Οι πάσχοντες από κατάθλιψη που επιδεικνύουν ριψοκίνδυνες συμπεριφορές, εκνευρισμό και παρορμητικότητα έχουν αυξημένες πιθανότητες να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Αυτού του είδους οι συμπεριφορές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προλαμβάνονται οι απόπειρες στα άτομα με αυτοκτονικό ιδεασμό, είπαν οι ερευνητές στο ετήσιο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Κολλεγίου Νευροψυχοφαρμακολογίας (ECNP 2015), που διεξήχθη στο Άμστερνταμ.

Η μελέτη βασίσθηκε σε 2.811 πάσχοντες από κατάθλιψη, οι 628 εκ των οποίων είχαν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.

Οι επιστήμονες από την Ισπανία που την πραγματοποίησαν διαπίστωσαν ότι υπήρχαν τρεις συμπεριφορές που ήσαν κοινές στους περισσότερους ασθενείς που έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας:

• Ήσαν ριψοκίνδυνοι (λ.χ. οδηγούσαν απερίσκεπτα ή επιδείκνυαν επιπολαιότητα τις μέρες πριν την απόπειρα)
• Είχαν ψυχοκινητική ένταση (λ.χ. βημάτιζαν πάνω-κάτω ή έσφιγγαν σπασμωδικά τα χέρια τους)
• Λειτουργούσαν παρορμητικά, δίχως να σκεφτούν πολύ τι κάνουν και αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξέων τους.

Η ύπαρξη των συμπεριφορών αυτών συσχετίσθηκε με τουλάχιστον 50% περισσότερες πιθανότητες απόπειρας αυτοκτονίας.

Ο αυτισμός εκδηλώνεται διαφορετικά στα αγόρια και στα κορίτσια, σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, η οποία διαπίστωσε διαφορές τόσο στη συμπεριφορά, όσο και στη δομή του εγκεφάλου.

H μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Molecular Psychiatry, επιβεβαιώνει προηγούμενες έρευνες που είχαν κάνει λόγο για διαφορετική έκφανση του αυτισμού βάσει του φύλου.

Ο Δρ Βινόντ Μενόν και οι συνεργάτες του μελέτησαν 124 κορίτσια και 614 αγόρια με αυτισμό (στα αγόρια η συχνότητα της διαταραχής είναι περίπου τετραπλάσια), ηλικίας 7 έως 13 ετών, με δείκτη νοημοσύνης πάνω από 70.

Τα κορίτσια είχαν λιγότερο επαναλαμβανόμενες και λιγότερο περιορισμένες συμπεριφορές από ό,τι τα αγόρια, με τις διαφορές αυτές να αποδίδονται σε αντίστοιχες εγκεφαλικές διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα.

Η εγκεφαλική απεικόνιση αποκάλυψε ότι τα παιδιά με αυτισμό εμφανίζουν διαφορές στη φαιά ουσία, κυρίως στον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου, που ελέγχει τις κινήσεις. Αυτό εξηγεί και τα διαφορετικά μοτίβα κινήσεων που κάνουν τα αγόρια, σε σχέση με τα κορίτσια με αυτισμό.

Μήπως έχετε στο κοντινό σας περιβάλλον κάποιον άνθρωπο που είναι πάρα πολύ ευγενικός; Αν ναι, τότε, ίσως πρέπει να τους προσέχετε! Σύμφωνα με έρευνα που έγινε από τη μη κυβερνητική οργάνωση Society for Science and the Public, όσοι είναι πολύ ευγενικοί έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να προδώσουν τους γύρω τους.

Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να παίξουν ένα παιχνίδι στρατηγικής που ονομάζεται «249 games of Diplomacy», στο οποίο οι παίκτες αντιπροσωπεύουν χώρες που διαπραγματεύονται και δημιουργούν λεκτικές συμμαχίες.

Διαπιστώθηκε ότι οι παίκτες εκείνοι που ήταν πιο πιθανό να προδώσουν τους αντιπάλους τους και να εγκαταλείψουν τους συμμάχους τους σε μία δύσκολη στιγμή ήταν όσοι φαίνονταν υπερβολικά ευγενικοί, ενώ όσοι είχαν λιγότερο ενθουσιασμό και χρησιμοποιούσαν λιγότερο ευγενική γλώσσα ήταν πιο πιθανό να κρατήσουν το λόγο τους.

