Στις 16 Ιανουαρίου, το Βρετανικό Channel 4 News δημοσίευσε την περιβόητη συνέντευξη του Τζόρνταν Πήτερσον με την παρουσιάστρια Κάθι Νιούμαν, όπου οι τηλεθεατές βίωσαν την παθολογική ιδεολογία του φεμινισμού να σπάζει τα μούτρα της στην τοίχο της πραγματικότητας. Με το μυαλό ιδεολογικά μουλιασμένο, η Νιούμαν δεν κατάφερε να επεξεργαστεί καθόλου τα λόγια του Πήτερσον.

Η αντίδραση του κοινού ήταν γρήγορη και εξαγριωμένη. Ο ιεροεξεταστικός τρόπος της Νιούμαν σόκαρε και συγκλόνισε όσους παρακολούθησαν το «ευχάριστό» πρόσωπο του φεμινισμού να μετατρέπεται σε Μέδουσα, αλλά τους ικανοποίησε το ορθολογικό και εύγλωττο στυλ του Πήτερσον με το οποίο την αποστόμωσε.

Ανίκανη να «κερδίσει» την συζήτηση με τον Πήτερσον, η Νιούμαν και τα φιλελεύθερα φιλαράκια της κατάφεραν να «κερδίσουν» δίνοντας στον εαυτό τους το ρόλο του θύματος και καταγγέλλοντας τους υποστηρικτές του Πήτερσον ως «μοχθηρούς μισογυνιστές». Για να προστατεύσουν τα ιδεολογικά πιστεύω τους προσπάθησαν να αντιστρέψουν αυτό που είχε συμβεί, όταν στην πραγματικότητα ήταν ξεκάθαρο ότι η Νιούμαν και τα φιλαράκια της θυματοποιούσαν τους άντρες. Κάλεσαν μέχρι και «ειδικούς ασφαλείας» για να γίνει πιο πειστική η ψευδής αφήγηση τους. Κι όμως, δεν προέκυψε η επαλήθευση οποιασδήποτε απειλής - ούτε εναντίον της Νιούμαν, ούτε εναντίον του Channel 4, παρόλο που ο Πήτερσον και οι υποστηριχτές του δέχθηκαν οι ίδιοι πολλές απειλές.

Τι συμβαίνει όταν κάποια που δηλώνει φεμινίστρια επιπλήττει κάποιον άλλο που εκφράζει την επιθυμία να πετύχουν οι φοιτήτριες του και οι γυναίκες που βλέπει ως ψυχολόγος στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία; Η απάντηση εν συντομία: φεμινισμός. Η εκτενέστερη απάντηση είναι παρόμοια, αλλά στην πιο ριζοσπαστική, εξτρεμιστική μορφή της, η οποία έχει υιοθετηθεί από το κυρίαρχο ρεύμα, και την οποία, κάποιοι παλαιότεροι υποστηρικτές της δεν αναγνωρίζουν πια ως φεμινισμό.

Οι ολέθριες συνέπειες των χαμηλών ποσοστών γέννησης, τα υψηλά ποσοστά διαζυγίου, τα προβλήματα στις σχέσεις, ο πόλεμος εναντίον των βιολογικών ρόλων των ανδρών και των γυναικών οδήγησαν στην κατάρρευση της παραδοσιακής κοινωνίας. Και μπορεί κανείς να εντοπίσει την προέλευση όλων αυτών στις ιδεολογικές φεμινίστριες του 20^ου αιώνα και το μαρξιστικό ιδεολογικό περιβάλλον από το οποίο προέκυψαν. Όπως τους «γενειοφόρους σχιζοειδείς» του 19^ου αιώνα, οι ιδεολογικές φεμινίστριες έχουν δηλητηριάσει το πηγάδι της παραδοσιακής κοινωνίας ώστε να προκαλέσουν μια επανάσταση εκ των έσω.

Ένα ακόμα μακελειό σε σχολείο στις ΗΠΑ, ακόμα ένας γύρος άσκοπων φιλονικιών, αλληλοκατηγοριών και διαπληκτισμοών για «απαγόρευση των όπλων» από τη μια πλευρά και «να ασχοληθούμε με το πρόβλημα της ψυχικής ασθένειας» από την άλλη. Όπως ισχύει με τα περισσότερα θέματα για τα οποία ανίδεοι άνθρωποι μαλώνουν ασταμάτητα, η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση ή και κάπου αλλού ακόμα.

