Παρόλο που όταν βρισκόμαστε σε μια συναυλία έχουμε την εντύπωση ότι ο ρυθμός οδηγεί την πλειοψηφία των ανθρώπων να χορεύουν ομοιόμορφα, πρόσφατη έρευνα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Γιουμπάσκουλα της Φινλανδίας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «PNAS», δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο χορεύει κάθε άνθρωπος είναι τόσο μοναδικός ώστε να μπορεί να αναγνωριστεί ακόμη κι από έναν υπολογιστή.

Στην έρευνα συμμετείχαν 73 άνθρωποι, οι οποίοι κλήθηκαν να χορέψουν μπροστά από μία κάμερα στον ρυθμό οκτώ πολύ διαφορετικών ειδών μουσικής: μπλουζ, τζαζ, κάντρι, ηλεκτρονική μουσική, μέταλ, ποπ, ρέγκε και τζαζ.

Οι κινήσεις των συμμετεχόντων καταγράφηκαν και αναλύθηκαν από ένα λογισμικό με τη συμβολή της τεχνητής νοημοσύνης. Αρχικά, οι επιστήμονες «ζήτησαν» από τον αλγόριθμο να «μαντέψει» το είδος της μουσικής με βάση τις κινήσεις των ανθρώπων.

Στο πείραμα αυτό, ο αλγόριθμος απέτυχε: το ποσοστό επιτυχίας του περιορίστηκε στο 30%. Ωστόσο, όταν ο υπολογιστής κλήθηκε να αντιστοιχήσει τις κινήσεις του σώματος σε συγκεκριμένα πρόσωπα, η επιτυχία ήταν πρωτοφανής: κατάφερε να ταυτοποιήσει με επιτυχία 94% των συμμετεχόντων στην έρευνα αναλύοντας τις κινήσεις του σώματός τους καθώς αυτοί χόρευαν.

Το τραγούδι «The Shape of You» του Εντ Σίραν προκαλεί χαρά. Οσο για το «Careless Whispers» του Τζορτζ Μάικλ το συναίσθημα που γεννά θα μπορούσε να μεταφερθεί ως ένα... ω λα λα (αυτό της ακαταμάχητης έλξης)!
Μεγάλο δείγμα εθελοντών, πλήθος ειδών μουσικής

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ πραγματοποίησαν μια... μουσική μελέτη σε περισσότερα από 2.500 άτομα στις ΗΠΑ και την Κίνα σχετικά με τη συναισθηματική τους απόκριση σε χιλιάδες τραγούδια από πολλά είδη, συμπεριλαμβανομένων της ροκ, της τζαζ, της παραδοσιακής μουσικής, της κλασικής μουσικής και της χέβι μέταλ.

Τι ανακάλυψαν, σύμφωνα με δημοσίευση στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences»; Ότι η υποκειμενική εμπειρία της ακρόασης μουσικής μπορεί να «χαρτογραφηθεί» μέσω τουλάχιστον 13 διαφορετικών συναισθημάτων και συγκεκριμένα των: διασκέδαση, χαρά, ερωτισμός, ομορφιά, χαλάρωση, θλίψη, ονειροπόληση, θρίαμβος, άγχος, φόβος, ενόχληση, πρόκληση, ενθουσιασμός.

«Καταγράψαμε το μεγαλύτερο φάσμα συναισθημάτων που οι άνθρωποι βιώνουν οικουμενικά μέσω της γλώσσας της μουσικής» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κύριος συγγραφέας της νέας μελέτης Ντάκερ Κέλτνερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.

Μπορεί το µυαλό µας να αλλάξει τη ζωή µας; Μπορεί. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, τα είχε πει από παλιά: «Είναι πιο σηµαντικό να γνωρίζουµε τι είδους άτοµο έχει µια ασθένεια από το να γνωρίζουµε τι είδους ασθένεια έχει ένα άτοµο». Το πώς µπορεί να επιδράσει η σκέψη µας στο σώµα είναι αποδεδειγµένο µε τα πειράµατα που έχουν γίνει από τους επιστήµονες µε τη χρήση ψευδοφαρµάκων (placebo) για παράδειγµα.

Είναι πραγµατικά εντυπωσιακή η θετική αντίδραση των ασθενών ακόµη και η ίασή τους µε τη χρήση µιας... καραµέλας (placebo) - µια εικονική δηλαδή θεραπεία. Και αντίστοιχα, το πώς ο ίδιος ο άνθρωπος µπορεί να «σαµποτάρει» τον εαυτό του µε τη δύναµη της αρνητικής σκέψης (nocebo).

