Η Γαλλία παρέδωσε επιθετικά όπλα στους σύρους αντάρτες το 2012, παρά το ευρωπαϊκό εμπάργκο που είχε επιβληθεί από το 2011, αναφέρει ένα βιβλίο με τίτλο Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας που θα κυκλοφορήσει στις 13 Μαΐου.

«Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις», δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ στον συγγραφέα του βιβλίου (εκδόσεις L'Archipel"), Ξαβιέ Πανόν, στη διάρκεια μιας συνέντευξης τον Μάιο του 2014.

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, που ειδικεύεται σε διπλωματικά και στρατιωτικά θέματα, η Γαλλία παρέδωσε στους σύρους αντάρτες που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, κανόνια διαμετρήματος 20 mm, μυδραλιοβόλα διαμετρήματος 12,7 mm, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικούς πυραύλους.

Οι παραδόσεις, που ξεκίνησαν το δεύτερο εξάμηνο του 2012, γίνονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα και είχαν σκοπό περισσότερο να βοηθήσουν την εξέγερση παρά να έχουν έναν αποφασιστικό αντίκτυπο αλλάζοντας τον ρου του πολέμου, σύμφωνα με τον συγγραφέα.

Εκείνη την εποχή βρισκόταν σε ισχύ, από τον Ιούνιο του 2011, ένα ευρωπαϊκό εμπάργκο όπλων το οποίο ήρθη στις 29 Μαΐου του 2013. Μέχρι τώρα, η Γαλλία έχει παραδεχθεί επίσημα πως είχε παραδώσει στους αντάρτες μόνο τα λεγόμενα μη φονικά όπλα (που δεν έχουν σκοπό να σκοτώσουν), αλεξίσφαιρα γιλέκα ή γυαλιά νυκτερινής όρασης.

Θέματα της ανάπτυξης της εμπορικής και οικονομικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας και της Κούβας, καθώς και τα περιφερειακά και παγκόσμια προβλήματα θα είναι στο επίκεντρο των σημερινών συνομιλιών μεταξύ του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν και του προέδρου του Κρατικού Συμβουλίου της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, ανέφερε ο βοηθός του Ρώσου προέδρου Γιούρι Ουσάκοφ.

«Η ατζέντα των συνομιλιών θα περιλαμβάνει ζητήματα πολιτικής, εμπορικής και οικονομικής συνεργασίας, καθώς και διεθνή και περιφερειακά προβλήματα», είπε ο ίδιος.

Ο Ουσάκοφ υπογράμμισε ότι το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών το 2014 είχε μειωθεί κατά 12% σε 163 εκατομμύρια δολάρια, καθώς η σύμβαση προμηθειών στο πλαίσιο του ρωσικού δανείου είχε ολοκληρωθεί. Οι εξαγωγές της Ρωσίας, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε μειωθεί κατά ένα τρίτο και οι εισαγωγές από την Κούβα είχαν αυξηθεί δύο φορές, με τα γεωργικά προϊόντα να αντιπροσωπεύουν το 90% των εξαγωγών της Κούβας προς τη Ρωσία.

Ο βοηθός του Ρώσου προέδρου σημείωσε ότι μεταξύ των πιο ελπιδοφόρων διμερών σχεδίων ήταν η ανοικοδόμηση της Κούβας, τα εργοστάσια παραγωγής θερμότητας «Μάξιμο Γκομεζ» και «Ανατολική Αβάνα» από την ρωσική Inter RAO, ο εκσυγχρονισμός της μεταλλουργίας Antillana de Acero από την ρωσική κοινοπραξία Μetallurgmash, η χρηματοδότηση της κατασκευής ενός μεταφορικού κόμβου στο χώρο της αεροπορικής βάσης Σαν Αντόνιο και ένα διεθνές αεροδρόμιο και τον εκσυγχρονισμό του λιμένα της θάλασσα Mariel από τη Ταμείο Επενδύσεων της Ρωσίας, καθώς και η ανάπτυξη του τομέα Boca de Jaruco από κοινού με την ρωσική Zarubezhneft και την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της Κούβας Cupet.