Εάν δεν υπήρχαν καθόλου (ή πολύ λίγα) όπλα στην αμερικανική κοινωνία, θα υπήρχαν λιγότεροι πυροβολισμοί κι επομένως, λιγότεροι θάνατοι, αλλά όχι λιγότερες επιθέσεις από «ψυχικά ασθενή» άτομα. Εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι εάν οι μαζικοί πυροβολισμοί στην Αμερική αντικαθιστούνταν από μαζικές επιθέσεις με μαχαίρια, το θέμα θα εξακολουθούσε να παραμένει ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Άρα θα ήταν πιο λογικό και παραγωγικό να επικεντρωθούμε στην επίλυση (ή τουλάχιστον, την πραγματική κατανόηση) το προβλήματος της ψυχικής ασθένειας ώστε να μειωθεί ο αριθμός των μαζικών επιθέσεων.

Τον τελευταίο χρόνο, οι προοδευτικοί αρθρογράφοι αποφάσισαν ότι έχουν βαρεθεί τον Δρ Τζόρνταν Πήτερσον, καθηγητή ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο, ο οποίος έχει αναταράξει μεταμοντέρνες ευαισθησίες με την ανάλυση του βάση την κοινή λογική, και έχει αρνηθεί να χρησιμοποιήσει τις πρόσφατα εφευρεμένες αντωνυμίες ουδέτερες έναντι των δυο φύλων. Ίσως αυτό να υποδεικνύει τη ζήλια τους εναντίον του - ο Πήτερσον έχει τεράστιο ακροατήριο εκατομμυρίων ανθρώπων - τα άρθρα που τον καταδικάζουν όμως, αποτελούν οδυνηρά διαβάσματα που αποκαλύπτουν την ανικανότητα του συγγραφέα τους να κατανοήσει είτε τις ιδέες του Πήτερσον, είτε τα κίνητρα του. Μερικοί από αυτούς παρουσιάζουν το έργο του με τέτοιο τρόπο που δεν έχει πια σχέση με την πραγματικότητα, και καταντά κακόψυχη συκοφαντία.

Μια καλή ερώτηση προς όλους αυτούς θα ήταν: Γιατί; Γιατί τον μισούν τόσο πολύ; Γιατί τόσοι πολλοί φιλελεύθεροι είναι τόσο αποφασισμένοι να τον κοροϊδέψουν και να τον δυσφημίσουν σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο; Γιατί τον θεωρούν τόσο επικίνδυνο, όταν ο αντίκτυπος του έργου του στον πραγματικό κόσμο είναι συντριπτικά θετικός;

Ως παράδειγμα, πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι η νέα γενιά αντρών αποτελείται από αυταπατωμένους, θυμωμένους και απογοητευμένους νεαρούς. Το ποσοστό νεαρών λευκών αντρών που αυτοκτονούν, για παράδειγμα, έχει φτάσει επίπεδα πανδημίας. Πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι, οι περισσότεροι από αυτούς είναι εθισμένοι στην πορνογραφία, και ως εκ τούτου οι σχέσεις τους είναι συχνά τοξικές ή δυσλειτουργικές. Κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται γι' αυτούς τους νέους όμως. Βιβλία όπως αυτό της Hanna Rosin, The End of Men [Το Τέλος των Ανδτών] φέρουν ακόμη και μια νότα θριάμβου. Εάν αναφερθούμε καν και στα «θέματα των αντρών», κινδυνεύουμε από την οργή χιλιάδων φεμινιστριών.

Ο Τζόρνταν Πήτερσον όμως, είναι ένας άντρας που δακρύζει όταν μιλά για τα δεινά των νεαρών αντρών, και θέλει απεγνωσμένα να τους βοηθήσει να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. Μαζεύονται γύρω του, εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς, αναζητώντας την συμβουλή του και τους τρόπους για να αλλάξουν τη ζωή τους. Χιλιάδες από αυτούς τώρα χρεώνουν τον Πήτερσον πως τους μετάτρεψε από θυμωμένους και δυσλειτουργικούς, σε φιλόδοξους και λειτουργικούς ανθρώπους. Είναι πλέον η πατρική φιγούρα μιας γενιάς αντρών που πολύ συχνά μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.

