© SANA / ReutersΟ πρόεδρος της Συρίας, Bashar al-Assad
Η λέξη "δικτάτορας" προέρχεται από την αρχαία Ρώμη [από το λατινικό "dictō", στα Αγγλικά "dictate" που στα Ελληνικά μεταφράζεται "υπαγορεύω", δηλαδή "καθορίζω"], όπου η θέση του δικτάτορα καταλαμβάνονταν από κάποιον για μια περίοδο 6 μηνών αρχικά, με τον αποκλειστικό σκοπό να φέρει εις πέρας κάποιο συγκεκριμένο καθήκον. Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας τροποποίησε τον χρόνο αυτής της θητείας κάνοντάς την ετήσια, πριν ψηφιστεί ως dictator perpetuo -ισόβιος δικτάτορας.
Όπως και με κάθε δημόσιο αξίωμα, μπορεί να γίνει κατάχρηση αυτής της θέσης, όπως το παράδειγμα του Σύλλα στην αρχαία Ρώμη. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Αν ένας ηγέτης έχει γνήσια καλές προθέσεις για το λαό του και απολαμβάνει την στήριξή του, μια "καλοήθης δικτατορία" έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα σύστημα όπου ο ανώτατος αξιωματούχος εναλλάσσεται κάθε περίπου 4 χρόνια. Για παράδειγμα, ένα σύστημα βραχείας θητείας προτιμά τους βραχυπρόθεσμους στόχους. Ποιος ο λόγος να υπάρξει μακροπρόθεσμος προγραμματισμός όταν πρόκειται κάποιος να είναι εκτός εξουσίας σε μερικά χρόνια; Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετώπισε και ο Καίσαρας: οι εχθροί του από την αντιδραστική αριστοκρατική ολιγαρχία ήταν σε θέση να ακυρώσουν κάθε νόμο ή σχέδιο που είχε εκπονήσει όσο αυτός βρίσκονταν στην εξουσία. Και έτσι τι νόημα έχει υπό αυτές τις συνθήκες να προσπαθεί κανείς να φέρει θετικές και διαχρονικές αλλαγές στην διακυβέρνηση; Εφόσον ένας ηγέτης συνεχίζει να παίρνει σοφές αποφάσεις που ευνοούν τους πολίτες, γιατί να μην παραμείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο, αντί να αντικατασταθεί μετά από κάποια χρόνια από την μετριότητα ενός εταιρικού λακέ;
Έτσι αν και ο όρος είχε ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα στην αρχαία Ρώμη, στις μέρες μας τείνει να προκαλεί άμεσα εικόνες ενός "κακού δικτάτορα": συνήθως κάποιου που κυβερνά ισοβίως (ή τουλάχιστο για δεκαετίες), αποκτά μεγάλη εξουσία, και κυρίως καταπιέζει τον λαό του. Αν αυτός είναι ο ορισμός που δίνετε, τότε σίγουρα, ένας δικτάτορας είναι κάτι κακό απλά και μόνο επειδή εξ' ορισμού αυτό το άτομο το θεωρούμε πως είναι είναι κακό. Αλλά είναι κάτι κακό, θεωρητικά, να υπηρετεί κάποιος ισοβίως ή να αποκτά μεγάλη εξουσία;
Ακόμα και στις Δυτικές "δημοκρατίες" δεν είναι ασυνήθιστο να έχουμε ηγέτες που κατείχαν την εξουσία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στον Καναδά, οι πρωθυπουργοί Γουίλιαμ Λυόν Μακένζι Κινγκ και ο σερ Τζον Α. Μακντόναλντ θήτευσαν για 21.5 και 19 χρόνια αντίστοιχα. Πιο πρόσφατα, ο πατέρας του νυν πρωθυπουργού Πιέρ Τρουντώ, θήτευσε για 15.5 χρόνια.
