© Marton Monus/MTI via AP
Η εξάπλωση της επιδημίας φόβου που παρατηρείται λόγω έκτασης και έντασης του COVID-19 εκκολάπτει, τόσο στην Ελλάδα ή στην Κύπρο όσο και διεθνώς, τις αθεράπευτες παθογένειες μιας κουλτούρας φόβου που, in vivo, γεννά πολλαπλούς κινδύνους στο σημερινό βιόκοσμο.
Καθώς η συστημικά πλέον διαταραγμένη ισορροπία έχει αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα κρίσης, όπου τα επιμέρους συστατικά του βιόκοσμου οροθετούνται από ένα ακαθόριστο σύστημα κοινωνικής, πολιτικής ή οικονομικής διαντίδρασης, η πανδημία του ιού σχηματίζει ένα πλαίσιο όχι μόνο τριβής προβλημάτων αλλά και σύμμιξης παθογόνων παραγόντων αβεβαιότητας, άγχους και φόβου που διέπουν είτε τη συλλογική είτε την ατομική στάση και συμπεριφορά.
Σε κάθε περίπτωση,
η καθημερινή υπερ-έκθεση μπροστά στο αδυσώπητο καθεστώς της παγκόσμιας εξάπλωσης του ιού και, κατ´επέκταση, η εξοικείωση με ειδησεογραφία και εικόνες θανάτου, αλλά και η αίσθηση της αιχμαλωσίας - λόγω του κατ´ οίκον περιορισμού - και της συνεπακόλουθης επιβολής πολύπτυχων εργαλειακών σχέσεων, μας υποχρεώνουν να αναστοχαστούμε το φόβο ως διαμορφωτικό πλέον παράγοντα της διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού που θα ακολουθήσει, μετά το τέλος της πανδημίας, στη δημόσια σφαίρα του 21ου αιώνα.
Πραγματικά, στις νεωτερικές μας κοινωνίες - όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπινου είδους-, αναπτύσσονται από το τελευταίο μισό του 20ου αιώνα και εντείνονται στην εποχή μας νέοι τύποι φόβου, οι οποίοι κυριαρχούν σε πλείστες πτυχές της δημόσιας σφαίρας:
φόβοι για την υγεία, τους γριποειδείς ιούς, τις κλιματικές αλλαγές, το μεταναστευτικό ρεύμα, την απώλεια εργασίας, τα πυρηνικά, τη στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων αλλά και φόβοι περιφερειακών εντάσεων, ανισοτήτων, φτωχοποίησης κοινωνιών, κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών κεκτημένων, κυριαρχίας κβαντικών τεχνολογιών και γενετικής μηχανικής.
Σχόλιο: To άρθρο φαίνεται να έχει γραφτεί από δημοσιογράφο με τούρκικο επίθετο...