Το ρολόι της πόλης έδειχνε δυο και τριαντατέσσερα λεπτά, και το ημερολόγιο 13 Δεκεμβρίου 1943, όταν στον λόφο Καπή πάνω από τα Καλάβρυτα ήχησε το πρώτο από τα τρία μυδραλιοβόλα. Όταν και τα τρία έπαψαν 700 άτομα - σχεδόν όλος ο ανδρικός πληθυσμός της πόλης - είχαν εκτελεσθεί. Οι Καλαβρυτινοί δεν είχαν γεννηθεί για να γίνουν ήρωες, η άδικη θυσία τους όμως στο βωμό του ναζισμού που έβαψε την πορεία προς την Απελευθέρωση με αίμα, τους κατέστησε ήρωες.

Η περιοχή των Καλαβρύτων και της Αιγιαλείας είχε αναπτύξει ισχυρή αντιστασιακή δράση ήδη από τις αρχές του 1943. Ο γερμανικός στρατός της Βερμάχτ άρχισε να ανησυχεί για το επαναστατικό κλίμα, το οποίο ενδυναμωνόταν συνεχώς και θέλησε να το περιορίσει με μια οργανωμένη εκκαθαριστική επιχείρηση που θα περιλάμβανε βομβαρδισμούς, πυρπολήσεις και εκτελέσεις.

Στη Μάχη της Κερπινής στις 17 Οκτωβρίου 1943, η νίκη των ανταρτών ήταν μεγάλη. Είχαν καταφέρει να αιχμαλωτίσουν 80 περίπου Γερμανούς στρατιώτες εκτελώντας τους. Αυτή ήταν και η αφορμή...

Τα γερμανικά στρατεύματα ξεκίνησαν από τρεις ελληνικές πόλεις, την Τρίπολη, το Αίγιο και την Πάτρα, με τελική κατεύθυνση τα Καλάβρυτα, καίγοντας, λεηλατώντας και καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τα γειτονικά χωριά που συναντούσαν στο δρόμο τους. Ρογοί, Κερπινή, Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Κάλανο, Βλασία, Μάνεσι Σαραδί, Μάζι, κ.ά., καθώς και την Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και Μονή Ομπλού, νότια της Πάτρας τυλίχθηκαν στις φλόγες και μέτρησαν νεκρούς.

Στις 9 Δεκεμβρίου 1943, οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα. Πολλοί κάτοικοι των Καλαβρύτων, είχαν εγκαταλείψει το χωριό από το φόβο για τα αντίποινα. Οι Γερμανοί όμως κάλεσαν τους Καλαβρυτινούς να επιστρέψουν με τη διαβεβαίωση ότι δεν θα πειραχτεί κανείς. Μάλιστα, ο Γερμανός Διοικητής Ebersberger έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής για να κατευνάσει τους ανήσυχους και φοβισμένους κατοίκους. Αφού προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση των σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και στην αναζήτηση των Γερμανών τραυματιών της μάχης της Καρπινής, στις 12 Δεκεμβρίου ετοίμαζαν την αναχώρηση τους.

Για δέκα χρόνια ο Pascal Cotte, Γάλλος επιστήμονας - συν-ιδρυτή της Lumiere Technology- ο οποίος σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC, από το 2004 μελετά τον πιο διάσημο πίνακα του Λούβρου, τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι αποκάλυψε ότι το μεγαλύτερο μυστήριο του πίνακα δεν είναι ούτε το αινιγματικό χαμόγελο, αλλά ούτε το βλέμμα.

Ο Pascal Cotte κοιτάζει μέσα από τρεις διαφορετικές οθόνες υπολογιστών το πρόσωπο της Mόνα Λίζα.

Όπως ισχυρίζεται πίσω από τον δίασημο πίνακα, υπάρχει ένα άλλο πρόσωπο και σύμφωνα με ιστορικούς το όνομα του άλλαξε μέσα στην πάροδο των ετών.

Πίσω από τον πίνακα βρίσκεται η ίδια η Μόνα Λίζα, αλλά σε διαφορετική εκδοχή. Όπως φαίνεται ο Λεονάρντο άλλαξε το "στήσιμο" του μοντέλου του, καθώς ο αρχικός πίνακας δείχνει την Μόνα Λίζα να κάθεται στο πλάι και να κοιτάει στο κενό.

