
To ερώτημα, όπως, που προκύπτει μέσα απ' αυτήν τη νέα κουλτούρα είναι ότι ναι μεν χτίζονται κοινότητες ανθρώπων που παλεύουν να αντιμετωπίσουν μια ψυχική ασθένεια, αλλά κατά πόσο αυτή η online κοινοποίησή της μπορεί να θεωρηθεί υγιής; Μήπως στην πραγματικότητα είναι ένας τρόπος για να «βυθιστούν» κι άλλοι άνθρωποι στην κατάθλιψη και σε άλλες μορφές ψυχικής ασθένειας, παρουσιάζοντάς τες μ'έναν πιο εξιδανικευμένο τρόπο;
Αρκετοί ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι αυτό εξαρτάται από το εάν τελικά οι χρήστες δημιουργούν ή απλώς καταναλώνουν περιεχόμενο στο Ίντερνετ και σε ποιο βαθμό. Βέβαια, αυτή δεν είναι πρώτη φορά που η sad culture μπαίνει δυναμικά στην ποπ κουλτούρα. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και πριν μερικές χρόνια στη μουσική, όταν δηλαδή η Lana Del Rey εμφανιζόταν στη σκηνή με δακρυσμένα μάτια, τα οποία χαλούσαν το μακιγιάζ της.
Όμως, το φαινόμενο αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο τα τελευταία χρόνια μέσα από πλατφόρμες, όπως το instagram και το Tumblr, όπου οι χρήστες μοιράζονται τα πιο εσωτερικά τους συναισθήματα σε «ωμά», «εξομολογητικά» posts στα οποία δε διστάζουν ακόμη και να κλάψουν μπροστά στην κάμερα, κάνοντας παράλληλα live μετάδοση.
Σχόλιο: Οι έφηβοι που χρησιμοποιούν καθημερινά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι λιγάκι πιο κλειστοί στον εαυτό τους