Το Sott.net, τιμώντας την ιστορική μνήνη, ξεκινά μια σειρά άρθρων ενόψει του γεγονότος ότι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη φαίνεται να μην θυμούνται αυτό που ορκίστηκαν πως δεν θα ξεχνούσαν ποτέ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, και μάλιστα συμβαίνει ΤΩΡΑ, με το ξεκίνημα να βρίσκεται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Θεωρείστε τα άρθρα αυτά ως την προειδοποίησή μας προς της ανθρωπότητα. Ελπίζουμε πως δεν θα πέσει σε ώτα μη ακούοντα.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν καλλιτέχνης. Είχε μια αντίληψη της κινηματογραφικής γλώσσας όπως λίγοι άλλοι - πως να επικοινωνήσει σε ένα ενστικτώδες, συναισθηματικό επίπεδο με την εικόνα και τον ήχο- και αυτό φαίνεται στα ψυχολογικά του θρίλερ όπως το Ψυχώ, Τα Πουλιά και το Δεσμώτης του Ιλίγγου, ανάμεσα σε τόσα άλλα. Αλλά έχει κάνει και μια ταινία που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Το 1945 του είχε ανατεθεί να βοηθήσει στην παραγωγή ενός φιλμ που περιείχε υλικό που είχαν κινηματογραφήσει Βρετανοί, Αμερικάνοι και Ρώσοι εικονολήπτες/στρατιώτες στα απελευθερωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης σπαρμένα σε όλη την Ευρώπη στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Χίτσκοκ κατέληξε να δουλεύει για ένα περίπου μήνα για την ταινία, βοηθώντας την οπτική παρουσίαση και αρνούμενος κάθε πληρωμή. Τότε προέκυψαν διάφορες καθυστερήσεις, τα στελέχη των στούντιο κουτσούρεψαν το όλο εγχείρημα, και άλλαξαν την στόχευσή του βρίσκοντας ένα νέο σκηνοθέτη (τον Μπίλι Γουάιλντερ), και τελικά κυκλοφόρησαν μια κομμένη και εντελώς διαφορετική εκδοχή του με το όνομα Death Mills (Οι Μύλοι του Θανάτου).

Στις 26 του Γενάρη, η εταιρία HBO θα προβάλει ένα νέο ντοκιμαντέρ, το Night Will Fall (Η Νύχτα θα Έρθει), το οποίο θα λέει την ιστορία του αρχικού φιλμ, το οποίο παρέμεινε αθέατο στα αρχεία για δεκαετίες, και το πως αυτό αποκαταστάθηκε. Η FRONTLINE μετέδωσε για πρώτη φορά μια ανακαινισμένη έκδοση της ταινίας, Memory of the Camps (Η Ανάμνηση των Στρατοπέδων), το έτος 1985. Μπορείτε να το δείτε παρακάτω. (Είναι επίσης διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της PBS).

Ο αρχικός σκοπός της ταινίας ήταν να δει ο κόσμος την φρίκη της Ναζιστικής Γερμανίας, και "ως τεκμήριο, να υπηρετήσει την συλλογική μνήμη". Με άλλα λόγια, να μην ξεχάσουμε ποτέ. Να δούμε τον απόλυτο τρόμο για τον οποίο είναι ικανή η "ανθρωπότητα", ελπίζοντας να μάθουμε το μάθημά μας ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. "Ποτέ ξανά!" είναι το σλόγκαν που πιο άμεσα έρχεται στο νου όταν σκεφτόμαστε το Ολοκαύτωμα, και αυτό είναι ένα καλό συναίσθημα, αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μας, ώστε να δούμε πραγματικά τι χρειάζεται να κάνουμε ώστε να αποτρέψουμε άλλη μια θηριωδία αυτής της κλίμακας. Αλλά δεν είμαστε ικανοί. Είμαστε ξανά στον ίδιο δρόμο για την καταστροφή. Θα ξανασυμβεί, και η ανθρωπότητα δεν το έχει αντιληφθεί ότι έρχεται. Πολύ λίγοι θα το δούνε, και οι φωνές τους δεν θα έχουν καμία σημασία. Όπως υπήρξαν αυτοί που το είδαν να έρχεται και πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αγνοήθηκαν, γελοιοποιήθηκαν, ή δολοφονήθηκαν.

Αλλά ας μην προτρέχω. Δείτε πρώτα την ταινία.