Σήμερα, ο Σύριος Μπασάρ Αλ Άσαντ βρίσκεται στο αξίωμα του προέδρου για λίγο παραπάνω από 15 χρόνια. Ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει υπηρετήσει είτε ως πρόεδρος, είτε ως πρωθυπουργός για λίγο περισσότερο από 16 χρόνια. Ο Ισλανδός Όλαφουρ Ραγκνάρ Γκρίμσον είναι πρόεδρος για περισσότερο από 19 χρόνια. Το γεγονός αυτό καθιστά την Ισλανδία ένα δικτατορικό καθεστώς; Αν ναι, τότε κάτι κάνουν σωστά. Μόλις πρόσφατα, φυλάκισαν ακόμα 26 τραπεζίτες για τον ρόλο τους στην οικονομική κρίση του 2008. Καλή τύχη σε όσους περιμένουν αντίστοιχη απονομή της δικαιοσύνης σε οποιαδήποτε από τις λεγόμενες "μεγαλύτερες δημοκρατίες του κόσμου".
Ο Ισλανδός Γκρίμσον σίγουρα δεν κατέχει την "απόλυτη εξουσία". Για παράδειγμα ο Μουαμάρ Καντάφι, που ηγήθηκε της Λιβύης για 42 χρόνια πριν δολοφονηθεί, σίγουρα κατείχε πολύ μεγαλύτερη εξουσία από κάποιον σαν τον Γκρίμσον. Και σε αντίθεση με την εικόνα που μας παρουσιάζεται στην Δύση, είχε ουσιαστικά δημιουργήσει ένα ουτοπικό κράτος συγκρινόμενο με οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη: προσιτή στέγαση, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, παιδεία και υγεία, τεράστια δημόσια έργα και άλλα. Φυσικά, η Λιβύη δεν έχει πλέον τίποτε από όλα αυτά. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ την κατέστρεψαν στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε τα παρακάτω άρθρα (τα περισσότερα στα Αγγλικά):
- The Truth Is Viral - Libya: The Real Story
- The real reasons why Gaddafi must die!
- Gaddafi crowned Africa's 'king of kings' by over 200 kings and tribal elders
- Gaddafi on democracy, dictators and world peace
- 10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για την Λιβύη ύπο την λεγόμενη δικτατορία του Καντάφι
Σύμφωνα με τον Γιουσένκο, ο οποίος συνάντησε τον Σύριο πρόεδρο στην Δαμασκό, ο Άσαντ "είναι απόλυτα σίγουρος [για την επιτυχία του]", αν τελικά γίνουν εκλογές.Ο Άσαντ είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Συρία, αλλά το γεγονός αυτό δεν αναγνωρίζεται από τα Δυτικά ΜΜΕ ή τους πολιτικούς. Ο λόγος είναι απλός: οι ΗΠΑ θέλουν να φύγει από τη μέση ο Άσαντ. Προκειμένου να το πετύχουν, έχουν ξεκινήσει την εκπαίδευση τρομοκρατών, εξοπλίζοντας και χρηματοδοτώντας τους ώστε να κάνουν στην Συρία ότι έκαναν και στη Λιβύη. Και μιλούν συνεχώς για την αποκαλούμενη "μετριοπαθή αντιπολίτευση" την οποία υποστηρίζουν. Το πρόβλημα είναι όμως ότι οι Σύριοι δεν υποστηρίζουν αυτή την "αντιπολίτευση". Δεν υφίσταται καν ως τέτοια. Όλες οι ένοπλες ομάδες που πολεμά ο στρατός του Άσαντ χρησιμοποιούν τις ίδιες τρομοκρατικές μεθόδους και θέλουν το ίδιο πράγμα - ένα "Ισλαμικό Κράτος". Η υποστήριξη τέτοιων ομάδων -που ισοδυναμεί με προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι θα καταλάβουν την κυβέρνηση στην Συρία- είναι κάτι αντίστοιχο με το να χρηματοδοτούσε, να εξόπλιζε και να εκπαίδευε η Ρωσία το [αριστερό] κόμμα των Πρασίνων στις ΗΠΑ ώστε να καταλάβουν δια της βίας τον Λευκό Οίκο και να πάρουν την εξουσία -και με την προϋπόθεση πως το κόμμα των Πρασίνων θα ήταν μια ακραία θρησκόληπτη και εξτρεμιστική ομάδα αποκεφαλιστών.