Φυσικά, τα ευρήματα της έρευνας δεν πρέπει να σας αποθαρρύνουν από το να είστε ευγενικοί με τους γύρω σας και προς τον εαυτό σας, αφού έρευνες έχουν δείξει ότι η καλοσύνη και οι καλοί τρόποι μπορούν να μας κάνουν πιο ευτυχισμένους και βοηθούν να χτίσουμε γερές κοινωνικές δεξιότητες.

Σίγουρα, πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω η σχέση ανάμεσα στην ευγένεια και την προδοσία, ώστε να βγουν περισσότερα συμπεράσματα, αλλά μέχρι τότε, μπορείτε απλά να έχετε το νου σας.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στην αμερικάνικη έκδοση της HuffPost.

Σημαντικά αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης και αυτοτραυματισμού αντιμετωπίζουν οι «γκόθικ» έφηβοι, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Λούσι Μπόους του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχιατρικής Lancet Psychiatry, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 4.000 εφήβους 15 έως 18 ετών.

Η μελέτη δείχνει ότι οι νέοι που στην ηλικία των 15 ετών ταυτίζονται έντονα με το «γκόθικ» στιλ (μαύρα ρούχα, έντονο μαύρο μέικ-απ, «μαύρη» μουσική κ.α.), έχουν κατά μέσο όρο τριπλάσια πιθανότητα να διαγνωστούν κλινικά με κατάθλιψη στην ηλικία των 18 ετών. Έχουν επίσης πενταπλάσια πιθανότητα για αυτοτραυματισμό σε σχέση με τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους.

«Η μελέτη μας δεν δείχνει ότι το να είναι κανείς "γκοθ" προκαλεί κατάθλιψη ή αυτοτραυματισμό, αλλά μάλλον ότι αυτοί οι νέοι είναι πιο ευάλωτοι σε αυτές τις καταστάσεις», δήλωσε η Μπόους.

Όσο περισσότερο «γκόθικ» νιώθει ο έφηβος και συμπεριφέρεται ανάλογα, τόσο αυξάνεται ο σχετικός κίνδυνος. Παρόλο που και άλλες νεανικές υποκουλτούρες, όπως οι σκέιτερ, φαίνεται να ρέπουν επίσης στην κατάθλιψη και στον αυτοτραυματισμό, στην περίπτωση των «γκοθ» ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.

Αν και τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα συχνά εκδηλώνονται χωρίς προειδοποίηση και αιφνιδιάζουν συγγενείς και φίλους, ίσως είναι πιθανό να προβλεφθεί αν ένας άντρας μπορεί να σκοτώσει τη σύζυγο ή το παιδί του σε μία έκρηξη οργής.

Αυτό υποστηρίζουν επιστήμονες από τις ΗΠΑ, οι οποίοι πέρασαν εκατοντάδες ώρες συζητώντας με φυλακισμένους για φόνο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ψυχολογικό προφίλ όσων σκοτώνουν μέλη της οικογένειάς τους είναι πολύ διαφορετικό απ' ό,τι εκείνων που σκοτώνουν ξένους.

Τα ευρήματά τους ίσως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόληψη τέτοιων εγκλημάτων, εκτιμούν οι ειδικοί.

Οι ενδοοικογενειακές ανθρωποκτονίες αποτελούν ένα από τα συχνότερα είδη εγκλημάτων στη Δύση.

Στις ΗΠΑ, το ένα τρίτο των γυναικών που χάνουν τη ζωή τους σκοτώνονται από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή τον πρώην τους, ενώ στη Βρετανία δύο γυναίκες χάνουν κάθε εβδομάδα τη ζωή τους από το χέρι του πρώην ή νυν συντρόφου τους.