Την παρακολουθήσατε λοιπόν; Ποια συναισθήματα ξύπνησε μέσα σας; Πως είναι δυνατόν να έχουν συμβεί τέτοιες θηριωδίες; Τι είναι αυτό που μπορεί να εμπνεύσει ανθρώπους να μεταχειριστούν άλλες ανθρώπινες υπάρξεις με τέτοια αναισθησία, να εμπλακούν σε μαζικές εκτελέσεις, βασανιστήρια, μαζικές φυλακίσεις και απανθρωποίηση με τόση απεχθή σκληρότητα και αδιαφορία; Εκεί κατευθυνόμαστε, και δεν μπορώ παρά να κουνήσω το κεφάλι μου νιώθοντας οργή και λύπη να φουντώνουν μέσα μου καθώς παρατηρώ τον κόσμο να βαδίζει τυφλά προς ένα ακόμα Ολοκαύτωμα.

Ποτέ ξανά. Κατευθείαν βρισκόμαστε μπροστά στο πρώτο εμπόδιο για την ουσιαστική πραγματοποίηση αυτού του ιδανικού. Γιατί το πρώτο πράγμα που οι περισσότεροι σκέφτονται όταν θυμούνται το Ολοκαύτωμα είναι ότι ήταν οι Εβραίοι που σφαγιάσθηκαν. Και παρ' όλη την διάχυτη ηθική κατακραυγή και θυμό προς την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς, δεν παρατηρούμε μια νέα επιδημία αντισημιτισμού, δεν είναι ορατό ένα δεύτερο "Εβραϊκό Ολοκαύτωμα". Αλλά οι περισσότεροι ξεχνούν τους πολιτικούς αντιφρονούντες, τους Τσιγγάνους, τους Πολωνούς, τους Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου και πολίτες, τα άτομα με πνευματικές και σωματικές αναπηρίες, όταν όλοι αυτοί γνώρισαν αντίστοιχα βίαιη μεταχείριση. Έτσι, όταν αναλογιζόμαστε την πιθανότητα ενός νέου Ολοκαυτώματος, το "ποτέ ξανά" τείνει να σημαίνει ότι ο κόσμος δεν πρέπει να βιώσει ξανά μια μαζική εξολόθρευση των Εβραίων, χάνοντας έτσι το νόημα σχεδόν ολοκληρωτικά.


Αλλά ας υποθέσουμε πως οι Ναζί πράγματι στόχευαν αποκλειστικά τους Εβραίους. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να κάνει το συμπέρασμά μας ακόμα πιο εμφανές. Οι Εβραίοι κατηγορήθηκαν, δαιμονοποιήθηκαν, τιμωρήθηκαν και δολοφονήθηκαν συλλογικά γιατί τους έβλεπαν ως μια ύπουλη απειλή, ως ένα εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό τον οποίο κάθε Γερμανός όφειλε να πολεμήσει. "Το Εβραϊκό Πρόβλημα" χρειάζονταν μια "λύση". Απλά διαβάστε την μοχθηρή προπαγάνδα που εκτοξεύτηκε προς τον Γερμανικό λαό προς εξυπηρέτηση αυτής της ιδέας: SOTT Exclusive: Breaking news! Reichstag torched, culprit caught! Muslim plot for world domination uncovered!

Χωρίς αμφιβολία πολλοί Γερμανοί συμφώνησαν με το ψέμα ότι οι Εβραίοι ως συλλογικότητα ήταν το πραγματικό πρόβλημα: εθνοκεντρικοί, φυγόξενοι, μια εθνότητα από μόνη της διαιρεμένη ή με αμφισβητήσιμη προσήλωση, και φιλοδοξίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Και έτσι συμφωνήθηκε να δοθεί μια λύση, κλείνοντας τα μάτια τους σε ότι δεν είχε ειπωθεί: ότι η λύση αυτή θα ήταν απερίγραπτα φρικτή. Όπως λένε και μερικοί σχολιαστές του Fox News, οι άνθρωποι "πράττουν τρομερά πράγματα στο σκοτάδι" μετά από ένα τρομοκρατικό χτύπημα, και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι ένας οργανισμός που "δεν χρειάζεται να λειτουργεί κάτω από το φως". Με άλλα λόγια, λύστε το πρόβλημα, απλά μην μας πείτε τι έπρεπε να κάνετε.

