Καλύτερες νοητικές επιδόσεις εμφανίζουν οι άνθρωποι στο τέλος του καλοκαιριού και στη αρχή του φθινοπώρου, είτε έχουν άνοια και Αλτσχάιμερ είτε όχι, ενώ η εγκεφαλική λειτουργία τους χειροτερεύει τους μήνες του χειμώνα και της άνοιξης, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Η νέα μελέτη ερευνητών από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Γαλλία ανέλυσε στοιχεία για 3.353 ανθρώπους, οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε νευροψυχολογικά τεστ και σε ανάλυση πρωτεϊνών και γονιδίων που σχετίζονται με τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον δρα Άντριου Λιμ του Πανεπιστημίου του Τορόντο, που έκαναν τη δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «PLoS Medicine», βρήκαν ότι κατά μέσο όρο (όχι για όλους τους ανθρώπους ατομικά) οι γνωστικές δεξιότητες είναι υψηλότερες το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, ενώ μειώνονται το χειμώνα και την άνοιξη. Η εποχική «ψαλίδα» φτάνει να αντιστοιχεί σε μια ηλικιακή διαφορά σχεδόν πέντε ετών, όπως εξηγεί το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Η πιθανότητα είναι περίπου 30% μεγαλύτερη να εμφανίσει κανείς συμπτώματα ήπιας γνωστικής διαταραχής ή άνοιας κατά την περίοδο του χειμώνα και της άνοιξης από ό,τι του καλοκαιριού και του φθινοπώρου. Αυτό ισχύει άσχετα με άλλους παράγοντες κινδύνου, όπως η κατάθλιψη, η ποιότητα του ύπνου, η σωματική δραστηριότητα και η υγεία του θυρεοειδούς. Η ίδια εποχικότητα παρατηρείται και στα επίπεδα των πρωτεϊνών και γονιδίων που σχετίζονται με το Αλτσχάιμερ και υπάρχουν στον εγκέφαλο και στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό.

Λένε - και πολλές φορές ισχύει - ότι συνήθως δεν παντρευόμαστε αυτόν ή αυτήν που ερωτευόμαστε. Είναι μια αλήθεια, επιμένουν οι πεσιμιστές, που ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης και μορφωτικού επιπέδου. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Τι μας οδηγεί στο λάθος ταίρι ή στην καλύτερη περίπτωση όχι στον άνθρωπο που πραγματικά ερωτευτήκαμε; Οι λόγοι που παραθέτει ο Αλέν ντε Μποτόν εξηγούν και το πώς το κείμενο του έγινε δημοφιλές μέσα σε λίγες ώρες από την ανάρτηση του στη στήλη των απόψεων των "New York Times".
"Είναι από εκείνα τα πράγματα που πιο πολύ φοβόμαστε ότι μπορούν να συμβούν σε εμάς. Μπορούμε να κάνουμε πολλά για να το αποφύγουμε. Κι όμως τελικά κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν πολλοί πριν από εμάς: παντρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε τεράστιο πρόβλημα, όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε όσους δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα γνώριζε λίγο καλύτερα τον εαυτό της, η ιδανική ερώτηση στο δείπνο του πρώτου κιόλας ραντεβού θα ήταν: 'Και πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι;'.

Ίσως έχουμε την τάση - και πόσο λανθασμένα - να γινόμαστε έξαλλοι με κάποιον που διαφωνεί μαζί μας ή να νιώθουμε χαλαροί μόνο όταν δουλεύουμε. Συνηθίζουμε να κρατάμε καρτεργάρικη στάση σε ό,τι αφορά την οικειότητα μετά το σεξ ή ακόμη χειρότερα συνηθίζουμε να σιωπούμε, ως απάντηση στις μικροταπεινώσεις της ζωής. Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια τολμούμε να σκαλίσουμε τα συμπλέγματα μας. Κάθε φορά που οι συνήθεις σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται και τόσο πολύ να κάνουν όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, ώστε να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας.