Ο Cotte και η εταιρεία του είναι δημιουργοί μιας νέας πατέντας που ονομάζεται Layer Amplification Method (LAM), η οποία εφαρμόζεται ως εξής: Μια σειρά από πολύ έντονα φώτα «χτυπούν» επάνω στο έργο και έπειτα γίνονται μετρήσεις του φωτός και των αντανακλάσεων του και αναπαριστάται το κάτω στρώμα του πίνακα.

Οι αρχές της Κολομβίας εντόπισαν το ναυάγιο της ισπανικής γαλέρας Σαν Χοσέ που βυθίστηκε στα ανοικτά της ακτής Καρταχένα το 1708 και πιστεύεται ότι ήταν φορτωμένη με χρυσά και ασημένια νομίσματα, ανακοίνωσε χθες ο πρόεδρος Χουάν Μανουέλ Σάντος.

Το Σαν Χοσέ ναυάγησε το 1708 στην θάλασσα της Καραϊβικής, κοντά στην περιτειχισμένη πόλη λιμάνι της Καρταχένα. Ήταν μέρος του στόλου του βασιλιά Φιλίππου του Ε', ενώ πολεμούσε ενάντια στους Εγγλέζους, στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής.

«Σπουδαία νέα! Βρήκαμε την γαλέρα Σαν Χοσέ. Αύριο θα ανακοινώσουμε λεπτομέρειες σε συνέντευξη τύπου από την Καρταχένα», ανέφερε στο twitter o Σάντος.

Η ανακοίνωση δεν παρείχε διευκρινίσεις σχετικά με την νομική διαμάχη δεκαετιών που έχει η κολομβιανή κυβέρνηση με την ναυαγοσωστική εταιρεία Sea Search Armada (SSA), με έδρα στις ΗΠΑ, για την ιδιοκτησία της γαλέρας.

To 1981 η εταιρεία είχε αναφέρει πως είχε εντοπίσει την περιοχή στην οποία ναυάγησε η γαλέρα.

Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού στη Βόρεια Συρία, με αφορμή την για 17'' παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου, έχει μεγάλη συμβολική σημασία. Πρωτίστως γιατί είναι η πρώτη πολεμική πράξη που σημειώνεται μεταξύ των δύο χωρών από τον Νοέμβριο του 1916 και τις μάχες του Καυκάσου. Επίσης, γιατί συνδέεται με τις προσπάθειες επιστροφής της μετακεμαλικής Τουρκίας ως σημαντικής στρατιωτικής δύναμης. Θα προσπαθήσουμε στο κείμενο αυτό να διερευνήσουμε το ιστορικό βάθος της σύγκρουσης.

Ένα μεθοδολογικό πρόβλημα

Για την διευκόλυνση της ιστορικής αφήγησης θα κάνουμε μια αυθαίρετη παραδοχή,ταυτίζοντας τους παλιούς προνεωτερικούς Οθωμανούς με το σύγχρονο νεωτερικό τουρκικό έθνος. Η ταύτιση αυτή δεν είναι σωστή, ούτε η ύπαρξη συνέχειας μεταξύ των δύο οντοτήτων είναι αυταπόδεικτη. Οι εθνικιστές που ίδρυσαν και διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία εμφορούνταν από αντιοθωμανικά συναισθήματα. Χαρακτηριστική είναι η εκτίμηση του ιδεολογικού πατέρα του παντουρκισμού, του Ζιγιά Γκιοκάλπ, ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν περισσότερο ρωμαίικη παρά τουρκική και ότι γι' αυτό έπρεπε να την καταστρέψουν και στη θέση της να δημιουργήσουν ένα αυθεντικό τουρκικό κράτος. Μόνο με την άνοδο των ισλαμιστών στην πολιτική εξουσία της Τουρκίας, άρχισε να εμφανίζεται η αντίληψη ότι η σύγχρονη Τουρκία αποτελεί την κληρόνομο της παλιάς ισλαμικής Αυτοκρατορίας, διαμορφώνοντας έναν εντελώς νέο εθνικό μύθο στη γείτονα χώρα.

