Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για το Ολοκαύτωμα. Νιώθω ότι κάτι με συνδέει μ' αυτό, σαν να κάηκα κι εγώ στα κρεματόρια του Μπίρκεναου.

Ίσως επειδή γνώρισα έναν επιζήσαντα, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, και άκουσα ιστορίες απ' τα χείλη του.

Είναι διαφορετική η προσωπική μαρτυρία, εκείνη του αυτόπτη. Δεν είναι αντικειμενική, όπως του ιστορικού, που θ' αρχίσει να παραθέτει αριθμούς, ημερομηνίες και γεγονότα που συνέβησαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, συμφωνίες με πολυεθνικές που επωφελήθηκαν απ' τους σκλάβους Häftling και ύποπτες ολιγωρίες, όπως ότι οι Σύμμαχοι ποτέ δεν βομβάρδισαν τις γραμμές του τρένου προς το Άουσβιτς, ενώ κατέστρεψαν παρακείμενες βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Αντικειμενικότητα και μαρτυρία. Ποιος βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια;

Νομίζω ότι καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα για κάθε γεγονός και στιγμή, αν τα ζήσεις σ' ένα μυθιστόρημα, σε ταινία ή τα ακούσεις με μουσική, παρά διαβάζοντας ιστορικά και στατιστικά στοιχεία.

Η μνήμη συνδέεται με το συναίσθημα.

Οι αξιωματούχοι της ΕΕ κάνουν μεγάλο λάθος για τις ισλαμιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη και τη μετανάστευση προς την Ένωση ανθρώπων που τρέφουν σε φυγή από τους πολέμους. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) δείχνει εδώ ότι όλα αυτά δεν είναι μια τυχαία συνέπεια της σύγκρουσης στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αλλά ένας στρατηγικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με απρόσμενες καταστάσεις. Από τη μια πλευρά, επιθέσεις ή απόπειρες επιθέσεων που διαπράττονται ή ετοιμάζονται από άτομα που δεν ανήκουν σε αναγνωρισμένες πολιτικές ομάδες, από την άλλη μια εισροή μεταναστών μέσω της Μεσογείου, από τους οποίους χιλιάδες πεθαίνουν στις πόρτες τους.

Απουσίας στρατηγικής ανάλυσης, αυτά τα δύο γεγονότα θεωρούνται a priori ως άσχετο το ένα από το άλλο και χειρίζονται από διαφορετικές διοικήσεις. Τα πρώτα ανήκουν στις υπηρεσίες πληροφοριών και στην αστυνομία, τα δεύτερα στα τελωνεία και την Άμυνα. Ωστόσο, έχουν κοινή προέλευση: την πολιτική αστάθεια στο Λεβάντε και την Αφρική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στερηθεί τα μέσα για να κατανοήσει το φαινόμενο

Αν οι στρατιωτικές ακαδημίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν κάνει τη δουλειά τους, θα είχαν μελετήσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το δόγμα του Αμερικανού «μεγάλου αδελφού». Πράγματι, εδώ και πολλά χρόνια, το Πεντάγωνο δημοσιεύει πληθώρα εγγράφων για τη «θεωρία του χάους» που δανείστηκε από την φιλόσοφο Λέο Στράους.

Πριν από μερικούς μήνες, ένας δημόσιος υπάλληλος που θα έπρεπε να είχε συνταξιοδοτηθεί εδώ και 25 χρόνια, ο Andrew Marshall, είχε στη διάθεση του ένα ετήσιο προϋπολογισμό 10 εκατομμυρίων δολαρίων για τη διεξαγωγή έρευνας για το θέμα αυτό ^[1].

Αλλά καμία στρατιωτική ακαδημία της Ένωσης δεν μελέτησε σοβαρά αυτό το δόγμα και τις συνέπειές του. Ταυτόχρονα επειδή είναι μια μορφή βάρβαρου πολέμου και επειδή σχεδιάστηκε από μια κορυφαία σκεπτόμενη προσωπικότητα των αμερικανικο-εβραϊκών ελίτ. Και άλλωστε μας είναι πασίγνωστο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες-μας-έσωσαν-από-το-ναζισμό είναι αδύνατο να υποστηρίξουν τέτοιες φρικαλεότητες ^[2].