Για να καταλάβουμε τους συντρόφους μας, για να αποκομίσουμε αυτή τη ζωτική εντύπωση για εκείνους, επισκεπτόμαστε τις οικογένειες τους, κοιτάμε τις παλιές τους φωτογραφίες, γνωριζόμαστε με τους συμμαθητές και τους φίλους τους. Όλο αυτό μας δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε. Κι όμως, αυτό είναι λάθος. Ο γάμος τελειώνει σαν ένα ελπιδοφόρο, γενναιόδωρο, τζογαδόρικο, ωστόσο, παιχνίδι που παίζουν δύο άνθρωποι, που δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε ποιοι θα γίνουν, δένοντας τους εαυτούς σε ένα μέλλον που δεν μπορούν να αντέξουν, ένα μέλλον για το οποίο προσεκτικά απέφυγαν κάθε έρευνα.

Ένας φίλος μου καθηγητής που υποφέρει από την ανόητη τώρα πια ρουτίνα των πανεπιστημίων - τους ευαίσθητους εικοσάχρονους απολυταρχικούς, ή τις πολιτικές ταυτότητας που θεωρούν την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος και την κουλτούρα σημαντικότερα από τον χαρακτήρα, την ακαδημαϊκή πρόοδο και την ικανότητα - μου εξιστόρησε πότε άκουσε για πρώτη φορά για τον Τζόρνταν Πήτερσον: οι συνάδελφοι του στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι ήταν σχεδόν ομόφωνοι στο ότι ο Πήτερσον, κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ήταν ρατσιστής, σεξιστής και εκτός των ορίων αποδεκτής συμπεριφοράς.

Ο Πήτερσον είδε τα φώτα της δημοσιότητας γύρω στα τέλη του 2016 όταν είχε αντιταχθεί στην ομοσπονδιακή νομοθεσία να συμπεριληφθούν φτιαχτές κατηγορίες φύλου στον κώδικα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Πήτερσον είχε επίσης αρνηθεί να υποταγεί στο διάταγμα του δικού του πανεπιστημίου που έλεγε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει φτιαχτές προσωπικές αντωνυμίες όπως 'zhe' στη θέση των εξελικτικά προερχόμενων και καθιερωμένων κατηγοριών φύλου.

Ο φίλος μου εξέτασε το έργο του Πήτερσον και ανακάλυψε αυτό που ανακαλύπτουν οι περισσότεροι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι: οι ισχυρισμοί του είναι εμπειρικοί και οι πεποιθήσεις του φιλελεύθερες (υπό κλασσικής έννοιας). Ο Πήτερσον θεωρεί ότι το θηλυκό και το αρσενικό είναι βιολογικές πραγματικότητες (κάτι που προφανώς πολλοί δεν γνώριζαν!) Επιπλέον, οι προσπάθειες να πείσουν τον πληθυσμό να δηλώνουν αλλιώς είναι αντι-επιστημονικές και απολυταρχικές.

Αρχικά από την πόλη Φέαρβιου της Αλμπέρτα, ο Πήτερσον απόκτησε φήμη χάρη της διαμάχης αυτής. Αλλά μπορούμε τώρα να γνωρίσουμε τον διάσημο καθηγητή μέσα από το βιβλίο του, 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos [12 Κανόνες Ζωής: Αντίδοτο στο Χάος]. Και το κεντρικό θέμα του βιβλίου του σχετίζεται αρκετά με το θέμα του Πάσχα: το Γολγοθά της Ζωής.

Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να ακούμε ότι πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τον ψυχοπαθή μέσα μας, ότι η ζωή είναι ένα χάος, και ότι σκοπός της ζωής δεν είναι η ευτυχία. Κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας δεν θα τύπωνε τέτοια μηνύματα. Κι όμως, εκ πρώτης όψεως, αυτά τα μηνύματα περικλείει το βιβλίο αυτοβοήθειας που έγραψε ο καναδός ψυχολόγος, Τζόρνταν Πήτερσον.

Με τίτλο, 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos [12 Κανόνες Ζωής: Αντίδοτο στο Χάος], το βιβλίο του είναι μια φιλόδοξη - αν όχι υπεροπτική, όπως κάποιοι θα μπορούσαν να τη αποκαλέσουν - προσπάθεια να εξηγήσει σε κάποιο άτομο πώς να ζήσει τη ζωή του ηθικά, και όχι υπηρετώντας τον εαυτό του. Οι αναφορές του περιλαμβάνουν την Βίβλο, τον Νίτσε, τον Φρόυντ, τον Γιουγκ και τον Ντοστογιέφσκι - και πάλι, ασυνήθιστες πηγές για αυτή την κατηγορία βιβλίων.