Ερευνητές της Οξφόρδης χορήγησαν σε χιλιάδες μωρά στην Αφρική ένα νέο εμβόλιο κατά της φυματίωσης που επέφερε το θάνατο σε πιθήκους που συμμετείχαν σε δοκιμές.

Σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα «Daily Mail», οι επιστήμονες χορήγησαν σε 1.400 μωρά το πειραματικό φάρμακο, παρά το γεγονός ότι απεβίωσαν πέντε από τα έξι πειραματόζωα.

Ένα ενημερωτικό δελτίο που είχε δοθεί στους γονείς το 2009 ανέφερε ότι το εμβόλιο είχε δοκιμαστεί σε ζώα και αποδείχθηκε ότι είναι ασφαλές και αποτελεσματικό, χωρίς να αναφέρει όμως τους θανάτους.

Το θέμα αποκαλύφθηκε μετά από έρευνα της βρετανικής επιθεώρησης «British Medical Journal», με τους ειδικούς να κάνουν έκκληση για αυστηρότερους κανόνες που διέπουν τον τρόπο με τον οποίο η έρευνα διεξάγεται σε ζώα. Οι ερευνητές της Οξφόρδης δέχθηκαν δριμεία κριτική για «επιλεκτική χρήση των επιστημονικών τους στοιχείων».

Τα μωρά από τη Νότια Αφρική-ευτυχώς-δεν υπέστησαν κάποια παρενέργεια από το εμβόλιο - MVA85A- το οποίο όμως δεν τα προστάτευσε από τη φυματίωση.

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, η οποία αργότερα απέσυρε το εμβόλιο, επιμένει ότι ενημέρωσε για τα αποτελέσματα της μελέτης στα πειραματόζωα τις ρυθμιστικές αρχές της Βρετανίας, των ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική πριν από την έναρξη των δοκιμών στα βρέφη. Επισημαίνει επίσης πως δεν υπήρξε πρόβλημα ασφάλειας σε τέσσερις άλλες μελέτες που διεξήχθησαν σε ζώα, όπως ποντίκια και ινδικά χοιρίδια.

Μια ομάδα γυναικών, μεταξύ των οποίων η ηθοποιός Κατρίν Ντενέβ, δημοσιοποίησε στη Γαλλία άρθρο για να υπερασπιστεί την ελευθερία των ανδρών «να ενοχλούν» και να αντιταχθεί στην «εκστρατεία της κατάδοσης» που έκανε την εμφάνισή της μετά την υπόθεση Γουάινστιν, υιοθετώντας μια στάση αντίθετη ως προς τις αντιδράσεις που έχουν προκληθεί απ' αυτό το παγκόσμιο σκάνδαλο.

«Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα. Όμως το επίμονο ή αδέξιο 'καμάκι' δεν είναι αδίκημα, ούτε η αβρότητα φαλοκρατική επίθεση», γράφουν στην εφημερίδα Le Monde μια εκατοστή ηθοποιοί, συγγραφείς, ερευνήτριες ή δημοσιογάφοι, απορρίπτοντας τον «πουριτανισμό» που έχει κάνει την εμφάνισή του μετά τις πρώτες κατηγορίες για παρενόχληση και σεξουαλική επίθεση με στόχο τον ισχυρό αμερικανό παραγωγό.

Σύμφωνα μ' αυτές, αν μετά την υπόθεση υπήρξε «μια θεμιτή συνειδητοποίηση των σεξουαλικών βιαιοτήτων που ασκούνται σε βάρος των γυναικών, ιδιαίτερα μέσα στο επαγγελματικό πλαίσιο», «αυτή η απελευθέρωση του λόγου στρέφεται σήμερα στο αντίθετό της: μας διατάσσουν να μιλάμε καθώς πρέπει, να αποσιωπούμε αυτό που προκαλεί θυμό, και αυτές που αρνούνται να υποκύψουν σε τέτοιες εντολές θεωρούνται προδότριες, συνεργοί!».

