Ο κεντρικός πυλώνας της Ιατρικής του 21ου αιώνα συνίσταται στην αναζήτηση της παθογένειας κάθε διαταραχής, δηλαδή της βιολογικής αιτίας της.

Ενώ στο επίπεδο των καθαρά σωματικών νόσων αυτό επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό (π.χ. AIDS, στομαχικά έλκη κλπ), δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τις ψυχικές διαταραχές.

Στο νέο σημαντικό βιβλίο με τίτλο «Mind Fixers» («Οι επισκευαστές του Νου») και υπότιτλο «Η προβληματική αναζήτηση της Ψυχιατρικής για τη βιολογία της ψυχικής νόσου» (εκδόσεις W.W.Norton, 2019), η Αν Χάρινγκτον, καθηγήτρια Ιστορίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και κορυφαία ιστορικός της νευροεπιστήμης παγκοσμίως, επισημαίνει ότι παρότι έχουν ξοδευτεί υπέρογκα ποσά για τη διερεύνηση των αιτιών των ψυχικών διαταραχών, η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει καθόλου τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στην ψυχοφαρμακολογία οι εξελίξεις δεν είναι τόσο καίριες, ενώ οι προτεινόμενες για τις ψυχικές νόσους θεραπείες διαφέρουν σε αποτελεσματικότητα μεταξύ των ασθενών.

Το βιβλίο κάνει μια ανασκόπηση τής μέχρι τώρα ιστορίας της ψυχιατρικής και εντοπίζει την εξέλιξη των πολυποίκιλων παραδειγμάτων (μοντέλων) που υιοθέτησαν κατά καιρούς οι νευρολόγοι, οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι, όσοι βιώνουν ψυχικές νόσους και οι υπερασπιστές τους.

Η αφήγηση ξεκινά από το τέλος του 19ου αιώνα, όταν ορισμένοι επιστήμονες, διερευνώντας την ανατομία του εγκεφάλου, επιχείρησαν να προσδιορίσουν την αιτιοπαθογένεια των ψυχικών νόσων. Οι προσπάθειες τους ωστόσο αποδείχτηκαν άκαρπες. Έκτοτε ένα μέρος των ψυχιάτρων, συμπεριλαμβανομένων των ψυχαναλυτών, στράφηκαν σε μη βιολογικές εξηγήσεις. Ένα άλλο τμήμα - με πρωτεργάτη τον Γερμανό ψυχίατρο Έμιλ Κρέπελιν - πρότεινε νέες βιολογικές αιτίες, που ωστόσο φαίνονται πια σε μεγάλο βαθμό μη εμπεριστατωμένες, σύμφωνα με τη συγγραφέα. Το σχίσμα στην Ψυχιατρική είναι εμφανές μέχρι σήμερα.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι μια ευλογία, άλλοι πιστεύουν ότι είναι μια κατάρα. Ο Bob Petrella μπορεί να θυμάται κάθε στιγμή της ζωής του, με απίστευτες λεπτομέρειες.

Ο κωμικός και τηλεοπτικός παραγωγός Bob Petrella μπορεί να θυμηθεί οποιαδήποτε στιγμή από το παρελθόν του. Η περίπτωσή του ονομάζεται «εξαιρετικά ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη» (HSAM) και υπάρχουν περίπου 60 γνωστές ανάλογες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο.

Ο Petrella θυμάται μάλιστα και δηλώσεις διασήμων από το παρελθόν, ακριβώς όπως τις έκαναν. Για παράδειγμα, τις πρώτες δηλώσεις του Κλίντον μετά το σκάνδαλο με τη Μόνικα Λεβίνσκι στις 26 Ιανουαρίου του 1998. Ή τις αντίστοιχες δηλώσεις του Νίξον στις 17 Νοεμβρίου του 1973. «Στην πραγματικότητα, δεν είναι ότι θυμόμαστε περισσότερα, απλώς δεν ξεχνάμε πράγματα, δεν ξεχνάμε τίποτα», δήλωσε στο BBC.

Σήμερα κάνει, μεταξύ άλλων, διαλέξεις δίνοντας συμβουλές για τη βελτίωση της μνήμης, ενώ μετέχει στις έρευνες του πανεπιστημίου UC Irvine της Καλιφόρνια μαζί με τους υπόλοιπους που έχουν την ίδια «ευλογία» ή «κατάρα». Η επιστημονική ομάδα που συνεργάζεται μαζί τους προσπαθεί να χαρτογραφήσει τη μνήμη και τους εγκεφάλους τους, να βρει το πώς μπορούν να θυμούνται τόσες λεπτομέρειες, εκτιμώντας πως θα φτάσουν σε πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης του Αλτσχάιμερ και της αμνησίας.