Αμφιβάλλω ότι θα έχει την εμπορική απήχηση του The Secret [Το Μυστικό - ΠΕΔΙΟ Εκδοτική] (ευχήσου για κάτι και θα πραγματοποιηθεί) και σίγουρα απέχει πολύ από τις ιδέες που περιέχει το How to Win Friends and Influence People [Πώς να Κερδίζεις Φίλους και να Επηρεάζεις τους Ανθρώπους - Κλειδάριθμος]. Αλλά και πάλι, ο Πήτερσον ανήκει σε διαφορετικό πνευματικό επίπεδο από τους συγγραφείς παρόμοιων βιβλίων. Η Camille Paglia το εκτιμά ως τον «σημαντικότερο καναδό στοχαστή από την εποχή του Marshall McLuhan».

Ο 55χρονος Πήτερσον, είναι καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το όνομα του εμφανίστηκε στα ΜΜΕ το 2016, όταν αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει αντωνυμίες ουδέτερες έναντι των δυο φύλων (gender-neutral) στο πανεπιστήμιο, κάτι που η καναδική νομοθεσία (Bill C-16) που είχε τότε ψηφιστεί τον υποχρέωνε να κάνει δια νόμου. Μετά από αυτό, κάποιοι τον χαιρέτησαν ως μάρτυρα της ελευθερίας του λόγου, κι άλλοι ως τρανσφοβικό. Στην πανεπιστημιούπολη ξέσπασαν διαδηλώσεις και έγινε το αντικείμενο διαμαρτυρίας των τρανσέξουαλ. Βίωσε ακόμα μεγαλύτερη αντιπαράθεση όταν αργότερα υπερασπίστηκε τον James Damore, υπάλληλο της εταιρίας Google που απολύθηκε επειδή ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν εγγενείς διαφορές ανάμεσα στα δυο φύλα. Ο Peterson δήλωσε ότι οι ισχυρισμοί του Damore εκφράζουν την κοινή επιστημονική αντίληψη.

Σίγουρα δεν τα πάει καλά με τα, συχνά αριστερίζοντα, ακαδημαϊκά ιδρύματα. Εκτός των άλλων, πιστεύει στην κατάργηση της χρηματοδότησης των περισσότερων πανεπιστημιακών μαθημάτων του κλάδου των κλασσικών σπουδών, διότι έχουν «αλλοτριωθεί από τους μεταμοντερνιστές νέο-μαρξιστές» - ιδιαίτερα οι φεμινιστικές και φυλετικές σπουδές . Για αυτό το λόγο, πολλοί τον κατηγορούν πως ανήκει στους ακροδεξιούς. Αλλά η υποστήριξή του για την κοινωνικοποιημένη υγειονομική περίθαλψη, την αναδιανομή του πλούτου προς τους φτωχότερους και την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, υποδηλώνει ότι αυτή η κατηγορία εναντίον του δεν στέκει. Ο ίδιος αυτό-ορίζεται ως «κλασσικός βρετανός φιλελεύθερος» , που όταν τον αποκαλούν αντιδραστικό, απαντά πως «το να είναι κάποιος αντιδραστικός σήμερα είναι ο νέος ριζοσπαστισμός».

Μολονότι ο σωματικός πόνος είναι ένα φυσιολογικό σωματικό φαινόμενο, το αίσθημα του πόνου που προκαλείται από τα ίδια αίτια είναι υποκειμενικό και, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από τη νοητική-ψυχική διάθεση των ασθενών.

Με άλλα λόγια, αν ο πόνος που βιώνουμε εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχική-νοητική μας κατάσταση, τότε ο σωματικός πόνος δεν προκύπτει από τη μηχανική συσσώρευση επώδυνων ερεθισμάτων αλλά, αντίθετα, είναι το προϊόν της ιδιαίτερης αλληλεπίδρασης των αλγογόνων σημάτων με τον νου αυτού που τους βιώνει.

Αυτό το, από αρχαιοτάτων χρόνων, εμπειρικά διαπιστωμένο γεγονός επιβεβαιώνεται, σήμερα, από τις περισσότερες ειδικές βιοϊατρικές μελέτες, οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η δράση της φαρμακευτικής αγωγής εξαρτάται σημαντικά από το κατάλληλο θεραπευτικό περιβάλλον και ενισχύεται από τη σχέση εμπιστοσύνης του ασθενούς με τον θεραπευτή.