Παράλληλα, ο ίδιος μύθος υπήρξε εξ αρχής τμήμα της ελληνικής θεώρησης για την ιστορία της Εγγύς Ανατολής, όπου ο όρος «Τούρκος» παίρνει άλλη σημασία ανάλογα με τις εποχές. Παλιότερα είχε αποκλειστικά θρησκευτική σημασία, σημαίνοντας τον «μουσουλμάνο», ενώ στην εποχή του εθνικισμού μεταβλήθηκε σε εθνικό όρο. Πάντως, ακόμα και σε κύκλους ιστορικών, η αυθαίρετη ταύτιση της προνεωτερικής, πολυεθνικής, ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το σύγχρονο τουρκικό έθνος-κράτος, είναι σχεδόν καθολική.

Έχοντας πάντα στο νου την παραπάνω επισήμανση θα επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε το ιστορικό βάθος της σύγκρουσης.

Μπροστά σε μία σπουδαία ανακάλυψη φέρεται πως βρίσκεται Μεξικανός αρχαιολόγος, ο οποίος υποστηρίζει ότι είναι κοντά στον πρώτο τάφο Αζτέκου ηγεμόνα.

Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κανένα βασιλικό ταφικό μνημείο του πολιτισμού των Αζτέκων.

Όπως δείχνουν όμως τα στοιχεία που ελήφθησαν από ειδικό ραντάρ, ο τάφος μπορεί να διαθέτει μέχρι τέσσερις θαλάμους, όπου οι αρχαιολόγοι ευελπιστούν να βρουν προσφορές προς τους θεούς.

"Tο να πιστέψουμε στην υπόθεση που κάνουμε είναι σημαντικό. Θα είχε ως συνέπεια μία σπουδαία ανακάλυψη, γιατί μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε κάποιο τάφο Μεξικανού βασιλιά, εν συγκρίσει με τους Μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς," τόνισε ο αρχαιολόγος Λεονάρντο Λούπεζ.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, εάν τα ευρήματα έρθουν στην επιφάνεια, θα ανοίξει ένα μεγάλο παράθυρο στον πολιτισμό των Αζτέκων, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης ακμής του.

Με αφορμή την επιδείνωση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, ο ιστορικός, Πιότρ Ισκεντέροφ, μας θυμίζει τα κυριότερα στάδια και τις συγκρούσεις των δύο κρατών.
Η ιστορία των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας περιλαμβάνει πολλές σημαντικές σελίδες και απροσδόκητες εξελίξεις. Οι δυο χώρες πολέμησαν μεταξύ τους δέκα φορές και παρόλο που ορισμένοι από αυτούς τους πολέμους, όπως η εκστρατεία του Μεγάλου Πέτρου στον ποταμό Προύθο, είναι κάπως τραβηγμένο να θεωρηθούν κανονικοί ρωσοτουρκικοί πόλεμοι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Τούρκοι ήταν αντίπαλος της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης πολύ πιο συχνά από άλλους λαούς.

Το ξεκίνημα των διπλωματικών σχέσεων

Πρώτη διπλωματική πράξη στην ιστορία των ρωσοτουρκικών σχέσεων είναι η επιστολή του ρώσου πρίγκιπα Ιβάν Γ΄ στον Οθωμανό σουλτάνο, Βαγιαζήτ Β΄, το 1492. Σε αυτήν, ο ρώσος πρίγκιπας διαπραγματευόταν τα πιο επίκαιρα θέματα σχετικά με την ανάπτυξη του εμπορίου μεταξύ Μόσχας και Κωνσταντινούπολης. Από διπλωματική άποψη οι ρωσοτουρκικές σχέσεις κατοχυρώθηκαν επί Μεγάλου Πέτρου το 1701 με το άνοιγμα της ρωσικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη.

Η στήλη της Ροζέττας είναι ένα από τα πιο διάσημα αρχαιολογικά ευρήματα στην ιστορία: είναι μια πέτρινη πλάκα του 2ου αιώνα π.Χ. από γρανοδιορίτη, που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε' στην Αίγυπτο και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες (αιγυπτιακή και ελληνική).