«Είναι σχεδόν σαν να έχω μια μηχανή του χρόνου, με την οποία μπορώ να επιστρέψω σε μια συγκεκριμένη ημέρα ή σε κάποια περίοδο της ζωής μου και σχεδόν να νιώσω σαν να είμαι πίσω, σαν να είμαι πάλι εκεί. Είμαι 68 και πολλοί άνθρωποι της ζωής μου έχουν πεθάνει. Όπως ο νεότερος αδερφός μου. Με το σύνδρομο που έχω είναι σαν να μην αισθάνομαι την απώλεια το ίδιο, όπως θα την αισθανόταν οποιοσδήποτε άλλος. Μπορώ να επιστρέψω σε μια μέρα, ή μια χρονική περίοδο, με τον άνθρωπο αυτόν», περιγράφει ο ίδιος.

Η μουσική έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι αποτελεί σημαντική συνιστώσα του ανθρώπινου πολιτισμού

Από την τελετουργική της προέλευση μέχρι τη σύγχρονη ιατρική της χρήση, η μουσική είναι ένα ισχυρό βάλσαμο για την ανθρώπινη ψυχή. Παρόλο που η παραδοσιακή "μουσικοθεραπεία" περιλαμβάνει ένα συγκεκριμένο σύνολο πρακτικών, η ευρύτερη χρήση της μουσικής ως θεραπευτικού εργαλείου μπορεί να αναγνωριστεί σήμερα καθώς οι γιατροί την προτείνουν για την αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών όπως είναι οι καρδιακές παθήσεις, οι δυσλειτουργίες του εγκεφάλου, μαθησιακές δυσκολίες, κατάθλιψη, PTSD, Αλτσχάιμερ, παιδική ανάπτυξη κ.λ.π.

Η μουσική βοηθά τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και των διαταραχών που σχετίζονται με την καρδιά

Σύμφωνα με την Καρδιοαγγειακή Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας, η ακρόαση συγκεκριμένης μουσικής με επαναλαμβανόμενο ρυθμό για τουλάχιστον δέκα δευτερόλεπτα μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της αρτηριακής πίεσης και μείωση του καρδιακού ρυθμού. Ορισμένες κλασικές συνθέσεις, αν συνδυαστούν με το ρυθμό του ανθρώπινου σώματος, μπορούν να χρησιμοποιηθούν θεραπευτικά για να κρατήσουν την καρδιά υπό έλεγχο.

Η ακοή και η αναπαραγωγή μουσικής βοηθούν στην αντιμετώπιση του στρες και της κατάθλιψης

Όταν πρόκειται για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, η μουσική είναι ένα από τα καλύτερα φάρμακα. Μια μελέτη στο Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά αποκάλυψε ότι η ακρόαση ευχάριστης μουσικής ενθαρρύνει την παραγωγή ωφέλιμων χημικών ουσιών στον εγκέφαλο, ειδικά της ορμόνης ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος που ενισχύει την ευχαρίστηση του εγκεφάλου. Ως αποτέλεσμα, η μουσική οδηγεί σε μεγάλη αίσθηση χαράς και ευδαιμονίας.

Οι γονείς συχνά στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τους και να τους παρέχουν όσο τον δυνατόν περισσότερα, γίνονται υπερβολικοί με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουν συνέπειες που δεν επιθυμούν. Για να δούμε μερικές περιπτώσεις:

- Αρκετοί γονείς αγχώνονται και αγωνιούν υπερβολικά για το παιδί τους. Τους παρέχουν το «χρυσό κλουβί» προστατεύοντας το από καταστάσεις όπως το να πέσει, να χτυπήσει, να φοβηθεί, να κάνει λάθη... και το μετατρέπουν άθελα τους σε μαλθακό, άβουλο, γεμάτο φοβίες και χωρίς εμπειρίες παιδί.