Στη χώρα μας, μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύμα του νυν ή πρώην συντρόφου/συζύγου τους, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Οι γενετικές μεταβολές που οφείλονται στο τραύμα που υπέστησαν όσοι επιβίωσαν από το Ολοκαύτωμα, μπορούν να κληροδοτηθούν στα παιδιά τους, συμπεραίνει νέα μελέτη. Πρόκειται για το πιο ξεκάθαρο σημάδι μέχρι σήμερα, ότι οι εμπειρίες στη ζωή ενός ατόμου, μπορούν να επηρεάσουν τις επόμενες γενιές.

Στο παραπάνω συμπέρασμα κατέληξε ερευνητική ομάδα του νοσοκομείου της Νέας Υόρκης, Mount Sinai, η οποία μελέτησε 32 Εβραίους, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι είτε έζησαν τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί, είτε βασανίστηκαν, είτε υπήρξαν μάρτυρες βασανιστηρίων, είτε αναγκάστηκαν να κρυφτούν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ομάδα, με επικεφαλής τη Rachel Yehuda, ανέλυσε τα γονίδια των 32 συμμετεχόντων, καθώς και εκείνα των παιδιών τους, τα οποία είναι γνωστό ότι έχουν αυξημένη πιθανότητα να εμφανίσουν αγχώδεις διαταραχές, και συνέκριναν τα αποτελέσματά τους με τα αντίστοιχα δεδομένα από εβραϊκές οικογένειες που ζούσαν εκτός Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι "οι αλλαγές στα γονίδια των παιδιών μπορούσαν να αποδοθούν μόνο στην έκθεση των γονιών τους στο Ολοκαύτωμα", σύμφωνα με δηλώσεις της Yehuda στον Guardian. Αυτό καθιστά τη δουλειά της ομάδας της ως το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα μετάδοσης τραύματος σε επόμενες γενιές ή της γνωστής και ως επιγενετικής κληρονομικότητας.

Το να παραμείνει κανείς ξύπνιος μετά από μια τραυματική εμπειρία μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσουν οι ενοχλητικές αναδρομές στο παρελθόν, υποστηρίζουν ερευνητές.

Οι επιστήμονες βρήκαν, ότι μια περίοδος έλλειψης ύπνου μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των λεγόμενων «ενοχλητικών αναμνήσεων».

Μια ομάδα ειδικών από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης υποστηρίζουν, ότι ενώ ο ύπνος βοηθά στην ταξινόμηση και αποθήκευση των αναμνήσεων, μπορεί να μην είναι και τόσο αποτελεσματικός στην περίπτωση ενός δυσάρεστου γεγονότος που θέλει κανείς να ξεχάσει.

Το εύρημα αυτό μπορεί να βοηθήσει τους γιατρούς στην καλύτερη θεραπεία ασθενών, καθώς συνήθως συνταγογραφούν υπνωτικά χάπια σε ανθρώπους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οδυνηρά επεισόδια/εμπειρίες.

Οι ερευνητές έδειξαν στους συμμετέχοντες ένα φιλμ με συναισθηματικά τραυματικές σκηνές, προτού τους εμποδίσουν να κοιμηθούν ή τους επιτρέψουν να κοιμηθούν φυσιολογικά το βράδυ στο σπίτι τους.

Η Dr Katharina Wulff σχολίασε σχετικά: «Η ομάδα που στερήθηκε τον ύπνο βίωσε λιγότερες ενοχλητικές αναμνήσεις, σε σχέση με αυτούς που ήταν σε θέση να κοιμηθούν κανονικά. Γνωρίζουμε, ότι ο ύπνος βελτιώνει την αποδοτικότητα της μνήμης, συμπεριλαμβανομένης της συναισθηματικής μνήμης, όμως μπορεί να υπάρχουν στιγμές που η υπενθύμιση γεγονότων να μην είναι βοηθητική».

Όπως αναφέρει δημοσίευμα της MailOnline, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι απαιτείται να γίνουν περαιτέρω έρευνες, καθώς τα λεγόμενα «flashbacks» δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως και τα πραγματικά τραυματικά γεγονότα δε μπορούν να αναπαραχθούν σε συνθήκες εργαστηρίου. Τα συμπεράσματα της ερευνητικής εργασίας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Sleep.