Αν οι πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν ταξιδέψει ελάχιστα, όχι μόνο στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Κέρας της Αφρικής, τη Νιγηρία και το Μαλί, αλλά και στην Ουκρανία, θα είχαν παρατηρήσει με τα ίδια δικά τους μάτια την εφαρμογή αυτού του στρατηγικού δόγματος. Αλλά αρκέστηκαν να έρθουν και να μιλήσουν σε ένα κτίριο στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης, σε μια εξέδρα στην Τρίπολη ή στη πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου. Αγνοούν τις εμπειρίες των πληθυσμών και, κατόπιν αιτήματος του «μεγάλου αδελφού» τους, έκλεισαν συχνά τις πρεσβείες τους, έτσι ώστε να στερούνται ματιών και αυτιών επί τόπου. Ακόμη καλύτερα, συνυπέγραψαν ορισμένα εμπάργκο, πάντα κατόπιν αιτήματος του «μεγάλου αδελφού» τους, έτσι ώστε κανένας επιχειρηματίας να πάει εκεί για να δει επί τόπου τι συμβαίνει.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επικύρωσε μια συμφωνία το Σαββάτο για τη δημιουργία ενός αποθεματικού ταμείου το οποίο θα είναι το αντίπαλο δέος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Στο νέο ταμείο θα συμμετέχουν οι κορυφαίες αναδυόμενες οικονομίες: Η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία και η Νότια Αφρική.

Η Μόσχα αναμένεται να συνεισφέρει 18 δισεκατομμύρια δολάρια στο ταμείο, ενώ 41 δισεκατομμύρια αναμένεται να δώσει η Κίνα.

Ο οικονομικός φορέας ιδρύθηκε μετά από τη συμφωνία που είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του 2014 στη Βραζιλία.

"Η συμφωνία για τη δημιουργία του κοινού αποθεματικού ταμείου για τις χώρες τις BRICS επικυρώθηκε", ανέφερε έγγραφο από το Κρεμλίνο, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti.

Οι BRICS, σχεδιάζουν την ίδρυση και της δικής τους διεθνούς τράπεζας, με έδρα τη Σανγκάη, προκειμένου να "χτυπήσουν" τη δυτική κυριαρχία στις διεθνείς αγορές.

Ο επίσημος στόχος του Ταμείου, όπως διατυπώνεται από τη συμφωνία, είναι η προστασία των μελών της ομάδας των αναδυόμενων οικονομιών από τις "βραχυπρόθεσμες πιέσεις ρευστότητας" και την προώθηση μεγαλύτερης συνεργασίας μεταξύ των πέντε κρατών.

Ένα καινούριο βίντεο εν όψει των γεγονότων στη Βαλτιμόρη, φωτίζει τις συνολικές πτυχές στον τρόπο αντιμετώπισης των λευκών και μαύρων ανθρώπων από την κοινωνία.

Με αφορμή τα γεγονότα στη Βαλτιμόρη μετά τον θανάσιμο τραυματισμό μαύρου πολίτη ενώ βρισκόταν υπό κράτηση από την αστυνομία, η παραγωγή Brave New Films δημιούργησε μετά τη μελέτη διαφόρων ερευνών, το παρακάτω βίντεο για να δείξει τον διαφορετικό τρόπο ζωής και αντιμετώπισης των λευκών και μαύρων ανθρώπων.

Ακόμη και αν μας φαίνεται απίθανο, η αγορά ενός αυτοκινήτου είναι πιο ακριβή για έναν μαύρο πολίτη, μέχρι και η ενημέρωση από τον γιατρό για θέματα υγείας δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο.

Ο ρατσισμός όπως όλα δείχνουν, δεν έχει τελειώσει. Αντιθέτως, διαιωνίζεται.

Το γαλλογερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARTE παρουσίασε στις 22 Απριλίου στην ημίωρη εκπομπή «Vox Pop» ένα αφιέρωμα στην Τρόικα, πραγματοποιώντας μια έρευνα για τους τρόπους με τους οποίους οι πολιτικές της στην Ελλάδα εξυπηρετούν, στην πραγματικότητα, τα συμφέροντα των γερμανικών επιχειρήσεων παρά της ίδιας της χώρας.

Αρχικά ο δημοσιογράφος John-Paul Lepers κάνει ένα αφιέρωμα στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης υπέρ της Ελλάδας και κατά των «Θεσμών» και εν συνεχεία παρουσιάζει δηλώσεις Ελλήνων και ξένων αξιωματούχων, δημοσιογράφων αλλά και ευρωβουλευτών, οι οποίοι αναλύουν τα «τερτίπια» της Τρόικα και τις συνέπειες που είχαν οι πολιτικές τους για την Ελλάδα και τους πολίτες της.

