Σύμφωνα με τον ισραηλινό στρατό, χτύπησαν «50 ιρανικούς στόχους» στη Συρία. Πέντε συριακά συστήματα SA-22 χτυπήθηκαν επίσης λόγω του ότι αυτά τα συστήματα στόχευσαν τα ισραηλινά αεροσκάφη, ή έτσι δήλωσε ο ισραηλινός στρατός. Αυτός ο ισχυρισμός είναι όμως αμφίβολος δεδομένου ότι τα συστήματα SA-22 είναι σχεδιασμένα για να στοχεύουν κυρίως αεροπλάνα χαμηλών πτήσεων, και πιο συγκεκριμένα, πυραύλους Κρουζ και άλλους πυραύλους που πετούν σε χαμηλά υψόμετρα. Αυτά ήταν τα συστήματα που, σε συνδυασμό με παλαιότερα συριακά συστήματα της σοβιετικής περιόδου - που εκσυγχρονιστήκαν πρόσφατα από το ρωσικό στρατό, κατέρριψαν περίπου το 70% των πυραύλων που εκτόξευσαν κατά της Συρίας τον περασμένο μήνα οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.
Έχοντας μάθει το μάθημα τους από μια προηγούμενη επίθεση όπου ένα ισραηλινό αεροσκάφος καταρρίφτηκε, κατά την επίθεση της Τετάρτης οι ισραηλίτες χρησιμοποίησαν πυραύλους αέρος-επιφάνειας που εκτοξεύτηκαν από μεγάλο υψόμετρο, πολύ πέρα από το φάσμα των SA-22 και των άλλων συριακών συστημάτων. Άρα είναι απίθανο ότι τα ισραηλινά αεροσκάφη εξαπέλυσαν επίθεση σε αυτές τις θέσεις ως απάντηση σε οποιοδήποτε είδους «βομβαρδισμού» από τη Συρία. Είναι πολύ πιο πιθανό ότι οι στόχοι αυτοί είχαν προκαθοριστεί από το Ισραήλ, κυρίως μέσω δορυφορικών εικόνων.
Γραφική απεικόνιση του ισραηλινού στρατού που δείχνει τους « ιρανικούς » στόχους που υποτίθεται έπληξε η ισραηλινή επίθεση στη Συρία.
Στο παραπάνω βίντεο μπορείτε να παρατηρήσετε ότι ένα άτομο τρέχει προς το SA 22 και φαίνεται να εισέρχεται σε αυτό ενώ άλλα άτομα στέκονται προς τα αριστερά, υποδηλώνοντας ότι εκείνη τη στιγμή το σύστημα δεν ήταν ενεργό. Σε σύγκριση με την επίθεση των 100+ πυραύλων από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία τον περασμένο μήνα, για την οποία υπήρξε προειδοποίηση κάποιων ημερών, η επίθεση από το Ισραήλ ήταν μια έκπληξη και πιθανότατα αυτός να είναι ο λόγος που σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία από την επίθεση των πυραύλων Κρουζ.
Εντούτοις, σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Άμυνας, «τα συστήματα αεροπορικής άμυνας της Συρίας κατέστρεψαν πάνω από τις μισές ρουκέτες».
Οι πύραυλοι αεράμυνας της Συρίας και της Ρωσίας εκτοξεύονται στους ουρανούς για να αντιμετωπίσουν τους ισραηλινούς πυραύλους.
Η ισραηλινή «ηθική» δικαιολογία για την επίθεση κατά «ιρανικών στρατιωτικών στόχων» στη Συρία είναι μια πανουργία για την επίτευξη του πραγματικού στόχου: την ήττα του συριακού στρατού και την απομάκρυνση του Άσαντ, η οποία εξακολουθεί να είναι ο κεντρικός στόχος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Συρία.
Ως μαρτυρία της πολυπλοκότητας (για να μην αναφέρουμε την κακογουστιά) του «μεγάλου παιχνιδιού» του παγκόσμιου γεωπολιτικού σκακιού που διαδραματίζεται από τις μεγάλες δυνάμεις, μια μέρα πριν από την ισραηλινή επίθεση εναντίον των ρωσικών/συριακών αεραμυνών στη Συρία, ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου ήταν καλεσμένος του προέδρου Πούτιν στη Μόσχα για τις παρελάσεις των εορτασμών της Ημέρας της Νίκης.
« Είναι ιρανικό αυτό το αεροπλάνο; » Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου κατά την παρουσία του στις παρελάσεις της Ημέρας της Νίκης στη Μόσχα.