Ακόμα και αν υπήρχε κάποια αλήθεια στα όσα οι Ναζί καταλόγιζαν στους Εβραίους, ακόμα και αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει την "λύση". Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να είναι προφανές για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει ένα ψήγμα κοινής λογικής: Οι Ναζί κατηγορούσαν συλλογικά, δαιμονοποιούσαν, τιμωρούσαν, και δολοφονούσαν μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων (μεταξύ άλλων). Έφεραν εις πέρας ένα πρόγραμμα που μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως μαζική εξόντωση. Συγκέντρωναν τους ανθρώπους, τους στερούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, τους λιμοκτονούσαν, τους χτυπούσαν, τους βασάνιζαν, τους έκαναν πειραματόζωα και τους εκτελούσαν. Δεν έχει σημασία σε ποια συγκεκριμένη ομάδα το έκαναν αυτό. Θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε γενικό πλαίσιο ή σε οποιαδήποτε ομάδα.

Όπως ο Μαρκ Τουέιν φέρεται να είπε χαριτολογώντας, (ενδεχομένως κρυπτικά) "Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά έχει την τάση να ομοιοκαταληκτεί". Τα Ολοκαυτώματα είναι όλα ενός είδους, με το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα ένα συγκεκριμένο παράδειγμα αυτού του τύπου. Και δεδομένου ότι οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι, τείνουμε να επαναλάβουμε ότι οι άνθρωποι έκαναν από πάντα, όπως το να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον σε μεγάλους αριθμούς. Ποτέ ξανά. Ωραίο συναίσθημα, αλλά όχι ιδιαίτερα ρεαλιστικό.

Αλλά παρόλα αυτά, ποιος δεν θα συμφωνούσε με αυτή την ιδέα; Ρωτήστε ένα τυχαίο άτομο στο δρόμο αν επιθυμεί να ξαναδεί ένα Ολοκαύτωμα και κατά πάσα πιθανότητα θα πει "Με τίποτε!" Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι ότι οι άνθρωποι επιθυμούν ενεργά ή αποδέχονται ένα τέτοιο σενάριο. Είναι ότι δεν καταλαβαίνουν με ποιο τρόπο τα πράγματα οδηγούν σε αυτό το "σημείο χωρίς επιστροφή". Δεν βλέπουν τους συσχετισμούς που οδηγούν σε ένα Ολοκαύτωμα, και ποιος είναι ο δικός τους ρόλος στην όλη διαδικασία

Στην πραγματικότητα, παρατηρούμε αυτούς τους συσχετισμούς σε δράση αυτή την στιγμή, στα λεγόμενα Δυτικά έθνη, σε όλα τα μέρη. Μόνο που δεν είναι οι Εβραίοι ο στόχος. Αυτή την φορά, οι Μουσουλμάνοι είναι "το πρόβλημα": είναι τόσοι πολλοί, η μετανάστευση είναι εκτός ελέγχου, αρνούνται να αφομοιωθούν και να ενσωματωθούν, είναι τρομοκράτες, η θρησκεία τους είναι εγγενώς βίαιη, σκοπεύουν να κυριαρχήσουν παγκοσμίως, να σκλαβώσουν τον πλανήτη, να τον προσηλυτίσουν και να σκοτώσουν όποιον βρεθεί στο δρόμο τους. Απλά διαβάστε το άρθρο μου για την φωτιά στο γερμανικό Reichstag για να δείτε τις ομοιότητες μεταξύ του πως παρουσίαζε ο Γερμανικός τύπος τους Εβραίους τότε και πως παρουσιάζουν τα Δυτικά μέσα τους Μουσουλμάνους σήμερα. Και διαβάστε τα αποσπάσματα σε αυτό το κείμενο του Αλί Αμπουνίμα. Παρακάτω είναι μια επιλογή:
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που κάποιο όνομα είναι διαθέσιμο, όσοι είχαν συλληφθεί φαίνεται να είναι Βόρειο-Αφρικανικής καταγωγής - κάτι που υπονοεί πως η καταστολή στην Γαλλία είναι μάλλον στοχευμένη.
Ακόμα δεν έχω δει περιπτώσεις ανθρώπων να έχουν συλληφθεί ή φυλακισθεί για αντι-Μουσουλμανικά ή άλλου είδους ρατσιστικά ή φανατικά σχόλια υπό τον αντιτρομοκρατικό νόμο.
"Οι Μουσουλμάνοι φέρνουν όλα τα σκατά στην Γαλλία αυτές τις μέρες"
" Η ιδέα ότι το Ισλάμ είναι το "πρόβλημα" στην Γαλλική κοινωνία, έχει μια δυναμική αύξηση δημοτικότητας ανάμεσα στους αριστερούς. Η βδελυγμία για τους Μουσουλμάνους δεν είναι πλέον το αποκλειστικό προνόμιο της ακροδεξιάς, αλλά το "δικαίωμα προσβολής" της Δημοκρατίας καθαγιάζεται από την ύπαρξη του κοσμικού κράτους, της Δημοκρατίας, μέσω "συνύπαρξης".
Οι σχολιαστές στην Γαλλία και αλλού χρησιμοποίησαν την αφορμή των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων στην Γαλλία για να συλλογιστούν ευρύτερα την παρουσία των Μουσουλμάνων στην Γαλλία.
"Πολλοί αντιλαμβάνονται τις επιθέσεις ως ένδειξη της άρνησης των Μουσουλμάνων να ενσωματωθούν. Αναρωτιούνται αν οι Μουσουλμάνοι μπορούν να γίνουν πραγματικά κοσμικοί και εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν μπορεί κάποιος να είναι ταυτόχρονα Μουσουλμάνος και Γάλλος."
Απλά αντικαταστήστε το "Μουσουλμάνοι" με το "Εβραίοι", την "Ευρώπη" με την "Γερμανία", μεταφερθείτε 80 έτη πίσω στο χρόνο και την πιάνετε την ιδέα.