Μεταξύ αυτών που μιλούν στην εκπομπή, είναι ο δημοσιογράφος και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου, ο οποίος αναφέρεται στη διόγκωση του δημοσίου χρέους που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, εξαιτίας της αγοράς οπλικών συστημάτων (υποβρύχια κλπ.).

Τονίζει χαρακτηριστικά ο Στ. Κούλογλου: «Όταν ξέσπασε η κρίση, η Ελλάδα είχε ανάγκη από χρήματα. Έπρεπε επίσης να υπογράψει ένα Μνημόνιο. Ως αντάλλαγμα, λοιπόν, τόσο η κυβέρνηση Μέρκελ όσο και η Γαλλία ζητούσαν συνεχώς από την Ελλάδα να αγοράζει όπλα, αν και η Ελλάδα δεν είχε λεφτά να αγοράσει ούτε καν ένα μικρό πιστολάκι».

Μόνο μέσα στο 2015 υπολογίζεται ότι 1600 ΑΝΘΡΩΠΟΙ έχουν πεθάνει προσπαθώντας να περάσουν τα νερά της Μεσογείου από την Αφρική και την Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη προς αναζήτηση καλύτερης ζωής.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα οι 700 μετανάστες που υπολογίζεται ότι χάθηκαν τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου στα ανοιχτά της Σικελίας και μόλις σήμερα στη Ρόδο.

Έχουμε μάθει να τιμάμε τα θύματα με ενός λεπτού σιγή. Ένα λεπτό. Τόσο αφιερώνουμε από τον πολύτιμο μας χρόνο για να τιμήσουμε και να θυμηθούμε τη άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών (αν το κάνουμε βέβαια).

Στο δικό μου το μυαλό θα έπρεπε να είναι πολλών λεπτών, ωρών, ημερών, μηνών και χρόνων οργής και πάλης για αλλαγή του πλαισίου, των συνθηκών που οδηγεί τόσους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Ξέρω, όμως, ότι αυτό θα διαταράξει την καθημερινότητα μας, τον ωχαδερφισμό μας και τόσα άλλα, οπόταν θα αρκεστώ και εγώ να πω ότι αντί ενός λεπτού σιγής, ας κρατήσουμε με τον εαυτό μας ενός λεπτού οργή για όλα αυτά που προκαλούν αυτό που προσπερνούμε με τόση ευκολία επειδή απλώς δεν μας αγγίζει προσωπικά. Επειδή αφορά σε ανθρώπους άλλου χρώματος και σε άλλη γη.

Ενός λεπτού οργή για όλους όσοι θα μπορούσαν να αποτρέψουν αυτή την τραγωδία και δεν το έκαναν, και πιθανότατα δεν θα το κάνουν διότι ακόμα και η οργή, η μνήμη, η αντίδραση, ο χρόνος που αφιερώνεται στην TV, είναι ταξικά και φυλετικά χρωματισμένα.

Ενός λεπτού οργή για ένα σύστημα απάνθρωπο και εκμεταλλευτικό, που θεοποιεί το κέρδος και που στην επιδίωξη του δεν μετρά την ανθρώπινη ζωή παρά ως ένα στατιστικό στοιχείο.

Η ελληνική κυβέρνηση δίνει μια μάχη ζωής και θανάτου ενάντια στην ελίτ που διευθύνει τις τράπεζες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το διακύβευμα είναι από τη μια οι ζωές των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων εργαζόμενων και μικροεπιχειρηματιών και από την άλλη η βιωσιμότητα της Ε.Ε. Εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσει στις απαιτήσεις των τραπεζιτών της Ε.Ε. και δεχτεί να συνεχιστεί το πρόγραμμα λιτότητας, η Ελλάδα θα είναι καταδικασμένη σε δεκαετίες ύφεσης, φτώχειας και αποικιακού ζυγού.

Εάν η Ελλάδα αποφασίσει να αντισταθεί και υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την E.E. αυτό θα σημαίνει αποποίηση των 270 δισ. ευρώ του χρέους της, πράγμα που μπορεί να επιφέρει την κατάρρευση των διεθνών αγορών και της Ε.Ε.

Η ηγεσία της E.E. βασίζεται στο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαταλείψει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους Έλληνες ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι συντριπτικά (πάνω από 70%) υπέρ του τέλους της λιτότητας, της παύσης πληρωμών τοκοχρεολυσίων και ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας (Financial Times [FT] 7-8/2/15, σ. 3). Το δίλημμα είναι σκληρό και οι επιπτώσεις έχουν παγκόσμια και ιστορική σημασία. Το ζήτημα ξεπερνά την τοπική, προσωρινή, πολιτική συγκυρία και αφορά το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα (FT 2/10/15, σ. 2).

Ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός θα επηρεάσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα πολύ πέρα από την Ευρώπη και θα κλονίσει την επενδυτική εμπιστοσύνη στο οικονομικό σύστημα της Δύσης. Πρώτα και κύρια όλες οι δυτικές τράπεζες έχουν άμεσους και έμμεσους δεσμούς με τις ελληνικές τράπεζες (FT 6/2/15, σ. 3). Μια κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών θα επηρεάσει βαθιά όλο το σύστημα σε βαθμό που καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Η μόνη λύση θα είναι μαζικές κρατικές παρεμβάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να κρατικοποιήσει όλο το τραπεζικό σύστημα και το φαινόμενο αυτό σαν ντόμινο θα συμπαρασύρει πρώτα τη Νότια Ευρώπη και μετά θα συνεχιστεί στον ευρωπαϊκό βορρά και στη συνέχεια στην Αγγλία και τη Βόρεια Αμερική (FT 2/9/15, σ. 2).

Για να γίνει κατανοητή η προέλευση της κρίσης και οι εναλλακτικές που αντιμετωπίζουν η Ελλάδα και η Ε.Ε. είναι απαραίτητο να εξετάσουμε σύντομα τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Αρχικά θα εξετάσουμε τις σχέσεις Ελλάδας και Ε.Ε. από το 1980 έως το 2000 και μετά θα δούμε την πρόσφατη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και την παρέμβαση της Ε.Ε. Στο τελευταίο μέρος θα ασχοληθούμε με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξανόμενη υποταγή του στην κυριαρχία της Ε.Ε. και την αδιαλλαξία της, τονίζοντας την ανάγκη για μια ριζική αποδέσμευση από μια σχέση «επικυρίαρχου-υποτελούς».

Η Ουάσιγκτον μέσα στην αλαζονεία της, βλέποντας τον εαυτό της ως "απαραίτητη", αποτελεί μια συνεχή απειλή για τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι απίστευτος ο αριθμός των νεκρών που η Ουάσινγκτον έχει δολοφονήσει τον 21ο αιώνα- «τον Αμερικανικό Αιώνα» -οι οποίοι έχουν αγνοηθεί ως «παράπλευρες απώλειες» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι μια φάρσα. Είναι δημιούργημα των παθολογικών νεοσυντηρητικών που σκοπεύουν στην παγκόσμια ηγεμονία της Ουάσιγκτον και την ηγεμονία του Ισραήλ από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα έχει συνειδητοποιήσει ότι η εμμονή της Ουάσιγκτον για παγκόσμια ηγεμονία σημαίνει ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα θα πρέπει να αγνοηθεί ως «παράπλευρες απώλειες», καθώς η Ουάσιγκτον εγκαθιδρύει τον εαυτό της ως την "εξαιρετική, απαραίτητη χώρα." Η χώρα της οποίας η θέληση είναι υπεράνω του κράτους δικαίου, και της οποίας η ηθική είναι ανύπαρκτη.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια, οι Χούτι γίνονται πρώτο θέμα στα πρωτοσέλιδα από την στιγμή που ξεκίνησαν μαζική εξέγερση [en] εναντίον της κυβέρνησης της Υεμένης. Από το 2004, κυβερνητικές δυνάμεις μάχονται ενάντια σε αυτή την φυλή εθνοφρουρών από τον βορρά, οι οποίοι ισχυρίζονται πως αμύνονται ενάντια στην καταπίεση.

Αυτή η δεκάχρονη διαμάχη έφτασε στο αποκορύφωμά της τους τελευταίους μήνες, όταν οι Χούτι δεν σεβάστηκαν το δικό τους κομμάτι σε μια συμφωνία με το όνομα "Συνθήκη Ειρήνης και Εθνικής Συνεργασίας" και εισέβαλαν στην πρωτεύουσα της χώρας, την Σαναά, κατέλαβαν βασικά κτήρια και οργανισμούς και έθεσαν τον τωρινό Πρόεδρο Αμπντ-Ραμπού Μανσούρ Χαντί υπό κατ' οίκον περιορισμό [en]. Τώρα, και ενώ η Σαουδική Αραβία διεξάγει στρατιωτική επιχείρηση στην Υεμένη για να απομακρύνει τους Χούτι, όλο και περισσότερα μέσα ενημέρωσης στρέφουν την προσοχή τους στην κατάσταση που επικρατεί.