- Πολλοί γονείς είναι υπερβολικοί ακόμη και με την καθαριότητα του παιδιού. Παιδί είναι! Έχει περιέργεια... θα θελήσει να αγγίξει το οτιδήποτε, να το γευτεί, να το μυρίσει, θα παίξει και τελικά θα λερωθεί. Μην κάνετε το παιδί σας μικροβιοφοβικό. Οπωσδήποτε διδάξτε του για την καθαριότητα του σώματος αλλά όχι σε σημείο που να φτάνετε στην υπερβολή.

- Προσδοκίες! Άλλο ένα αγκάθι στη σχέση γονέα -παιδιού. Επιβάλλοντας και προσδοκώντας από το παιδί να πραγματοποιήσει δικά μας θέλω, όνειρα και ανάγκες που είναι πέρα από τις δυνατότητές του τότε το παιδί νευριάζει, απογοητεύεται και αισθάνεται ενοχές που δεν κατάφερε να ευχαριστήσει τους γονείς του. Πρέπει να υπάρχει ρεαλισμός στις δυνατότητες που έχει ένα παιδί. Αγαπήστε το παιδί γι' αυτό που είναι και αφήστε το να γίνει αυτό που εκείνο θέλει και όχι αυτό που εσείς θα θέλατε.

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Αλλά δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αγάπη, επειδή η αγάπη είναι φωλιασμένη στην ανάγκη για εγγύτητα που συνδέεται με την βαθιά δομή της ανθρώπινης ψυχής. Όταν η ανάγκη αυτή αποδυναμωθεί, είμαστε συγκλονισμένοι από τη μοναξιά και την απόρριψη, μπλοκαρισμένοι, απογοητευμένοι, στάσιμοι στη ζωή μας. Όταν έχουμε αγάπη, γινόμαστε περισσότερο εμείς οι ίδιοι, πιο ενεργοποιημένοι, πιο μαζί.

Υπάρχουν όμως διαφορετικά είδη αγάπης. Κάνουμε μια σαφή διάκριση μεταξύ της αγάπης για την οικογένεια και τους φίλους, και της ρομαντικής αγάπης. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ονομάσουν περίπου εννέα άτομα στην πρώτη κατηγορία, αλλά μόνο ένα στη δεύτερη. Παρόλο που πολλές φορές μπορούμε να ερωτευτούμε, μόνο μια μικρή μειοψηφία βάζει περισσότερο από ένα άτομο στην κατηγορία αυτή ανά πάσα στιγμή. Αλλά αυτό που συνδέει τα δύο είδη αγάπης είναι η οικειότητα.

Η οικειότητα είναι το πώς ξεκινά η αγάπη. Η απώλεια της οικειότητας είναι ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει η αγάπη.

Καλύτερες νοητικές επιδόσεις εμφανίζουν οι άνθρωποι στο τέλος του καλοκαιριού και στη αρχή του φθινοπώρου, είτε έχουν άνοια και Αλτσχάιμερ είτε όχι, ενώ η εγκεφαλική λειτουργία τους χειροτερεύει τους μήνες του χειμώνα και της άνοιξης, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική μελέτη.

Η νέα μελέτη ερευνητών από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Γαλλία ανέλυσε στοιχεία για 3.353 ανθρώπους, οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε νευροψυχολογικά τεστ και σε ανάλυση πρωτεϊνών και γονιδίων που σχετίζονται με τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον δρα Άντριου Λιμ του Πανεπιστημίου του Τορόντο, που έκαναν τη δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «PLoS Medicine», βρήκαν ότι κατά μέσο όρο (όχι για όλους τους ανθρώπους ατομικά) οι γνωστικές δεξιότητες είναι υψηλότερες το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, ενώ μειώνονται το χειμώνα και την άνοιξη. Η εποχική «ψαλίδα» φτάνει να αντιστοιχεί σε μια ηλικιακή διαφορά σχεδόν πέντε ετών, όπως εξηγεί το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Η πιθανότητα είναι περίπου 30% μεγαλύτερη να εμφανίσει κανείς συμπτώματα ήπιας γνωστικής διαταραχής ή άνοιας κατά την περίοδο του χειμώνα και της άνοιξης από ό,τι του καλοκαιριού και του φθινοπώρου. Αυτό ισχύει άσχετα με άλλους παράγοντες κινδύνου, όπως η κατάθλιψη, η ποιότητα του ύπνου, η σωματική δραστηριότητα και η υγεία του θυρεοειδούς. Η ίδια εποχικότητα παρατηρείται και στα επίπεδα των πρωτεϊνών και γονιδίων που σχετίζονται με το Αλτσχάιμερ και υπάρχουν στον εγκέφαλο και στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό.

