Θρίαμβος! Οι συριακές και ρωσικές δυνάμεις έσπασαν την πολιορκία της Deir Ezzor μετά από τρία χρόνου τρόμου από τον ISIS! Η συριακή σημαία υψώθηκε και πάλι.

Άφωνοι όλοι στη Δύση με την καταιγιστική προέλαση του συριακού Στρατού μετά από 6 χρόνια πολέμου.

Ξέφρενοι πανηγυρισμοί έχουν ξεσπάσει σε ολόκληρη τη Συρία. Οι σκηνές είναι συγκινητικές. Οι Στρατηγοί Tarraf και Issam Zahreddine δίνουν συγχαρητήρια στους άντρες τους.

O πιλότοι μαχητικών κάνουν χαμηλές διελεύσεις προς τιμήν του Μεγάλου Στρατηγού Issam Zahreddine!

Η συριακή τηλεόραση είναι εκεί και απαθανατίζει τις ιστορικές στιγμές.

Ο 20ός αιώνας είναι ο αιώνας του ολοκληρωτισμού, δηλαδή απολυταρχικών καθεστώτων κεντρικά οργανωμένων, όπου το κράτος και η πολιτική τείνουν να απορροφήσουν όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Ο ολοκληρωτισμός διαθέτει δυνατότητες που του παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία και ο σύγχρονος κρατικός συγκεντρωτισμός, που δεν είχαν αυταρχικά καθεστώτα προηγουμένων εποχών. Σ' αυτές τις δυνατότητες περιλαμβάνεται η μαζική προπαγάνδα, η μαζική καταπίεση και η μαζική εξολόθρευση. Σ' αυτόν τον τρομερό αιώνα, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διέπραξαν μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τίθεται, επομένως, το ερώτημα αν μπορεί να συγκριθεί ο Κομμουνισμός με άλλες μορφές ολοκληρωτισμού, και κυρίως με τον Ναζισμό. Όμως, η αναφορά στην απλή δυνατότητα σύγκρισης μεταξύ Ναζισμού και Κομμουνισμού, φάνηκε στους υπερασπιστές τής κομμουνιστικής ιδεολογίας τερατώδης και βλάσφημη. Ωστόσο, τα επιχειρήματα που επιστράτευσαν ήταν ασυνήθιστα ισχνά.

Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον Ναζισμό και τον Κομμουνισμό. Η κύρια διαφορά, όμως, δεν βρίσκεται, όπως νομίζουν οι κομμουνιστές και ορισμένοι διανοούμενοι που αυτοπροσδιορίζονται χαλαρά ως «αριστεροί», στην υποτιθέμενη ανθρωπιστική επαγγελία ή στο ουτοπικό όραμα του Κομμουνισμού. Η κύρια διαφορά ανάμεσα στους δύο ολοκληρωτισμούς, συνίσταται στο ότι η κτηνωδία στον Ναζισμό είναι κυνική και απροκάλυπτη, ενώ στον Κομμουνισμό είναι καμουφλαρισμένη με ιδεολογικά φτιασίδια.

Ο Γάλλος κομμουνιστής ιστορικός, Φρανσουά Φιρέ, υποστηρίζει ότι οι συγγένειες ανάμεσα στα δύο συστήματα είναι οργανικές και όχι τυχαίες, ότι η αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν ήταν ισοσθενής με την αμοιβαία μεταξύ τους καχυποψία και ότι το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο του 1939 δεν ήταν δημιούργημα μιας απλής συγκυρίας. «Κανένα από τα δύο στρατόπεδα», γράφει ο Φουρέ, «δεν μπορεί να γίνει κατανοητό στον μελετητή, αν δεν κατανοήσει συγχρόνως το άλλο. Εξαρτώνται αμοιβαία από τα πάθη από τα οποία κυριαρχούνται και τις ιδέες και παραστάσεις που τα διέπουν, καθώς και τη συνολική ιστορική πραγματικότητα στην οποία εντάσσονται».

Η ιδέα αυτή μιας μεγαλύτερης συγγένειας από ό,τι φαντάζονται πολλοί, μεταξύ Κομμουνισμού και Ναζισμού, απορρίπτεται ενστικτωδώς από ορισμένους διανοούμενους της Αριστεράς. Η περιφρόνηση που νιώθουν για την έξαρση της σημασίας της φυλής στον Ναζισμό και η γοητεία που ασκεί ο Μαρξισμός στη συνείδησή τους, τους πείθουν ότι είναι απαράδεκτη και μόνη η ιδέα της δυνατότητας μιας τέτοιας σύγκρισης.

