jordan peterson cathy newman
Στις 16 Ιανουαρίου, το Βρετανικό Channel 4 News δημοσίευσε την περιβόητη συνέντευξη του Τζόρνταν Πήτερσον με την παρουσιάστρια Κάθι Νιούμαν, όπου οι τηλεθεατές βίωσαν την παθολογική ιδεολογία του φεμινισμού να σπάζει τα μούτρα της στην τοίχο της πραγματικότητας. Με το μυαλό ιδεολογικά μουλιασμένο, η Νιούμαν δεν κατάφερε να επεξεργαστεί καθόλου τα λόγια του Πήτερσον.

Η αντίδραση του κοινού ήταν γρήγορη και εξαγριωμένη. Ο ιεροεξεταστικός τρόπος της Νιούμαν σόκαρε και συγκλόνισε όσους παρακολούθησαν το «ευχάριστό» πρόσωπο του φεμινισμού να μετατρέπεται σε Μέδουσα, αλλά τους ικανοποίησε το ορθολογικό και εύγλωττο στυλ του Πήτερσον με το οποίο την αποστόμωσε.

Ανίκανη να «κερδίσει» την συζήτηση με τον Πήτερσον, η Νιούμαν και τα φιλελεύθερα φιλαράκια της κατάφεραν να «κερδίσουν» δίνοντας στον εαυτό τους το ρόλο του θύματος και καταγγέλλοντας τους υποστηρικτές του Πήτερσον ως «μοχθηρούς μισογυνιστές». Για να προστατεύσουν τα ιδεολογικά πιστεύω τους προσπάθησαν να αντιστρέψουν αυτό που είχε συμβεί, όταν στην πραγματικότητα ήταν ξεκάθαρο ότι η Νιούμαν και τα φιλαράκια της θυματοποιούσαν τους άντρες. Κάλεσαν μέχρι και «ειδικούς ασφαλείας» για να γίνει πιο πειστική η ψευδής αφήγηση τους. Κι όμως, δεν προέκυψε η επαλήθευση οποιασδήποτε απειλής - ούτε εναντίον της Νιούμαν, ούτε εναντίον του Channel 4, παρόλο που ο Πήτερσον και οι υποστηριχτές του δέχθηκαν οι ίδιοι πολλές απειλές.

Τι συμβαίνει όταν κάποια που δηλώνει φεμινίστρια επιπλήττει κάποιον άλλο που εκφράζει την επιθυμία να πετύχουν οι φοιτήτριες του και οι γυναίκες που βλέπει ως ψυχολόγος στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία; Η απάντηση εν συντομία: φεμινισμός. Η εκτενέστερη απάντηση είναι παρόμοια, αλλά στην πιο ριζοσπαστική, εξτρεμιστική μορφή της, η οποία έχει υιοθετηθεί από το κυρίαρχο ρεύμα, και την οποία, κάποιοι παλαιότεροι υποστηρικτές της δεν αναγνωρίζουν πια ως φεμινισμό.

Οι ολέθριες συνέπειες των χαμηλών ποσοστών γέννησης, τα υψηλά ποσοστά διαζυγίου, τα προβλήματα στις σχέσεις, ο πόλεμος εναντίον των βιολογικών ρόλων των ανδρών και των γυναικών οδήγησαν στην κατάρρευση της παραδοσιακής κοινωνίας. Και μπορεί κανείς να εντοπίσει την προέλευση όλων αυτών στις ιδεολογικές φεμινίστριες του 20ου αιώνα και το μαρξιστικό ιδεολογικό περιβάλλον από το οποίο προέκυψαν. Όπως τους «γενειοφόρους σχιζοειδείς» του 19ου αιώνα, οι ιδεολογικές φεμινίστριες έχουν δηλητηριάσει το πηγάδι της παραδοσιακής κοινωνίας ώστε να προκαλέσουν μια επανάσταση εκ των έσω.

coca cola communism
Η Προέλευση του Φεμινισμού

«Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 70, ο φεμινισμός είναι και πάλι δημοφιλής και διατάζει παγκόσμια προσοχή»

Έτσι αρχίζει ένα πρόσφατο άρθρο της βρετανικής Daily Telegraph, αποδίδοντας αυτή τη νέο-ανακαλυφθείσα δημοτικότητα στην αναβίωση των «οικτρών ακρο-δεξιών». Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος. Ο φεμινισμός «διατάζει παγκόσμια προσοχή πρόσφατα» επειδή, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, το δόγμα του αμφισβητείται δημόσια.

Ο όρος «φεμινισμός» επινοήθηκε από το γάλλο σοσιαλιστή φιλόσοφο Σαρλ Φουριέ, κατά τη διαδικασία οραματισμού του ουτοπικού του μέλλοντος. Γράφοντας πριν και μετά την Γαλλική Επανάσταση, εναντίον τόσο των παλαιών καθολικών αρχών και των διδαγμάτων τους όσο και των νέων ιδεών της «ελεύθερης αγοράς» και του «Διαφωτισμού», ο Φουριέ ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε επιστημονικά την απόλυτη αλήθεια: μια παγκόσμια κυβέρνηση που την κυβερνούν φεμινιστικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις.

