα μάλλον δύσκολο, αν και φρικιαστικό, επίτευγμα.

Φεύγοντας από τη γέφυρα, ο Masood προχώρησε αριστερά προς την μπροστινή μεριά των κτιρίων του κοινοβουλίου, όπου ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και προσέκρουσε το SUV στα κιγκλιδώματα κοντά στην είσοδο με το όνομα Carriage Gate, η οποία θεωρείται «αδύναμο σημείο» και φρουρείται από άοπλους φύλακες.

Βγαίνοντας από το όχημα προσπάθησε να εισέλθει στο κτίριο κι εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν αστυνομικό, τον οποίο μαχαίρωσε. Στη συνέχεια ο επιτιθέμενος πυροβολήθηκε θανάσιμα από αστυνομικό περιπολίας που βρισκόταν στην περιοχή. Ήταν μια ξεκάθαρη επίθεση εναντίον του «κέντρου εξουσίας» του Ηνωμένου Βασιλείου, που σχεδιάστηκε ώστε να προσελκύσει την προσοχή της βρετανικής πολιτικής ελίτ (και χωρίς αμφιβολία το πέτυχε).

Όπως συμβαίνει συχνά με τέτοιου είδους επιθέσεις σε δυτικά κράτη, τα δημοσιεύματα που κυκλοφόρησαν αμέσως μετά την επίθεση αναφέρθηκαν σε αυτόπτες μάρτυρες οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι είδαν δύο άτομα μέσα στο αυτοκίνητο: ένα μελαμψό άντρα με γένια (που ταιριάζει στην περιγραφή το άτομο που πυροβολήθηκε από την αστυνομία έξω από το κοινοβούλιο) κι ένα λευκό, φαλακρό άντρα. Αλλά με τον πυροβολισμό και το θάνατο ενός μόνο άντρα και την επίσημη αφήγηση να επιμένει σε αυτό, οι αρχικές αναφορές των αυτοπτών μαρτύρων έχουν χαθεί πλέον από τη μνήμη, και δεν αναφέρονται πια.