«Στην πραγματικότητα, το #metoo οδήγησε τον Τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα σε μια εκστρατεία δημόσιων καταγγελιών και καταδόσεων ατόμων που, χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να ανταποκριθούν ή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, τέθηκαν ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με τους σεξουαλικούς παραβάτες. Αυτή η ταχεία δικαιοσύνη έχει ήδη τα θύματά της [...] τιμωρήθηκαν κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους, υποχρεώθηκαν σε παραίτηση, ενώ το μόνο κακό που έκαναν ήταν να αγγίξουν ένα γόνατο, να αποπειραθούν να κλέψουν ένα φιλί, να μιλήσουν για 'προσωπικά' πράγματα σε ένα επαγγελματικό δείπνο ή να στείλουν μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα σε μια γυναίκα, η έλξη με την οποία δεν ήταν αμοιβαία», υποστηρίζουν κάνοντας λόγο για ένα «καθαρτήριο κύμα».

Ο έγκριτος δημοσιογράφος της Haaretz, της μεγαλύτερης ισραηλινής εφημερίδας, μιλά αποκλειστικά στο LIFO.gr καταγγέλλοντας την «κτηνώδη» Κατοχή στη Δυτική Όχθη και τις ωμότητες του ισραηλινού στρατού και στηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση
Δεν ξέρω αν φταίει που το μικρό του όνομα παραπέμπει σε έναν από τους αυστηρότερους βιβλικούς Κριτές, ο συνομιλητής μου πάντως δεν παύει στιγμή να καταγγέλλει τη «στυγνή, κτηνώδη, βάρβαρη» Κατοχή στη Δυτική Όχθη και τις «απαρτχάιντ» πρακτικές που τη συνοδεύουν.

Επικρίνει τις ωμότητες του ισραηλινού στρατού (IDF) στη Γάζα και αλλού, στηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση, αποτάσσεται το τείχος. «Κόκκινο πανί» για πολλούς συμπατριώτες του, έχει επανειλημμένα δεχτεί επιθέσεις ακόμα και φυσικές για το «θράσος» του, πόσο μάλλον που δεν είναι κάποιος τυχαίος αλλά ένας έγκριτος δημοσιογράφος της Haaretz, της μεγαλύτερης ισραηλινής εφημερίδας και ταυτόχρονα ο μόνος ίσως Ισραηλινός ρεπόρτερ που κάνει συστηματικό, επιτόπιο ρεπορτάζ στα Κατεχόμενα τις τελευταίες δυόμιση δεκαετίες.

Αυτή του η εμπειρία ήταν άλλωστε που του «άνοιξε τα μάτια» και τον ριζοσπαστικοποίησε, καθώς λέει. Δεν μπορεί να χωνέψει ότι κάποιες ζωές στην Παλαιστίνη μετράνε λιγότερο από άλλες, χλευάζει την επίσημη ισραηλινή προπαγάνδα, υπερασπίζεται την κοινωνία των πολιτών στη χώρα του και παγκόσμια.

Οραματίζεται μια κοσμική, δικαιωματκή, συμπεριληπτική δημοκρατία, αποτάσσεται τον θρησκευτικό φανατισμό από όπου κι αν προέρχεται, δεν αισιοδοξεί για το μέλλον, επαφίει εντούτοις τις ελπίδες του στο απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης.

Στους τίτλους των ειδήσεων το 2017, στις ΗΠΑ, κυριάρχησε ο νέος Προέδρος Ντόναλντ Τραμπ, με το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής να επικεντρώνεται στην πολιτική και στα αστεία του ενώ οι αξιωματικοί των αστυνομικών τμημάτων στη χώρα σκότωσαν πάνω από 1.000 πολίτες.

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων που απεικονίζει την αστυνομική βία, η αστυνομία σκότωσε 1.129 άτομα μέσα στο 2017 στις Η.Π.Α., τόσα περίπου όσα σκοτώνει η αστυνομία των ΗΠΑ κάθε χρόνο, εδώ και τρία χρόνια. Σύμφωνα με την Ουάσιγκτον Ποστ, οι αστυνομικοί πυροβόλησαν θανάσιμα 976 άτομα φέτος. Το 2016, η αστυνομία πυροβόλησε θανάσιμα 963 άτομα και το 2015, οι αστυνομικοί σκότωσαν 995 άτομα. Το 25% των ανθρώπων που σκοτώθηκαν ήταν μαύροι, ένα δυσανάλογο ποσοστό αφού αποτελούν μόνο το 13% του πληθυσμού. Εξήντα οκτώ από αυτούς που σκοτώθηκαν από την αστυνομία φέτος ήταν άοπλοι.

