ψέματα συρία
Τα δέκα μεγαλύτερα και χειρότερα ψέματα που... πούλησε λιανικώς η Δύση σχετικά με τη Συρία, ώστε να δοθεί μια στρεβλή εικόνα για τον εμφύλιο, που μαίνεται στη χώρα από το 2011, συγκέντρωσε και παρουσιάζει ο Βρετανός δημοσιογράφος και μπλόγκερ Νιλ Κλαρκ.

Με τον ίδιο τρόπο που διοχέτευσαν ψευδείς ειδήσεις και στοιχεία για τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και της Λιβύης η προπαγάνδα της Δύσης στηρίχτηκε αυτή τη φορά σε 10 μεγάλα ψέμματα.

Πρώτο ψέμα: Το πρόβλημα είναι ότι η Δύση δεν επενέβη στη Συρία

Αυτή η συχνά επαναλαμβανόμενη απαίτηση για επέμβαση της Δύσης, μόλις την περασμένη εβδομάδα η εφημερίδα «Washington Post» θρηνούσε 'την καταστροφική μη επέμβαση στη Συρία, είναι μια πλήρης αντιστροφή της αλήθειας.

Ακόμη και χωρίς απευθείας βομβαρδισμούς, όπως τα υπερ-γεράκια ήθελαν, η Δύση παρενέβη μαζικά στη Συρία, με τη χρηματοδότηση, την υποστήριξη και την εκπαίδευση των «ανταρτών» που μάχονταν κατά του Άσαντ, με πολλά από τα όπλα αυτών να καταλήξουν-όλως τυχαίως- στα χέρια του ISIS.

Η Δύση όχι μόνο ξεκίνησε αυτή τη σύγκρουση, αλλά βοήθησε και για να κρατήσει πάνω από πέντε χρόνια.

Δεύτερο ψέμα: Ο εμφύλιος οφείλεται στον Άσαντ και τη Ρωσία που τον υποστηρίζει

Η κυρίαρχη δυτική αφήγηση για τη Συρία λέει ότι η σύγκρουση ξεκίνησε από τον Άσαντ τον «κακό δικτάτορα» που έθεσε αιματηρό τέρμα στις ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον του, τον Μάρτιο του 2011.

Η πραγματικότητα είναι ότι τις ειρηνικές διαμαρτυρίες υπέρ της δημοκρατίας τις υφάρπαξαν και έγιναν προβοκατόρικες σε πολύ πρώιμο στάδιο με σκοπό να προκληθεί βίαιη απάντηση από τις συριακές αρχές.

Στην συνοριακή πόλη Νταράα, απ΄όπου ξεκίνησε ουσιαστικά η σύγκρουση, επτά αστυνομικοί σκοτώθηκαν και η έδρα του κόμματος Μπάαθ και ένα δικαστήριο πυρπολήθηκαν.

Μόνο τον πρώτο μήνα των εχθροπραξιών, δεν ήταν λιγότεροι από 88 οι στρατιώτες που σκοτώθηκαν.

Ο Άσαντ αντιμετώπισε μια βίαιη εξέγερση κατά του συριακού κράτους - από τους τρομοκράτες - πολλοί από τους οποίους ήρθαν από το εξωτερικό για αυτό τον σκοπό.

Τρίτο ψέμα: Ο πρόεδρος Άσαντ έχει μικρή λαϊκή υποστήριξη στη Συρία

Κάθε φορά που οι ΗΠΑ θέτουν ως στόχο την αλλαγή του καθεστώτος σε μια χώρα, ο ηγέτης της απονομιμοποιείται.

Μας λένε ότι δεν έχει λαϊκή υποστήριξη και παραμένει στην εξουσία, μόνο γιατί είναι ένας «βάρβαρος δικτάτορας».

Αλλά υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο Άσαντ, ανεξάρτητα από τη δυτική προπαγάνδα, έχει σημαντική υποστήριξη στη χώρα του.

Στις αρχές του 2012, μια δημοσκόπηση έδειξε ότι το 55% των Σύριων ήθελε τον πρόεδρό τους να μείνει στην εξουσία της χώρας.