Το όνομά της προέρχεται από την πόλη Rachid της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δέλτα του Νείλου. Βορειότερα της πόλης, γύρω από το οχυρό Fort Jullien, ο Γάλλος αξιωματικός Pierre-François-Xavier Bouchard, που υπηρετούσε στο στράτευμα του Ναπολέοντα, ανακάλυψε τη στήλη τελείως τυχαία το 1799.

Μελετώντας την όμως κατάλαβε την αξία της, καθώς έως τότε κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η ανακάλυψη της δίγλωσσης στήλης αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας. Ο σπουδαίος Γάλλος μελετητής Jean-François Champollion, από τους πιο διακεκριμένους γλωσσολόγους της εποχής, κατάφερε, με βάση τα ονόματα των βασιλέων Πτολεμαίου και Αρσινόης που αναφέρονται στην στήλη, να βρει το κλειδί για να αποκρυπτογραφήσει τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά.

Αυτή η ανεκτίμητης αξίας ανακάλυψη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επιστήμης της Αιγυπτιολογίας. Το σύστημα που χρησιμοποίησε ο Champollion για να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο της στήλης, η οποία φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αποτελεί σημαντικό οδηγό για όσους ενδιαφέρονται για τη μελέτη των αρχαίων συστημάτων γραφής.

Παρακολουθείστε το βίντεο:

Ο Αμερικανός αρχαιολόγος Νικόλας Ριβς επιβεβαίωνεται. Τουλάχιστον όσον αφορά στην ύπαρξη μυστικού θαλάμου στον τάφο του Τουταγχαμών. Οι έρευνες με ραντάρ υψηλής ανάλυσης που πραγματοποιήθηκαν στον τάφο του Τουταγχαμών στο Λούξορ, «δείχνουν» την ύπαρξη θαλάμου και η είδηση προήλθε διά στόματος του υπουργού Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου Μαχμούντ αλ-Νταμάτι .

Ουδείς γνωρίζει -προς το παρόν- εάν πρόκειται για τον τάφο της βασίλισσας Νεφερτίτη, όπως διατείνεται ο Ριβς, αλλά ο μυστικός θάλαμος υφίσταται, από τη στιγμή που οι ειδικοί είναι «σχεδόν σίγουροι κατά 90%» για την ύπαρξη κρυφού θαλάμου.

«Τα αποτελέσματα της έρευνας με ραντάρ, πίσω από το βόρειο τοίχωμα του ταφικού θαλάμου του Τουταγχαμών είναι σαφή.

Αν έχω δίκιο και συνεχίζεται (μέσω ενός διαδρόμου) ο τάφος, αυτό θα μας οδηγήσει σε έναν άλλο ταφικό θάλαμο. Νομίζω ότι είναι αυτός της Νεφερτίτης και όλα τα στοιχεία συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση» πρόσθεσε.

Παρών στη συνέντευξη Τύπου ήταν και ο βρετανός καθηγητής αρχαιολογίας, ο οποίος είπε ότι θα ηγηθεί περαιτέρω ερευνών για να διαπιστωθεί εάν ο τάφος του Τουταγχαμών οδηγεί σε κρυφό θάλαμο, όπου -όπως ο ίδιος πιστεύει- αποτελεί την τελευταία κατοικία της βασίλισσας Νεφερτίτης.

Σύμφωνα με τον Νίκολας Ριβς τα αποτελέσματα των ερευνών θα σταλούν στην Ιαπωνία για περαιτέρω ανάλυση.

Μια πολύ σπουδαία ανακάλυψη, από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα στοιχεία για το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον, ήρθε στο φως στον Μακρύγιαλο, έξω από τη Θεσσαλονίκη, από ομάδα επιστημόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που εντόπισαν τρεις απολιθωμένες χελώνες ηλικίας 2,5 - 3 εκατομμυρίων χρόνων.

Ήδη την Κυριακή 8 Νοεμβρίου και ύστερα από μια συντονισμένη προσπάθεια, η μία εξ αυτών ξεθάφτηκε από την ακτή και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο δημαρχείο Μακρυγιάλου.

