Δείξτε μου εμπιστοσύνη, είμαι τραπεζίτης…
Προφανώς, το να είναι κανείς γάλλος εθνικιστής είναι πλέον έγκλημα μίσους.
Είναι πολύ ύποπτο που ο Μακρόν έλαβε τους περισσότερους ψήφους και τώρα πιθανότατα να κερδίσει την προεδρία στις 7 Μαΐου.
Ποιος είναι ο Μακρόν; Ένας 39χρονος τραπεζίτης των Rothschild που ήταν ουσιαστικά άγνωστος πριν από δυο χρόνια, εγκριμένος από Ομπάμα και ΝΑΤΟ, δεν έχει εκλεγεί ποτέ σε δημόσιο αξίωμα, εκτέλεσε το αξίωμα του υπουργού οικονομικών για δυο χρόνια υπό την κυβέρνηση Ολάντ όπου είχε προτείνει ένα «εργασιακό» νόμο που φέρει το όνομα του και προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών να διαδηλώσουν εναντίον του, οπότε έπρεπε να τεθεί σε ισχύ μέσω εκτελεστικού διατάγματος και μέσω ενός μανιφέστου ελαφρώς πιο αδιάφορο απ' ότι η προσωπικότητα του.
Η προεδρία του Ολάντ, στην οποία υπηρέτησε ο Μακρόν, είναι ίσως η λιγότερο λαοφιλής της γαλλικής ιστορίας. Κι όμως μας θέλουν να πιστέψουμε ότι η πλειοψηφία των γάλλων ψήφισε αυτό τον τύπο!
Προσωπικά μου φαίνεται ως στημένο παιχνίδι.
Και παρόλο που τα ΜΜΕ ήδη βεβαιώνουν τους πάντες ότι η νίκη του Μακρόν είναι σίγουρη στις 7 Μαΐου, το παιχνίδι μπορεί να μην έχει τελειώσει ακόμα.
Ο Μελανσόν (ο ακρο-αριστερός τροτσκιστής) που έλαβε περίπου το 20% των ψήφων, κατάφερε να ελκύσει τους ψήφους ενός μεγάλου ποσοστού γάλλων που είναι δυσαρεστημένοι με το σύστημα, και έπαιξε το ρόλο του πολύ καλά, έχοντας μαζέψει και ψήφους που θα πήγαιναν στη Μαρίν Λε Πεν. Τώρα όμως ο Μελανσόν θα πρέπει να αποφασίσει πώς να παροτρύνει αυτούς που τον ψήφισαν να ψηφίσουν υπέρ του Μακρόν. Όσοι τον ψήφισαν το έκαναν λόγω έντονης απογοήτευσης σε ανδρείκελα του κατεστημένου (π.χ. Ολάντ, και τώρα, Μακρόν). Για να αποφύγει να αποκαλύψει το ρόλο του ως μια άλλη μαριονέτα, ο Μελανσόν δήλωσε πως δεν θα υποστηρίξει ούτε την Λε Πεν ούτε τον Μακρόν, αλλά θα ζητήσει από τα 450.000 μέλη του κόμματός του να αποφασίσουν μέσω της ιστοσελίδας του.
Αυτή είναι μια ανέντιμη κίνηση, γιατί όταν τελικά δώσει την έγκριση του για τον Μακρόν, θα μπορεί να αποδώσει τις ευθύνες στα μέλη του κόμματος του. Παρόλα αυτά, μπορεί να μην καταφέρει να ξεγελάσει τους υποστηρικτές του, με αποτέλεσμα αυτοί να στραφούν προς τη Λε Πεν ως τη μόνη επιλογή «εναντίον του κατεστημένου». Δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συμβεί αυτό, το γνωρίζω, αλλά θυμάστε τι έγινε με τον Τραμπ; Κάτι παρόμοιο συνέβηκε πέρυσι στις ΗΠΑ όταν η Κλίντον έκλεψε τη δημοκρατική υποψηφιότητα από τον Σάντερς. Όταν έπειτα ο Σάντερς έδωσε την υποστήριξη του στην Κλίντον, πολλοί από τους υποστηρικτές του, αισθανόμενοι προδομένοι, ψήφισαν υπέρ του Trump σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι το 1% των ψήφων που κέρδισε ο υποψήφιος Φρανσουά Ασελινό.
Στις γαλλικές περιφερειακές εκλογές τον Νοέμβριο του 2015, με ελάχιστη κάλυψη των ΜΜΕ και με μόλις 12.000 μέλη στο κόμμα του, ο Ασελινό έλαβε 190.000 ψήφους, οι οποίοι αναλογούσαν στο 1%.
Τώρα, με 26,000 μέλη στο κόμμα του, ένα μήνα αξιοπρεπούς κάλυψης από τα ΜΜΕ, 11 εκατομμύρια προβολές στο κανάλι του στο YouTube και πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις στις οποίες παραβρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, το σύνολο των ψήφων του αυξήθηκε κατά 300,000, που κατά κάποιο τρόπο τώρα αντιστοιχεί στο 0,8%. Αξιοθαύμαστο, δεν είναι; Οι ψηφοφορίες είναι σκοτεινές επιχειρήσεις, δύσκολο να τις κατανοήσει κανείς. Ευάλωτες σε επηρεασμούς. Απλά ρωτήστε τους Ρώσους.
Συνολικά, τα πράγματα δεν φαίνονται καθόλου καλά για τη Γαλλία ή το λαό της, οι οποίοι καλό θα ήταν να προετοιμαστούν. Η μεταμοντέρνα, παγκοσμιοποιημένη, μηδενιστική, πολεμοχαρής πολιτική και ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ρατσισμός εναντίον των πανταχού μουσουλμάνων (υπό τη μορφή περισσότερων βομβαρδισμών εναντίον μουσουλμανικών κρατών) έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στη Γαλλική Δημοκρατία.
Σχόλια Αναγνωστών