Ισως η καλύτερη απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι η θεραπευτική δράση των ψευδοφαρμάκων, δηλαδή των εικονικών φαρμακευτικών ουσιών που χορηγούνται σκοπίμως στους ασθενείς που δεν μπορούν να υποβληθούν σε σκληρή φαρμακευτική αγωγή είτε ως κριτήριο αξιολόγησης της θεραπευτικής επίδρασης ενός πραγματικού φαρμάκου.

Τι ακριβώς είναι το φαινόμενο πλασέμπο (placebo effect); Αυτό το αξιοπερίεργο φαινόμενο περιγράφει τη θετική θεραπευτικά απόκριση ενός ασθενούς, ο οποίος εμφανίζει σαφή βελτίωση, ενώ λαμβάνει ως θεραπεία μόνο ένα «εικονικό φάρμακο»: μια ουσία που δεν ασκεί καμία πραγματική επίδραση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει!

Πρόκειται για ένα τυπικό φαινόμενο αυθυποβολής, κατά τη διάρκεια του οποίου, ο ασθενής πείθεται από τους γιατρούς ότι λαμβάνει ένα φάρμακο που υποτίθεται ότι μπορεί να τον βοηθήσει.

Το περίεργο είναι ότι περίπου στο 30% των περιπτώσεων αυτή η καλοπροαίρετη ιατρική πρακτική εξαπάτησης αποδεικνύεται θεραπευτική και οι ασθενείς εμφανίζουν σαφή βελτίωση χάρη αποκλειστικά στην αυθυποβολή.

Ωστόσο, τα εικονικά φαρμακευτικά σκευάσματα (τα λεγόμενα φάρμακα placebo) χρησιμοποιούνται ευρέως και συστηματικά στις ιατρικές μελέτες για τη σύγκριση της δράσης ή της αποτελεσματικότητας των πραγματικών φαρμάκων.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει εκείνο το συναίσθημα κλονισμού, όπου παρά το γεγονός ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από δραστηριότητες, πολλές από τις οποίες ιδιαίτερα δημιουργικές, νιώθουμε ότι δεν έχουμε κανένα έλεγχο του χρόνου μας.

Σήμερα, κινήματα με στόχο την ενίσχυση της παραγωγικότητας, με συμβουλές διαχείρισης χρόνου προσαρμοσμένες στην εποχή των smartphones και του διαδικτύου, ακμάζουν όπως ποτέ άλλοτε. Στο κατάστημα app της Apple υπάρχουν αυτή τη στιγμή χιλιάδες εφαρμογές στην κατηγορία «παραγωγικότητα», συμπεριλαμβανομένου ενός λογισμικού για την προσομοίωση του θορύβου του περιβάλλοντος ενός καφέ (αυτό έχει αποδειχθεί σε πειράματα ψυχολογίας πως βοηθά τους ανθρώπους να επικεντρωθούν στην εργασία τους), και ενός προγράμματος επεξεργασίας κειμένου που διαγράφει τις λέξεις που γράψατε αν δεν πληκτρολογείτε αρκετά γρήγορα.

Το κυρίαρχο μοτίβο

Η αναζήτηση της αυξημένης προσωπικής παραγωγικότητας, για την όσο το δυνατόν καλύτερη χρήση του περιορισμένου χρόνου μας, αποτελεί κυρίαρχο μοτίβο της εποχής μας. Όπως διαβάζουμε στο Guardian, υπάρχουν blogs που προσφέρουν συμβουλές γι' αυτήν και αποτελέσματά της, αλλά και συμβουλές για μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε σχέση με το να βγαίνει κανείς ραντεβού ή να αντεπεξέρχεται καλύτερα στο να είναι γονέας.

Η Silicon Valley τα τελευταία χρόνια, ήταν αυτή που υποσχόταν να παρέχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τις ζωές μας εξαλείφοντας δουλειές της καθημερινής ζωής όπως τα ψώνια ή το καθάρισμα, ή ακόμα και φαγητό, στην περίπτωση της αντικατάσταση γεύματος μέσω των σκευασμάτων Soylent. Όλα αυτά όμως σχεδόν πάντα με σκοπό να μένει περισσότερος χρόνος για δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι οι τεχνικές που αποσκοπούν στην ενίσχυση της προσωπικής παραγωγικότητας του ατόμου φαίνεται να επιδεινώνουν τις περισσότερες φορές τις ανησυχίες που είχαν σκοπό να περιορίσουν.