Οι ιδέες του, ιδιαίτερα αυτές που σχετίζονται με την κοινωνική ουτοπία, θα επηρεάσουν τους Μαρξ και Ένγκελς, αλλά και αμερικάνους όπως ο Ραλφ Ουάλντο Έμερσον. Η απώλεια του πατέρα του, ο «ασυνείδητος» θείος του και μια ανατροφή κυρίως από γυναίκες σίγουρα έδωσαν επιπλέον βαρύτητα στην φεμινιστική φύση της ουτοπίας του.1 Όπως αναφέρει ο βιογράφος του,
Χωρίς να τις περιορίζει πλέον η μονογαμία, ήταν ελεύθερες να δημιουργήσουν ταυτόχρονα ερωτικές ή συντροφικές σχέσεις με πολλούς άντρες. Οι γυναίκες θα είχαν τον έλεγχο της αναπαραγωγής, και τα παιδιά θα ήταν ελεύθερα να επιλέξουν ανάμεσα σε πραγματικούς και θετούς πατέρες. Η σχέση παιδιού και μητέρας δεν θα μπορούσε να αναταραχθεί από τον πατέρα, ούτε θα μπορούσε να περιοριστεί από τις νομικές και θρησκευτικές δυνάμεις που προστάτευαν την εξουσία του πατέρα. Η αρμονία θα ήταν βασισμένη στην παντελή εξάλειψη αυτής της εξουσίας. Είναι ξεκάθαρο ότι η παιδική ηλικία του Φουριέ, ή μάλλον, οι ονειροπολήσεις του της εποχής αυτής, παρείχαν αρκετή πρώτη ύλη για την σύνθεση αυτής της μη-πατριαρχικής ουτοπίας.2
Οι ιδέες του Φουριέ θα γίνουν οι πιο δημοφιλής σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, επηρεάζοντας στο τέλος τον κουμμουνισμό. Στην Αμερική, ήταν η έμπνευση για την αποτυχημένη παροικία Brook Farm. Ο Εμερσον, ενθουσιώδης υποστηρικτικής του Φουριέ αρχικά, μετατράπηκε σε αντι-επαναστάτη μετά την εμπειρία του. Γράφει:
Φυσικά ο κάθε επισκέπτης μπορούσε να δει την κωμική πλευρά αυτού του παραδείσου βοσκών... Τα μέλη έμεναν έκπληκτα όταν παρατηρούσαν έναν άνθρωπο να οργώνει όλη μέρα κι έναν άλλο να κοιτά από το παράθυρο όλη μέρα, και να λαμβάνουν κι οι δυο το βράδυ τον ίδιο μισθό.3
Ο Μαρξ εξέφρασε μεγάλη ικανοποίηση στην επίθεση του Φουριέ εναντίον «κάθε αρχής της υπάρχουσας κοινωνίας» αλλά την επίκρινε για την έλλειψη επαναστατικού σθένους.4 ο Μαρξ θα έγραφε αργότερα ότι, παρόλο που δεν το γνώριζε η αστική τάξη, «το κύριο σημείο που επιδιώκουν οι κουμουνιστές είναι να εξαλείψουν τη θέση των γυναικών ως μέσα αναπαραγωγής». Με την ίδρυση του παθοκρατικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης, το όνομα του Φουριέ θα δεχθεί φόρο τιμής από τους επαναστάτες.5 Η οικογένεια ως θεσμός είχε διαλυθεί, και όπως έγραψε η Αλεξάνδρα Κολλοντάι, η «παλιά οικογένεια» ήταν κάτι που ανήκε πια στο παρελθόν:
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε το γεγονός ότι ο παλιός τύπος οικογένειας δεν υπάρχει πια. Η οικογένεια καταρρέει όχι επειδή την καταστρέφει βίαια το κράτος αλλά γιατί παύει να αποτελεί αναγκαιότητα. Το κράτος δεν χρειάζεται την οικογένεια, γιατί η οικονομία της οικογένειας δεν είναι πια κερδοφόρα: η οικογένεια αποσπά την προσοχή του εργαζομένου από πιο χρήσιμη και παραγωγική εργασία. Τα μέλη της οικογένειας ούτε αυτά χρειάζονται την οικογένεια, γιατί η αγγαρεία ανατροφής παιδιών που παλαιότερα ήταν ευθύνη τους, τώρα όλο και περισσότερο μεταφέρεται στα χέρια του συλλογικού. Στη θέση της παλαιότερης σχέσης ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, μια καινούρια δημιουργείται: μια ένωση αγάπης και συντροφικότητας, μια ένωση ίσων μελών της κουμμουνιστικής κοινωνίας, και οι δύο ελεύθεροι, και οι δύο ανεξάρτητοι, και οι δύο εργάτες.
Στις μέρες μας, όταν συζητάμε τα του φεμινισμού με οποιονδήποτε, ιδιαίτερα κάποιο φιλελεύθερο ή προοδευτικό, ακούει κανείς πράγματα του τύπου, «Φυσικά κι ο φεμινισμός ήταν καλό πράγμα - δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, το δικαίωμα για εκπαίδευση, την εγκατάλειψη ψευδών αντιλήψεων για «εγγενής κακό». Εύκολα μπορούμε να συγχωρέσουμε αυτά τα συναισθήματα, αφού, ποιος από εμάς δεν θέλει δίκαιες ευκαιρίες για τις γυναίκες; Οι «φεμινίστριες» όμως, έχουν μετατρέψει μια τέτοια αφελή αποδοχή της φαινομενικά θετικής φύσης του σκοπού τους σε παραπέτασμα που κρύβει ένα κακόβουλο κίνημα, το οποίο απειλεί να καταστρέψει την κοινωνία όπως την ξέρουμε.

