© AFP 2019 / Daniel Leal-Olivas
Είναι εύκολο να αποδίδεις ευθύνες για ένα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, κατόπιν εορτής. Γιατί, προφανώς, η είδηση που θα πρέπει να μας απασχολήσει, σε ό,τι αφορά τις βρετανικές εκλογές, δεν ήταν η νίκη των Συντηρητικώ,ν αλλά η εκλογική πανωλεθρία του Τζέρεμι Κόρμπιν, που συγκέντρωσε τα χαμηλότερα ποσοστά για τους Εργατικούς από τη δεκαετία του '30.
Καθώς, μάλιστα, ο απόηχος από το ράπισμα του αποτελέσματος φτάνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αρκετοί θα σπεύσουν να ασκήσουν την ίδια κριτική στον υποψήφιο Μπέρνι Σάντερς. Αν ακολουθήσεις τα βήματα του Κόρμπιν, θα του πουν, θα μας προσφέρεις άλλη μια θητεία με τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουν δίκιο. Ποια ήταν, όμως, τα βήματα του Κόρμπιν που οδήγησαν στον όλεθρο;
Πριν ασχοληθούμε, είτε με την εκ δεξιών κριτική στον Κόρμπιν, που λέει ήταν πολύ ριζοσπάστης για τα δεδομένα της Βρετανίας, είτε με την εξ αριστερών κριτική, που λέει ότι δεν υποστήριξε με σθένος τις ιδέες του, πρέπει να αποδώσουμε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν δέχθηκε μια από τις καλύτερα ενορχηστρωμένες επιθέσεις προπαγάνδας που έχει αντιμετωπίσει Βρετανός πολιτικός, εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα. Καταρχήν, είχε απέναντί του, όχι μόνο το σύνολο των κυρίαρχων, συντηρητικών μέσων ενημέρωσης, αλλά και το υποτιθέμενα «αντικειμενικό» BBC (που έφτασε να τον παρουσιάζει σε φωτογραφίες σαν κομισάριο της Σοβιετικής Ένωσης). Κυρίως, όμως, δεχόταν συνεχώς πισώπλατες μαχαιριές από φιλελεύθερα ΜΜΕ, όπως ο
Guardian, που δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι στο παρελθόν ασκούσε κριτική στην αγαπημένη τους Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σχόλιο: Σάλος στη Γαλλία με νέο σκάνδαλο που εμπλέκεται συνεργάτης του Μακρόν