Κατά την διάρκεια της συνάντησης, ο Σύριος ηγέτης τόνισε πως "η μάχη κατά της τρομοκρατίας θα γίνει το θεμέλιο ενός νέου και δίκαιου κόσμου βασισμένου στην εθνική κυριαρχία και την συνεργασία."
Το να δίνεται τέτοια υποστήριξη σε οποιαδήποτε αντιπολίτευση μιας ξένης χώρας είναι αξιωματικά κάτι το εντελώς αντιδημοκρατικό. Ακόμα και η υπόνοια πως είναι κάτι αποδεκτό να πεις σε μια άλλη χώρα πως ο δημοκρατικά εκλεγμένος τους ηγέτης "πρέπει να φύγει από την μέση" θα έπρεπε να αποτελεί προσβολή στην νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου ατόμου σε αυτό τον πλανήτη. Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του υποτιθέμενου θεμελίου της δημοκρατίας: της θέλησης του λαού. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η "αντιπολίτευση" που η Δύση υποστηρίζει στη Συρία είναι κυριολεκτικά τρομοκράτες! Δεν το χωράει ο νους μου. Και πρέπει παραδεχτώ ότι δεν ξέρω πως οι Ρώσοι καταφέρνουν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. Για παράδειγμα, μετά από την ομιλία του Πούτιν στην ολομέλεια της συνόδου του Βαλντάι στο Σότσι (Sochi), ο Νάιλ Μπάκλεϋ από τους Financial Times έκανε την εξής ερώτηση: "Θέλω να σας ζητήσω να μας πείτε μέσα από το φόρουμ αυτό, συγκεκριμένα και αναλυτικά, πως οραματίζεστε την εξέλιξη της όποιας ειρηνευτικής διαδικασίας και την τελική διευθέτηση της κατάστασης στη Συρία; Είναι έτοιμη η Ρωσία να δεχτεί, για παράδειγμα, ένα διαμελισμό της Συρίας; Θα αναγκαστεί ο κ. Άσαντ να κάνει στην άκρη; Και αν το κάνει, ποιος ηγέτης μπορεί να τον αντικαταστήσει;"
Και ο Πούτιν απάντησε:
Σχετικά με το αν ο Αλ Άσαντ πρέπει να φύγει ή όχι, όπως έχω δηλώσει πολλές φορές, πιστεύω πως είναι λάθος ακόμα και να κάνουμε αυτή την ερώτηση. Πως μπορούμε βρισκόμενοι απ' έξω να πούμε ότι ο ηγέτης αυτής ή της άλλης χώρας πρέπει να μείνει ή να φύγει; Αυτό είναι κάτι που μόνο ο λαός της Συρίας μπορεί να αποφασίσει. Εδώ όμως πρέπει να προσθέσω ότι πρέπει να είμαστε σίγουροι πως η κυβέρνηση θα σχηματιστεί στη βάση διαφανών δημοκρατικών διαδικασιών. Μπορούμε να συζητήσουμε για το πως θα υπάρχει μια διεθνής παρακολούθηση αυτών των διαδικασιών, συμπεριλαμβανομένης και της εκλογικής διαδικασίας, αλλά αυτή η παρακολούθηση πρέπει να είναι αντικειμενική και κυρίως δεν πρέπει να μεροληπτεί υπέρ καμίας άλλης χώρας ή μιας ομάδας χωρών.