Ο Χέλμουτ Κολ και η δεύτερη σύζυγος του δικαιώθηκαν στα δικαστήρια και δεν θα κυκλοφορήσει το βιβλίο που βγάζει τα «άπλυτα» τους στη φόρα.
Οι αναγνώστες δεν θα έχουν την ευκαιρία να «απολαύσουν» τα κακεντρεχή σχόλια του «πατέρα της γερμανικής επανένωσης» για την Άνγκελα Μέρκελ και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη των Χριστιανοδημοκρατών, αφού δικαστήριο της Κολωνίας «φρέναρε» την έκδοση του βιβλίου Κληροδότημα: Τα πρωτόκολλα του Κολ.

Το βιβλίο που φέρει την υπογραφή του δημοσιογράφου και πρώην βιογράφου του τέως καγκελάριου της Γερμανίας, Χέριμπερτ Σβαν δεν θα κυκλοφορήσει τελικά στην γερμανική αγορά μετά από απόφαση του δικαστηρίου.

Η δικαστική διαμάχη του Κολ με τον Σβαν είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο του 2013 όταν το δικαστήριο της Κολωνίας απεφάνθη υπέρ του Κολ. Ο Σβαν, άσκησε έφεση και στον ενδιάμεσο χρόνο ετοίμαζε το βιβλίο. Τότε οι δικηγόροι του Κολ είχαν λάβει εντολή να σταματήσουν την έκδοση του βιβλίου και τελικά τα κατάφεραν.

Στις σελίδες του επίμαχου βιβλίου περιλαμβάνονται τμήματα των μυστικών συζητήσεων του δημοσιογράφου με τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας στο σπίτι του, στο Ογκερσχάιμ, από το Μάιο του 2001. Τότε ο Χέλμουτ Κολ είχε διασφαλίσει σε συμβόλαιο με τον Σβαν ότι θα διατηρούσε το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει για το περιεχόμενο και το χρόνο έκδοσης των συζητήσεών τους.

Το σκάκι θεωρείται- όχι αδίκως- από πολλούς ως ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των παιχνιδιών στρατηγικής. Η ίδια του η φύση δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: Δύο ίσοι στρατοί, αντιμέτωποι σε ένα πεδίο μάχης όπου τα πάντα είναι εμφανή, χρησιμοποιώντας τους ίδιους κανόνες, με τελικό στόχο την απόλυτη, άνευ συμβιβασμού νίκη και μόνο όπλο τη στρατηγική σκέψη των παικτών.

Το σκάκι είναι αναμφίβολα ένα πολεμικό παιχνίδι: Ο αιώνιος πόλεμος ανάμεσα στα λευκά και τα μαύρα αποτελεί αναμφίβολα ένα εργαλείο «ακονίσματος»/ εκγύμνασης του μυαλού, καθώς «διδάσκει» τον παίκτη να σκέφτεται μπροστά, να προβλέπει ακολουθίες κινήσεων - δικές του και του αντιπάλου- και να επιζητεί λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα με ποικιλία παραγόντων. Για πολλούς αποτελεί εργαλείο και μέθοδο πνευματικής άσκησης/ εκπαίδευσης, ειδικά σε τομείς όπως η στρατιωτική τέχνη/ εκπαίδευση.