Όσο δεν υπήρχε επαρκής πληροφόρηση για το τι έκρυβε το κομμουνιστικό στρατόπεδο, αυτή η στάση ήταν ανεκτή και για ένα διάστημα αποδεκτή. Από εδώ και πέρα, αυτό είναι αδύνατον. Στην κριτική εναντίον του Κομμουνισμού, οι κομμουνιστές επικαλούνται το όραμα και την ουτοπία που αντιπροσωπεύει ο Κομμουνισμός. Σημασία δεν έχει, πλέον, όπως φαίνεται, η πραγματικότητα, το «υπαρκτό» του Σοσιαλισμού όπως τον βίωσε το ένα τρίτο της ανθρωπότητας, αλλά ο σκοπός του, ο ορίζοντας των ιδανικών του, ο ουτοπικός οραματισμός του.

Κάθε φορά που συμβαίνει μια τρομοκρατική επίθεση, όπως αυτή της προηγούμενης εβδομάδας στη Βαρκελώνη, οι Ισραηλινοί πολιτικοί και οι «ειδικοί» ασφαλείας εμφανίζονται στην τηλεόραση για να επικρίνουν την αφέλεια των Ευρωπαίων. «Αν μόνο κατανοούσαν την τρομοκρατία όπως εμείς και έπαιρναν τα προληπτικά μέτρα που εμείς λαμβάνουμε», λένε, «θα πλήττονταν από πολύ λιγότερες επιθέσεις». Πιο περιβόητες, σχετικά μ' αυτό, ήταν οι παρατηρήσεις του Ισραηλινού υπουργού Πληροφοριών Γισραέλ Κατς, μετά την βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες τον Μάρτιο του 2016, στην οποία έχασαν τη ζωή τους 34 άνθρωποι.

Αντί να εκφράσει τα συλλυπητήριά του εκ μέρους της ισραηλινής κυβέρνησης, κατηγόρησε τους Βέλγους με το υποτιμητικότερο ύφος που ήταν δυνατόν. «Αν στο Βέλγιο συνεχίσουν να τρώνε σοκολάτα, ν' απολαμβάνουν τη ζωή και να παρελαύνουν ως σπουδαίοι φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι ορισμένοι από τους μουσουλμάνους που είναι εκεί οργανώνουν τρομοκρατικές ενέργειες», δήλωσε, «δεν θα μπορέσουν να τους καταπολεμήσουν».

Οι Βέλγοι αντέδρασαν έντονα και υποστήριξαν τη θέση των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων: Ενώ θα συνεχίσουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση και να λαμβάνουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τις ελευθερίες μας και την πολιτική δεκτικότητά μας για να γίνουμε αντίγραφα του Ισραήλ. Κι αυτό γιατί καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση του Νετανιάχου πουλάει κάτι πολύ πιο ύπουλο από απλές προφυλάξεις - ακόμη πιο ύπουλο κι από τα όπλα, τα συστήματα επιτήρησης και ασφάλειας και τα μοντέλα ελέγχου του πληθυσμού, που είναι το βούτυρο στο ψωμί των ισραηλινών εξαγωγών. Αυτό που το Ισραήλ προωθεί στους Ευρωπαίους - και τους Αμερικανούς, Καναδούς, Ινδούς, Μεξικανούς, Αυστραλούς και σε οποιονδήποτε άλλο πρόθυμο ν' ακούσει - δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια εντελώς νέα αντίληψη περί κράτους, αυτήν του Κράτους Ασφάλειας.

Δεν υπήρξε ποτέ ειρηνευτική πρόοδος από τον αμερικανικό στρατό στο Αφγανιστάν, εκτός αν ρωτήσει κανείς τους αξιωματικούς, τους μισθοφόρους ή τους βαρόνους των ναρκωτικών, εκ των οποίων ένα εξαιρετικά μεγάλο τμήμα μετέχει στην κυβέρνηση της Καμπούλ.

Πρόκειται για καταστροφή, όπως αναφέρει σε σχετικό του άρθρο ο Μάθιου Χο, που υπηρετούσε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και παραιτήθηκε το 2009 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κλιμάκωση του πολέμου στο Αφγανιστάν με ευθύνη της κυβέρνησης Ομπάμα.