Άρα πως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Και πως θα οδηγήσει σε ένα ακόμα Ολοκαύτωμα; Είναι αδύνατο να το αντιληφθεί κανείς χωρίς να γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα από ψυχολογία. Για τον λόγο αυτό ο Άντριου Λομπακτσέφσκι (Andrew Lobaczewski) αφιέρωσε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του που ασχολείται με τα πως και τα γιατί του ολοκληρωτισμού, Πολιτική Πονηρολογία (Political Ponerology) στο αντικείμενο της ψυχολογίας. Αλλά αν θέλετε κάτι πιο "ελαφρύ" από το βιβλίο του Λομπακτσέφσκι, θα μπορούσατε να αρχίσετε με το βιβλίο του Ντέιβιντ Μακρέινι "Δεν Είσαι Τόσο Έξυπνος" (You Are Not So Smart).

Το βιβλίο του Μακρέινι εστιάζει σε δεκάδες γνωστικών προκαταλήψεων, λογικών πλανών και νοητικών τεχνασμάτων τα οποία εμείς οι άνθρωποι κάνουμε συχνή χρήση ώστε να βγάλουμε ακόμα μια μέρα χωρίς να συστραφούμε σε μια μπάλα αγωνίας από την διαπίστωση πως είμαστε περισσότερο ανόητοι απ' όσο νομίζουμε, ότι είμαστε εύκολα χειραγωγήσιμοι, ότι δεν έχουμε ιδέα γιατί κάνουμε ότι κάνουμε ή μας αρέσουν τα πράγματα που μας αρέσουν, ότι επιμένουμε σε καταστροφικές και άχρηστες συμπεριφορές, ότι παίρνουμε εντελώς παράλογες αποφάσεις, κτλ. Θα επικεντρωθώ μόνο σε μερικά από αυτά:

Υποσυνείδητη ταύτιση: Η συμπεριφορά μας συνεχώς ωθείται σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις από ιδέες που υποκινούνται από το ευπροσάρμοστο υποσυνείδητο μας. Απλά και μόνο η ανάγνωση συγκεκριμένων λέξεων μπορεί να επηρεάσει την συμπεριφορά μας (για παράδειγμα λέξεις που έχουν να κάνουν με επιχειρήσεις και δουλειά κάνουν τους ανθρώπους περισσότερο εγωιστές όταν καλούνται να μοιραστούν χρήματα με κάποιον τρίτο), αλλά το ίδιο μπορεί να συμβεί από οτιδήποτε: εικόνες, ήχοι, μυρωδιές, εκφράσεις του προσώπου. Απλά σκεφτείτε τον καθημερινό βομβαρδισμό που δέχεστε από τις ειδήσεις, την τηλεόραση, ταινίες και ραδιόφωνο. Σκεφτείτε τις λέξεις και πως αυτές σας παρουσιάζονται: τρομοκρατία, κακό, τζιχάντ, Αλ Κάιντα, ΙΣΙΣ, Ισλαμιστές, Μουσουλμάνοι. Όλες αυτές οι λέξεις έχουν αποκτήσει ένα συναισθηματικό περιεχόμενο που έχει σχεδιαστεί να σας επιρρεάσει σε συναισθηματικό επίπεδο.