Ωστόσο, το κατά πόσον το σκάκι έχει όντως πραγματική σχέση με τον αληθινό πόλεμο αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, με τις απόψεις να διίστανται. Βασική διαφορά είναι η πολύ «οργανωμένη» φύση του, εν αντιθέσει με την χαοτική φύση του πραγματικού πολέμου: το σκάκι είναι ένα παιχνίδι γύρων, όπου οι δύο αντίπαλες δυνάμεις είναι εντελώς ισοδύναμες, και τα πάντα είναι φανερά. Ο πόλεμος εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο, οι αντίπαλες δυνάμεις είναι σπανίως ισοδύναμες, η «ομίχλη του πολέμου» (fog of war- η αβεβαιότητα όσον αφορά στις πληροφορίες περί του περιβάλλοντος/ θεάτρου επιχειρήσεων και των δυνατοτήτων του αντιπάλου) κυριαρχεί, υπάρχουν άγνωστοι παράγοντες (όπως, για παράδειγμα, μια ενέδρα, ή απρόσμενη εμφάνιση ενισχύσεων) και δεν υπάρχει η δυνατότητα αναπλήρωσης απωλειών (πέραν της ιδιαιτερότητας της προαγωγής του πιονιού σε βασίλισσα). Γενικότερα, η παντελής απουσία του παράγοντος «τύχη» από την σκακιέρα θεωρείται (δικαιολογημένα) ως ένα από τα μειονεκτήματά του όσον αφορά στον «ρεαλισμό» ως μέσου στρατιωτικής πνευματικής εκπαίδευσης: Πολύ απλά, διέπεται από πολλούς, σαφείς και απαράβατους κανόνες, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον πόλεμο. Αντίστοιχα είναι τα δεδομένα και στο κινεζικό παιχνίδι του «Γκο», το οποίο θεωρείται από πολλούς το «αντίπαλον δέος» - και αντιπροσωπεύει μια διαφορετική φιλοσοφία πολέμου, καθώς, τη στιγμή που το σκάκι αποσκοπεί στην ήττα του εχθρικού στρατού, το «Γκο» επικεντρώνεται στον έλεγχο περιοχών (επίσης, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στο «Σατράντζ», το οποίο θεωρείται η περσική εκδοχή του σκακιού, και έχει επίσης κοινά «στρατιωτικά» χαρακτηριστικά).

Πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ προειδοποιεί ότι οι ΗΠΑ "κρέμονται" κυριολεκτικά από μια "κλωστή" και μια κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας βρίσκεται προ των "πυλών".

Αυτό καθιστά επιτακτική την εξεύρεση μιας άμεσης λύσης μεταξύ Ελλάδος και δανειστών, καθώς εάν η χώρα προχωρήσει σε στάση πληρωμών προς το εξωτερικό, αυτό θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα "σκάσουν" και οι αμερικανικές "φούσκες".

Αυτό που λίγοι έχουν καταλάβει είναι ότι τα περισσότερα χρήματα δεν υπάρχουν και απλώς το ίδιο χρήμα γίνεται συνέχεια ομόλογα απ' όλους και μοιράζονται προς όλους. Εάν κάποιο από αυτό "σκάσει" τότε έχουν σειρά και τα υπόλοιπα. Μια κρίση στην ευρωζώνη θα αποτελέσει τον "πυροκροτητή" για οικονομικές "εκρήξεις" και στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Σάιμον Τζόνσον, η σημερινή κατάσταση της οικονομίας των ΗΠΑ θυμίζει την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2008, κάτι που προμηνύει ότι στο μέλλον η χώρα θα μπορούσε να δει «ένα ανατριχιαστικό θρίλερ».

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, οι κυριότεροι χρηματοοικονομικοί κίνδυνοι τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν σήμερα, είναι πολύ παρόμοιοι με τα αίτια της κρίσης του 2007-2008. Oι μεγάλες τράπεζες έχουν ένα πολύ υψηλό επίπεδο χρέους, ενώ την ίδια στιγμή διαθέτουν πολύ χαμηλό επίπεδο ιδίων κεφαλαίων .

«Καλό είναι να αφήσουν όλοι αυτά που λένε ότι η οικονομική κρίση είναι διαφορετική», γράφει ο Σάιμον Τζόνσον "και ο καθένας έχει το ίδιο πρόβλημα": Οι μεγάλες τράπεζες "βάζουν σε μπελάδες τις κυβερνήσεις των χωρών, οδηγώντας τις ίδιες τις χώρες στο χείλος της κατάρρευσης."