Ας είναι ευλογημένος. Στην θέση του θα είχα μπει στον πειρασμό να πω, "Συγνώμη! Σε ποιόν πλανήτη ζείτε;". Το πλήθος των αλαζονικών και ιμπεριαλιστικών υποθέσεων που κρύβονται πίσω από την ερώτηση του Μπάρκλεϋ είναι ένδειξη του πόσο εθισμένοι είναι Αμερικάνοι σαν και αυτόν σε μια παντελώς εγωκεντρική και Αμερικανο-κεντρική θεώρηση του κόσμου, όπου η Αυτοκρατορία έχει πάντα δίκιο, αυτή παίρνει όλες τις αποφάσεις και ούτε μπορεί να διανοηθεί πως μπορεί να γίνει και αλλιώς. Η πρώτη του ερώτηση φαίνεται αρκετά αθώα: πως θα είναι οι ειρηνευτικές διαδικασίες; Αλλά ποιος έχει την υπευθυνότητα ώστε να διαχειριστεί τον "διαμελισμό" της Συρίας; Προφανώς, οι ξένες δυνάμεις. Ποια είναι τα κέντρα εξουσίας σύμφωνα με τα οποία ο Άσαντ είναι "υποχρεωμένος" να κάνει στην άκρη; Προφανώς οι ξένες δυνάμεις. Ποιος θα καθορίσει "το είδος" του ηγέτη που θα τον αντικαταστήσει; Προφανώς πάλι οι ξένες δυνάμεις. Μιλάμε για την απόλυτη ανοησία. Όπως καταδεικνύει ο Πούτιν, οι απαντήσεις είναι αυτονόητες: πρέπει να γίνουν εκλογές και να αποφασίσει ο λαός της Συρίας. Πως αλλιώς πρέπει να γίνει;
Ο Πούτιν έβαλε τα πράγματα σε μια προοπτική καθώς απαντούσε και σε μια άλλη ερώτηση στο Βαλντάι:
Ένας άλλος από τους συναδέλφους μας είπε πως είναι λάθος να ερμηνεύουμε τα πράγματα με την υπόνοια πως οι ΗΠΑ προσπαθούν να αλλάξουν το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση στη Ρωσία. Μου είναι δύσκολο να συμφωνήσω με αυτή τη θέση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περάσει ένα νόμο που αφορά την Ουκρανία, που όμως αναφέρεται άμεσα στη Ρωσία, και ο νόμος αυτός λέει πως ο στόχος είναι ο εκδημοκρατισμός της Ρωσικής Συνομοσπονδίας. Φανταστείτε πως θα ήταν αν γράφαμε εμείς ένα νόμο στη Ρωσία που να λέει πως ο στόχος μας είναι ο εκδημοκρατισμός των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν και θεωρητικά θα μπορούσαμε να το κάνουμε, και αφήστε με να σας πω το γιατί.Θα συμφωνήσω με τον Πούτιν εδώ. Στην πραγματικότητα, όσον αφορά τις εκλογές και τους ηγέτες που εκλέγονται από αυτές, η Ρωσία και η Συρία παρουσιάζονται πολύ πιο δημοκρατικές από τις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, ας πάρουμε τις προεδρικές εκλογές του 2000 στις ΗΠΑ:
Υπάρχει βάση για κάτι τέτοιο. Όλοι γνωρίζουν πως υπήρξαν δύο περιπτώσεις στην ιστορία των ΗΠΑ όπου ένας πρόεδρος ανέλαβε την εξουσία έχοντας την πλειοψηφία των μελών του Σώματος των Εκλογέων αλλά την μειοψηφία των ψηφοφόρων. Είναι αυτό δημοκρατικό; Όχι, δημοκρατία είναι η ισχύς του λαού, η πλειοψηφική του θέληση. Πως μπορεί κάποιος να αναλάβει το ανώτατο αξίωμα μιας χώρας έχοντας την μειοψηφία των ψηφοφόρων; Αυτό αποτελεί ένα πρόβλημα του συντάγματος [των ΗΠΑ], αλλά εμείς δεν απαιτούμε την αλλαγή του συντάγματος που έχετε.
Μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση για πάντα, αλλά όταν έχει κανείς μια χώρα που συμπεριλαμβάνει τέτοια πράγματα στους εγχώριους νόμους της και χρηματοδοτεί ταυτόχρονα την εγχώρια αντιπολίτευση [μιας άλλης χώρας]... Το να υπάρχει αντιπολίτευση είναι κάτι το φυσιολογικό, αλλά πρέπει αυτή να επιβιώνει με τους δικούς της πόρους, και όταν έχεις μια άλλη χώρα να ξοδεύει δισεκατομμύρια για να την υποστηρίξει, μπορεί αυτό να αποτελεί μια φυσιολογική πολιτική πρακτική; Θα βοηθήσει μια τέτοια πολιτική το να χτίσουμε ένα πνεύμα εμπιστοσύνης σε διακρατικό επίπεδο; Δεν το νομίζω.
- 54.2% του πληθυσμού πήγε να ψηφίσει.
- Εκ των οποίων το 47.87% ψήφισε τον Μπους (το 48.38% ψήφισε τον Γκορ)
"Κύριε Κάμερον, δεδομένης της τρομαχτικής κατάχρησης εξουσίας από το καθεστώς Ομπάμα, την άσκηση βίας κατά ειρηνικών διαδηλωτών και τη δολοφονία πολιτών από τις δυνάμεις ασφαλείας που ονομάζουν "αστυνομία", πως φαντάζεστε την εξέλιξη της όποιας ειρηνευτικής διαδικασίας και την ενδεχόμενη διευθέτηση στις ΗΠΑ; Είναι η Βρετανία, για παράδειγμα, έτοιμη να δεχθεί τον διαμελισμό ενός μέρους των ΗΠΑ; Θα χρειαστεί τελικά να κάνει ο κ. Ομπάμα στην άκρη; Και αν ναι, τι είδος ηγέτη θα τον αντικαταστήσει;"Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Ας εξετάσουμε τώρα τις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2012:
- 58.2% του πληθυσμού πήγε να ψηφίσει.
- Εκ των οποίων το 51.06% ψήφισε τον Ομπάμα.
- Άρα το 29.7% του συνόλου όλων των ψηφοφόρων ψήφισε τον Ομπάμα.
Τώρα, ας περάσουμε στην άλλη πλευρά της λίμνης και ας δούμε τις Ρωσικές εκλογές του 2012:
- 65.25% του πληθυσμού πήγε να ψηφίσει.
- Εκ των οποίων το 63.64% ψήφισε τον Πούτιν.
- Άρα το 41.5% του συνόλου όλων των ψηφοφόρων ψήφισε στην πραγματικότητα τον Πούτιν.
Και ο Άσαντ; Πολλοί από τους επικριτές της πολυθρόνας αυτού του "δικτάτορα" αγνοούν προφανώς πως επανεκλέγει μόλις την προηγούμενη χρονιά, ενώ εδώ και 3 χρόνια μάχεται έναν πόλεμο κατά ξένων μισθοφόρων. Στις εκλογές του 2014:
- 73.42% του πληθυσμού πήγε να ψηφίσει.
- 88.7% των οποίων ψήφισαν τον Άσαντ.
- Άρα το 65% του συνόλου όλων των ψηφοφόρων ψήφισαν τον Άσαντ.
Δύο στους τρεις Σύριους ψηφοφόρους ψήφισαν τον Άσαντ. Ένας στους τέσσερις Αμερικάνους ψήφισαν τον Μπους. Ένας στους τρεις ψήφισαν τον Ομπάμα. Προφανώς και δεν πάει καλά με αυτή την εικόνα. Ίσως να φαίνεται έτσι μόνο σε εμένα. Ίσως δημοκρατία είναι όταν η μειοψηφία των πολιτών ψηφίζει για το ποιος θα είναι στην εξουσία. Ή είναι έτσι, ή η Συρία είναι περισσότερο δημοκρατική από τις ΗΠΑ.