Ο «φεμινισμός» όπως διαμορφώθηκε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα ήταν ένα σχιζοειδές και πνευματικά διαταραγμένο πείραμα εξ αρχής. Μέσω εξελικτικού σχεδιασμού, άντρες και γυναίκες εκπληρώνουν διαφορετικούς ρόλους, και είναι ειρωνικό το ότι πολλές δυτικές γυναίκες, και ακτιβίστριες ακόμη, έχουν αποδεχθεί αυτούς τους ρόλους, ενώ ταυτόχρονα πασχίζουν για ισότητα ευκαιριών.

Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα όμως, οι Μητριάρχισσες Φεμινίστριες πήραν αυτό το διεστραμμένο παιδί της φεμινιστικής ιδεολογίας και το μετέτρεψαν στην πιο μισογυνιστική ιδέα που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι περισσότερες ήταν κατηγορηματικά κουμουνίστριες στην προσέγγιση τους - διαστρέβλωσαν μια θεμελιώδη δυτική επιθυμία για ελευθερία σε ένα επαναστατικό οικοδόμημα για απόκτηση προσωπικής δύναμης και εξουσίας.

Με την ικανότητα να σεξουαλικοποιήσουν και να υποβαθμίσουν από ανθρώπους τις γυναίκες περισσότερο από ότι οποιοσδήποτε άντρας θα επιθυμούσε ποτέ, οι μεγάλες συγγραφείς του φεμινισμού το καθιστούν σαφές μέσα από τα γραπτά τους ότι σκοπός τους ήταν να καταστρέψουν τη γυναίκα προκειμένου να αποδυναμώσουν τη δυτική κοινωνία. Ίσως να μην υπάρχει πιο μισογυνιστικό μυαλό από αυτό μιας σκληροπυρηνικής φεμινίστριας.

Twisted Sisters
Feminist Manifesto Female Eunuch Second Sex books
Από το 1869 μέχρι το 1920 οι αμερικανίδες αγωνίστηκαν και κέρδισαν το δικαίωμα για ψήφο.6 Μέχρι το 1900, 4 στα 5 κολλέγια είχαν χώρους διαμονής για φοιτητές και φοιτήτριες. Από τη δεκαετία του 1900 και μετά, άρχισε να διαμορφώνεται η ιδέα της Ανεξάρτητης Εργαζόμενης, και με τον ερχομό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομμύρια γυναίκες εντάχθηκαν στο εργατικό δυναμικό και χιλιάδες στο στρατό. Μετά τον πόλεμο όμως, πολλές επέστρεψαν στα σπίτια τους για να δημιουργήσουν οικογένειες και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Μέχρι το 1963 σχεδόν το 80% των παντρεμένων γυναικών με παιδιά δεν εργαζόταν εκτός σπιτιού.7

Έντονα απογοητευμένη από το γεγονός ότι οι γυναίκες εξακολουθούσαν να παίζουν το ρόλο της νοικοκυράς, η φεμινίστρια Ζερμέν Γκρηρ έγραψε στο βιβλίο της, Η Γυναίκα Ευνούχος, ότι ο φεμινισμός απέτυχε - με ιδιαίτερη δυσαρέσκεια από μέρους της για τις γυναίκες:
Πριν από πέντε χρόνια ήταν σαφές ότι η χειραφέτηση απέτυχε. Ο αριθμός των γυναικών στο κοινοβούλιο είχε παγιοποιηθεί σε χαμηλό επίπεδο. Ο αριθμός των επαγγελματιών γυναικών σταθεροποιήθηκε ως μειοψηφία. Η απασχόληση γυναικών ήταν χαμηλόμισθη, υπηρετική και στηρικτική. Η πόρτα του κλουβιού είχε ανοίξει αλλά το καναρίνι αρνήθηκε να πετάξει προς τα έξω.8
Η Γκρηρ δεν φαίνεται να έλαβε υπόψη ότι οι αριθμοί σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα επειδή οι γυναίκες έκαναν τις επιλογές που ήθελαν να κάνουν. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι η Γκρηρ θεωρούσε δοκιμασία «χειραφέτησης» την πόση του εμμηνορροϊκού αίματος - η κάθε μια το δικό της φυσικά. Όπως έγραψε στο Η Γυναίκα Ευνούχος, «Οποιαδήποτε γυναίκα που πιστεύει ότι έχει χειραφετηθεί και δεν έχει δοκιμάσει το δικό της εμμηνορροϊκό αίμα, έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της».9 Η χειραφέτηση γι' αυτήν σήμαινε χειραφέτηση από τη λογική.