Οι προσπάθειες να ξαναγραφτεί η ιστορία και να αποκατασταθούν οι Ναζί είναι εντελώς απαράδεκτες, ανήθικες και πολύ επικίνδυνες, δεδομένου ότι πιέζουν τον κόσμο προς νέες συγκρούσεις, δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν.

Σε τηλεγράφημα του προς τους συμμετέχοντες στο συνέδριο αφιερωμένο στο ρόλο που διαδραμάτισε η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα στη νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας και της Ιαπωνίας, ο Ρώσος ηγέτης σημείωσε ότι η 70η επέτειο της Νίκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ιδιαίτερη σημασία για την Ρωσία και την Κίνα, δεδομένου ότι «οι λαοί των δύο χωρών μας είχαν υποστεί τις χειρότερες απώλειες στον αγώνα κατά του ναζισμού και του μιλιταρισμού».

«Για εμάς, είναι εντελώς απαράδεκτες οι κυνικές προσπάθειες να ξαναγραφτεί η ιστορία για χάρη των βραχυπρόθεσμων πολιτικών συμφερόντων και για την αποκατάσταση των Ναζί και των μπράβων τους. Τέτοιες ενέργειες δεν είναι μόνο ανήθικες, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες. Ωθούν τον κόσμο σε νέες συγκρούσεις, στη σκληρότητα και τη βία», σημείωσε ο Πούτιν.

Ο Ρώσος πρόεδρος πρόσθεσε ότι οι λαοί της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίοι πολέμησαν πλάι-πλάι «είχαν πραγματοποιήσει μία αποφασιστική συμβολή στη νίκη επί του εχθρού». «Η Ρωσία δεν θα ξεχάσει ποτέ το θάρρος και τον ηρωισμό των Κινέζων συντρόφων στα όπλα που έδωσαν τη ζωή τους για την κοινή μας Νίκη. Η Κίνα καλλιεργεί επίσης τις μνήμες των σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους όταν πολεμούσαν τους εισβολείς στο κινέζικο έδαφος», τόνισε ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ο Ρώσος ηγέτης εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η διάσκεψη θα συμβάλει «στην εφαρμογή πραγματικών οραμάτων για τη ζωή από τα χρόνια του πολέμου, η οποία θα βοηθήσει να διαιωνιστούν τα κατορθώματα του ηρωισμού των πατεράδων και παππούδων μας και θα συμβάλει σημαντικά στην εκπαίδευση της νεότερης γενιάς στο πνεύμα του πατριωτισμού, του ανθρωπισμού και της φιλίας των ανθρώπων» κατέληξε ο Ρώσος πρόεδρος.

Οι αξιωματούχοι της ΕΕ κάνουν μεγάλο λάθος για τις ισλαμιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη και τη μετανάστευση προς την Ένωση ανθρώπων που τρέφουν σε φυγή από τους πολέμους. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) δείχνει εδώ ότι όλα αυτά δεν είναι μια τυχαία συνέπεια της σύγκρουσης στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αλλά ένας στρατηγικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με απρόσμενες καταστάσεις. Από τη μια πλευρά, επιθέσεις ή απόπειρες επιθέσεων που διαπράττονται ή ετοιμάζονται από άτομα που δεν ανήκουν σε αναγνωρισμένες πολιτικές ομάδες, από την άλλη μια εισροή μεταναστών μέσω της Μεσογείου, από τους οποίους χιλιάδες πεθαίνουν στις πόρτες τους.

Απουσίας στρατηγικής ανάλυσης, αυτά τα δύο γεγονότα θεωρούνται a priori ως άσχετο το ένα από το άλλο και χειρίζονται από διαφορετικές διοικήσεις. Τα πρώτα ανήκουν στις υπηρεσίες πληροφοριών και στην αστυνομία, τα δεύτερα στα τελωνεία και την Άμυνα. Ωστόσο, έχουν κοινή προέλευση: την πολιτική αστάθεια στο Λεβάντε και την Αφρική.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στερηθεί τα μέσα για να κατανοήσει το φαινόμενο

Αν οι στρατιωτικές ακαδημίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν κάνει τη δουλειά τους, θα είχαν μελετήσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το δόγμα του Αμερικανού «μεγάλου αδελφού». Πράγματι, εδώ και πολλά χρόνια, το Πεντάγωνο δημοσιεύει πληθώρα εγγράφων για τη «θεωρία του χάους» που δανείστηκε από την φιλόσοφο Λέο Στράους.