Λένε - και πολλές φορές ισχύει - ότι συνήθως δεν παντρευόμαστε αυτόν ή αυτήν που ερωτευόμαστε. Είναι μια αλήθεια, επιμένουν οι πεσιμιστές, που ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης και μορφωτικού επιπέδου. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Τι μας οδηγεί στο λάθος ταίρι ή στην καλύτερη περίπτωση όχι στον άνθρωπο που πραγματικά ερωτευτήκαμε; Οι λόγοι που παραθέτει ο Αλέν ντε Μποτόν εξηγούν και το πώς το κείμενο του έγινε δημοφιλές μέσα σε λίγες ώρες από την ανάρτηση του στη στήλη των απόψεων των "New York Times".
"Είναι από εκείνα τα πράγματα που πιο πολύ φοβόμαστε ότι μπορούν να συμβούν σε εμάς. Μπορούμε να κάνουμε πολλά για να το αποφύγουμε. Κι όμως τελικά κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν πολλοί πριν από εμάς: παντρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε τεράστιο πρόβλημα, όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε όσους δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα γνώριζε λίγο καλύτερα τον εαυτό της, η ιδανική ερώτηση στο δείπνο του πρώτου κιόλας ραντεβού θα ήταν: 'Και πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι;'.

Ίσως έχουμε την τάση - και πόσο λανθασμένα - να γινόμαστε έξαλλοι με κάποιον που διαφωνεί μαζί μας ή να νιώθουμε χαλαροί μόνο όταν δουλεύουμε. Συνηθίζουμε να κρατάμε καρτεργάρικη στάση σε ό,τι αφορά την οικειότητα μετά το σεξ ή ακόμη χειρότερα συνηθίζουμε να σιωπούμε, ως απάντηση στις μικροταπεινώσεις της ζωής. Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια τολμούμε να σκαλίσουμε τα συμπλέγματα μας. Κάθε φορά που οι συνήθεις σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται και τόσο πολύ να κάνουν όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, ώστε να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας.

Για να καταλάβουμε τους συντρόφους μας, για να αποκομίσουμε αυτή τη ζωτική εντύπωση για εκείνους, επισκεπτόμαστε τις οικογένειες τους, κοιτάμε τις παλιές τους φωτογραφίες, γνωριζόμαστε με τους συμμαθητές και τους φίλους τους. Όλο αυτό μας δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε. Κι όμως, αυτό είναι λάθος. Ο γάμος τελειώνει σαν ένα ελπιδοφόρο, γενναιόδωρο, τζογαδόρικο, ωστόσο, παιχνίδι που παίζουν δύο άνθρωποι, που δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε ποιοι θα γίνουν, δένοντας τους εαυτούς σε ένα μέλλον που δεν μπορούν να αντέξουν, ένα μέλλον για το οποίο προσεκτικά απέφυγαν κάθε έρευνα.

Ένας φίλος μου καθηγητής που υποφέρει από την ανόητη τώρα πια ρουτίνα των πανεπιστημίων - τους ευαίσθητους εικοσάχρονους απολυταρχικούς, ή τις πολιτικές ταυτότητας που θεωρούν την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος και την κουλτούρα σημαντικότερα από τον χαρακτήρα, την ακαδημαϊκή πρόοδο και την ικανότητα - μου εξιστόρησε πότε άκουσε για πρώτη φορά για τον Τζόρνταν Πήτερσον: οι συνάδελφοι του στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι ήταν σχεδόν ομόφωνοι στο ότι ο Πήτερσον, κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ήταν ρατσιστής, σεξιστής και εκτός των ορίων αποδεκτής συμπεριφοράς.

Ο Πήτερσον είδε τα φώτα της δημοσιότητας γύρω στα τέλη του 2016 όταν είχε αντιταχθεί στην ομοσπονδιακή νομοθεσία να συμπεριληφθούν φτιαχτές κατηγορίες φύλου στον κώδικα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Πήτερσον είχε επίσης αρνηθεί να υποταγεί στο διάταγμα του δικού του πανεπιστημίου που έλεγε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει φτιαχτές προσωπικές αντωνυμίες όπως 'zhe' στη θέση των εξελικτικά προερχόμενων και καθιερωμένων κατηγοριών φύλου.