Εμπνευσμένα από αυτή την παθολογία, δημοσιεύτηκαν πολλά Φεμινιστικά Μανιφέστα, όλα με σκοπό να μετατρέψουν όλα τα θηλυκά σε επαναστάτριες. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε τον 900 σελίδων τόμο της Το Δεύτερο Φύλο το 1953. Δέκα χρόνια αργότερα, η Μπέττυ Φρίνταν δημοσίευσε το βιβλίο The Feminine Mystique το 1963, με τη Ζερμέν Γκρηρ και τη Σούλαμιτ Φάιερστόουν να δημοσιεύουν τους δικούς τους τόμους το 1970. Κοινός παράγοντας σε όλα τα γραπτά τους ήταν ο τόνος της καταπίεσης και της επανάστασης, με μίσος, τόσο προς άντρες όσο και προς γυναίκες, να στάζει από την κάθε τους λέξη.

Κάθε μια από τις συγγραφείς αποδέχθηκαν ως βασική ιδέα το ότι οι γυναίκες ήταν κατά κάποιο τρόπο διαφορετικές από τους άντρες - και η αντίληψη τους ως προς αυτές τις διαφορές γέμιζε τόμους και κυμαίνονταν από τον τρόπο ενδυμασίας τους , τη συμπεριφορά τους, το ρόλο τους στην κοινωνία, κτλ. Ήταν μέσω αυτής τους της κατανόησης που οι Μητριάρχισσες Φεμινίστριες κατάλαβαν τι έπρεπε να πετύχει η επανάσταση τους, όπως επίσης και την τακτική για να το καταφέρουν. Η αγάπη των αντρών για τις γυναίκες θα ήταν το όπλο τους. Η καταστροφή της οικογένειας και ο μεταφορικός ευνουχισμός των ανδρών θα ήταν ο στόχος τους.

Η Σούλαμιτ Φάιερστόουν έγραψε τι ακριβώς έπρεπε να συμβεί στο βιβλίο της, Η Διαλεκτική του Σεξ: «Εάν η επανάσταση δεν ξεριζώσει την βασική κοινωνική οργάνωση, η βιολογική οικογένεια - η ένωση μέσω της οποίας μπορεί να εισαχθεί λαθραία η ψυχολογία της ισχύς - το σκουλήκι της εκμετάλλευσης δεν θα εξαλείφει ποτέ». Με χαρακτηριστική ωμότητα έγραψε ότι, «Η εγκυμοσύνη είναι βάρβαρη», ο τοκετός είναι «σαν να χέζεις μια κολοκύθα», και η παιδική ηλικία είναι «ένας εφιάλτης επίβλεψης». Η Φάιερστόουν δεν αγαπούσε τις γυναίκες. Απλά μισούσε τη ζωή.

Όπως ένα αρπακτικό που εστιάζει την προσοχή του στο θήραμα του, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, στο Πρώτο Φεμινιστικό Μανιφέστο της δεκαετίας του 50, Το Δεύτερο Φύλο, αναγνώρισε τι ακριβώς έπρεπε να εκμεταλλευθεί για να γεννηθεί η επανάσταση - την ενσυναίσθηση των αντρών:
Υπάρχει ωστόσο ένα πλεονέκτημα που η γυναίκα μπορεί να κερδίσει από την κατώτερη της θέση: αφού εξαρχής έχει λιγότερες ευκαιρίες από έναν άντρα, δεν αισθάνεται εκ των προτέρων ένοχη απέναντι του. Δεν εναπόκειται σε αυτήν να αντισταθμίσει την κοινωνική αδικία και δεν καλείται να το πράξει. Ένας άντρας με καλή θέληση νιώθει ότι είναι το καθήκον του να «βοηθήσει» τις γυναίκες γιατί είναι περισσότερο ευνοημένος απ' ότι είναι αυτές. Θα αφήσει τον εαυτό του να παγιδευτεί στις τύψεις ή τον οίκτο, και κινδυνεύει να γίνει το θήραμα «προσκολλημένων» ή «κατασπαρακτικών» γυναικών επειδή βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.10
Η Ζερμέν Γκρηρ ήταν πολύ κατηγορηματική ότι τα κουμμουνιστικά ιδανικά ήταν τα μόνα που μπορούσαν να προσφέρουν «απελευθέρωση».
Η Νέα Αριστερά είναι το θερμοκήπιο για τα περισσότερα κινήματα, και για πολλά από αυτά η απελευθέρωση εξαρτάται από τον ερχομό μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις και τον μαρασμό του κράτους.11
Ποια ήταν η έμπνευση τους όμως; Σίγουρα ήταν η ισότητα ή η ελευθερία των γυναικών, έτσι δεν είναι; Κι όμως όχι, έμπνευση τους ήταν η βαθιά απέχθεια τους προς άντρες, γυναίκες και παιδιά. Αυτή η παθολογία είναι ξεκάθαρη στον ορισμό της αγάπης της Φάιερστόουν. Για αυτήν, η αγάπη ήταν «η αποκορύφωση του εγωισμού: ο εαυτός προσπαθεί να εμπλουτιστεί απορροφώντας ένα άλλο ον».12 Και η άποψη της για την ανατροφή των παιδιών; Δεν θα μπορούσε να ήταν πιο αηδιαστική:
Η μητέρα που θέλει να σκοτώσει το παιδί της για όλα όσα αναγκάστηκε να θυσιάσει γι' αυτό (μια κοινή επιθυμία) μαθαίνει να αγαπά αυτό το παιδί μόνο όταν καταλάβει ότι είναι τόσο αβοήθητο και καταπιεσμένο όσο είναι κι αυτή, και από τον ίδιο καταπιεστή. Τότε το μίσος της κατευθύνεται προς τα έξω και η «μητρική αγάπη» γεννιέται. Αλλά θα προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο: το τελικό μας βήμα θα πρέπει να είναι η εξάλειψη των ίδιων των συνθηκών της θηλυκότητας και της παιδικής ηλικίας, που είναι τόσο ευνοϊκές για την κατάσταση των καταπιεσμένων, σαφώς ο δρόμος για μια πλήρως ανθρώπινη κατάσταση»13
Η οικογένεια αποτελεί καταπίεση - η φύση αποτελεί καταπίεση - οι άντρες αποτελούν καταπίεση - οι γυναίκες και τα παιδιά θα πρέπει να εξεγερθούν. Η Φάιερστόουν ύψωσε τη φωνή της ζητώντας την πλήρη καταστροφή της δυτικής οικογένειας και το περιοδικό New Yorker την επαίνεσε.