Πριν από μερικούς μήνες, ένας δημόσιος υπάλληλος που θα έπρεπε να είχε συνταξιοδοτηθεί εδώ και 25 χρόνια, ο Andrew Marshall, είχε στη διάθεση του ένα ετήσιο προϋπολογισμό 10 εκατομμυρίων δολαρίων για τη διεξαγωγή έρευνας για το θέμα αυτό ^[1].

Αλλά καμία στρατιωτική ακαδημία της Ένωσης δεν μελέτησε σοβαρά αυτό το δόγμα και τις συνέπειές του. Ταυτόχρονα επειδή είναι μια μορφή βάρβαρου πολέμου και επειδή σχεδιάστηκε από μια κορυφαία σκεπτόμενη προσωπικότητα των αμερικανικο-εβραϊκών ελίτ. Και άλλωστε μας είναι πασίγνωστο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες-μας-έσωσαν-από-το-ναζισμό είναι αδύνατο να υποστηρίξουν τέτοιες φρικαλεότητες ^[2].

Αν οι πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν ταξιδέψει ελάχιστα, όχι μόνο στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Κέρας της Αφρικής, τη Νιγηρία και το Μαλί, αλλά και στην Ουκρανία, θα είχαν παρατηρήσει με τα ίδια δικά τους μάτια την εφαρμογή αυτού του στρατηγικού δόγματος. Αλλά αρκέστηκαν να έρθουν και να μιλήσουν σε ένα κτίριο στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης, σε μια εξέδρα στην Τρίπολη ή στη πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου. Αγνοούν τις εμπειρίες των πληθυσμών και, κατόπιν αιτήματος του «μεγάλου αδελφού» τους, έκλεισαν συχνά τις πρεσβείες τους, έτσι ώστε να στερούνται ματιών και αυτιών επί τόπου. Ακόμη καλύτερα, συνυπέγραψαν ορισμένα εμπάργκο, πάντα κατόπιν αιτήματος του «μεγάλου αδελφού» τους, έτσι ώστε κανένας επιχειρηματίας να πάει εκεί για να δει επί τόπου τι συμβαίνει.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επικύρωσε μια συμφωνία το Σαββάτο για τη δημιουργία ενός αποθεματικού ταμείου το οποίο θα είναι το αντίπαλο δέος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Στο νέο ταμείο θα συμμετέχουν οι κορυφαίες αναδυόμενες οικονομίες: Η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία και η Νότια Αφρική.

Η Μόσχα αναμένεται να συνεισφέρει 18 δισεκατομμύρια δολάρια στο ταμείο, ενώ 41 δισεκατομμύρια αναμένεται να δώσει η Κίνα.

Ο οικονομικός φορέας ιδρύθηκε μετά από τη συμφωνία που είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του 2014 στη Βραζιλία.

"Η συμφωνία για τη δημιουργία του κοινού αποθεματικού ταμείου για τις χώρες τις BRICS επικυρώθηκε", ανέφερε έγγραφο από το Κρεμλίνο, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti.

Οι BRICS, σχεδιάζουν την ίδρυση και της δικής τους διεθνούς τράπεζας, με έδρα τη Σανγκάη, προκειμένου να "χτυπήσουν" τη δυτική κυριαρχία στις διεθνείς αγορές.

Ο επίσημος στόχος του Ταμείου, όπως διατυπώνεται από τη συμφωνία, είναι η προστασία των μελών της ομάδας των αναδυόμενων οικονομιών από τις "βραχυπρόθεσμες πιέσεις ρευστότητας" και την προώθηση μεγαλύτερης συνεργασίας μεταξύ των πέντε κρατών.