Αντίθετα, Αμερικανοί πολιτικοί, ειδικοί και στρατηγοί θα μιλούν, συχνά, για την «πρόοδο» που σημείωσαν τα 70.000 αμερικανικά στρατεύματα που έστειλε στο Αφγανιστάν ο Μπαράκ Ομπάμα το 2009, μαζί με άλλα 30.000 ευρωπαϊκά στρατεύματα και 100.000 ιδιωτικούς εργολάβους -μισθοφόρους.

Ωστόσο, η σκληρή και τρομερή πραγματικότητα είναι ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν κλιμακώθηκε από τότε, ενώ οι Ταλιμπάν αυξήθηκαν σε ισχύ κατά δεκάδες χιλιάδες, παρά τις δεκάδες χιλιάδες ατυχημάτων και κρατουμένων.

Επιπλέον, οι αμερικανικές και αφγανικές απώλειες εξακολουθούν να αυξάνονται κάθε χρόνο ενώ τα αμερικανικά ατυχήματα μειώθηκαν μόνο όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ άρχισαν να αποσύρονται σε μαζικούς αριθμούς το 2011.

Εντούτοις, οι άνδρες των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας και οι άμαχοι χάνονται με σταθερούς ρυθμούς, όπως διαπιστώνει και ο ΟΗΕ από τότε που ξεκίνησε να τηρεί αρχεία για τις ανθρώπινες απώλειες στο Αφγανιστάν.

Η Βενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν. Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.

Ψέμα νούμερο 1: Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο

Η αλήθεια είναι ότι το νέο κύμα διαμαρτυριών (γιατί δεν είναι το πρώτο) είχε ως αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, στις 29 Μαρτίου, να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές εξουσίες του Κοινοβουλίου, κατηγορώντας το για πλήρη περιφρόνηση της Δικαιοσύνης. Αυτό που ονομάστηκε «πραξικόπημα» από την αντιπολίτευση και από τον γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών.

Από τον Δεκέμβριο του 2015, όταν εκλέχτηκε το νέο κοινοβούλιο που ελέγχεται, με ελάχιστες έδρες, από την αντιπολίτευση, αυτή έχει περιφρονήσει όλες τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αρχής γενομένης από την οδηγία για επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας στο κρατίδιο Αμαζόνας όπου υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία (που και δόθηκαν στη δημοσιότητα και είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου) ότι «αγοράστηκαν» σωρηδόν ψήφοι. Η απόφαση αφορά τόσο δύο βουλευτές της αντιπολίτευσης όσο και έναν από το κόμμα του Μαδούρο PSUV και έναν από την λίστα των ιθαγενών (ο οποίος στηρίζει την αντιπολίτευση). Το κοινοβούλιο δεν προχώρησε ποτέ σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας, καθώς οι τρεις βουλευτές του κρατιδίου Αμαζόνας είναι αυτοί που δίνουν στην αντιπολίτευση την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.

Το άλλο πρόσχημα είναι η επιμονή της αντιπολιτευόμενης πλειοψηφίας του κοινοβουλίου να γίνει «πολιτική δίκη του Μαδούρο» γιατί έχει «γατζωθεί στην εξουσία» (βέβαια είναι εκλεγμένος κανονικά), ενώ ταυτόχρονα του ζητούσε να κηρυχθεί «έκπτωτος επειδή εγκατέλειψε το θώκο του» (το πώς συνδυάζονται ταυτόχρονα αυτά είναι ένα μείζον ερώτημα). Επίσης, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ζήτησε ανοιχτά παρέμβαση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, που ελέγχονται πρακτικά από τις ΗΠΑ, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία της χώρας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον Οργανισμό λόγω της αντίδρασης άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Η υποψηφιότητα του Εμμανουέλ Μακρόν δεν προορίζεται για το σχηματισμό ενός νέου κόμματος, «Οι Δημοκρατικοί» ενώπιον των «Ρεπουμπλικανών», όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται περισσότερο να δημιουργηθεί ένας κίνημα χωρίς αντικείμενο που θα επιτρέπει τη διατήρηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. «Εμπρός!» λοιπόν προς τη διάλυση της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη καταναλωτική παγκοσμιοποίηση.
Η δήλωση του Εμμανουήλ Μακρόν, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «αντι-συστημικό» υποψήφιο, εξέπληξε τους Γάλλους, επειδή είχε διοριστεί αναπληρωτής γενικός γραμματέας των Ηλυσίων το 2012, έπειτα Υπουργός Οικονομίας, Βιομηχανίας και Πληροφορικής στην κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς ΙΙ το 2014. Εξάλλου, παραιτήθηκε απ΄ αυτή τη τελευταία θέση μόνο για να έχει τα χέρια ελευθέρα για να θέσει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές. Ο αυτο-προσδιορισμός αυτός μας λέει όμως κάτι σημαντικό για την εξέλιξη της πολιτικής δομής. Το ότι ο Εμμανουήλ Μακρόν χωρίζει από το σύστημα των πολιτικών κομμάτων ως τρόπος διακυβέρνησης της χώρας είναι προφανές. Ωστόσο, αυτή η αποστασιοποίηση του έναντι των υπαρχόντων καθιερωμένων κομμάτων, δεν τον κάνει έναν αντι-συστημικό υποψήφιο, γιατί το «σύστημα» που εγκαθιδρύεται δεν είναι πλέον εκείνο των κόμματων, αλλά εκείνο μιας άμεσης πολιτικής διακυβέρνησης των εθνικών Κρατών από τους κυρίαρχους οικονομικούς παράγοντες και τις διεθνείς πολιτικές δομές.

