Με τα καταιγιστικά εξώφυλλα της και με περισσότερες από δύο εκατομμύρια καθημερινές πωλήσεις η «Βild» πλασάρεται ως η φωνή των Γερμανών «από τα κάτω». Από το 2010, το γερμανικό ταμπλόιντ επιδίδεται στον πόλεμο των στερεοτύπων σε βάρος της Ελλάδας.Ένας τεράστιος τίτλος κάλυπτε την δεύτερη σελίδα της
Βild την 26η Φεβρουαρίου: «Όχι! Όχι στα νέα δισεκατομμύρια για τους άπληστους Έλληνες!» Τυπωμένο με μπλε φόντο, στο χρώμα της Ευρώπης, απεύθυνε ένα κάλεσμα στους αναγνώστες να τραβήξουν ένα selfie με την σελίδα και να το στείλουν για να προστεθεί στο site της. Το επιθετικό εγχείρημα είχε διπλό στόχο: αφενός να αυξήσει σημαντικά την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας και να συντηρήσει τη φήμη της
Bild, αφετέρου να βαρύνει στη δημόσια συζήτηση. Την επομένη, οι βουλευτές της Bundestang έπρεπε να αποφανθούν για την εκχώρηση μιας νέας δόσης της Ε.Ε. προς την Ελλάδα ή καλύτερα προς τους δανειστές της. Χωρίς αυτή την μετάγγιση, το Ελληνικό κράτος θα αδυνατούσε να επιστρέψει στους δανειστές την οφειλόμενη δόση και θα υποχρεωνόταν σε έξοδο από την ευρωζώνη. Μια τέτοια έκβαση την επιθυμούσε το δεξιόστροφο κομμάτι των χριστιανοδημοκρατών (CDU) της Άνγκελα Μέρκελ καθώς και ο εκδότης της
Bild, ο εκδοτικός γίγαντας Άξελ Σπρίνγκερ που ποτέ δεν έκρυψε από την δεκαετία του 1950 την υποστήριξή του προς τους χριστιανοδημοκράτες.
Στη Γερμανία, στις ανώτερες τάξεις είναι σύνηθες να εκλαμβάνουν την
Bild ως προϊόν χαμηλής ποιότητας που θα ήταν καλύτερο να αγνοηθεί ή να περιφρονηθεί. Αλλά
το πιο ευπώλητο ταμπλόιντ στην Ευρώπη -με 2,2 εκατομμύρια φύλλα ημερησίως (1)- δεν ξεχωρίζει μόνο από τον καταιγισμό των πιπεράτων δημοσιευμάτων του ή από τις διαστάσεις των pin-up του. Παρέχει επιπλέον μια ατσαλωμένη ετοιμοπαράδοτη ιδεολογία: η Γερμανία που δουλεύει σκληρά, κάνει οικονομίες και ψηφίζει CDU από τη μια μεριά και τον υπόλοιπο κόσμο, και κυρίως αν αυτός αποτελείται από αριστερούς, μουσουλμάνους ή ξένους. Ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος, η πρόσληψη του εχθρού μπορεί να ενσαρκωθεί αδιάκριτα από τον κομμουνιστή, τον ειρηνιστή, τον τρομοκράτη, τον Άραβα ή τον Ρώσο κλπ. Κανένας όμως από αυτούς δεν κατάφερε την τελευταία πενταετία να είναι διαρκώς στο επίκεντρο, με τέτοια ένταση, όπως οι Έλληνες. Στη σκηνοθεσία της
Βild,
οι Έλληνες αποτελούν ένα ομοιογενές μπλοκ τεμπέληδων και απατεώνων, που θέτουν σε κίνδυνο κάτι περισσότερο ιερό από την τάξη ή την ασφάλεια: την τσέπη του φορολογούμενου ή τη σταθερότητα του νομίσματος. Οι τίτλοι της ημερήσιας εφημερίδας στη διάρκεια των πρώτων μηνών της κρίσης της ευρωζώνης περνούσαν στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού εβδομαδιαίου
Valeurs actuelles με καταπληκτική πιστότητα: «
Ποιος φταίει για την κρίση; Η Ελλάδα!» (12 Φεβρουαρίου 2010). «
Πως μας τα παίρνουν οι Έλληνες και τα ξοδεύουν; Δες τε τι τα κάνουν!». (1η Μαρτίου). «
Ούτε ένα ευρώ για την Ελλάδα!» (3 Μαρτίου). «
Αυτοί φταίνε!». (12 Μαρτίου). «
Δεν έχουν ανάγκη από τη βοήθεια μας!» και «
Ο Έλληνας ζητιανεύει τα εκατομμύρια μας» (24 Απριλίου). «
Ποιος ακόμα μπορεί να πιστέψει τους Έλληνες»; (27 Απριλίου), «
Μη μας περνάτε για ηλιθίους!» (8 Μαΐου). «Σώστε το ευρώ!» (11 Μαΐου). «Χωρίς το ευρώ τίποτα δεν τσουλάει» (15 Μαΐου). Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν χωνεύεται εύκολα,
πηγαίνοντας μας από τους «συνταξιούχους πολυτελείας» και τους «ουζοπότες» που στηλιτεύονται το 2010, στους «άπληστους Έλληνες» του σήμερα. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ένα παρόμοιο σφυροκόπημα- που ενορχηστρώνεται από μια καθημερινή εφημερίδα που μπορεί με να έχει χάσει το ήμισυ των αναγνωστών της σε δεκαπέντε χρόνια αλλά διαβάζεται από δέκα εκατομμύρια γερμανόφωνους ενώ η επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας εκτοξεύτηκε (17, 8% εκατομμύρια επισκεπτών μόνο το Φεβρουάριο)- δεν ασκεί καμία επιρροή.
Σχόλιο: Η Ρωσία θα μπορούσε άνετα, ναι. Αλλά δεν το κάνει. Η Ρωσία επίσης δεν έχει παραβιάσει κανένα διεθνή νόμο ούτε επενέβη στρατιωτικά ή εισβάλει σε οποιαδήποτε χώρα εδώ και δεκαετίες. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ όμως;