Τα τελευταία χρόνια, πληθαίνουν οι έρευνες που δείχνουν ότι
ο έρωτας μετατοπίζεται από την οffline ζωή, στην online. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί, αφού η ίδια η ζωή των περισσότερων ανθρώπων, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τα social media. Τσατάρουμε περισσότερο με τους φίλους μας και λιγοστεύουν οι κατ'ιδίαν συζητήσεις λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου αλλά και ενός αυξανόμενου εθισμού του μέσου όρου στα κοινωνικά δίκτυα. Και μπορεί, έρευνες στις ΗΠΑ να δείχνουν ότι τα social media λειτουργούν ως αντικαταθλιπτικό για τους ηλικιωμένους ανθρώπους, δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τις νεαρότερες ηλικιακές ομάδες.
Εκεί βλέπουμε μια γενιά, να αναπτύσσει κώδικες που είναι αναγνωρίσιμοι σχεδόν αποκλειστικά στη διαδικτυακή κοινότητα, να δηλώνει πως βιώνει έντονη μοναξιά, να μουδιάζει όταν πρέπει να αναπτύξει σχέσεις έξω από τη σφαίρα του διαδίκτυου. Στην Κίνα και την Ιαπωνία, αναπτύσσεται το φαινόμενο «ενοικίασης προσώπων». Μοναχικοί Ασιάτες, μισθώνουν ηθοποιούς προκειμένου να υποδυθούν τους συντρόφους τους. Οι δε εφαρμογές αναζήτησης ερωτικού σύντροφου, αποκτούν ολοένα και περισσότερους φαν που καταφεύγουν σε αυτές για ένα γρήγορο σεξ, ή έναν ρομαντικό έρωτα.
Το 2011, το 33% των Ελλήνων δήλωνε πως βρήκε τον - την σύντροφο της ζωής του στο διαδίκτυο.
Τα social media και οι εφαρμογές αυτές, είναι τελικά ο νέος τρόπος ανάπτυξης γνωριμιών, ή μήπως ο λόγος για τον οποίο αλλάζει ο τρόπος που βιώνουμε τον έρωτα; Η μοναξιά οδηγεί στην αναζήτηση συντρόφων μέσω του διαδικτύου, ή η υπερβολική ενασχόληση με το διαδίκτυο εμποτίζει τους ανθρώπους με γερές δόσεις μοναξιάς και συχνά κατάθλιψης. Πώς διαμορφώνεται ο ερωτικός λόγος στην εποχή των social media όπου μπορεί να καταναλώσει κανείς συντρόφους με το πάτημα ενός κουμπιού; Μπορούμε να ζήσουμε ερωτικά χωρίς το τυχαίο της συνάντησης, χωρίς το ρίσκο της απόρριψης, χωρίς τον συγχρωτισμό μας σε χώρους δημόσιους ή ιδιωτικούς στην πρώτη μας γνωριμία; Μήπως γινόμαστε περισσότερο αναζητητές ηδονών, και αν ναι, είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό αυτό;
Σχόλιο: Δείτε ακόμα,