Εξάλλου η παρέμβαση του «αντι-συστήματος» γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη κατά τη διεξαγωγή των γαλλικών εκλογών. Το σενάριο που ξεκίνησε από τον Φρανσουά Ολάντ επαναλαμβάνεται, μια υποψηφιότητα η οποία εμφανίζεται καταρχάς ως πρόωρη, έπειτα η απροσδόκητη εξαφάνιση του ανταγωνιστή του, Ντομινίκ Στρος Καν, εναντίον του οποίου δεν είχε καμία τύχη. Αυτή τη φορά είναι ο υποψήφιος της δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν, μεγαλειότατο φαβορί των προεδρικών εκλογών, που είδε την επιτυχία του να επηρεάζεται ξαφνικά από μια υπόθεση δήθεν πλασματικής απασχόλησης η οποία υπήρχε εδώ και δεκαετίες, αλλά η οποία ανακαλύφθηκε ξαφνικά τώρα. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτές οι θεόσταλτες παρεμβάσεις, με σκοπό την αποκατάσταση της ηθικής ή των ηθών και παρεμπιπτόντως την εξαφάνιση της πολιτικής, επαναθέτουν στον αγώνα υποψήφιους που δεν έχουν καμία διάθεση να ξεχωρίζουν, ακόμα και μια τρίχα, από την αυτοκρατορική πολιτική. Οι πιο εύπλαστοι υποψήφιοι επωφελούνται από αυτές τις ενέργειες της μοίρας. Στην περίπτωση του Μακρόν, έχουμε έναν υποψήφιο τελείως «ρευστό», χτισμένο εξ ολοκλήρου από το αντι-σύστημα και τα μίντια. Ως εκ τούτου, το «αντι-σύστημα» παρουσιάζεται προπαντός ως αναδιάρθρωση, από την κορυφή, της πολιτικής εκπροσώπησης.

Ο αιφνιδιαστικός βομβαρδισμός με πυραύλους που εξαπέλυσαν πρόσφατα οι Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον αεροπορικής βάσης των κυβερνητικών δυνάμεων του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία, είχε ως επίσημη δικαιολογία των ΗΠΑ την «επίθεση με χημικά όπλα» την οποία απέδωσαν στη συριακή κυβέρνηση. Συγκεκριμένα ο Ντόναλντ Τραμπ υποστήριξε σε τηλεοπτικό διάγγελμα, μεταξύ άλλων: «διέταξα ένα στοχευμένο στρατιωτικό πλήγμα κατά της αεροπορικής βάσης στη Συρία από την οποία εξαπολύθηκε η επίθεση με τα χημικά όπλα. Είναι προς το ουσιαστικό εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ να δράσουν προληπτικά και να αποτρέψουν την εξάπλωση της χρήσης των θανατηφόρων χημικών όπλων».

Λίγο αργότερα ακολούθησε ως γνωστόν η «μητέρα των βομβών» στο Αφγανιστάν σε μια επιχείρηση, σύμφωνα με την ανακοίνωση των ΗΠΑ, εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Τα διεθνή ΜΜΕ στις ανταποκρίσεις τους φρόντισαν να προβάλλουν τις «υπερφυσικές» δυνατότητες της νέας αυτής βόμβας και να σπείρουν τον πανικό και τον φόβο.