Κι όταν ο βετεράνος ανταποκριτής του «Guardian» Τζόναθαν Στιλ - ένας άνθρωπος που ξέρει τη Συρία πολύ καλά - έγραψε ένα κομμάτι με τίτλο «Οι περισσότεροι Σύροι στηρίζουν τον πρόεδρο Άσαντ, αλλά ποτέ δεν θα το μάθετε αυτό από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης» δέχθηκε επίθεση από τα αμερικανικά μέσα της υπέρτατης αλήθειας.

Το 2014 ο Άσαντ κέρδισε τις πρώτες, εδώ και 50 χρόνια, προεδρικές εκλογές στη Συρία, όμως ούτε αυτό το αποτέλεσμα, ούτε μια δημοσκόπηση τον Ιούλιο του 2015, που έδειξε ότι το 47% των Σύρων θεωρεί ότι ο Άσαντ είχε θετική επίδραση στη Συρία, έγιναν γνωστά στη Δύση.

Σε πείσμα της δυτικής προπαγάνδας ο Άσαντ έχει ευρεία στήριξη και είναι ακόμα στην εξουσία μετά από πεντέμισι χρόνια πολέμου.

Και πώς άλλωστε να μην είναι προφανής η επιλογή του συριακού λαού, όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε ένα κοσμικό κράτος - στο οποίο τα δικαιώματα των γυναικών και όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων γίνονται σεβαστά - και σε ένα θεοκρατούμενο μεσαιωνικό με οπαδούς του ISIS και φανατικούς ισλαμιστές;

Όμως για τους ψευτοδημοκράτες της Δύσης, οι απόψεις των Σύρων οι οποίοι υποστηρίζουν τον πρόεδρό τους αγνοείται, οι μόνες απόψεις που μετράνε στη Συρία είναι εκείνες που συνάδουν με τις δυτικές προσδοκίες για αλλαγή καθεστώτος.

Τέταρτο ψέμα: Ο Άσαντ δεν έχει κάνει καμία παραχώρηση και δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη και τη συμφιλίωση

Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ και η συριακή κυβέρνηση έχει δείξει επανειλημμένα την επιθυμία να κάνει παραχωρήσεις για να τερματιστεί η σύγκρουση.

Το 2012, ένα νέο σύνταγμα, το οποίο τερμάτισε δεκαετίες μονοπώλιου της πολιτικής εξουσίας του κόμματος Μπάαθ δόθηκε στο συριακό λαό, που το ενέκρινε κατά πλειοψηφία με ποσοστό 89,%.

Το άρθρο 8 του νέου συντάγματος αναφέρει: «Το πολιτικό σύστημα του κράτους θα πρέπει να βασίζεται στην αρχή του πολιτικού πλουραλισμού και την άσκηση της εξουσίας δημοκρατικά μέσω της κάλπης».

Και πάλι, ελάχιστη ή και καμία κάλυψη αυτής της σημαντικής μεταρρύθμισης αναφέρθηκε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ούτε υπήρξε μεγάλη κάλυψη των διαφόρων αμνηστιών του Άσαντ σε «επαναστάτες» (η τελευταία τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους) ή του Εθνικού Προγράμματος Συμφιλίωσης της κυβέρνησης.

Αυτό δεν θα ταίριαζε στο «επίσημο αφήγημα» ενός αδιάλλακτου προέδρου, που ενδιαφέρεται μόνο για «δολοφονία του ίδιου του λαού του».
ασαντ
H Δύση σπατάλησε 10 χρόνια στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και σκότωσε εκατομμύρια. Τώρα στηρίζει τους ίδιους τρομοκράτες στη Συρία. Κι είμαι εγώ ο κακός; ρωτάει ο Άσαντ τον Νοέμβριο του 2015
Πέμπτο ψέμα: Η σύγκρουση στη Συρία είναι απλώς θρησκευτική

Αυτή η απλοποίηση «Σουνίτες εναντίον Σιίτες και Αλεβίτες» αγνοεί το γεγονός ότι οι Σουνίτες δεν υπηρετούν μόνο (σε μεγάλος αριθμό), αλλά και κατέχουν καίριες θέσεις στον αραβικό στρατό της Συρίας.

Οι Σουνίτες κατέχουν επίσης σημαντικές θέσεις στην κυβέρνηση της Συρίας, καθώς το 74 % των Σύρων είναι σουνίτες, έτσι πόσο πιθανόν, αν όλοι - ή η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς - ήταν κατά του προέδρου Άσαντ, θα μπορούσε ο πρόεδρος να βρίσκεται ακόμα στην εξουσία μετά από πεντέμισι χρόνια του πολέμου;

Η αλήθεια είναι ότι η κοσμική συριακή κυβέρνηση υποστηρίζεται τόσο από τους σουνίτες όσο και τους σιίτες αλλά είναι οι ΗΠΑ, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν τις θρησκευτικές διαιρέσεις για την προώθηση των εντάσεων, όπως το «Wikileaks» αποκάλυψε.

Το 2006, ο Γουίλιαμ Ρέμπουκ, επιτετραμμένος στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Δαμασκό, κατέγραψε σε έγγραφο ως «πιθανή δράση» για να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση της Συρίας: «Να παίξουμε με τους φόβους των Σουνιτών για ενδεχόμενη ιρανική επιρροή».

Η αρχή του «διαίρει και βασίλευε» ήταν μια στρατηγική που ανέπτυξαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εδώ και αιώνες και οι ΗΠΑ δεν την αγνοούν.

Έκτο ψέμα: Είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι Άσαντ και η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησαν χημικά όπλα στην Γκούτα

Όπως γράφει ο Κλαρκ «αν λάμβανα δέκα λίρες για κάθε φορά που διάβαζα ότι ο Άσαντ δηλητηρίασε με αέρια δικούς του ανθρώπους στην Γκούτα ή ανά 10 λέξεις για το σκοπό αυτό, θα ήμουν ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος».

Αλλά αυτό που προβάλλεται ως ένα αναμφισβήτητο γεγονός από τη δυτική προπαγάνδα δεν είναι αληθινό, όπως λέει.

Τρία χρόνια μετά, εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος πραγματοποίησε την επίθεση με χημικά όπλα. Ναι, θα μπορούσαν να ήταν οι συριακές αρχές, αλλά δεν υπάρχουν ακόμη αποδείξεις άρα δεν πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Η κοινή λογική μας λέει ότι ο Άσαντ θα ήταν τρελός να διατάξει μια τέτοια επίθεση, γνωρίζοντας ότι οι επιθεωρητές του ΟΗΕ ήταν στη Δαμασκό και τα δυτικά γεράκια ακόνιζαν τα νύχια τους, ψάχνοντας λόγους για να βομβαρδίσουν.


Έβδομο ψέμα: Η Ρωσία και η συριακή κυβέρνηση έχουν βοηθήσει τον ISIS

Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα κεφαλαίου που ανήκει στη «θεωρία συνωμοσίας». Μετά την έναρξη των ρωσικών βομβαρδισμών κατά του ISIS και άλλων τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία το Σεπτέμβριο του 2015, μας είπαν ότι η Ρωσία παρείχε στον ISIS αεροπορική στήριξη.

Ωστόσο, όταν ρωσικό επιβατικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα, η γραμμή άλλαξε - τότε είπαν ότι η επίθεση ήταν μια «προειδοποιητική βολή» για τη Ρωσία από τον ISIS.

Αλλά γιατί, αν η Ρωσία παρείχε στον ISIS αεροπορική στήριξη θα βαλλόταν ένα ρωσικό αεροπλάνο;

Στην πραγματικότητα, η Ρωσία και ο συριακός στρατός προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον ISIS από ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κατά το παρελθόν.

Τον Μάρτιο, η αρχαία πόλη της Παλμύρας απελευθερώθηκε από τον ISIS με τον συριακό στρατό, να υποστηρίζεται από τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές.

Όγδοο ψέμα: Η Δύση είναι από την πλευρά των «καλών» στη Συρία

Η αλήθεια είναι η Δύση δεν έχει αγωνιστεί κατά της «τρομοκρατίας» στη Συρία, αλλά για την υποβοήθηση της.

Με κάθε αντικειμενικό κριτήριο, οι «μετριοπαθείς αντάρτες» που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τους συμμάχους τους, έχουν διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα τα οποία θα είχαν σίγουρα χαρακτηριστεί ως «τρομοκρατία», αν είχαν διαπραχθεί σε μια δυτική χώρα ή σε μια χώρα η οποία ήταν σύμμαχος της Δύσης.

Όσο για την τρομοκρατία του ISIS γνωρίζουμε από τη διαρροή απόρρητων εγγράφων μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ από το 2012 για την η προοπτική ενός πριγκιπάτου «σαλαφιστών» που θα μπορούσε να ιδρυθεί στην ανατολική Συρία για να «απομονώσει το συριακό καθεστώς».

Ένατο ψέμα: Υπάρχουν 70.000 μετριοπαθείς αντάρτες στη Συρία

Αυτός ο αλλόκοτος και αστήρικτος ισχυρισμός έγινε από τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, όταν προσπαθούσε να πάρει κοινοβουλευτική έγκριση για αεροπορικές επιδρομές στη Συρία τον περασμένο Νοέμβριο.

Τα ακριβή λόγια του Κάμερον ήταν: «Πιστεύουμε ότι υπάρχουν περίπου 70.000 μαχητές της αντιπολίτευσης στη Συρία - κυρίως του Ελεύθερου Συριακού Στρατού - οι οποίοι δεν ανήκουν σε εξτρεμιστικές ομάδες ... και με τους οποίους μπορούμε να συντονίσουμε τις επιθέσεις μας κατά του ISIL».

Αλλά τον Ιανουάριο, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας άλλαξε γνώμη με την παραδοχή ότι ορισμένοι από τις «70.000» ήταν «σχετικά σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές».

Ο ισχυρισμός των «70.000 μετριοπαθών ανταρτών» είναι πιθανόν να μείνει στην ιστορία ως η έκδοση του Κάμερον που συναγωνίζεται τον ισχυρισμό του Τόνι Μπλερ το 2002 ότι το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία θα μπορούσε (το 2003) «να ενεργοποιήσει μέσα σε 45 λεπτά».

Δέκατο ψέμα: Η πρόθεση της Δύσης στη Συρία είναι ανθρωπιστική ενώ η Ρωσία ενεργεί με ιδιοτέλεια βάσει των συμφερόντων της

«Η Δύση θέλει μόνο να βοηθήσει το λαό της Συρίας ανιδιοτελώς ενώ οι Ρώσοι στηρίζουν τον κακό Άσαντ για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους» επαναλαμβάνει η δυτική προπαγάνδα.

Στην πραγματικότητα «η αλλαγή καθεστώτος» στη Συρία ήταν στην ημερήσια διάταξη της Δύσης πολύ πριν από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, που ξεκίνησαν το 2011 και χρονολογείται από τουλάχιστον το 2006, όταν η στήριξη της Συρίας στην Χεζμπολάχ είχε κατηγορηθεί ως υπαίτια για την αποτυχία του Ισραήλ να νικήσει την ομάδα του Λιβάνου στον πόλεμο των 33 ημερών.

Απλά φανταστείτε ποια θα ήταν η αντίδραση των ΗΠΑ αν η Ρωσία έθετε ως στόχο να επιφέρει μια βίαιη αλλαγή καθεστώτος σε μια χώρα που ήταν μακροχρόνια σύμμαχος των ΗΠΑ.

Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι ρωσικές ενέργειες τότε δεν θα παρουσιάζονταν ως «ανιδιοτελείς» και «ανθρωπιστικές», όπως θέλει να παρουσιάζει τις δικές της στη Συρία, η Δύση!