Παραδόξως αναζωογονημένοι από την ήττα τους στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, οι Σκωτσέζοι εθνικιστές του SNP μπορούν να ελπίζουν σε μία ιστορική νίκη στην αυτόνομη περιοχή τους κατά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαΐου με δώρο μία χωρίς προηγούμενο επιρροή στο Κοινοβούλιο του Ουεστμίνστερ.

Ήταν στις 18 του περασμένου Σεπτεμβρίου. Στην ερώτηση «Η Σκωτία θα πρέπει να γίνει μία ανεξάρτητη χώρα;» το 55,3% των ψηφισάντων απάντησαν «όχι» στο σχέδιο που το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας θρέφει από την ίδρυσή του το 1934.

Όμως, παρά την ήττα του, το αυτονομιστικό κόμμα αντλεί από τη δυναμική των περασμένων μηνών προκειμένου να διεξαγάγει την εκστρατεία γα την ανόρθωσή του. Και επίσης για να ανανεωθεί.

Ο Άλεξ Σάλμοντ, ο γραφικός και μερικές φορές άχαρος ηγέτης του SNP, παραχωρεί τη θέση του στην μυστικοσύμβουλό του Νίκολα Στέρτζον, της οποίας η γοητεία, η αποφασιστικότητα και η επιδεξιότητα τα πάνε περίφημα στην κοινή γνώμη, μεταξύ άλλων και νότια των συνόρων της Σκωτίας.

Το SNP τετραπλασίασε μέσα σε μερικούς μόνο μήνες τον αριθμό των υποστηρικτών του, ξεπερνώντας τα 100.000 μέλη.

Αποφασισμένο να πάρει την εκδίκησή του, το SNP κερδίζει τη μία δημοσκόπηση μετά την άλλη σε σημείο να μπορεί, σύμφωνα με μία δημοσκόπηση της Ipsos Mori για τη σκωτσέζικη τηλεόραση, να καταλάβει και τις 59 έδρες που κατανέμονται στη Σκωτία. Δηλαδή 53 περισσότερες από ό,τι στις προηγούμενες εκλογές του 2010. Κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ.

Την άποψη ότι το Βερολίνο θα πρέπει να εξετάσει το αίτημα της Ελλάδας για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων- αναλογιζόμενο την ιστορική ευθύνη που έχει απέναντι στην χώρα μας- εκφράζει μέσω συνέντευξής του, ο πρόεδρος της Γερμανίας, Γιοαχίμ Γκάουκ, διαφοροποιούμενος από την αρνητική επί του θέματος στάση, που τηρεί η γερμανική κυβέρνηση.

Ο Γ. Γκάουκ- ο οποίος πέρυσι είχε ζητήσει «συγγνώμη» από τον ελληνικό λαό για τα εγκλήματα των Ναζί κατά την επίσκεψή του στο μαρτυρικό χωριό Λιγκιάδες στην Ήπειρο- επεσήμανε σε συνέντευξη που θα δημοσιευτεί στη σαββατιάτικη έκδοση της εφημερίδας Sueddeutsche Zeitung ότι η Γερμανία οφείλει να σκεφτεί σοβάρα το θέμα της ιστορικής ευθύνης που έχει προς την Ελλάδα.

«Δεν είμαστε μονάχα πολίτες που ζουν στο σήμερα και στη σύγχρονη εποχή αλλά είμαστε επίσης απόγονοι εκείνων που άφησαν πίσω τους ένα μονοπάτι καταστροφής στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων περιοχών, όπου επονείδιστα γνωρίζαμε λίγα σχετικά με αυτό το θέμα για τόσο μεγάλο διάστημα» δηλώνει ο Γκάουκ, προσθέτοντας:

«Είναι το σωστό για μια χώρα που έχει πλήρη επίγνωση της ιστορίας της όπως η δική μας να εξετάζει τι πιθανότητες ενδεχομένως υπάρχουν για (την καταβολή) αποζημιώσεων».