Ο φίλος μου εξέτασε το έργο του Πήτερσον και ανακάλυψε αυτό που ανακαλύπτουν οι περισσότεροι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι: οι ισχυρισμοί του είναι εμπειρικοί και οι πεποιθήσεις του φιλελεύθερες (υπό κλασσικής έννοιας). Ο Πήτερσον θεωρεί ότι το θηλυκό και το αρσενικό είναι βιολογικές πραγματικότητες (κάτι που προφανώς πολλοί δεν γνώριζαν!) Επιπλέον, οι προσπάθειες να πείσουν τον πληθυσμό να δηλώνουν αλλιώς είναι αντι-επιστημονικές και απολυταρχικές.

Αρχικά από την πόλη Φέαρβιου της Αλμπέρτα, ο Πήτερσον απόκτησε φήμη χάρη της διαμάχης αυτής. Αλλά μπορούμε τώρα να γνωρίσουμε τον διάσημο καθηγητή μέσα από το βιβλίο του, 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos [12 Κανόνες Ζωής: Αντίδοτο στο Χάος]. Και το κεντρικό θέμα του βιβλίου του σχετίζεται αρκετά με το θέμα του Πάσχα: το Γολγοθά της Ζωής.

Δεν είναι ποτέ ευχάριστο να ακούμε ότι πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τον ψυχοπαθή μέσα μας, ότι η ζωή είναι ένα χάος, και ότι σκοπός της ζωής δεν είναι η ευτυχία. Κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας δεν θα τύπωνε τέτοια μηνύματα. Κι όμως, εκ πρώτης όψεως, αυτά τα μηνύματα περικλείει το βιβλίο αυτοβοήθειας που έγραψε ο καναδός ψυχολόγος, Τζόρνταν Πήτερσον.

Με τίτλο, 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos [12 Κανόνες Ζωής: Αντίδοτο στο Χάος], το βιβλίο του είναι μια φιλόδοξη - αν όχι υπεροπτική, όπως κάποιοι θα μπορούσαν να τη αποκαλέσουν - προσπάθεια να εξηγήσει σε κάποιο άτομο πώς να ζήσει τη ζωή του ηθικά, και όχι υπηρετώντας τον εαυτό του. Οι αναφορές του περιλαμβάνουν την Βίβλο, τον Νίτσε, τον Φρόυντ, τον Γιουγκ και τον Ντοστογιέφσκι - και πάλι, ασυνήθιστες πηγές για αυτή την κατηγορία βιβλίων.

Αμφιβάλλω ότι θα έχει την εμπορική απήχηση του The Secret [Το Μυστικό - ΠΕΔΙΟ Εκδοτική] (ευχήσου για κάτι και θα πραγματοποιηθεί) και σίγουρα απέχει πολύ από τις ιδέες που περιέχει το How to Win Friends and Influence People [Πώς να Κερδίζεις Φίλους και να Επηρεάζεις τους Ανθρώπους - Κλειδάριθμος]. Αλλά και πάλι, ο Πήτερσον ανήκει σε διαφορετικό πνευματικό επίπεδο από τους συγγραφείς παρόμοιων βιβλίων. Η Camille Paglia το εκτιμά ως τον «σημαντικότερο καναδό στοχαστή από την εποχή του Marshall McLuhan».

Ο 55χρονος Πήτερσον, είναι καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και το όνομα του εμφανίστηκε στα ΜΜΕ το 2016, όταν αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει αντωνυμίες ουδέτερες έναντι των δυο φύλων (gender-neutral) στο πανεπιστήμιο, κάτι που η καναδική νομοθεσία (Bill C-16) που είχε τότε ψηφιστεί τον υποχρέωνε να κάνει δια νόμου. Μετά από αυτό, κάποιοι τον χαιρέτησαν ως μάρτυρα της ελευθερίας του λόγου, κι άλλοι ως τρανσφοβικό. Στην πανεπιστημιούπολη ξέσπασαν διαδηλώσεις και έγινε το αντικείμενο διαμαρτυρίας των τρανσέξουαλ. Βίωσε ακόμα μεγαλύτερη αντιπαράθεση όταν αργότερα υπερασπίστηκε τον James Damore, υπάλληλο της εταιρίας Google που απολύθηκε επειδή ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν εγγενείς διαφορές ανάμεσα στα δυο φύλα. Ο Peterson δήλωσε ότι οι ισχυρισμοί του Damore εκφράζουν την κοινή επιστημονική αντίληψη.