Ο Τραμπ ήταν αντίθετος στην συμφωνία με το Ιράν ακόμη και πριν την εκλογή του ως πρόεδρος, θεωρώντας την μια «κακή» συμφωνία. Όντας επιχειρηματίας και επικεντρωμένος στον στόχο του «να κάνει την Αμερική υπέροχη πάλι», είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι η άποψη του πηγάζει από επιχειρηματική άποψη. Η ιρανική συμφωνία χαλάρωνε τις κυρώσεις του Ιράν μόνο για μη-αμερικανικές εταιρίες και πολίτες. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του εμπορίου τα τελευταία 3 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας υπήρξε μεταξύ του Ιράν και ευρωπαϊκών, κινεζικών και ρωσικών επιχειρήσεων. Οι εισαγωγές - εξαγωγές ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ιράν έχουν επιστρέψει στα επίπεδα που προϋπήρχαν των κυρώσεων, και οι επενδυτικές δυνατότητες είναι πολύ μεγάλες.
Αλλά δεν σταματά μέχρι εκεί η ιστορία. Σίγουρα ο Τραμπ βρίσκεται υπό Ισραηλινή επιρροή, όπως συμβαίνει και σε όλους τους αμερικανούς προέδρους εδώ και δεκαετίες, και το Ισραήλ είναι πολύ ανήσυχο για την αυξανόμενη ιρανική επιρροή στη Συρία, επειδή αποτελεί άμεση απειλή για τη δυσανάλογα ισχυρή θέση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο ισχύει και για τη Σαουδική Αραβία. Αυτά τα προβλήματα έχουν να κάνουν με την ρωσική παρεμβολή στη Συρία που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2015. Η ιρανική συμφωνία είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του 2015, τη χρονική στιγμή που όλοι περίμεναν την κατάρρευση της συριακής κυβέρνησης, γεγονός που αναμενόταν να πλήξει την «Σιιτική ημισέληνο» από το Λίβανο στο Ιράν, και ως εκ τούτου, την ικανότητα του Ιράν να επεκτείνει την επιρροή του. Όταν όμως η Ρωσία έκανε την παρέμβαση της, η κατάσταση αντιστράφηκε εντελώς: το Ιράν έχει πλέον ενισχυθεί, για να μην αναφέρουμε τον ισχυρό ρόλο που παίζει τώρα η Ρωσία στην περιοχή.
Άρα αυτό που βλέπουμε τώρα είναι την σύγκλιση της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ - «Δείξε μου το ρευστό!» - με την ισραηλινή πολιτική που θέλει την καταστολή του Ιράν με κάθε κόστος. Το γεγονός ότι ο Τζον Μπόλτον - μανιώδης πολεμόχαρος και πιστός στην αμερικανική εξαιρετικότητα - μόλις έγινε σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Τραμπ, απλά προσθέτει περισσότερο λάδι στη φωτιά.
Αλλά, παρά την συνεχιζόμενη τρομοκράτηση του κοινού για ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο από τα ΜΜΕ, είναι απίθανο τα γεγονότα να κλιμακωθούν στο σημείο στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ πυρηνικά ένοπλων εθνών. Μπορεί και να υπάρξουν περισσότερες επιθέσεις από το Ισραήλ εναντίον της Συρίας, αφού τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ (όπως επίσης και η Σαουδική Αραβία) θα συνεχίσουν να ακολουθούν τους στόχους τους για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία με κάθε τρόπο και μέσο. Αυτό που μένει να κάνουν οι αναδυόμενες νέες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή όμως, είναι να προστατεύσουν τα ζωτικά συμφέροντας τους ως απάντηση και να επιτρέψουν στην νέα πραγματικότητα να αναδυθεί με φυσικό τρόπο.
Από την άλλη πλευρά, η τριάδα (βαθύ κράτος στις ΗΠΑ, Ισραήλ και Σαουδική Αραβία) θα πρέπει να επιδοθεί σε έναν αγώνα επιβίωσης ώστε να διατηρήσει την όλο και πιο αδύναμη θέση της στην περιοχή. Το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι στην πραγματικότητα δεν αγωνίζονται ενάντια σε κάποιο κράτος ή μια ιδεολογία (άσχετα με το τι ισχυρίζονται) αλλά ενάντια στην πραγματικότητα μιας νέας φυσικής τάξης που εκδηλώνεται σιγά σιγά σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όσοι προσπαθούν να πολεμήσουν εναντίον μιας αναδυόμενης φυσικής τάξης, ή της ίδιας της πραγματικότητας, πάντοτε θα χάνουν (στην τελική).
Σχόλια Αναγνωστών