Ευρετική Διαθεσιμότητα: Οι άνθρωποι αντιδρούν περισσότερο άμεσα και έντονα σε πληροφορίες που είναι άμεσα διαθέσιμες, λαμβάνοντας μεμονωμένα παραδείγματα ως αντιπροσωπευτικά του όλου ακόμα και όταν η στατιστική προτείνει κάτι διαφορετικό. Κάθε τι που είναι μη γνώριμο είναι πολύ δυσκολότερο να γίνει πιστευτό ή να ακουστεί λογικό. Για παράδειγμα είναι ευκολότερο να θυμηθεί κανείς ένα όνομα που ήδη γνωρίζει παρά ένα που δεν έχει ακούσει ξανά. Είναι πιο εύκολο να θυμηθεί κανείς λέξεις οι οποίες αρχίζουν από "Ρ" παρά λέξεις των οποίων για παράδειγμα το τέταρτο γράμμα τους είναι το "Ρ". Απλά είναι ευκολότερο να λειτουργήσει κάποιος βασισμένος σε κοινές, επαναλαμβανόμενες και άμεσα διαθέσιμες πληροφορίες. Κατ' επέκταση δεν πρέπει να μας προκαλεί περιέργεια που οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν κατάφωρα ψεύδη όταν αυτά τους παρουσιάζονται ξανά και ξανά από τα επικρατόντα ΜΜΕ χωρίς κανένα ουσιαστικό αντεπιχείρημα, ή ρατσιστικά στερεότυπα, ή συναισθηματικά φορτισμένες απόψεις για φλέγοντα θέματα. Για τον λόγο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για αυτούς που έχουν την εξουσία να έχουν και το μονοπώλιο στα ΜΜΕ. Καθορίζουν έτσι ποιες πληροφορίες είναι "διαθέσιμες" στις συνειδήσεις των ανθρώπων που επιθυμούν να έχουν υπό τον έλεγχό τους. Έτσι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει όταν οι άνθρωποι σκέφτονται Μουσουλμάνους όταν ακούνε την λέξη "τρομοκράτης", αν και -με βάση τις ίδιες επίσημες αναφορές τις οποίες τα μέσα χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν μια τελείως διαφορετική τεχνητή εικόνα- μόνο το 2% των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη τα τελευταία 5 χρόνια είχαν ως δράστες Μουσουλμάνους.

Τάση κανονικότητας: Όταν συμβεί κάτι κακό, οι άνθρωποι δεν δρουν άμεσα. Τείνουν να παγώνουν και να συνεχίζουν ως σαν να μην έγινε τίποτα, ακόμα και αν φλόγες πετάγονται, κορμιά διαμελίζονται και άνθρωποι πεθαίνουν γύρω τους. Συμβαίνει σε κάθε περίπτωση καταστροφής: τυφώνες, πλημμύρες, ανεμοστρόβιλοι, αεροπορικά ατυχήματα, φωτιές κτλ. Απλά διαβεβαιώνουν τους εαυτούς τους πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης για να κρίνει κάποιος ή να προβλέψει την σοβαρότητα μιας νέας κατάστασης για την οποία δεν υπήρχε καμία πρότερη ετοιμασία. Έτσι, όταν οι πολιτικοί και οι αυθεντίες ξεκινούν μια εκστρατεία δαιμονοποίησης κατά μιας ομάδας ανθρώπων που τους βολεύει, είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς το κάθε βήμα της ως "νορμάλ" ή τέλος πάντων ως κάτι όχι και τόσο φοβερό, όπως τα νερά μιας πλημμύρας που ανεβαίνουν σιγά σιγά. Η πρώτη σύλληψη είναι απλά μια φυσική συνέχεια. Οι άνθρωποι έχουν ήδη προετοιμαστεί ως προς το πως θα αντιδράσουν βασισμένοι στις διαθέσιμες από τα μέσα πληροφορίες. Αλλά είναι σαν το βράσιμο του βατράχου, ή μια σοβαρή πλημμύρα. Όταν το κακό παραγίνει, είναι πλέον πολύ αργά. Μπορεί να έχετε διαβάσει για κάτι αντίστοιχο σε κάποιο βιβλίο (π.χ σε κάποιο ιστορικό βιβλίο για τον Β' ΠΠ), αλλά δεν έχετε προετοιμαστεί στην πραγματικότητα για κάτι τέτοιο. Όταν έρθει στα αλήθεια, δεν θα το προσέξετε καν.