Το άγχος επιδεινώνει την ικανότητα των ανθρώπων να συμπάσχουν με άλλους ανθρώπους, υποστηρίζει μια ομάδα επιστημόνων από τις ΗΠΑ.

Οι αμερικανοί ερευνητές ισχυρίζονται, ότι σύμφωνα με όσα έδειξε μια νέα κοινωνική έρευνα, το άγχος μπορεί να μειώνει την ικανότητα των ανθρώπων να συμπάσχουν με τους άλλους και να κατανοούν τα συναισθήματά τους.

Επικεφαλής της έρευνας ήταν ο καθηγητής Andrew Todd από το πανεπιστήμιο της Άιοβα, ο οποίος διεξήγαγε πειράματα σε ανθρώπους αυξάνοντας τα επίπεδα άγχους τους με τεχνητό τρόπο, ζητώντας τους να θυμηθούν αγχωτικά γεγονότα που είχαν βιώσει στο παρελθόν τους. Από άλλους συμμετέχοντες ζητήθηκε να θυμηθούν εντελώς ουδέτερα περιστατικά, ή γεγονότα που τους προκαλούσαν θυμό ή αηδία.

Αρχικά οι ερευνητές εξέτασαν τις ικανότητες των υποκειμένων να λαμβάνουν υπόψη τους τις προοπτικές άλλων. Τους παρουσίασαν μια εικόνα ενός άνδρα που κάθεται σε ένα τραπέζι με ένα βιβλίο στα αριστερά του (στα δεξιά σε σχέση με τα υποκείμενα της έρευνας). Στη συνέχεια τους ρώτησαν σε ποια πλευρά ήταν το βιβλίο. Περισσότεροι από τους μισούς από την ομάδα των μη-αγχωμένων απάντησαν, ότι το βιβλίο ήταν στην αριστερή πλευρά, υποδηλώνοντας ότι είχαν λάβει υπόψη τους την προοπτική του ανθρώπου μέσα στην εικόνα. Από την ομάδα των αγχωμένων, μόνο το ένα τέταρτο έδωσε την ίδια απάντηση, κάτι που φανέρωνε ότι η ψυχική τους κατάσταση είχε επηρεάσει την ικανότητά τους να βλέπουν τα πράγματα από την πλευρά των άλλων.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, σχεδόν 350 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη. Η απόκτηση ενός μεγάλου κοινωνικού κύκλου μπορεί να αποτελέσει έναν αποτελεσματικό τρόπο για την θεραπεία της κατάθλιψης.

Οι έφηβοι δεν κινδυνεύουν να εμφανίσουν κατάθλιψη αν κάνουν παρέα με φίλους που είναι μελαγχολικοί, αλλά μπορούν αντιθέτως να βοηθήσουν τους τελευταίους να βελτιώσουν την διάθεσή τους, διαπίστωσαν επίσης οι επιστήμονες που μετείχαν στην έρευνα τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύονται σήμερα στην επιθεώρηση Proceedings of the Royal Society B.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα μαθηματικό μοντέλο για να επαληθεύσουν αν η διάθεση περίπου 2.000 Αμερικανών εφήβων θα μπορούσε να είναι μεταδοτική. Όχι μόνον δεν διαπίστωσαν ενδείξεις μετάδοσης, αλλά ανακάλυψαν ότι ένας ενισχυμένος αριθμός από φίλους με καλή διάθεση θα μπορούσε να μειώσει την πιθανότητα να εμφανίσει κανείς κατάθλιψη και να διπλασιάσει τις πιθανότητες αποκατάστασης κάποιου που είναι μελαγχολικός σε διάστημα 6 ως 12 μηνών.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), σχεδόν 350 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη.

"Σε κοινωνικό επίπεδο, αν ενθαρρύνουμε τις φιλίες μεταξύ των εφήβων, αυξάνουμε τις πιθανότητες ο κάθε έφηβος να έχει έναν επαρκή αριθμό φίλων με καλή διάθεση και να επωφελείται από μια ασπίδα προστασίας", σημείωσε ο Χάουζ.

