OF THE
TIMES
Το πρωί που έπεσε η ατομική βόμβα ήταν σαν όλα τα άλλα. Θυμάμαι η μητέρα μου να βρίσκεται στο σπίτι και να ετοιμάζομαι για τη δουλειά.Sunao Tsuboi, 90 ετών:
Στεκόμουν μπροστά σε ένα παράθυρο στον 3ο όροφο όταν είδα το υπερβολικό φως. Πίστευα ότι έπεφτε ο ήλιος μπροστά στα μάτια μου.
Ήταν η στιγμή που έπεσε η ατομική βόμβα. Πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου γιατί όταν σηκώθηκα δεν βρισκόμουν στο παράθυρο και συνειδητοποίησα ότι είχα χτυπήσει το κεφάλι μου.
Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Μια γυναίκα με βοήθησε να πάω στο νοσοκομείο. Η πόλη μας ήταν εντελώς κατεστραμμένη και στον δρόμο παρατήρησα πως δεν υπήρχαν κτίρια, γάτες, σκυλιά, πεταλούδες. Μόνο άνθρωποι που περιπλανιούνταν καλυμμένοι με στάχτες.
Ξύπνησα κάποια στιγμή την επόμενη μέρα και μου έλειπε πολύ η μητέρα μου. Πήγα να τη βρω αλλά η φωτιά έκαιγε ακόμα παντού. Κοντά στο σπίτι είδα 3 ανθρώπους να με πλησιάζουν.
"Είσαι πράγματι εσύ;" μου φώναξε. Ήταν η μητέρα μου, η θεία μου και η μεγαλύτερη αδερφή μου. Δυστυχώς ο αδερφός μου δεν τα κατάφερε. Χτυπήθηκε σοβαρά και πέθανε. Όλα έμοιαζαν με όνειρο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί.
Έφυγα από τη Χιροσίμα στα 20 μου. Για χρόνια δεν μπορούσα να μιλήσω για την ατομική βόμβα αλλά η οικογένειά μου με έπεισε να μοιραστώ την ιστορία μου.
Εξαιτίας της ραδιενέργειας υπέφερα για χρόνια από δυνατούς πονοκεφάλους και κούραση. Οι γιατροί στο Τόκιο με φρόντισαν. Παντρεύτηκα και απέκτησα 3 γιους. Έχω 4 εγγόνια.
Δεν μισώ τους ανθρώπους που έριξαν τη βόμβα. Μπόρεσα να δω πόσο υπέροχοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι αφού έχουν χάσει τα πάντα. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ότι άνθρωποι έριξαν την ατομική βόμβα σε άλλους ανθρώπους.
Το 1945 ο Sunao Tsuboi ήταν ένας φοιτητής μόλις 20 χρονών, ενώ πλέον είναι ένας συνταξιούχος καθηγητής που περιοδεύει στον κόσμο και προειδοποιεί για τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου.
Ο Tsuboi θυμάται πως εκείνη την αποφράδα ημέρα άκουσε μία ισχυρότατη έκρηξη και στη συνέχεια το ωστικό κύμα τον σήκωσε και τον πέταξε 10 μέτρα μακριά.
Όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του συνειδητοποίησε ότι έφερε εγκαύματα σχεδόν σε ολόκληρο το κορμί του ενώ τα ρούχα του είχαν σχιστεί από την ισχύ της έκρηξης.
Ο επιζών της πυρηνικής καταστροφής περιγράφει γλαφυρά τις εικόνες που αντίκρισε μόλις συνήλθε: «Υπήρχε τόσος καπνός που με δυσκολία έβλεπες έστω κι 100 μέτρα μακριά αλλά ό,τι έβλεπα με έπεισε ότι βρισκόμουν σε μία κόλαση πάνω στη γη. Άνθρωποι σπάρασσαν για βοήθεια, φωνάζοντας την οικογένειά τους. Είδα μία μαθήτρια που το μάτι της κρεμόταν έξω από την κόγχη. Άνθρωποι έμοιαζαν με φαντάσματα, αιμορραγώντας και προσπαθώντας να περπατήσουν πριν καταρρεύσουν. Κάποιοι είχαν χάσει τα πλευρά τους. Υπήρχαν κομματιασμένα κορμιά παντού, ακόμη και μέσα στον ποταμό...».
Ο Tsuboi παρέμεινε στο νοσοκομείο περίπου έναν μήνα ενώ από τότε αναγκάστηκε να νοσηλευτεί 11 φορές, από τις οποίες τις 3 οι γιατροί τον προειδοποίησαν ότι πεθαίνει.
Λαμβάνει θεραπευτική αγωγή για δεκάδες ασθένειες, ενώ πάσχει από δύο μορφές καρκίνου, οι οποίες συνδέονται με την έκθεσή του στη ραδιενέργεια.
Σχόλιο: Υπάρχει πάντα κέρδος για ορισμένους από τους πολέμους.