Τάση επιβεβαίωσης: Τα πιστεύω σας διαμορφώνονται ενισχύοντάς τα συνεχόμενα με δεδομένα τα οποία συμφωνούν με την γνώμη που ήδη έχετε και αγνοώντας άλλες πληροφορίες. Η αφθονία υλικού κατήχησης στα μέσα ενημέρωσης σχεδόν εξασφαλίζει πως θα διαμορφώσετε απόψεις ευεργετικές για τους ανθρώπους που κατασκεύασαν αυτές τις απόψεις, και πως θα αγνοήσετε πληροφορίες που τις αντικρούουν. Μπορεί ακόμα και να "παρερμηνεύσετε" εσκεμμένα πληροφορίες που αντικρούουν τα τωρινά σας πιστεύω.

Προκατάληψη εκ των υστέρων: Όπως λέμε ''Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα''. Πιθανότατα "ξέρατε τι θα συμβεί", ακόμα και αν δεν το ξέρατε. Ή πιθανώς 5 χρόνια πριν να παίρνατε την ίδια απόφαση που πήρατε σήμερα, ακόμα και αν δεν θα το κάνατε στην πραγματικότητα. Ακόμα και αν δεν θα δικαιολογούσατε κάτι που είδατε ως λανθασμένο ή υπερβολικό πριν 15 χρόνια (π.χ ρατσιστικές πολιτικές και ρητορικές), χάρη σε ετερόκλητες προκαταλήψεις και συμψηφισμούς, θα τείνετε να ξαναγράψετε το παρελθόν ώστε να ταιριάζει στις απόψεις που έχετε τώρα. Ακολουθώντας το κοπάδι (δείτε τα περί Συμμόρφωσης παρακάτω), θα συμμορφώσετε αναδρομικά τον παρελθόντα εαυτό σας με τον τωρινό. Αλλιώς θα είσαστε ένας υποκριτής, και κανείς δεν θέλει να είναι ένας υποκριτής. Ακόμα και αν έχετε δηλώσει ποιητικά "ποτέ ξανά" στο παρελθόν, πιθανότατα θα παρασυρθείτε από την ρατσιστική υστερία που θα οδηγήσει σε ένα ακόμα Ολοκαυτώμα. Πάντα γνωρίζατε πως αυτοί οι Μουσουλμάνοι θα αποτελούσαν κάποια στιγμή πρόβλημα -απλά κοιτάξτε τα παραδείγματα διαθέσιμα στα ΜΜΕ (βλέπε Ευρετική Διαθεσιμότητα). Βοηθάει που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν αυτήν ακριβώς την αφήγηση: σε είχαν προειδοποιήσει, και ιδού τα προσεχτικά επιλεγμένα γεγονότα που αποδεικνύουν πως είχαν δίκιο!

Μυθοπλασία: Οι άνθρωποι τείνουν να παραμυθιάζουν τον εαυτό τους και τους άλλους ως προς το γιατί κάνουν ότι κάνουν. Όταν βρεθούνε μπροστά σε 4 ίδια καλσόν και ερωτώμενοι να τα βαθμολογήσουν ως προς την ποιότητα, θα αυτοσχεδιάσουν κάτι να πουν -αυτό εδώ φαίνεται καλύτερο! Κοίτα την ύφανση σε αυτό εδώ! - και το πιστεύουν κιόλας. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως παίρνετε τους δρόμους φωνάζωντας "Je Suis Charlie!" και ζητώντας κάποιος να κάνει κάτι για το πρόβλημα των Μουσουλμάνων. Ξέρετε το γιατί το κάνετε; Πιθανότατα όχι. Παρόλα αυτά θα βρείτε ένα λόγο: την μετανάστευση, την τρομοκρατία, την ελευθερία του λόγου. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζετε γιατί το κάνετε στην πραγματικότητα. Αυτές είναι απλά οι επιλογές που ήταν διαθέσιμες σε εσάς και ενισχύονται ασταμάτητα από τα μέσα και την κοινωνική πίεση. Σας χειραγωγούν χωρίς καν να το γνωρίζετε.