Η δύναμη της πίστης

Η θετική συναισθηματική στάση είναι περισσότερο σύμφωνη με την καλή υγεία, ενώ η αρνητική στάση ανοίγει την πόρτα στην αρρώστια και στην υποτροπή. Κάθε έμβιο ον έχει έμφυτη την ιδιότητα της ομοιόστασης, που είναι η αυτόματη ικανότητα του οργανισμού να διατηρεί σταθερές τις συνθήκες στο εσωτερικό του παρά τις εξωτερικές μεταβολές.

Μάλλον η έννοια του «snowflake» δεν ταιριάζει και τόσο σαν χαρακτηρισμός για τους millennials
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στις 10 Δεκεμβρίου στο επιστημονικό περιοδικό «Psychology and Aging», οι millennials είναι λιγότεροι ευαίσθητοι σε σύγκριση με τους boomers, δηλαδή αυτούς που έχουν γεννηθεί περίπου από το 1946 - 1964.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη έρευνα είναι η μεγαλύτερη που έχει διεξαχθεί ποτέ με θέμα τον ναρκισσισμό, καθώς συμμετείχαν περίπου 750 άτομα, από 13 έως και 77 ετών. Ως νάρκισσος μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του πιο σημαντικό συγκριτικά με τους υπόλοιπους, πιστεύει πως έχει συνέχεια δίκιο, είναι αλαζόνας και αρνείται να αναγνωρίσει τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων.

«Υπάρχει ένα αφήγημα στην κουλτούρα μας ότι οι γενιές γίνονται ολοένα και περισσότερο ναρκισσιστικές, χωρίς όμως κανείς να έχει ουσιαστικά μελετήσει τις διάφορες γενιές και τον παράγοντα της ηλικίας που τις διαχωρίζει», αναφέρει ο αναπληρωτής καθηγητής Ψυχολογίας, William Chopik.

Πολλά έχουν γραφτεί για την σημασία της γλώσσας του σώματος στην μη λεκτική επικοινωνία. Σύμφωνα με έρευνες, η μη λεκτική επικοινωνία (γλώσσα σώματος) αντιπροσωπεύει το 55% του μηνύματος που στέλνουμε, ενώ μόνο το 7% είναι η λεκτική επικοινωνία (φράσεις, λέξεις) και το 38% η ένταση της φωνής μας (χρωματισμός, τόνος, χροιά). Επίσης, δεν πρέπει να αγνοηθεί και μια άλλη παράμετρος που κάνει την γλώσσα του σώματος ακόμα πιο σημαντική. Βάση ερευνών, μαθαίνουμε κατά κύριο λόγο μέσω της όρασης (83%), κατά 11% μέσω της ακοής, κατά 3,5% μέσω της όσφρησης, κατά 1,5% μέσω της αφής και κατά 1% μέσω της γεύσης.

Όταν αναφερόμαστε στη Γλώσσα του Σώματος, εννοούμε τον τρόπο που χρησιμοποιούμε για να στείλουμε μηνύματα με χειρονομίες, κινήσεις του σώματος και εκφράσεις του προσώπου που μπορεί να γίνονται συνειδητά, υποσυνείδητα ή ακόμα και ασυνείδητα. Επίσης, περιλαμβάνει την εμφάνιση, τον προσωπικό χώρο που έχει ανάγκη ο καθένας γύρω του, το βλέμμα, αλλά και την αντίδραση στη σωματική επαφή. Μηνύματα μπορούμε να στείλουμε και να λάβουμε από τους άλλους ακόμα και από το χώρο στον οποίο ζούμε, εργαζόμαστε και διασκεδάζουμε ή από τα πράγματα που κατέχουμε και χρησιμοποιούμε. Η ζεστασιά του βλέμματος, το χαμόγελο, η δύναμη της χειραψίας, η κλίση του κεφαλιού και του σώματος, η διάρκεια ενός αγγίγματος, έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα ίδια τα λόγια, ιδιαίτερα όσον αφορά τη δημιουργία των πρώτων εντυπώσεων σε μια σχέση (προσωπική ή επαγγελματική), και συχνά καθορίζουν την εξέλιξή της. Η μη λεκτική επικοινωνία κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις, «σπάει» τον πάγο ή σηκώνει τείχη αδιαφορίας με τον συνομιλητή μας, προκαλεί οικειότητα και ζεστασιά, γοητεύει, ερωτοτροπεί, δημιουργεί προσμονή, αποδοχή ή προκαλεί θυμό και εκτοξεύει σιωπηλές απειλές. Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν όσα ακούμε δεν συμφωνούν με τα σιωπηρά σήματα που μας στέλνει ο συνομιλητής μας, τότε έχουμε την τάση να βασιζόμαστε κατά κύριο λόγο στα δεύτερα για να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του, ακόμη και για να τον χαρακτηρίσουμε συμπαθητικό ή αντιπαθητικό.