Από τους 1.000 ανθρώπους που πέθαναν στα χέρια της αστυνομίας, κάποιοι έλαβαν μεγάλη κάλυψη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τον Ιούνιο, ο Τόμι Λι πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από αστυνομικούς στις ώρες της Ουάσιγκτον λίγο πριν από την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο. Οι αστυνομικοί αρχικά ισχυρίστηκαν ότι ο Λι κρατούσε μαχαίρι ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο, αλλά οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το αντικείμενο ήταν ένα στυλό. Η νεκροψία αποκάλυψε ότι οι αστυνομικοί είχαν ρίξει δύο βολές στην πλάτη του Λι.

Τον ίδιο μήνα στην Ουάσιγκτον, ένας αστυνομικός σκότωσε θανάσιμα τον Γκοβόν Τζόζεφ Μακ Ντέιντ, έναν 20χρονο φοιτητή στο κολέγιο Green River, μετά από καταδίωξη αυτοκινήτων. Στο Σιατλ, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε την 30χρονη Τσαρλίνα Λάιος, η οποία ήταν τότε έγκυος. Οι συγγενείς της δήλωσαν ότι υπέφερε από ψυχολογικά προβλήματα το περασμένο έτος. Η νεκροψία που έγινε τον Αύγουστο αποκάλυψε ότι οι αστυνομικοί είχαν πυροβολήσει την Λάιος επτά φορές.

Το Twitter είναι ένα περίεργο μέρος. Ανάλογα με τις περιστάσεις, μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμο ή πολύ επικίνδυνο.

Για όσους από εμάς προτιμάμε λεπτομερέστερες πληροφορίες, το Twitter μπορεί να μας προσφέρει πρόσβαση σε συγκεκριμένα άρθρα όπου ο συγγραφέας έχει το χώρο να εκφράσει την άποψη του και να υποστηρίξει τα επιχειρήματα του με στοιχεία από διάφορες πηγές.

Πολλοί προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το Twitter για να διαμορφώσουν ισχυρά επιχειρήματα ή πειστικές αφηγήσεις, αλλά αποτυγχάνουν τελικά αφού 140-280 χαρακτήρες είναι πολύ περιορισμένος αριθμός για να εκφράσει και διασαφηνίσει κανείς τις ιδέες του σωστά και καθαρά.

Επομένως, αυτό που συχνά συμβαίνει είναι ότι όσοι βρίσκονται σε διαφορετικές κερκίδες πάνω σε ένα θέμα που διχάζει, τείνουν να χρησιμοποιούν ευέξαπτες σύντομες φράσεις, προσβολές και χαρακτηρισμούς, επικαλούμενοι άλλες φορές τα συναισθήματα των αναγνωστών τους για να περάσει την άποψη τους.

Το κύριο πρόβλημα με αυτού του είδους την διαμάχη φαίνεται να είναι η έλλειψη λεπτότητας και η ανικανότητα κατανόησης πολύπλοκων θεμάτων κι από τις δυο πλευρές.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις πρόσφατες διαδηλώσεις στο Ιράν...

Την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, τα hashtags #IranProtests και #FreeIran ήταν πολύ δημοφιλή στο Twitter, με τα άτομα και από τις δύο μαχόμενες ομάδες να τιτιβίζουν ο καθένας για το δικό του σκοπό και πιστεύω. Αυτό που έλειπε από αυτή την λογομαχία ήταν η διακριτική αλλά περίπλοκη αντίληψη ότι πολλά από τα επιχειρήματα κι από τις δυο ομάδες μπορεί να είναι ταυτόχρονα αληθή.

Την περασμένη Τρίτη, οι Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ πυροβόλησαν τον δεκαπεντάχρονο Hamed al-Masri με μια σφαίρα στο κεφάλι, τραυματίζοντας σοβαρά τον έφηβο από το Salfit, παρά το γεγονός ότι δεν έφερε όπλο. Την Παρασκευή, οι στρατιώτες έπραξαν το ίδιο με τον άοπλο Mohammed Tamimi από το Nabi Saleh, τραυματίζοντάς τον επίσης σοβαρά στο κεφάλι. Την Παρασκευή πάλι, οι στρατιώτες σκότωσαν -πάντα με μια σφαίρα στο κεφάλι- τον Ibrahim Abu Thuraya, ο οποίος είχε χάσει τα δύο του πόδια. Και την ίδια μέρα, η Ahed Tamimi ήταν στην αυλή της με μια φίλη και χαστούκισε έναν άντρα των ΑΔΙ που εισέβαλλε στο σπίτι της.