Όπως τονίζει μιλώντας στο olympiobima.gr η Ευαγγελία Τσουκαλά, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Γεωλογίας του Α.Π.Θ., η πρώτη ανακάλυψη έγινε πριν από δέκα περίπου χρόνια από την ομάδα του καθηγητή Γεωργίου Κουφού, του αν. καθηγητή Δ. Κωστόπουλου του ΑΠΘ και Γάλλων παλαιοντολόγων.

Πρόσφατα, και ύστερα από τη συνδρομή και την επιμονή του Ιορδάνη Ποιμενίδη, ο οποίος έδωσε χρήσιμες πληροφορίες για την ύπαρξη της απολιθωμένης χελώνας στην παραλία του Μακρύγιαλου και με πρωτοβουλία της κας Τσουκαλά συντονίστηκε η διόλου εύκολη «αποστολή» της μετακίνησής της.

Σε υψόμετρο 1.200 μέτρων (ίσως στην υψηλότερη στην Ελλάδα αρχαιολογική ανασκαφή) στην Πίνδο, οι αρχαιολόγοι βρέθηκαν «αντιμέτωποι» με τα ερείπια μιας άγνωστης πόλης του 4ου π.Χ. Αιώνα.

Ύστερα από 17 και πλέον χρόνια ανασκαφών μιας μικρής ομάδας αρχαιολόγων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με ιδιαίτερα περιορισμένα τα κονδύλια, που δεν αφορούσαν σε μια «ηχηρή» και εντυπωσιακή αποκάλυψη, οι επιστήμονες κατόρθωσαν να αποφέρουν σημαντικά αποτελέσματα και ευρήματα- όχι όμως και την ταύτισή της με συγκεκριμένη αρχαία πόλη...

Τα σπαράγματα επιγραφών με τα γράμματα «ΙΕΡ...», «ΙΕΡΟ...» που εντοπίστηκαν στο Καστρί - οχυρωμένη ακρόπολη μιας αρχαίας πόλης της χώρας των Τυμφαίων, τμήματος του βασιλείου της Μακεδονίας, του 4ου π.Χ. αιώνα κάνουν τους αρχαιολόγους να εικάζουν πως πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική θέση των αρχαίων Μακεδόνων με ναούς και λατρευτικούς χώρους, το ακριβές όνομα όμως των οποίων παραμένουν άγνωστοι...

«Αν και τα ευρήματα είναι πολλά και σημαντικά, εξακολουθούν πεισματικά να μένουν κρυμμένα το όνομα του θεού που λατρεύεται στον ναό και το όνομα της πόλης. Ωστόσο, όλα τα στοιχεία, η γεωγραφική θέση, τα ευρήματα ακόμη και τα χρόνια της ακμής της ακρόπολης στο τέλος του 4ου αι. π. Χ., προδίδουν τη σημασία της μέσα στο ιστορικό πλαίσιο του βασιλείου της αρχαίας Μακεδονίας» τονίζει -μεταξύ άλλων- στην εισήγησή της η επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας - ομότιμη πλέον καθηγήτρια του ΑΠΘ Στέλλα Δρούγου.

«Ο αρχαιολογικός χώρος στο Καστρί (υψ. 1200 μ.) του Δήμου Γρεβενών, στις ανατολικές πλαγιές της Πίνδου, ανάμεσα στα χωριά Πολυνέρι και Αλατόπετρα αποτελεί από δεκαπενταετίας (1998 - 2015) και πλέον το αντικείμενο της ανασκαφικής έρευνας μιας μικρής ομάδας αρχαιολόγων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στους χρόνους αυτούς η ανασκαφή με μικρές χρονικές περιόδους και ακόμη μικρότερες οικονομικές δυνάμεις, που προήλθαν κυρίως από την Τοπική Αυτοδιοίκηση Γρεβενών και το πρώην Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, με τη συμπαράσταση του υπουργείου Πολιτισμού και κάτω από την ομπρέλα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, κατόρθωσε να αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα και ευρήματα. Γρήγορα αποδείχτηκε ότι στο Καστρί υπήρξε η οχυρωμένη ακρόπολη μιας αρχαίας πόλης της χώρας των Τυμφαίων, τμήματος του βασιλείου της Μακεδονίας.