Ο γάμος είναι θεμελιωδώς καταπιεστικός επειδή, όπως σημειώνει η Φάιερστόουν, οι άντρες «δεν μπορούν να αγαπήσουν και δεν θα είναι ποτέ ικανοί [να αγαπήσουν]».14 Όντως, εάν η αγάπη είναι όπως την περιέγραψε η Ζερμέν Γκρηρ, δεν είναι δυνατό να ενδιαφερθεί γι' αγάπη οποιοσδήποτε καλοθελητής άντρας. Η Γκρηρ είναι ξεκάθαρη όταν γράφει, «Εάν οι γυναίκες θέλουν να βελτιώσουν την κατάσταση τους, είναι προφανές ότι πρέπει να αρνηθούν να παντρευτούν».15 Πούλησαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίγραφα των βιβλίων τους, και οι υποστηριχτές τους ξεκίνησαν την μακρά και αργή πορεία στα θεσμικά ιδρύματα, όπου το να είσαι γυναίκα ήταν η δύναμη τους, και να ισχυρίζονται τα θύματα ήταν η τακτική τους. Η Μπέττυ Φρίνταν όμως ήταν αυτή που διεξήγαγε το μεγαλύτερο πόλεμο εναντίον του «θεμελιωδώς πιο καταπιεστικού θεσμού» - του γάμου.

Ο Πόλεμος Εναντίον του Γάμου και της Οικογένειας

women will save the world
Για την Μπέττυ Φρίνταν, όπως και τις άλλες φεμινίστριες, η οικογένεια ήταν ένα «βολικό στρατόπεδο συγκέντρωσης», κι έπρεπε να την καταπολεμήσουν.

Στο βιβλίο της, The Feminist Mystique , η Φρίνταν απεικονίζει παραπλανητικά τον εαυτό της ως μια απλή νοικοκυρά που κατανοούσε τις πνευματικές ανάγκες της τυπικής αμερικανίδας. Η αλήθεια ήταν εντελώς άλλη.

Η Φρίνταν έγινε μέλος της Κουμουνιστικής Ένωσης της Νεολαίας ως νεαρή γυναίκα, και δυο φορές προσπάθησε να γίνει μέλος του κουμουνιστικού κόμματος ως ενήλικας, έπειτα που μια καθηγήτρια της στο Smith College την σύστησε στο φεμινισμό. Αυτή η καθηγήτρια ήταν επίσης η επικεφαλής μιας κουμουνιστικής ομάδας και είχε χωρίσει από τον αντι-κουμουνιστή σύζυγο της. Η Φρίνταν έγινε ένθερμη συγγραφέας του κουμουνιστικού σκοπού. Από εκεί και πέρα, για την ίδια, «Η χειραφέτηση των γυναικών είναι δυνατή μόνο όταν οι γυναίκες μπορούν να συμμετάσχουν στην παραγωγή σε μεγάλη κοινωνική κλίμακα και όταν τα οικιακά καθήκοντα απαιτούν την προσοχή τους μόνο σε μικρό βαθμό».

Όταν η Μπέττυ Φρίνταν ξεκίνησε μια οργάνωση γυναικών ακτιβιστών με το όνομα Εθνικός Οργανισμός για Γυναίκες (NOW στα αγγλικά), οι ακτιβίστριες βοήθησαν να προωθηθούν μια σειρά νομικών πρωτοβουλιών για την ισότητα των δικαιωμάτων στο χώρο εργασίας, για την απαγόρευση του βιασμού στο γάμο, και τέλος, την εφαρμογή νόμων περί αναίτιου διαζυγίου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος σύγχρονος νόμος περί αναίτιου διαζυγίου ψηφίστηκε στη Ρωσία μετά την Μπολσεβίκικη Επανάσταση τον Δεκέμβριο του 1917. Οι ίδιες επαναστατικές δυνάμεις που λειτουργούσαν στη σοβιετική Ρωσία επανέγραψαν επίσης με επιτυχία ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού νομικού συστήματος - τόσο του ποινικού όσο και του αστικού δικαίου .