Η επίδραση των παρευρισκομένων: Όταν οι πραγματικές θηριωδίες ξεκινήσουν, θα είστε από τους πρώτους που αντιδράσετε, σωστά; Μάλλον όχι. Όσο περισσότεροι άνθρωποι είναι μάρτυρες μιας αδικίας, ή κάποιου που βρίσκεται σε ανάγκη, τόσο πιο απίθανο είναι ένας από αυτούς να επέμβει και να κάνει κάτι να βοηθήσει. Οι άνθρωποι είτε υποθέτουν πως κάποιος άλλος θα φροντίσει το πρόβλημα, ή είναι υπερβολικά φοβισμένοι να κάνουν οτιδήποτε γιατί γνωρίζουν πως μπορεί να υπάρξουν συνέπειες. Και όταν η σωστή απόκριση -η καλή απόκριση- παρουσιάζεται ως κοινωνικά μη αποδεκτή από τα μέσα και τις δομές εξουσίας (ή από την άλλη, όταν η κακή απόκριση παρουσιάζεται ως ηθική και κοινωνικά επιβεβλημένη), αυτό δημιουργεί ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι δεν εξασκούν την θέλησή τους για καλό σκοπό. Πρώτα ως παρατηρητές θα παρακολουθήσουν τους Μουσουλμάνους να προσβάλλονται και να περιθωριοποιούνται, έπειτα να δαιμονοποιούνται, έπειτα να συλλαμβάνονται με ασαφή επιχειρήματα και μετά να οδηγούνται σε στρατόπεδα ή φυλακές, ή ακόμα και να δολοφονούνται στους δρόμους. Έπειτα θα κάνουν το ίδιο και στους πολιτικούς αντιφρονούντες, και σε αυτούς που μάχονται για τις αρχές τους, και σε όποιον σταθεί στο δρόμο τους. Και τότε -ποιος ξέρει;- ίσως έρθει η σειρά σου.

Συμμόρφωση: Πιστεύεις πως είσαι μια όμορφη και μοναδική νιφάδα χιονιού; Ασφαλώς, όπως όλες οι άλλες όμορφες και μοναδικές νιφάδες χιονιού. Όλοι συμμορφώνονται, και τείνουν να συμμορφώνονται με την θέληση αυτών που απαρτίζουν τις Αρχές. (πχ. Το πείραμα του Milgram). Δεν υπάρχει κάτι κακό με την συμμόρφωση ως έννοια. Αν όλοι συμμορφώνονταν με ιδέες ατόμων όπως του Κέννεντυ, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Τζον Λένον ή ακόμα και του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο κόσμος θα ήταν αναμφισβήτητα καλύτερος. Το πρόβλημα είναι η ίδια η φύση της εξουσίας. Αν και είναι πιο πιθανό ότι θα δίνατε κάνατε σε κάποιον ένα θανάσιμο ηλεκτροσόκ υπό την καθοδήγηση ενός ατόμου που φοράει ποδιά εργαστηρίου, αντί να αρνηθείτε. Και ποιος στην ευχή δίνει εντολές για θανάσιμα ηλεκτροσόκ ευθύς εξαρχής; Οι ίδιοι άνθρωποι που δαιμονοποιούν, καταπιέζουν, φυλακίζουν και δολοφονούν έναν ολόκληρο πληθυσμό γιατί έτσι τους συμφέρει. Και υπάρχει μια λέξη που τους περιγράφει: Ψυχοπαθείς.