Ζούμε μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία καθένας μας καταλαμβάνει μια θέση. Υποδιόμαστε καθημερινά ρόλους που συναναστρέφονται με άλλους ρόλους άλλων ανθρώπων σε ένα συνεχές γαϊτανάκι προσέγγισης ή αποφυγής. Μια πλόυσια παλέτα συναισθημάτων και δράσεων αναπαράγεται σε κάθε επαφή. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα ανταλλαγής σκέψεων, συναισθημάτων, δράσεων, συμπεριφορών μια ικανότητα προβάλλει σαν απαραίτητος κρίκος που εξασφαλίζει αρμονία, ισορροπία και σύνδεση των ανθρώπων. Η αυτορρύθμιση.

Πολλοί ορισμοί έχουν δωθεί για την συγκεκριμένη ικανότητα που μάλλον καταλήγουν κυρίως στην ικανότητα κάποιου να αλλάζει, να διαφοροποιεί, να τροποποιεί την δράση- συμπεριφορά του. (Hagger, 2010). Η ικανότητα της αυτορρύθμισης περιλαμβάνει όλες εκείνες τις εγκεφαλικές διαδικασίες που μας επιτρέπουν να σχεδιάζουμε, να εστιάζουμε την προσοχή, να θυμόμαστε οδηγίες και να επιτυγχάνουμε στόχους. Ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί αυτή την διαδικασία για να φιλτράρει τα ερεθίσματα που αποσπούν την προσοχή από τον στόχο, να αξιολογεί στόχους θέτοντας πρωτεραιότητες κ να ελέγχει τις παρορμήσεις. Η αυτορρυθμιστική διαδικασία στηρίζεται σε 3 εγκεφαλικές διεργασίες, την εργαζόμενη μνήμη (working memory), την νοητική ελαστικότητα (mental flexibility) που αφορά στη διατήρηση ή αλλαγή της εστιαζόμενης προσοχής και στον έλεγχο των παρορμήσεων (self-control).

Σύμφωνα με τον καθ. S. Shanker του York University, η αυτορρύθμιση πρώτα και κύρια είναι η ικανότητα που κάθε άτομο κατέχει στην διαχείριση της ενεργειακής του κατάστασης δηλ. των συναισθημάτων, των συμπεριφορών, της προσοχής, έτσι ώστε να συμβαδίζει με το περιβάλλον. Βοηθά το άτομο να επιδιώκει θετικούς στόχους όπως το να διατηρεί αρμονικές σχέσεις με τους άλλους, να επιδιώκει την μάθηση και να διατηρεί την ευτυχία. Υπάρχει, αναφέρει ο καθηγητής σύμφωνα με την προσωπική του έρευνα, διαφορά ανάμεσα στην αυτορρύθμιση και τον αυτοέλεγχο, όπου αυτοέλεγχος, ο έλεγχος των παρορμήσεων.

Κάθε φορά που ένα παιδί σκέφτεται να κάνει κάτι απαιτείται ενέργεια. Η ποσότητα της ενέργειας εξαρτάται από αυτό που θέλει να κάνει, την κατάσταση και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Δηλ. δυο παιδιά μπορεί να ξοδεύουν πολύ διαφορετικές ποσότητες ενέργειας και να βρίσκονται σε πολύ διαφορετική κατάσταση διέγερσης (εγρήγορσης) για την ίδια δράση. Η αυτορρυθμιστική ικανότητα εξαρτάται τόσο από βιολογικούς όσο και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Το ταπεραμέντο του παιδιού, η ικανότητά του στη ρύθμιση του συναισθήματος, διάφοροι γνωστικοί παράγοντες όπως η ικανότητα προθετικού ελέγχου (effortful control), η εστίαση της προσοχής, η εναλλαγή της εστίασης της προσοχής, ο περιορισμός των παρορμήσεων, η ικανότητα διαχείρισης της ματαίωσης, η διαχείριση των περισπασμών, κοινωνικοί παράγοντες όπως η ικανότητα του να αναπτύσσει και να χρησιμοποιεί κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές, τέλος ηθικοί παράγοντες όπως η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και άλλων αξιών (Shanker 2009, 2010).