Τα αποτελέσματα για την κοινωνία ήταν καταστροφικά, κι όπως πολλοί επισημαίνουν, πιθανόν μη αναστρέψιμα. Ενώ οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο, οι γυναίκες τώρα διεκδικούν το 70% όλων των διαζυγίων και η κοινή επιμέλεια των παιδιών απονέμεται στους άντρες μόνο στο 20% των περιπτώσεων. Ο νόμος περί αναίτιου διαζυγίου λέει ότι οποιοσδήποτε από τους συντρόφους μπορεί να ξεκινήσει τη διαδικασία διαζυγίου για οποιονδήποτε λόγο. Αυτό μεταφράζεται σε μια τεράστια παρέμβαση της κυβέρνησης στα σπίτια ενός μεγάλου ποσοστού αμερικανικών οικογενειών - όλα αυτά υπό το πρόσχημα της «ενδυνάμωσης των γυναικών». Όπως γράφει ο Stephen Baskerville στο βιβλίο The New Politics of Sex:
Το διαζύγιο καταστρέφει άμεσα την πατρότητα και, κατ' επέκταση, το γονικό ρόλο. Την στιγμή που ένας από τους συζύγους θέτει αίτηση για διαζύγιο, ακόμα κι αν είναι κυριολεκτικά χωρίς αιτία κατά του άλλου συζύγου, ο αθώος γονέας μπαίνει στο ποινικό σύστημα: το να αναθρέψει τα παιδιά του σύμφωνα με τις αξίες του - το να είναι καν με τα παιδιά του χωρίς κυβερνητική εξουσιοδότηση - είναι πλέον ένα έγκλημα για το οποίο μπορεί να συλληφθεί και να φυλακιστεί απεριόριστα χωρίς δίκη. Και δεν θα υπάρξει καταγραφή της φυλάκισης. Λίγες είναι οι επιχειρήσεις που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια τόσο οικεία και περίπλοκη συμβίωση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες απεριόριστων διαζυγίων έχουν δημιουργήσει μια τεράστια βιομηχανία ποντάροντας στην μεγιστοποίηση της. Ο David Schramm εκτίμησε επιφυλακτικά το 2003 ότι τα διαζύγια κοστίζουν 33,3 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.16
Σύμφωνα με τον Charles Murray, το 1963 το ποσοστό σπιτιών με διαζευγμένο γονιό αποτελούσε το 3.5% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ - ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης.17 Από το 1960 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 90 ο αριθμός των παιδιών που ζούσαν χωρίς το βιολογικό τους πατέρα αυξήθηκε από 17% σε 36% - και 70% των παιδιών που βοηθούσε η κοινωνική μέριμνα προέρχονταν από σπίτια χωρίς πατέρα.18 90% των παιδιών που το έσκασαν από το σπίτι τους ή ήταν άστεγα προέρχονταν επίσης από σπίτια χωρίς πατέρα. Σήμερα, ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων επιλέγει να μην παντρευτεί καν - επηρεασμένοι από το διαζύγιο των γονιών τους, ή ανίκανοι να βρουν ένα σύντροφο για σταθερή μακροχρόνια σχέση σε μια τόσο δυσλειτουργική κοινωνία. Άρα, δεν μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι πολύ περισσότερες γυναίκες είναι άτεκνες απ' ότι σε οποιαδήποτε άλλη προηγούμενη εποχή.

Στις ΗΠΑ, το ποσοστό γεννητικότητας μειώθηκε από 81.6 (για κάθε χίλια άτομα) το 1950 σε 22.3 το 2015, και το γενικό ποσοστό της γονιμότητας πέυτει σταδιακά εδώ και 6 χρόνια, σύμφωνα με τη New York Times. Στο βιβλίο του, After the Empire: The Breakdown of the American Order, ο συγγραφέας Emmanuel Todd γράφει για την πρόβλεψή που έκανε το 1975 σχετικά με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης:
Εκπαιδευμένος καθώς ήμουν, τόσο ως ιστορικός όσο και ως δημογράφος, είχα δηλώσει, σε αντίθεση με το συμβατικό τρόπο σκέψης, ότι τα χαμηλά επίπεδα γεννητικότητας στην Σοβιετική Ένωση - 42.7 γεννήσεις για κάθε 1000 κατοίκους κατά την περίοδο του 1923-1927, 26 για τα έτη 1950-1952, και 18.1 το 1975 - θα ξεσήκωναν τους ρώσους πολίτες να ανατρέψουν τον κουμμουνισμό. Στην περίπτωση της Ρωσίας, όπως και στη Γερμανία και τη Γαλλία, η μετάβαση ήταν μια ιδιαίτερα ασταθής περίοδος κατά την οποία οι αλλαγές στη σεξουαλική συμπεριφορά επιδείνωσαν τον αποπροσανατολισμό που συνδέεται με την άνοδο του γραμματισμού. Αυτός ο αποπροσανατολισμός αντιστοιχεί στην εποχή του σταλινισμού.19
Δεν είμαι δημογράφος, επομένως δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι αυτή η στατιστική ανάλυση προβλέπει την κατάρρευση των Ηνωμένων Πολιτειών. Επισημαίνει όμως μια βαθιά ομοιότητα ανάμεσα στο «φεμινισμό» της Σοβιετικής Ένωσης και το «φεμινισμό» της σύγχρονης Δύσης. Οι αλλαγές στη σεξουαλική συμπεριφορά προκαλούν κοινωνική σύγχυση και αγανάκτηση, αυτό ακριβώς που επιζητούσαν οι επαναστάτες της εποχής.