Οι περισσότεροι μελετητές της γλώσσας του σώματος έχουν εστιάσει την προσοχή τους στα κάτωθι κύρια σημεία αποκωδικοποίησης της, που είναι οι εκφράσεις του προσώπου, η στάση & κίνηση του κεφαλιού, οι στάσεις & κινήσεις των χεριών και αντίστοιχα των ποδιών και η στάση του κορμιού. Η αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων αυτών δεν είναι εύκολη υπόθεση και χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση για να αποκτηθούν οι γνώσεις αυτές, ενώ χρειάζεται να μνημονεύονται οι κάτωθι 3 χρήσιμοι κανόνες. Ο πρώτος κανόνας είναι ότι θα πρέπει να διαβάζονται δέσμες χειρονομιών και όχι μεμονωμένες κινήσεις, προσπαθώντας να βγάζετε συμπεράσματα από διάφορες χειρονομίες. Δεύτερος κανόνας, είναι η αναζήτηση της συμφωνίας μεταξύ της λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας. Τέλος, θα πρέπει να διαβάζονται οι χειρονομίες/κινήσεις στα πλαίσια των εξωτερικών παραγόντων του περιβάλλοντος που υπάρχουν εκείνη την στιγμή (πχ. κρύο, ζέστη, κοκ).

Oι ηλικιωμένοι άνθρωποι που παίζουν συχνά σκάκι, σκραμπλ, μπίνγκο και άλλα επιτραπέζια, καθώς επίσης παιγνίδια με χαρτιά, βοηθάνε τον εγκέφαλο τους να διατηρήσει ομαλές τις λειτουργίες του στην τρίτη ηλικία, μειώνοντας την πιθανότητα άνοιας, σύμφωνα με μία νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη δείχνει ότι τα άτομα άνω των 70 ετών που τακτικά παίζουν τέτοια παιγνίδια, έχουν καλύτερες επιδόσεις στα γνωστικά και μνημονικά τεστ.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ντρου Αλτσουλ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεροντολογίας "Journals of Gerontology Series B: Psychological Sciences", μελέτησαν 1.091 ανθρώπους 70 έως 79 ετών που υποβάλλονταν ανά τριετία σε τεστ, τα αποτελέσματα των οποίων συσχετίστηκαν με το αν και πόσο έπαιζαν επιτραπέζια παιγνίδια.

Όπως διαπιστώθηκε, εκείνοι που ήταν πιο μανιώδεις παίκτες, όσο μεγάλωναν εμφάνιζαν και μικρότερη έκπτωση γνωστικών και μνημονικών ικανοτήτων, με αποτέλεσμα να θυμούνται καλύτερα και το μυαλό τους να δουλεύει πιο γρήγορα. Η μελέτη, ασφαλώς, βρήκε μόνο μία συσχέτιση και όχι μία σχέση αιτίας-αποτελέσματος.

Ένας από τους προβληματισμός που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στο Διαδίκτυο αφορά την ανάδυση μιας ολόκληρης κουλτούρας στην οποία επικρατεί η λύπη, η απογοήτευση και οι ψυχικές ασθένειες. Η κουλτούρα αυτή, που έχει χαρακτηριστεί ως «sad culture», γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής και «κουλ», πράγμα που επιβεβαιώνεται και μέσα από αρκετούς λογαριασμούς στο Instagram, όπως το Aborted Dreams και το Emotional Club.

To ερώτημα, όπως, που προκύπτει μέσα απ' αυτήν τη νέα κουλτούρα είναι ότι ναι μεν χτίζονται κοινότητες ανθρώπων που παλεύουν να αντιμετωπίσουν μια ψυχική ασθένεια, αλλά κατά πόσο αυτή η online κοινοποίησή της μπορεί να θεωρηθεί υγιής; Μήπως στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος για να «βυθιστούν» κι άλλοι άνθρωποι στην κατάθλιψη και σε άλλες μορφές ψυχικής ασθένειας, παρουσιάζοντάς τες μ'έναν πιο εξιδανικευμένο τρόπο;

Αρκετοί ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι αυτό εξαρτάται από το εάν τελικά οι χρήστες δημιουργούν ή απλώς καταναλώνουν περιεχόμενο στο Ίντερνετ και σε ποιο βαθμό. Βέβαια, αυτή δεν είναι πρώτη φορά που η sad culture μπαίνει δυναμικά στην ποπ κουλτούρα. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πριν μερικές χρόνια στη μουσική, όταν δηλαδή η Lana Del Rey εμφανιζόταν στη σκηνή με δακρυσμένα μάτια, τα οποία χαλούσαν το μακιγιάζ της.

Όμως, το φαινόμενο αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο τα τελευταία χρόνια μέσα από πλατφόρμες, όπως το instagram και το Tumblr, όπου οι χρήστες μοιράζονται τα πιο εσωτερικά τους συναισθήματα σε «ωμά», «εξομολογητικά» posts στα οποία δε διστάζουν ακόμη και να κλάψουν μπροστά στην κάμερα, κάνοντας παράλληλα live μετάδοση.