Την ίδια μέρα, αμερικάνικα πολεμικά πλοία έφταναν στην κορεατική χερσόνησο, κυματίζοντας στα κανόνια τους τις απειλές του Ντόναλντ Τραμπ μαζί με μεταφορά πυρηνικών στοιχείων.

Λίγο πριν, ο υποτελής στις ΗΠΑ Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε δήλωνε στη διάρκεια συνεδρίασης του Κοινοβουλίου στο Τόκιο, ότι «υπάρχει η πιθανότητα, η Βόρεια Κορέα να έχει ήδη τη δυνατότητα να εκτοξεύσει πυραύλους, που θα φέρουν κεφαλές με αέριο σαρίν».

Ωστόσο εάν έχει κάποιος μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του, μπορεί -τινάζοντας την καταιγιστική προπαγάνδα των τελευταίων ημερών- να καταλάβει ότι η πραγματικότητα παρουσιάζεται από την αμερικάνικη πλευρά αναποδογυρισμένη. Είναι σαφές ότι το «έριξε χημικά» είναι το password για να αρχίσουν οι βομβαρδισμοί.

Οι πρεσβείες και ο Τύπος επιβεβαιώνουν ότι ο πρόεδρος Τραμπ άλλαξε την πολιτική του και πρόδωσε τους ψηφοφόρους με την αποδοχή της παραίτησης του στρατηγού Φλυν και μετά, βομβαρδίζοντας τη Σεϊράτ. Ο Τιερί Μεϊσάν, εν τω μεταξύ, παρατηρεί αντιφάσεις που αφήνουν να εννοηθούν το αντίθετο: η αμερικανική στρατιωτική επίθεση εναντίον της Συρίας μπορεί στην πραγματικότητα να απευθύνεται τελικά στους συμμάχους της Ουάσιγκτον.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος εξελέγη για το πρόγραμμα του για το τέλος του ιμπεριαλισμού και για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Λαού του, άλλαξε ξαφνικά πλευρά, μόλις τρεις μήνες μετά την άφιξή του στο Λευκό Οίκο;

Αυτή είναι η υπερ-πλειοψηφική ερμηνεία για το βομβαρδισμό της βάσης Σεϊράτ, στις 6 Απριλίου 2017. Όλοι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ ενέκριναν τη δράση αυτή στο όνομα των ανθρωπιστικών αρχών. Όλοι οι σύμμαχοι της Συρίας το καταδίκασαν στο όνομα του διεθνούς δικαίου.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το επιχείρημα μιας χημικής επίθεσης που οργανώθηκε από τη Δαμασκό δεν υποστηρίχτηκε από τον εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα. Αντίθετα, ο τελευταίος τόνισε ότι είναι αδύνατο σε αυτό το στάδιο να γνωρίσουμε πώς έγινε αυτή η επιχείρηση. Η Βολιβία αμφισβήτησε ακόμα την ύπαρξη της επίθεσης, η οποία έγινε γνωστή μόνο από τα Λευκά Κράνη, δηλαδή, μια ομάδα της Αλ Κάιντα που επιβλέπεται από το MI6 για τους σκοπούς της προπαγάνδας του. Περαιτέρω, όλοι οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες επισημαίνουν ότι τα αέρια στον πόλεμο πρέπει να διασκορπιστούν με πυρά βλημάτων και ποτέ, απολύτως ποτέ, μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών.

Εν πάση περιπτώσει, η επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της βάσης της Σαϊράτ χαρακτηρίστηκε από την προφανή βιαιότητα της: 59 πύραυλοι BGM-109 Tomahawk είχαν μια συσσωρευμένη ισχύ ισοδύναμη σχεδόν με το διπλάσιο της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα. Ωστόσο, η επίθεση χαρακτηρίστηκε επίσης κι από την αναποτελεσματικότητα της: αν και υπάρχουν μάρτυρες που προσπαθούσαν να κατασβήσουν τη πυρκαγιά, οι ζημιές ήταν τόσο ασήμαντες έτσι ώστε η βάση ξαναλειτούργησε και πάλι την επόμενη μέρα.

Οδηγούμαστε να παρατηρήσουμε ότι, είτε το US Navy είναι ένας χάρτινος τίγρης , είτε ότι αυτή η επιχείρηση ήταν μια σκηνοθεσία.