Σίγουρα δεν τα πάει καλά με τα, συχνά αριστερίζοντα, ακαδημαϊκά ιδρύματα. Εκτός των άλλων, πιστεύει στην κατάργηση της χρηματοδότησης των περισσότερων πανεπιστημιακών μαθημάτων του κλάδου των κλασσικών σπουδών, διότι έχουν «αλλοτριωθεί από τους μεταμοντερνιστές νέο-μαρξιστές» - ιδιαίτερα οι φεμινιστικές και φυλετικές σπουδές . Για αυτό το λόγο, πολλοί τον κατηγορούν πως ανήκει στους ακροδεξιούς. Αλλά η υποστήριξή του για την κοινωνικοποιημένη υγειονομική περίθαλψη, την αναδιανομή του πλούτου προς τους φτωχότερους και την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, υποδηλώνει ότι αυτή η κατηγορία εναντίον του δεν στέκει. Ο ίδιος αυτό-ορίζεται ως «κλασσικός βρετανός φιλελεύθερος» , που όταν τον αποκαλούν αντιδραστικό, απαντά πως «το να είναι κάποιος αντιδραστικός σήμερα είναι ο νέος ριζοσπαστισμός».

Μολονότι ο σωματικός πόνος είναι ένα φυσιολογικό σωματικό φαινόμενο, το αίσθημα του πόνου που προκαλείται από τα ίδια αίτια είναι υποκειμενικό και, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από τη νοητική-ψυχική διάθεση των ασθενών.

Με άλλα λόγια, αν ο πόνος που βιώνουμε εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχική-νοητική μας κατάσταση, τότε ο σωματικός πόνος δεν προκύπτει από τη μηχανική συσσώρευση επώδυνων ερεθισμάτων αλλά, αντίθετα, είναι το προϊόν της ιδιαίτερης αλληλεπίδρασης των αλγογόνων σημάτων με τον νου αυτού που τους βιώνει.

Αυτό το, από αρχαιοτάτων χρόνων, εμπειρικά διαπιστωμένο γεγονός επιβεβαιώνεται, σήμερα, από τις περισσότερες ειδικές βιοϊατρικές μελέτες, οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η δράση της φαρμακευτικής αγωγής εξαρτάται σημαντικά από το κατάλληλο θεραπευτικό περιβάλλον και ενισχύεται από τη σχέση εμπιστοσύνης του ασθενούς με τον θεραπευτή.

Ισως η καλύτερη απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι η θεραπευτική δράση των ψευδοφαρμάκων, δηλαδή των εικονικών φαρμακευτικών ουσιών που χορηγούνται σκοπίμως στους ασθενείς που δεν μπορούν να υποβληθούν σε σκληρή φαρμακευτική αγωγή είτε ως κριτήριο αξιολόγησης της θεραπευτικής επίδρασης ενός πραγματικού φαρμάκου.

Τι ακριβώς είναι το φαινόμενο πλασέμπο (placebo effect); Αυτό το αξιοπερίεργο φαινόμενο περιγράφει τη θετική θεραπευτικά απόκριση ενός ασθενούς, ο οποίος εμφανίζει σαφή βελτίωση, ενώ λαμβάνει ως θεραπεία μόνο ένα «εικονικό φάρμακο»: μια ουσία που δεν ασκεί καμία πραγματική επίδραση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει!

Πρόκειται για ένα τυπικό φαινόμενο αυθυποβολής, κατά τη διάρκεια του οποίου, ο ασθενής πείθεται από τους γιατρούς ότι λαμβάνει ένα φάρμακο που υποτίθεται ότι μπορεί να τον βοηθήσει.

Το περίεργο είναι ότι περίπου στο 30% των περιπτώσεων αυτή η καλοπροαίρετη ιατρική πρακτική εξαπάτησης αποδεικνύεται θεραπευτική και οι ασθενείς εμφανίζουν σαφή βελτίωση χάρη αποκλειστικά στην αυθυποβολή.

Ωστόσο, τα εικονικά φαρμακευτικά σκευάσματα (τα λεγόμενα φάρμακα placebo) χρησιμοποιούνται ευρέως και συστηματικά στις ιατρικές μελέτες για τη σύγκριση της δράσης ή της αποτελεσματικότητας των πραγματικών φαρμάκων.