Οι Χούτι κατέλαβαν πόλεις όπως η Αμράν και εν τέλη προχώρησαν στην Σαναά και ανακοίνωσαν τους όρους τους για την Συνθήκη Ειρήνης και Εθνικής Συνεργασίας. Δεν τήρησαν το δικό τους κομμάτι στην συνθήκη, με αποτέλεσμα να καταλάβουν τα υπουργικά κτήρια και το Πρωθυπουργικό Μέγαρο, κρατώντας τον Χαντί όμηρο εκεί.

Με τους Σιίτες Μουσουλμάνους σε πλειοψηφία στο Ιράν, το οποίο υποστηρίζει τους Χούτι [en], και την Σαουδική Αραβία, που αποτελείται από Σουνίτες Μουσουλμάνους στην πλειοψηφία της, να τους βομβαρδίζει, ο τύπος έχει προωθήσει μια απλοϊκή αφήγηση πως η διαμάχη κοχλάζει στους θρησκευτικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα δόγματα του Ισλάμ. Μέχρι και το κανάλι του Al Jazeera, AJ+, ανέφερε πως οι Χούτι υπάγονται στους Σιίτες [en].

Όμως, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη από ό,τι την παρουσιάζουν αυτά τα 42 δευτερόλεπτα.

Καμιά φορά μπορεί να αδικείς τους ικανούς ανθρώπους βάζοντάς τους να περπατήσουν στο δρόμο της ιστορίας φορώντας τα δικά σου παπούτσια, αλλά αν μιλήσεις με άλλο τρόπο από αυτόν που πιστεύεις ως σωστό, τότε εσύ φοράς τα παπούτσια κάποιου άλλου. Ούτε να προσφέρεις μπορείς, ούτε να έχεις τη δικιά σου περπατησιά.

Έτσι θα το πω όπως το σκέφτομαι. Αν και ελπίζω,φοβάμαι. Δεν φοβάμαι ούτε το Grexit, ούτε το Grexident, ούτε τις απειλές που αφήνει στο χαρτί το βρώμικο χέρι γηραιών εκδοτών. Δεν με ανησυχούν οι βρυχηθμοί ενός συστήματος που τελειώνει, αλλά αυτοί που αντιλαμβάνονται τον επιθανάτιο ρόγχο όχι ως θάνατο αλλά ως το «ζωντανό ακόμη θηρίο».

Η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας, κινδυνεύουν από τη δική τους «11η Σεπτεμβρίου». Δεν εννοώ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, αλλά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973, η οποία αποτελεί μια καταγραφή για την Παγκόσμια Αριστερά. Ο Σαλβατόρ Αλλιέντε, ο λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης της Χιλής, έπεσε από πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε Πινοσέτ, ο αρχηγός τους Στρατού που ο ίδιος διόρισε.

Πριν τη πτώση του ο Αλλιέντε, αυτή η μεγάλη μορφή της πολιτικής, είχε μπροστά του όλα τα δείγματα και για το καλό και για το κακό. Έτσι συμβαίνει πάντα άλλωστε. Ανέλαβε τη χώρα, την έκανε την πρώτη ουσιαστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις και άντεξε τις διαδηλώσεις που οργάνωσε η CIA στη χώρα με το Συνδικάτο Φορτηγών. Ο Κίσσινγκερ επιχείρησε να οργανώσει ανατροπή του Αλλιέντε στη Χιλή με το στρατηγό Ρενέ Σνάιντερ, ο οποίος πιστός στη Δημοκρατία αρνήθηκε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος μερικές μέρες αργότερα.Το 1973 έγινε δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος την οποία αντιμετώπισε ο στρατηγός Πράτς, επίσης πιστός στον Αλλιένετε. Ο Πράτς είχε καταλάβει πως κάτι θα συνέβαινε και ζήτησε από τον Αλλιέντε να πάρει δραστικά μέτρα. Ο Χιλιανός πρόεδρος δεν τον άκουσε και τον απομάκρυνε. Στη θέση του έβαλε τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Στις 11 Νοεμβρίου 1973, ο Πινοσέτ επιτέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο από ξηρά και αέρα και ανέτρεψε την κυβέρνηση. Ο Αλλιέντε αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των πραξικοπηματιών. Η Χιλή έζησε μια πολύχρονη Χούντα και η Λατινική Αμερική σταμάτησε την πορεία της προς τη Δημοκρατία.

Ίσως κάποιοι-κυρίως στην κυβέρνηση- αναρωτηθούν τι σχέση έχουν όλα αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με μια αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης. Τη σχέση που έχει πάντα το ιστορικό προηγούμενο με αυτόν που δεν το αφουγκράζεται. Τον κίνδυνο να πέσει στην ίδια παγίδα.