Το Σεξ ως Όπλο

male tears
Με το πλήγμα ενάντια στο θεσμό του γάμου, όπως επίσης την κατάργηση στους περιορισμούς της σεξουαλικής συμπεριφοράς μαζί με την ηθική καθοδήγηση των νεαρών ενηλίκων, φαίνεται ότι τώρα βιώνουμε το επόμενο στάδιο: την σεξουαλικότητα να χρησιμοποιείται ως όπλο.

Εδώ και δεκαετίες οι φεμινίστριες και οι φεμινιστές προτρέπουν τους πάντες να εξερευνήσουν την σεξουαλικότητα τους. Έχουν ουσιαστικά μετατρέψει την σεξουαλικότητα σε πολιτικό όπλο. Δεν υπάρχουν πλέον σεξουαλικά εγκλήματα βάσει αντικειμενικών στοιχείων - τώρα βασίζονται στην υποκειμενική ερμηνεία του θύματος. Έτσι, ενώ ενθαρρύνουν τα νεαρά ζευγάρια να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητα τους το βράδυ, την ημέρα ενθαρρύνουν τις νεαρές γυναίκες να καταγγείλουν βιασμούς. Και αν όχι τόσο ακραία, τότε τις ενθαρρύνουν να καταγγείλουν τον σύντροφο τους ως «κακό εραστή», όπως φαίνεται από τις ιστορίες των Aziz Ansari και Cat Person, οι οποίες έγιναν viral τον περασμένο Ιανουάριο.

Ή απλά, εάν κάποια γυναίκα θελήσει να δείξει τη δύναμη της σε ένα άντρα, μπορεί να τον κατηγορήσει αναληθώς. Υπάρχουν πολλές ιστορίες σε αυτή την κατηγορία. Μια από αυτές είναι η ιστορία του Στίβεν Γκάλογουεϊ του Πανεπιστήμιου της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά. Ο Γκάλογουεϊ είχε κατηγορηθεί για βιασμό και, χωρίς ούτε μια έρευνα, ούτε μια προειδοποίηση ότι είχε κατηγορηθεί, το πανεπιστήμιο έκδωσε μια δημόσια δήλωση που τον καταδίκαζε και υπαινισσόταν στο κοινό ότι ήταν ένας «βίαιος κατά συρροή βιαστής». Όταν ακόμα και το δικαστήριο δεν κατάφερε να βρει αποδεικτικά στοιχεία για σεξουαλική κακοποίηση, το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Ο Γκάλογουέϊ απολύθηκε από το πανεπιστήμιο.

Η δικαιοσύνη έχει ανατραπεί, και χρησιμοποιώντας πολιτική δύναμη, οι φεμινίστριες κατάφεραν να ποινικοποιήσουν τους άντρες - τον υπ' αριθμό ένα εχθρό τους - να καταστρέψουν την πατρότητα, να καταστρέψουν τη μητρότητα, να ποινικοποιήσουν την σεξουαλικότητα, κι έχουν μετατρέψει σε έγκλημα μίσους το να αναφερθείς σε κάποιον χωρίς να χρησιμοποιήσεις την προσωπική αντωνυμία που προτιμά. Γράφει ο Stephen Baskerville στο βιβλίο The New Politics of Sex:
Πολλοί είναι αυτοί που παρατηρούν [στο φεμινισμό] μια σχέση με παλαιότερες ιδεολογίες, όπως ο Μαρξισμός, πολύ λίγοι όμως εκτιμούν τον βαθμό στον οποίο ο σεξουαλικός ριζοσπαστισμός περικλείει τη λογική και την παρεμβατικότητα του σοσιαλισμού. «Η απελευθέρωση των γυναικών... το πιο ισχυρό νέομαρξιστικό κίνημα στην Αμερική, έχει προκαλέσει στην αμερικανική οικογένεια αυτό που ο κουμμουνισμός προκάλεσε στην ρωσική οικονομία, και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της καταστροφής είναι μη-αναστρέψιμο», γράφει η Ruth Wisse. «Προσδιορίζοντας τις σχέσεις αντρών και γυναικών με όρους ισχύος και ανταγωνισμού αντί για αμοιβαιότητας και συνεργασίας, το κίνημα έπληξε τον πιο βασικό και εύθραυστο θεσμό στην ανθρώπινη κοινωνία, την ενότητα από την οποία αντλούν όλοι οι άλλοι κοινωνικοί θεσμοί τη δύναμή τους».