Πολλοί άνθρωποι εμφανίζουν επιδείνωση των συμπτωμάτων κατάθλιψης κατά το τελευταίο έτος ζωής τους όπως υποστηρίζει μια νέα μελέτη στις ΗΠΑ επισημαίνοντας παράλληλα πόσο πιο ευάλωτες είναι οι γυναίκες και οι άνθρωποι με πολύ χαμηλό εισόδημα.

Ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία που αφορούσαν 3.274 ενήλικες οι οποίοι είχαν συμμετάσχει σε εθνική Μελέτη για την Υγεία και την Συνταξιοδότηση και πέθαναν μέσα σε ένα χρόνο από την αξιολόγηση. Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν συμπληρώσει ερωτηματολόγια για την ψυχική υγεία και παρείχαν πληροφορίες για οποιαδήποτε ιατρικά θέματα που είχαν, καθώς στοιχεία που αφορούν δημογραφικούς παράγοντες όπως το επίπεδο εισοδήματος και εκπαίδευσης.

Όπως παρατηρήθηκε, οι τιμές των συμπτωμάτων κατάθλιψης αυξήθηκαν κατά το τελευταίο έτος της ζωής, ιδιαίτερα μάλιστα κατά τους τελευταίους μήνες. Κατά τον τελευταίο μήνα της ζωής των συμμετεχόντων μάλιστα, ένα ποσοστό 59% αυτών παρουσίαζαν τόσα συμπτώματα που κρίνονται αρκετά για να ώστε οι ειδικοί να καταλήξουν σε μια διάγνωση θετική για κατάθλιψη.

«Οι ασθενείς με κατάθλιψη παρουσιάζουν αρνητικότερα αποτελέσματα επιβίωσης από τους μη καταθλιπτικούς ασθενείς, καθιστώντας την κατάθλιψη ένα κρίσιμο ζήτημα για την εξέταση και τη διαχείριση σοβαρών ασθενειών» σχολιάζει η Ελίζα Κοζλόβ από το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Rutgers για την Υγεία, την Πολιτική Υγείας και τη Γήρανση που έχει συντάξει μαζί με τους συνεργάτες της το σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Geriatric Society (Περιοδικό της Αμερικανικής Γηριατρικής Κοινότητας).

Μπορεί να πιστεύετε ότι η υπερανάλυση είναι καλή, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι του μυαλού που μπορεί να σας καταστρέψει.
Αν επαναλαμβάνετε συνομιλίες στο μυαλό σας ή παγιδεύεστε σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο με την ίδια απορία «τι θα γινόταν αν», τότε μάλλον ανήκετε στην κατηγορία των ατόμων που τείνουν να υπεραναλύουν τα πάντα.

Αυτή η «ψύχωση» έχει γίνει πλέον κάτι σαν επιδημία. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν διαπίστωσε ότι το 73% των ενηλίκων ηλικίας μεταξύ 25 και 35 ετών σκέφτονται τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό, όπως και το 52% των ηλικιών 45 έως 55 ετών.

Μπορεί να πιστεύετε ότι με το να σκέφτεστε ένα ζήτημα από όλες τις πλευρές είναι καλό, στην πραγματικότητα, όμως, είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι του μυαλού που μπορεί να σας καταστρέψει.

Mεγαλύτερες πιθανότητες να είναι πιο ανθεκτικοί ψυχικά, να νιώθουν λιγότερο στρες και να είναι λιγότερο ευάλωτοι στην κατάθλιψη έχουν οι άνθρωποι με έντονα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, με επικεφαλής έναν Έλληνα ψυχολόγο της διασποράς.

Παρόλο που ο ναρκισσισμός θεωρείται από τους περισσότερους ανθρώπους ως ένα αρνητικό γνώρισμα της προσωπικότητας, η νέα έρευνα σε περίπου 750 άτομα, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Κώστα Παπαγεωργίου, διευθυντή του Εργαστηρίου InteRRaCt της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κουίνς του Μπέλφαστ, δείχνει ότι υπάρχουν και ψυχικά οφέλη για όσους είναι ναρκισσιστές, καθώς εμφανίζουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα ενάντια σε διάφορες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ναρκισσισμός αποτελεί μέρος της «σκοτεινής τετράδας» της προσωπικότητας, η οποία περιλαμβάνει επίσης τον μακιαβελισμό, την ψυχοπάθεια και τον σαδισμό. Ορισμένοι ναρκισσιστές είναι πιο ευάλωτοι και αμυντικοί («ευάλωτος ναρκισσισμός»), ενώ άλλοι είναι πιο επιθετικοί και διέπονται από μια «διογκωμένη» υπέρμετρα αντίληψη του εαυτού τους κυνηγώντας την εξουσία («μεγαλειώδης ναρκισσισμός»).