Αν διεξαχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανά εκλογές στη Συρία, θα αποτελέσουν ακόμα ένα καίριο χτύπημα στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού και της τρομοκρατίας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Όλοι οι σημαίνοντες Δυτικοί πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουν μηχανικά τα εγκεκριμένα επιχειρήματα: "ο Άσαντ είναι δικτάτορας. Σκοτώνει τον ίδιο του το λαό. Πρέπει να φύγει". Φυσικά ψεύδονται και διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Αλλά με την Ρωσία και τη Συρία να βρίσκονται στο επίκεντρο των ειδήσεων, είναι μια τέλεια συγκυρία για μια ελεύθερη και δημοκρατική εκλογική διαδικασία στη Συρία. Ο Άσαντ γνωρίζει πως θα νικήσει, γιατί απολαμβάνει τα υψηλά επίπεδα δημοτικότητας που έχει και ο Πούτιν μέσα στην χώρα του. Τι θα μπορέσουν να πουν οι ΗΠΑ μετά από κάτι τέτοιο; Θα πρέπει ανοιχτά να αρνηθούν ότι υποστηρίζουν την δημοκρατία στη Συρία -στο όνομα της δημοκρατίας στη Συρία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν μπλεγμένοι στον ιστό που υφαίνουν με τα ίδια τους τα ψέματα. Η Ρωσία και η Συρία τους έχουν ήδη εκθέσει αποκαλύπτοντας πόσο ξεδιάντροποι δολοφονικοί υποκριτές είναι ωθώντας τους να υπεραμυνθούν ανοιχτά τους τρομοκράτες που επιχειρούν στη Συρία.
Ο Πούτιν προσέφερε μια ευκαιρία στους Αμερικάνους (ακόμα και τώρα τους δίνει ευκαιρίες, όπως ακριβώς και ο Καίσαρας έδωσε στους εχθρούς του ευκαιρίες να συνετιστούν, μέχρι τέλους). Αν θέλουν πραγματικά να πολεμήσουν την τρομοκρατία, ας βοηθήσουν λοιπόν. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν. Και αυτό γιατί δεν μπορούν. Δεν είχαν ποτέ σκοπό τους να πολεμήσουν την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, την υποστηρίζουν ενεργά, δημιουργώντας και αξιοποιώντας τον τρόμο διαχρονικά. Και τώρα το γεγονός αυτό γίνεται τόσο ξεκάθαρο ώστε να μπορεί να το δει όλος ο κόσμος. Και αυτό είναι καλό για την πραγματική ελευθερία και την δημοκρατία.
Σχόλιο: Ο Άσαντ και ο Πούτιν που συχνά στιγματίζονται από τα Δυτικά αλλά και τα Ελληνικά ΜΜΕ ως "δικτάτορες" έχουν στην πραγματικότητα εκλεγεί από τους λαούς τους με πραγματικά ποσοστά 41.5% και 65% αντίστοιχα. Παράλληλα, το πραγματικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 είναι μόλις 20% επί του συνόλου των ψηφοφόρων. Δηλαδή μόνο 1 στους 5 Έλληνες ψήφισαν τον Τσίπρα για πρωθυπουργό. Και αυτό για να εφαρμόσει το σκληρότερο Μνημόνιο και την χειρότερη λιτότητα που γνώρισε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα. Και αυτό σε απόλυτη αντίθεση με την ξεκάθαρη (και δεσμευτική) λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος του Ιουλίου που είπε ΌΧΙ σε αυτή την πολιτική γενοκτονίας, αλλά και σε πλήρη αντίθεση με την αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα Μνημονιακά χρόνια. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν επικαλούνται κάποιοι την "δημοκρατία" σε χώρες όπως η νέο-αποικιακή Ελλάδα του σήμερα, για να κάνουν κριτική σε άλλες χώρες των οποίων οι ηγέτες έχουν τουλάχιστο την ξεκάθαρη στήριξη των πολιτών τους; Η υποκρισία είναι ξεκάθαρη.