OF THE
TIMES
Φοβόμαστε ότι 1 εκατομμύριο μεταδόσεις του νέου ιού θα οδηγήσουν σε 30 θανάτους την ημέρα κατά τις επόμενες 100 ημέρες. Αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι 20, 30, 40 ή 100 ασθενείς θετικοί στους άλλους κοροναϊούς ήδη πεθαίνουν καθημερινά.
[Τα μέτρα της κυβέρνησης κατά του κοροναϊού] είναι φρικτά, παράλογα και πολύ επικίνδυνα [...] Μειώνουν το προσδόκιμο ζωής εκατομμυρίων. Ο τρομακτικός αντίκτυπος στην παγκόσμια οικονομία απειλεί την ύπαρξη αμέτρητων ανθρώπων. Η ιατρική περίθαλψη θα βιώσει βαθιές επιπτώσεις. Έχουν ήδη μειωθεί οι υπηρεσίες σε ασθενείς που τις έχουν πραγματική ανάγκη, οι εγχειρήσεις ακυρώνονται, τα ιατρεία είναι άδεια, το προσωπικό των νοσοκομείων μειώνεται. Όλα αυτά θα επηρεάσουν ολόκληρη την κοινωνία μας.
Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν στην αυτοκαταστροφή και στη συλλογική αυτοκτονία και δεν βασίζονται σε τίποτα παρά σ' ένα φάντασμα.
Απαγόρευση κυκλοφορίας. Προηγήθηκε η απαγόρευση μετακινήσεων στα νησιά, ο περιορισμός των συναθροίσεων, το κλείσιμο των καταστημάτων και των σχολείων. Ζούσαμε σε έναν πολύβουο κόσμο όπου ξαφνικά το μόνο που ακούγεται είναι η φωνή του Τσιόδρα να επαναλαμβάνει το «Μένουμε Σπίτι». Υπάρχουν δύο πράγματα που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Το ένα έχει να κάνει με το ακραίο των συνθηκών. Το δεύτερο με την προσαρμοστικότητά μας. Είναι εκπληκτικό το πόσο ευπροσάρμοστες αποδεικνύονται οι κοινωνίες στην αλλαγή του τρόπου ζωής και μάλιστα από τη μία μέρα στην άλλη.Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια ~ Βενιαμίν Φραγκλίνος
Από τη μία είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που προτάσσει την επιβίωση ως κύρια και μοναδική προτεραιότητα. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν. Προσαρμόζονται στο καινούργιο περιβάλλον για να βελτιώσουν τις πιθανότητές τους. Όμως και από την άλλη, δεν μπορείς παρά να σταθείς με δέος μπροστά στην ευκολία με την οποία γίνεται κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο! Και, εντάξει, δεν μιλάμε μόνο για αντίστοιχες περιπτώσεις και ίδια μεγέθη. Φανταστείτε το σε μικρότερη κλίμακα, με μία άλλη «απειλή» που κατευθύνεται προς συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα.
Η κρίση του κορονοϊού μας θυμίζει πόσο ευάλωτες γίνονται οι κοινωνίες σε καθεστώς φόβου και μάλιστα όταν η ίδια η τεχνολογία που, ενώ απελευθερώνει τη δικτύωση, χρησιμοποιείται για την καλλιέργεια, αλλά και τον έλεγχο συμπεριφορών. Όταν θα στείλουμε SMS για να βγούμε από το σπίτι θα έχουμε κάνει μία πράξη κοινωνικής ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους μας. Και ταυτοχρόνως θα επιστρέφουμε, στην πράξη, στο 1984. Όχι στην χρονολογία, στο βιβλίο.
Σχόλιο: 12 εμπειρογνώμονες αμφισβητούν την ανάγκη για παγκόσμια καραντίνα λόγω κοροναϊού