Αυτές οι φεμινίστριες έχουν δημιουργήσει και ελέγχουν την τεράστια και αδιαπέραστη βιομηχανία της κοινωνικής μέριμνας που οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί αρνούνται να αγγίξουν. Στις ΗΠΑ ελέγχουν την $53-εκατομμυρίων ομοσπονδιακή Διοίκηση για Παιδιά και Οικογένειες, που αποτελεί κομμάτι του Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών με τρισεκατομμύρια στη διάθεση του. Και οι δύο οργανισμοί είναι χορηγοί και παραλήπτες ενός προγράμματος επιχορήγησης $350 δισεκατομμυρίων που χρηματοδοτεί τοπικές διοικήσεις ανθρώπινων ή κοινωνικών υπηρεσιών και αποτελεί την μεγαλύτερη μηχανή στήριξης που έχει δημιουργηθεί ποτέ και μπορεί να φτάσει σε κάθε νοικοκυριό στη χώρα. Έχουν δημιουργήσει και ελέγχουν τα «τμήματα οικογενειακού δικαίου» των δικηγορικών συλλόγων και των οικογενειακών δικαστηρίων, και επικρατούν στη βιομηχανία της εγκληματολογικής ψυχοθεραπείας με την στενή της σχέση στα δικαστήρια, την κοινωνική μέριμνα και τα δημόσια σχολεία. Δεν είναι φυσικά όλες αυτές οι φεμινίστριες αφοσιωμένες στο δόγμα των βιβλίων της Φρινταν και της Γκρηρ, αλλά κατανοούν ότι η δύναμη που κατέχουν προέρχεται από το γεγονός ότι είναι γυναίκες.20
Σύνοψη

Για τον φεμινισμό, ο πόλεμος εναντίον της οικογένειας υπήρξε μεγάλη επιτυχία - οι γυναίκες έχουν πλέον «απελευθερωθεί» από το «βολικό στρατόπεδο συγκέντρωσης» της οικογένειας. Κατά την διαδικασία αυτή όμως, οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να είναι δυστυχισμένες, ενώ πολλές νέες γυναίκες μεγαλώνουν αισθανόμενες ότι η φυσική επιθυμία να δημιουργήσουν μια οικογένεια είναι ουσιαστικά λανθασμένη.

Για τους άντρες, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μεγαλώσει χωρίς την επιρροή του πατέρα τους, η αρρενωπότητα τους είναι θέμα σύγχυσης όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Οι γυναίκες έχουν πάρει τους ρόλους τους και οι ίδιοι δεν ξέρουν αν έχουν κάτι άλλο να προσφέρουν. Τα χαρακτηριστικά με τα οποία οι πατεράδες εμπνέουν τους γιούς τους - λογική σκέψη, ικανότητα να υποφέρουν και να εργάζονται χωρίς βράβευση, την επιθυμία να είναι υπεύθυνοι για την οικογένεια τους - αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν πεθάνει, αφήνοντας μια ολόκληρη γενιά στο έλεος των μεταμοντέρνων, ριζοσπαστικών αριστερών επαναστατών.

Τα ολέθρια χαμηλά ποσοστά γεννήσεων, τα υψηλά ποσοστά διαζυγίων, και ο πόλεμος εναντίον της βιολογικής υπόστασης των ανδρών και των γυναικών - όλα αυτά εξηγούν την τεράστια δημοτικότητα του Τζόρνταν Πήτερσον. Σε ένα κόσμο χωρίς καμιά πλέον πίστη, όταν ακόμα και οι πιο βασικές ανθρώπινες αξίες δέχονται επίθεση σε καθημερινή βάση, ο Πήτερσον προσφέρει το «Λόγο», τη μάχη για την αλήθεια. Οι νεαροί άντρες και οι νεαρές γυναίκες πεινάνε για αυτήν την αλήθεια.

Αναφορές

1. Introduction to Charles Fourier's The Theory of the Four Movements, p. xiii.
2. Ibid.
3. The complete works of Ralph Waldo Emerson, Volume 10, p. 367.
4. Introduction to Charles Fourier's The Theory of the Four Movements, p. x
5. Ibid.
6. John Lott and Larry Kenny's How Dramatically Did Women 's Suffrage Change the Size and Scope of Government?, p. 5.
7. Charles Murray's Coming Apart: The State of White America, p. 4.
8. Germaine Greer's The Female Eunuch, p. 13.
9. Ibid, p. 57.
10. Simone de Beauvoir's The Second Sex, p. 827.
11. Germaine Greer's The Female Eunuch, p. 13.
12. Shulamith Firestone's The Dialectics of Sex: The Feminist Case for Revolution, p. 128.
13. Ibid, p. 104.
14. Ibid, p. 135.
15. Germaine Greer's The Female Eunuch, p. 358.
16. Stephen Baskerville's The New Politics of Sex, p. 73.
17. Charles Murray's Coming Apart: The State of White America, p. 3.
18. What Can the Federal Government Do To Decrease Crime and Revitalize Communities?, p. 11.
19. Emmanuel Todd's After the Empire: The Breakdown of the American Order, p. 36.
20. Stephen Baskerville's The New Politics of Sex, p. 46.