Σύνοψη Ένα οικείο αίσθημα κατέλαβε τους Μουσουλμάνους της Ευρώπης, περιλαμβανομένου και του εαυτού μου, μετά την τρομοκρατική επίθεση του περασμένου μήνα στο Ουεστμίνστερ. Εκτός από τη γενική φρίκη, οι συζητήσεις για την ταυτότητα του δράστη πρόσθεσαν και φόβο σε όποιον ταυτίζεται με το ισλάμ - είτε είναι πιστός είτε όχι.

Το τηλέφωνό μου βομβαρδίστηκε με μηνύματα από φίλους και συγγενείς σχετικά με τα κίνητρα του ανθρώπου που σκότωσε τρεις πεζούς με το αυτοκίνητό του (στη συνέχεια έχασε τη ζωή του άλλος ένας) προτού δολοφονήσει κι έναν αστυνομικό. «Είναι μουσουλμάνος ο δράστης;» με ρωτούσαν, νομίζοντας ότι επειδή είμαι δημοσιογράφος γνωρίζω περισσότερα πράγματα για τα ζητήματα αυτά από τις αρχές.

Τα δελτία ειδήσεων έδειξαν σύντομα το πρόσωπο του φερόμενου ως δράστη: επρόκειτο για έναν άνθρωπο με σκούρο δέρμα και γένια. Αυτό ήταν αρκετό για να νιώσουν πολλοί Μουσουλμάνοι αυτό που νιώθουν τακτικά από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι ο Χαλίντ Μασούντ γεννήθηκε στο Κεντ με το όνομα Αντριαν Ράσελ Ελμς, μάζεψε διάφορες καταδίκες από τα 18 του χρόνια για διάφορες εγκληματικές ενέργειες και ασπάστηκε το ισλάμ πολύ αργότερα (κάποιος παλιός του φίλος, μάλιστα, είπε πως όταν ήταν νέος, ο Μασούντ είχε παραπονεθεί επειδή το τοπικό παμπ είχε μετατραπεί σε τζαμί). Το γεγονός ότι έγινε μουσουλμάνος, πιθανότατα στη φυλακή, ήταν αρκετό για να ανάψει πάλι στη Βρετανία η συζήτηση για το «Μουσουλμανικό ζήτημα».

Πώς πρέπει να αντιδρούν οι Μουσουλμάνοι ύστερα από τέτοια γεγονότα; Μια φίλη μου είπε ότι αισθάνθηκε την ανάγκη να καταδικάσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επίθεση στους συναδέλφους της στη δουλειά. Αυτή η αντίδραση είναι συνηθισμένη.

Δύο παράλληλες τραγικές ιστορίες που είχαν διαφορετική ανάγνωση, χάρη στη δυτική προπαγάνδα, καθώς η πρώτη με το πεντάχρονο τραυματισμένο αγόρι μέσα στο ασθενοφόρο, αφορούσε τη ρωσική ανάμιξη για να απελευθερωθεί το Χαλέπι ενώ η δεύτερη την αμερικανική για την απελευθέρωση της Μοσούλης.

Για το πεντάχρονο κορίτσι της Μοσούλης που χαροπαλεύει με εγκαύματα σε όλο της το σώμα δεν έμαθαν παρά ελάχιστοι. Τυχαίο;

«Στοιχειώνει» ακόμη, η φωτογραφία του Ομράν, που βρέθηκε στην πρώτη σελίδα κάθε δυτικής εφημερίδας στις 18 Αυγούστου του 2016, συνοδευόμενη με μια φαρισαϊκή λεζάντα για τα «ανδραγαθήματα» της Ρωσίας και του καθεστώτος Άσαντ.

Κι ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου γνωρίζει για «το αγόρι από το Χαλέπι» τον μικρό Ομράν Ντακνές, πόσοι άραγε έχουν ακούσει μια εξίσου τραγική ιστορία για την πεντάχρονη Χαρουά, τη μοναδική επιζήσασα της αμερικανικής αεροπορικής επιδρομής που έγινε για την απελευθέρωση της Μοσούλης και στην οποία βρήκαν το θάνατο δεκάδες άμαχοι;

Το κορίτσι, με εγκαύματα στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός της, τώρα μάχεται για τη ζωή της στο νοσοκομείο εκστρατείας των Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων του Ιράκ. Ωστόσο, αυτή η τραγική ιστορία λείπει από το «ηρωικό» αφήγημα της Δύσης για τη Μοσούλη.