Η μυρωδιά του/της συντρόφου μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά σε περίπτωση άγχους, υποστηρίζουν καναδοί ερευνητές σε άρθρο που δημοσίευσαν στο επιστημονικό έντυπο Journal of Personality and Social Psychology.

Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, με επικεφαλής την Δρ Μαρλις Χοφερ, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες ηρεμούσαν όταν μύριζαν την φυσική οσμή του συντρόφου τους. Αντιθέτως, όταν εκτέθηκαν στην μυρωδιά ενός αγνώστου τα επίπεδα της ορμόνης τους στρες, της κορτιζόλης, αυξάνονταν.

«Πολλοί άνθρωποι φορούν κάποιο ρούχο του/της συντρόφους τους ή κοιμούνται στη δική του/της πλευρά του κρεβατιού όταν αυτος/αυτή λείπει, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτή η πρακτική τους προσφέρει ηρεμία. Η μελέτη μας δείχνει ότι η φυσική μυρωδιά του αγαπημένου μας ανθρώπου ακόμα και εν τη απουσία του μπορεί να είναι ένα καλό εργαλείο μείωσης του στρες», εξηγεί η ερευνήτρια.

Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε 96 ετερόφυλα ζευγάρια. Οι άνδρες έπρεπε να φορέσουν ένα καθαρό μπλουζάκι για 24 ώρες και δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσουν αποσμητικό ή άλλες τεχνητές αρωματικές ουσίες, καθώς και να καπνίσουν ή να φάνε κάτι που θα επηρέαζει την φυσική οσμή του δέρματός τους. Τα μπλουζάκια στη συνέχει συλλέχθηκαν και διατηρήθηκαν σε ειδικές συνθήκες ώστε να μην αλλοιωθεί η οσμή τους.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο αέρας είναι γεμάτος υποσχέσεις: αυτές που δίνουμε συνήθως σιωπηρά στον εαυτό μας σχετικά με τα πράγματα που θα κάνουμε καλύτερα την καινούργια χρονιά, όπως το ότι θα πηγαίνουμε πιο συχνά στο γυμναστήριο η ότι θα προσέχουμε περισσότερο τη διατροφή μας. Αν είστε ο τύπος των «αποφάσεων της νέας χρονιάς», όπως είθισται να τις λένε, και κάθε Πρωτοχρονιά διαπιστώνετε ότι ο κατάλογος με τους στόχους σας είναι σχεδόν πανομοιότυπος με εκείνον της προηγούμενης, μην αισθάνεστε άσχημα. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τηρούν αυτού του είδους τις υποσχέσεις, παρά την αποφασιστικότητα με την οποία τις λαμβάνουν στην αρχή κάθε νέου έτους. Και ο βασικότερος λόγος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ότι δεν ακολουθούν μερικούς απλούς κανόνες.

Από όλες τις «αποφάσεις» που λαμβάνονται στις αρχές του Ιανουαρίου, μόνο το 10% τηρούνται μεχρι τον επόμενο Δεκέμβριο, αναφέρει το «New Scientist». Ενας λόγος γι' αυτό, όπως εξηγεί στο περιοδικό ο Κιθ Ο΄Μπράιεν από το Κέντρο για την Αλλαγή της Συμπεριφοράς του University College του Λονδίνου, είναι η ανθρώπινη φύση μας. «Ως είδος έχουμε μια ροπή προς την υπερβολική αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία» λέει. «Με το που μπαίνει ο Ιανουάριος οι άνθρωποι τείνουν να "τικάρουν" όλα τα πράγματα που θέλουν να κάνουν μέσα στη χρονιά και, ως αποτέλεσμα, προσπαθούν να κάνουν πάρα πολλά».

Οι συνταγές της επιτυχίας

Τι μπορείτε να κάνετε για να βελτιώσετε την κατάσταση; Οι επιστήμονες προτείνουν κάποιες απλές «συνταγές» για την επιτυχία. Μπορεί διαβάζοντάς τες να σας φανούν αυτονόητες, όμως οι ειδικοί υπογραμμίζουν ότι οι περισσότεροι «ξεχνούν» να τις ακολουθήσουν, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν πιο εύκολα την προσπάθεια. Σας τις παραθέτουμε:

Μια πολύ καλή δικαιολογία, τεκμηριωμένη πλέον και επιστημονικά, δίνει στους άντρες που θέλουν να βγαίνουν συχνά μες στην εβδομάδα μια νέα έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Αυτό που διαπίστωσαν οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρόμπιν Ντάνμπαρ, ψυχολόγο και διευθυντή της ερευνητικής ομάδας Κοινωνικής και Εξελικτικής Νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, είναι πως το να βγαίνουν οι άντρες «για μερικά ποτάκια» κάνει πολύ καλό στην υγεία τους. Μάλιστα συνίσταται να το κάνουν τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.