Μεμιάς το Ισραήλ εξεμάνη: Μα πώς τολμάει; Τα τρία θύματα των βάρβαρων αυτών πυροβολισμών δεν ενδιαφέρουν τους Ισραηλινούς και τα μέσα δεν μπαίνουν στον κόπο να μιλήσουν γι' αυτά. Αλλά το χαστούκι -και η κλοτσιά- της Ahed Tamimi πυροδότησαν μία ξέφρενη οργή. Πώς τολμάει κανείς να χαστουκίζει έναν στρατιώτη των ΑΔΙ; Έναν στρατιώτη των οποίων οι φίλοι χαστουκίζουν, ξυλοκοπούν, απαγάγουν και -φυσικά- σκοτώνουν Παλαιστινίους σχεδόν καθημερινά;

Πραγματικά, έχει απύθμενο θράσος αυτή η Tamimi. Παραβίασε όλους τους κανόνες. Οι στρατιώτες μόνο μπορούν να χαστουκίζουν. Αυτή είναι η πραγματική προβοκατόρισσα, και όχι ο στρατιώτης που εισέβαλλε στο σπίτι της. Αυτή, με τους τρεις κοντινούς της συγγενείς που η κατοχή σκότωσε, αυτή της οποίας οι γονείς έχουν συλληφθεί άπειρες φορές, ειδικά ο πατέρας της που καταδικάστηκε σε τέσσερις μήνες φυλακή επειδή συμμετείχε σε μια διαδήλωση μπροστά σε ένα μπακάλικο - αυτή που τόλμησε να αντισταθεί σε έναν στρατιώτη! Ορίστε το θράσος των Παλαιστινίων. Η Tamimi θα έπρεπε να είχε ερωτευθεί τον στρατιώτη που παραβίασε την πόρτα του σπιτιού της, κι αυτή η αχάριστη τον αντάμειψε με ένα χαστούκι. Κι όλα αυτά, εξαιτίας της "υποκίνησης στη βία". Χωρίς αυτήν, δεν θα είχε επιδείξει ασφαλώς τέτοιο μίσος απέναντι στον κατακτητή της.

Η ασυλία που επί δεκαετίες έχαιρε η Χρυσή Αυγή από μερίδα της αστυνομίας είναι γνωστή. Οπως είναι γνωστές και οι σχέσεις της με στελέχη της ΕΛ.ΑΣ.

Προ μηνών η «Εφ.Συν.» είχε αποκαλύψει τη σκανδαλώδη περίπτωση του, αμετάκλητα καταδικασμένου για τον άγριο τραυματισμό αντιφασίστριας διαδηλώτριας, Βασίλειου Αθανασόπουλου ή «Χάρου», ο οποίος είναι ταυτόχρονα εν ενεργεία αστυνομικός και ηγετικό στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης.

Σήμερα φέρνουμε στο φως ένα νέο ντοκουμέντο που είναι αποκαλυπτικό για τη δράση θυλάκων της Χρυσής Αυγής μέσα στο αστυνομικό σώμα.

Το ντοκουμέντο αυτό, ανάμεσα σε άλλα, επιβεβαιώνει και εκ των έσω τη χρυσαυγίτικη ταυτότητα ενός άλλου αστυνομικού, του Ιωάννη Αδρασκέλα, καταδικασμένου για δύο επιθέσεις της οργάνωσης.

Πρόκειται για τις τηλεφωνικές συνομιλίες δύο χρυσαυγιτών μερικές μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, συγκεκριμένα στις 25/9/2013.

Την ημέρα δηλαδή του μεγάλου αντιφασιστικού συλλαλητηρίου που διοργάνωσαν στο Σύνταγμα η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς ενάντια στην εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης και κατά το οποίο πραγματοποιήθηκε πορεία προς τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων.