Professor Jordan B. Peterson
Ένας φίλος μου καθηγητής που υποφέρει από την ανόητη τώρα πια ρουτίνα των πανεπιστημίων - τους ευαίσθητους εικοσάχρονους απολυταρχικούς, ή τις πολιτικές ταυτότητας που θεωρούν την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος και την κουλτούρα σημαντικότερα από τον χαρακτήρα, την ακαδημαϊκή πρόοδο και την ικανότητα - μου εξιστόρησε πότε άκουσε για πρώτη φορά για τον Τζόρνταν Πήτερσον: οι συνάδελφοι του στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι ήταν σχεδόν ομόφωνοι στο ότι ο Πήτερσον, κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ήταν ρατσιστής, σεξιστής και εκτός των ορίων αποδεκτής συμπεριφοράς.

Ο Πήτερσον είδε τα φώτα της δημοσιότητας γύρω στα τέλη του 2016 όταν είχε αντιταχθεί στην ομοσπονδιακή νομοθεσία να συμπεριληφθούν φτιαχτές κατηγορίες φύλου στον κώδικα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Πήτερσον είχε επίσης αρνηθεί να υποταγεί στο διάταγμα του δικού του πανεπιστημίου που έλεγε ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσει φτιαχτές προσωπικές αντωνυμίες όπως 'zhe' στη θέση των εξελικτικά προερχόμενων και καθιερωμένων κατηγοριών φύλου.

Ο φίλος μου εξέτασε το έργο του Πήτερσον και ανακάλυψε αυτό που ανακαλύπτουν οι περισσότεροι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι: οι ισχυρισμοί του είναι εμπειρικοί και οι πεποιθήσεις του φιλελεύθερες (υπό κλασσικής έννοιας). Ο Πήτερσον θεωρεί ότι το θηλυκό και το αρσενικό είναι βιολογικές πραγματικότητες (κάτι που προφανώς πολλοί δεν γνώριζαν!) Επιπλέον, οι προσπάθειες να πείσουν τον πληθυσμό να δηλώνουν αλλιώς είναι αντι-επιστημονικές και απολυταρχικές.

Αρχικά από την πόλη Φέαρβιου της Αλμπέρτα, ο Πήτερσον απόκτησε φήμη χάρη της διαμάχης αυτής. Αλλά μπορούμε τώρα να γνωρίσουμε τον διάσημο καθηγητή μέσα από το βιβλίο του, 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos [12 Κανόνες Ζωής: Αντίδοτο στο Χάος]. Και το κεντρικό θέμα του βιβλίου του σχετίζεται αρκετά με το θέμα του Πάσχα: το Γολγοθά της Ζωής.

Ως επί το πλείστον, ο Πήτερσον δεν αναφέρεται στη διαμάχη που τον έκανε διάσημο στο βιβλίο του. Αντί αυτού, εστιάζεται στο θέμα που τον δίδαξαν τρεις δεκαετίες κλινικής πρακτικής, οι φίλοι του, η οικογένεια και ο γάμος του: όπως μια καλοκαιριάτικη καταιγίδα, οι κακοτυχίες στη ζωή εμφανίζονται απροειδοποίητα. Το πώς αντιδρούμε όταν τις ανταμώσουμε μπορεί να σημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στη λύτρωση και μια καλή ζωή (όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι έλληνες, όχι τη σύγχρονη ευτυχία) και τη βουτιά στην άβυσσο της χαμένης ελπίδας.

Κάποιες φορές η απελπισία μας προέρχεται από την ικανότητα μας (και άλλων ανθρώπων του περιβάλλοντος μας) για μικροπρέπειες και κακία. Κάποιες άλλες φορές, τα βάσανα απλά τυχαίνουν και θα μπορούσαμε, όπως τον Ιώβ, να κατηγορήσουμε το Θεό για μεγάλη παραμέληση.

Η κόρη του Πήτερσον η Μικάιλα, πάλεψε από παιδί με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Για χρόνια η προσπάθεια της να περπατήσει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο συνοδευόταν από πόνο, ακόμα κι όταν την μετέφερε ο πατέρας της.

Αργότερα η κατάσταση της βελτιώθηκε δραματικά, αλλά μόνο μετά από χρόνια πόνου σε συχνότητα και ένταση που θα έκαναν κάθε γονιό να φωνάξει μαζί τον Ιησού στο Γολγοθά: «Θεέ μου, Θεέ μου, διά τί με εγκατέλιπες;»

Το να κατανοήσουμε τα βάσανα μας κι από αυτά να αντλήσουμε νόημα, δεν είναι τετριμμένη πράξη. Τα περισσότερα βιβλία αυτοβοήθειας προσφέρουν τη διαδικασία σε μορφή: βήμα πρώτο, δεύτερο, κτλ. Μπορεί κάποιος να υπολογίσει ότι και το βιβλίο του Πήτερσον ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, αν κρίνει από τον τίτλο, αλλά θα εκπλαγεί. Το βιβλίο βασίζεται στο έργο του Ντοστογιέφσκι, του Φρόιντ, το Ταλμούδ, τη Βίβλο και τον Ταοϊσμό, όπως επίσης μαθητές και ασθενείς που ο Πήτερσον βοήθησε να αντιμετωπίσουν τις αδικίες της ζωής, τις επιπτώσεις των επιλογών τους, ή και τα δύο.

Ο Πήτερσον στοχεύει στο να βοηθήσει τους αναγνώστες του από τα βέλη της δυστυχίας με βάση τα διδάγματα των θρησκειών και των σοφών του κόσμου. Ο συγγραφέας μας ζητά να είμαστε ειλικρινείς κατά τη διαδικασία - στην καρδιά και στο μυαλό μας, όπως επίσης και με τους φίλους μας, τα παιδιά μας και τους συζύγους μας. Ο Πήτερσον παρατηρεί ότι η ειλικρίνεια προκαλεί διαμάχες που δεν είναι «ούτε ευχάριστες ούτε εύκολες». Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να εξελιχθούμε και να μην παραδοθούμε στην υποκρισία ή την απόγνωση.

Αλλού, ο Πήτερσον παρατηρεί ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες μας, ίσως ιδιαίτερα εκείνες που προσπαθούμε να υπερνικήσουμε, είναι αυτές που μας κάνουν αγαπητούς στους άλλους.

«Αυτό που πραγματικά μπορεί πραγματικά να αγαπηθεί σε ένα άτομο είναι αδιαχώριστο από τις αδυναμίες του», γράφει ο Πήτερσον καθώς περιγράφει τις δυσκολίες που είχε με τον γιο του Τζούλιαν κατά την παιδική του ηλικία.

Αυτό το κάλεσμα στην σαφήνεια και την αληθινή συμπόνια μέσα από τα λόγια του Πήτερσον είναι που μας αγγίζουν την καρδιά. Γιατί ο Πήτερσον βλέπει τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως επίσης και τον κόσμο, όπως είναι. Κι έπειτα προσθέτει ειλικρίνεια και απαιτεί μη-ασφαλείς χώρους όπου να μπορούμε να επικρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ως ο μόνος τρόπος για να βελτιωθούμε.

Η αλήθεια μπορεί να μην μας απελευθερώσει αμέσως. Θα φωτίσει όμως το σωστό μονοπάτι.

Από την ιστοσελίδα του Πήτερσον: Η κιβωτός της διαθήκης, ο καθεδρικός ναός και ο Σταυρός - Ένα πασχαλινό μήνυμα

Πρέπει να υπάρχει μια γέφυρα ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο.

Πρέπει να υπάρχει ένα μέρος όπου το εφήμερο συναντά το αιώνιο.

Πρέπει να υπάρχει μια γέφυρα ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο.

Πρέπει να υπάρχει θεμέλιος λίθος στη βάση.

Η κιβωτός, η οποία είναι πύλη προς το Θεό, πρέπει να μεταφέρεται στους ώμους εκείνων που είναι Άγιοι. Δεν πρέπει να αγγίξει κανείς την κιβωτό. Αν κάποιος την αγγίξει κινδυνεύει με θάνατο. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να αγγίξει κανείς εκτός με κίνδυνο θανάτου. Αυτά τα ανέγγιχτα πράγματα είναι τα ίδια τα θεμέλια της κοινότητας.

Η κιβωτός πρέπει να τοποθετηθεί στο κέντρο του ναού. Ο ναός πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της κοινότητας. Η κοινότητα πρέπει να είναι διατεταγμένη γύρω από αυτό που είναι ανέγγιχτο και ακλόνητο. Το ανέγγιχτο και το ακλόνητο είναι αυταπόδεικτο. Οι άνθρωποι που ακολουθούν την κιβωτό είναι αποφασισμένοι να ταξιδέψουν προς την αιώνια Γη της Επαγγελίας.

Η πόλη που είναι ορθά διατεταγμένη γύρω από την κιβωτό της διαθήκης είναι η αιώνια Ιερουσαλήμ.

Κάτι πρέπει να είναι αυταπόδεικτο, αλλιώς τα πάντα κλονίζονται και πέφτουν. Το αυταπόδεικτο δεν μπορεί να εκφραστεί πλήρως με λόγια. Το αυταπόδεικτο, το ανέγγιχτο και το ακλόνητο, είναι αντιθέτως αυτό που κάνει πιθανή την επικοινωνία. Το αυταπόδεικτο είναι πνεύμα, διαδικασία, μια ζωντανή δύναμη. Οι εκφράσεις του όμως είναι απτές. Αυτή είναι η μεταμόρφωση του πνεύματος σε ύλη. Αυτή είναι η γενιά των Πέτρινων Πλακών [όπου δόθηκαν στον Μωυσή οι Δέκα Εντολές].

Η κιβωτός της διαθήκης περιέχει τους Κανόνες που προκύπτουν πρωτίστως από την αυταπόδεικτη αρχή. Αυτή η αρχή είναι το Πνεύμα που προκάλεσε την έκφραση των Κανόνων. Το Πνεύμα είναι ο απόλυτος κάτοικος της κιβωτού, και οι κανόνες το αποτέλεσμα της δράσης του. Αυτό το Πνεύμα είναι ο δημιουργικός Λόγος.

Η κιβωτός της διαθήκης και ο ναός αντικαθιστάται από τον καθεδρικό ναό στο κέντρο της κοινότητας. Ο καθεδρικός ναός είναι ο σταυρός σε αρχιτεκτονική μορφή. Ο σταυρός είναι εκεί που λαμβάνει χώρα η μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση είναι η ένταξη του σώματος του Χριστού. Αυτή η ένταξη είναι μια δραματική προσποίηση. Είναι η ενσωμάτωση της απόφασης να μην πιστέψουμε στο Χριστό αλλά να δράσουμε ως ο Χριστός. Να πιστέψουμε δηλαδή εντονότερα και βαθύτερα απ' ότι απλά να πιστέψουμε.

Ο Χριστός είναι αυτός που υπερβαίνει το θάνατο αποδεχόμενος οικειοθελώς το θάνατο. Ο Χριστός είναι αυτός που απορρίπτει τη βασιλεία αυτού του κόσμου για τη Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός είναι αυτός που μιλά την αλήθεια, η οποία δημιουργεί την καλή κατοικήσιμη τάξη από το χάος των πιθανοτήτων που προϋπάρχουν της υλοποίησης της πραγματικότητας. Ο Χριστός είναι αυτός του οποίου η ριζική αποδοχή των συνθηκών της ζωής νικά το μίσος, την πικρία και την εκδικητικότητα που παράγει η τραγωδία και η κακοβουλία που μολύνουν την Ύπαρξη. Χωρίς την αποδοχή του θανάτου η πικρία βασιλεύει και η κόλαση θριαμβεύει.

Ο Χριστός είναι η δυνατότητα για τον άντρα και τη γυναίκα.

Λέγεται ότι τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα έχουν δημιουργηθεί κατά εικόνα και ομοίωση του Θεού, και ότι ο Θεός είναι αυτός που χρησιμοποιεί τον αιώνιο Λόγο για να παράγει κατοικήσιμη τάξη από το χάος των πιθανοτήτων. Αυτό είναι το αξίωμα. Αυτό είναι το διαμάντι στο κέντρο του κόσμου. Αυτό είναι το Πνεύμα μέσα στην κιβωτό που είναι ανέγγιχτο. Αυτό είναι το θεμέλιο της κουλτούρας που φέρει ειρήνη και ευημερία και σέβεται την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αυτή είναι η Μεγάλη Αλήθεια. Αυτή είναι η υπευθυνότητα, της οποίας η αποδοχή μας επιτρέπει να ζήσουμε παρά το ότι η περιορισμένη ύπαρξη μας είναι καταστροφικά εύθραυστη. Η ομοιότητα μας με το Θεό μας δίνει μια αξία που υπερβαίνει το πεπερασμένο. Τόσο το άτομο όσο και η κοινωνία επιφορτίζονται με το ηθικό αίτημα να σέβονται αυτή την αξία. Αυτή δεν είναι μόνο η υπόθεση που βασίζεται στην ιδέα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Είναι η υπόθεση που θέτει στον καθένα μας την Απόλυτη Ευθύνη που είναι η αναπόφευκτη φυσική συνέπεια αυτών των Δικαιωμάτων.

Αντιμετωπίστε το χάος του μέλλοντος.

Χρησιμοποιήστε το Λόγο, του οποίου είστε μέρος, για να μεταμορφώσετε αυτό το χάος σε κατοικήσιμη τάξη που να είναι καλή. Μιλάτε την αλήθεια. Γίνετε η αλήθεια.

Αποδεχτείτε, όσο ανέφικτο κι αν είναι αυτό, τους περιορισμούς που καθιστούν πιθανή την Ύπαρξη. Απαλλαγείτε από την μνησικακία, το μίσος, και την επιθυμία για απεριόριστη εκδίκηση και όλη τη στυγνότητα και το κακό που την συνοδεύει. Σηκώστε το σταυρό της τραγωδίας και της προδοσίας σας. Αποδεχτείτε το τρομερό βάρος του. Υψώστε τον στους ώμους σας και αγωνιστείτε, όσο αδύνατο και να είναι αυτό, να φτάσετε στην κορφή του λόφου, στη Βασιλεία του Θεού.

Η εναλλακτική λύση είναι ο θάνατος και η κόλαση.