Και υπάρχει και άλλη μια γνωστική προκατάληψη που ο Μακρέινι δεν περιγράφει: τείνουμε να πιστεύουμε πως όλοι είναι σαν εμάς και δεν θα έκαναν ποτέ κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα κάναμε οι ίδιοι. Στην πραγματικότητα, κάποιοι άνθρωποι είναι ψυχοπαθείς, και πολλοί άλλοι έχουν διαταραγμένες προσωπικότητες. Όχι μόνο βασανίζουν, συκοφαντούν, ψεύδονται και σκοτώνουν, αλλά το απολαμβάνουν κιόλας. Επίσης έχουν την τάση να αναρριχώνται σε θέσεις εξουσίας, όπως ο Λομπαφκτσέφσκι περιγράφει στο βιβλίο του, και είναι αυτοί που δίνουν στον "φασισμό", τον "ολοκληρωτισμό" και το πολιτικό κακό γενικά την ιδιαίτερη του μορφή και χαρακτηριστικά. Απλά δείτε την ταινία του Χίτσκοκ παραπάνω και θα πιάσετε το νόημα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που οι ψυχοπαθείς "δημιουργούν" χειραγωγώντας μας να τους την προασπίσουμε. Είναι κάτι φυσικό για τους ίδιους. Αλλά γνωρίζουν πως οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν τις ίδιες βλέψεις. Και έτσι μας χειραγωγούν. Γνωρίζουν τις ιδιορρυθμίες και τις προκαταλήψεις μας, και σαν να κάνουν πειράματα σε ένα εργαστήριο, μας ερεθίζουν και μας παρακινούν, οδηγώντας μας να κάνουμε αυτό που αυτοί επιθυμούν να κάνουμε. Αυτό έκαναν οι Ναζί με τους Γερμανούς. Έτσι συμβαίνει πάντα. Και οι άνθρωποι σχηματίζουν τις απόψεις τους βασίζοντάς τες στους εγκεκριμένους φορείς ενημέρωσης, φωνασκώντας για μια "λύση" στο "πρόβλημα" το οποίο έχει εξ ολοκλήρου κατασκευαστεί από τους ψυχοπαθείς στην εξουσία με αποκλειστικό σκοπό να μας κάνουν να ταυτιστούμε με την "λύση" του. Και οι άνθρωποι πείθουν τους εαυτούς τους ότι έχουν καλό λόγο να το κάνουν: την οικονομική ευημερία, την κοινωνική συνοχή, την ελευθερία του λόγου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δημοκρατία. Αλλά δεν είναι έτσι. Κάνουν ακριβώς αυτό που οι ψυχοπαθείς που βρίσκονται στη εξουσία επιθυμούν να κάνουν.

Εμείς - ο δυτικός πολιτισμός- οδηγούμαστε στην ίδια κατεύθυνση, και επί των πλείστων για τον ίδιο λόγο. Οι άνθρωποι οδηγούνται σε αυτή την παγίδα όπως συνέβη και με τους Γερμανούς, και τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια. Οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και άλλοι, έχουν μετατραπεί σε αυτό που κάποτε δήλωναν ότι απεχθάνονται. Οι αρχηγοί τους έχουν περάσει στην σκοτεινή πλευρά. Αν υπάρχει κάτι παρήγορο, είναι ότι οι λαοί τείνουν να ξυπνήσουν αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα μετά από πολλά χρόνια σκληρής καταπίεσης. Ή δέχονται εισβολή και γνωρίζουν την ήττα από μια ξένη δύναμη. Και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν αυτό συμβεί. Αυτό έχουν να περιμένουν αυτοί οι ηγέτες:


Ο Λομπακτσέφσκι γράφει:
Τι συμβαίνει όταν [ένα δίκτυο ψυχοπαθών] αποκτούν δύναμη βρισκόμενοι σε ηγετικές θέσεις με διεθνή έκθεση; Αυτό μπορεί να συμβεί... Οδηγούμενοι από τον χαρακτήρα τους, αυτοί οι άνθρωποι διψούν για αυτό που μπορεί ακόμα και να έρχεται σε αντίθεση με τα ζωτικά τους συμφέροντα... Δεν αντιλαμβάνονται πως η καταστροφή τους έπεται. Τα μικρόβια δεν αντιλαμβάνονται πως πρόκειται να καούν ζωντανά ή να θαφτούν βαθιά μέσα στο χώμα μαζί με το ανθρώπινο σώμα του οποίου τον θάνατο έχουν προκαλέσει.
Χωρίς επίγνωση των δικών τους αντιληπτικών προκαταλήψεων, οι άνθρωποι εξακολουθούν να λαμβάνουν ότι ελάμβαναν σε όλη τους την ζωή. Κάνουν τα ίδια λάθη, ψεύδονται στον ίδιο τους τον εαυτό, εφευρίσκουν δικαιολογίες, "μοντάρουν" την προσωπική τους αφήγηση ώστε να είναι πιο ελκυστική ή να παρουσιάζεται ευφυέστερη απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Και συνεχίζουν να δρουν μηχανικά, βρισκόμενοι υπό τις οδηγίες δυνάμεων που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Και όλη η ανθρωπότητα υποφέρει. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Και έπειτα σκοντάφτουμε πάνω στην καταστροφή. Δεν την βλέπουμε που έρχεται. Και όταν αναπολούμε, απορούμε πως φτάσαμε σε αυτή την θέση. Δεν είναι τόσο δύσκολο, και δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν άλλο παρά τον εαυτό μας όταν συμβεί ξανά. Και όντως συμβαίνει ξανά. Αυτή την στιγμή.