Βέβαια, η έρευνα κάθε άλλο παρά ενθαρρύνει τον αντρικό πληθυσμό προς την κατανάλωση αλκοόλ, αφού ουσιαστικά αυτό που θέλει να τονίσει είναι ο θετικός αντίκτυπος που έχει στην ψυχολογία μια έξοδος για ψυχαγωγικούς λόγους. Με άλλα λόγια, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως οι άντρες θα έπρεπε να συναντιούνται με τους φίλους τους, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, και να κάνουν πράγματα μαζί προκειμένου να επωφελούνται από τα πλεονεκτήματα της αντρικής φιλίας.

Σύμφωνα με την έρευνα, μια δυνατή αντρική φιλία κάνει καλό στο ανοσοποιητικό σύστημα, ευνοεί την απελευθέρωση ενδορφινών και μειώνει τα επίπεδα στρες στον οργανισμό. Επίσης, κάτι άλλο που διαπιστώθηκε, είναι πως άντρες που βγαίνουν για ποτό με τους φίλους τους τακτικά τείνουν να είναι πιο γενναιόδωροι. «Οι δεσμοί δημιουργούνται μέσα από μια ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων από αθλητικά μέχρι το κλασικό "κουβεντολόι"- ή απλώς το βγει κάποιος για ποτό με τους φίλους του ένα βράδυ Παρασκευής», σημειώνει ο Ρόμπιν Ντάνμπαρ.

Σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για το σεξ όλοι εστιάζουμε στο μεγάλο ζητούμενο, τον οργασμό. Άπειρο μελάνι έχει χυθεί για τη στιγμή που όλες οι αισθήσεις κορυφώνονται για να συνδυαστούν μεγαλειωδώς σε μία έκρηξη ευχαρίστησης, για να αναλυθούν οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να φτάσει, είτε ο ίδιος είτε ο σύντροφός του, στο πολυπόθητο αποτέλεσμα. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν αφιερωθεί μεταξύ φίλων για τα κόλπα και τις τεχνικές που θεωρητικά εγγυώνται την υπέρτατη κλιμάκωση της ερωτικής πράξης και φαίνεται πως σταθερά αποσιωπάται το τι ακολουθεί. Κρίμα γιατί σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες από εκεί προκύπτει η ικανοποίηση για τη σχέση μας.

Συχνά λέμε ότι κάποιος «λάμπει» μετά από μία ικανοποιητική ερωτική επαφή και αναφερόμαστε στην αύρα ικανοποίησης, εγγύτητας και εξοικείωσης που προκύπτει μετά το σεξ. Πρόκειται ακριβώς γι' αυτή την αίσθηση που κάνει δύο ιδρωμένους ανθρώπους να θέλουν να αγκαλιαστούν και να κοιταχτούν αντί να τρέξουν κατευθείαν στο ντους. Σύμφωνα με την Amy Muise, ψυχολόγο από το Πανεπιστήμιο Γιορκ του Καναδά, αυτές οι στιγμές ράθυμης κουβεντούλας είναι που δένουν τους ανθρώπους και τους βοηθούν να μείνουν μαζί, παρά οι εντυπωσιακοί ακροβατικοί ελιγμοί της πράξης αυτής καθαυτής.

Η Muise, που μελετά πώς επιδρά η σεξουαλικότητα στις σχέσεις, θέλησε να εξακριβώσει ποιο ακριβώς κομμάτι της σεξουαλικής συμπεριφοράς είναι εκείνο που μας βοηθά να νιώσουμε πιο συνδεδεμένοι με τους ερωτικούς μας συντρόφους. Μία μελέτη του 2014 ανέφερε πως επρόκειτο για τις στιγμές που ακολουθούν την πράξη.

Η διάρκεια των τρυφερών περιπτύξεων μετά το σεξ μπορεί να είναι από μηδενική έως ώρες ολόκληρες, και τα ζευγάρια που αγκαλιάζονται και μιλάνε περισσότερο μετά την πράξη είναι και εκείνα που δηλώνουν περισσότερο ικανοποιημένα από τις σχέσεις τους.