Όταν συνειδητοποιείς το θυμό σου, εκείνη τη στιγμή που νιώθεις να «βράζεις», να τρέμεις από ένταση και να μην ξέρεις πώς να διαχειριστείς σωστά αυτό που σου συμβαίνει, είναι δύσκολο να αντιληφθείς ποιο βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σου έχει «αγγιχτεί» εκείνη τη στιγμή από το ερέθισμα που πυροδότησε το θυμό σου (πρόσωπο, γεγονός, κατάσταση), ιδίως αν δεν έχεις κάνει εξάσκηση και αυτοπαρατήρηση σε αυτόν τον τομέα.
Η προσοχή σου είναι στραμμένη σε αυτό που σου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, στο τώρα, στις σκέψεις που σαν βροχή καταιγίζουν το μυαλό σου και δυσκολεύεσαι να τις παρακολουθήσεις, να τις πιάσεις και να τις αποκωδικοποιήσεις, γιατί είναι φευγαλέες.
Όμως, αυτό που σου συμβαίνει «τώρα» συνδέεται άρρηκτα με το παρελθόν σου. Με την πρώτη φορά που θύμωσες έντονα, την οποία είναι πολύ πιθανό να δυσκολεύεσαι να θυμηθείς, με τις πεποιθήσεις που είχες αρχίσει να διαμορφώνεις από πολύ μικρή ηλικία για τον εαυτό σου και τον κόσμο, με τον τρόπο που έμαθες ή δεν έμαθες να διαχειρίζεσαι το θυμό σου, και που εν τέλει παγιώθηκε σαν συμπεριφορά μέσα στα χρόνια μέσω της επανάληψης.
Ακόμα κι αν αυτό το συναίσθημα, όπως όλα μας τα συναισθήματα, εκφράζεται με τρόπο δυσλειτουργικό, κάποια ανάγκη σου προσπαθεί να εξυπηρετήσει, η οποία επιζητά να επικοινωνηθεί και να ικανοποιηθεί διακαώς. Μη γνωρίζοντας διαφορετικό τρόπο, συχνά εκφράζεται σαν χείμαρρος με συναισθηματική έκρηξη.
Όσο πιο έντονα εκφράζεται τόσο μεγαλύτερη είναι η ένταση που υπάρχει συσσωρευμένη μέσα σου κι επομένως τόσο πιο έντονο είναι αυτό που βαθιά μέσα σου σε πληγώνει και μένει ανικανοποίητο.
Σχόλιο: Όλα αυτά προκλήθηκαν λόγω της τρομοκράτησης του κοινού από τα ΜΜΕξαπάτησης και τους κυβερνόντες για ένα ιό ο οποίος δεν διαφέρει πολύ από τον ιό της γρίπης.
Διαβάστε ακόμα,
Αρμενίζοντας ανάμεσα στην υστερία και το φόβο γύρο από τον κοροναϊό