Ενα από τα αινίγματα του κομήτη 67P που εξερευνά το διαστημικό σκάφος Rosetta φαίνεται ότι λύνεται από τους ειδικούς. Οι παρατηρήσεις αποκάλυψαν στην επιφάνειά του την παρουσία αμμόλοφων ο σχηματισμός των οποίων δεν μπορούσε να εξηγηθεί αφού στον κομήτη δεν φυσούν άνεμοι που θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία τους. Κάποιοι επιστήμονες υποστήριξαν ότι κατά την κίνηση του κομήτη παράγονται κάποιες ριπές ανέμου οι οποίες είναι αυτές που δημιουργούν τους αμμόλοφους. Τα μέλη της αποστολής Rosetta τελικά φαίνεται ότι βρήκαν την απάντηση στο μυστήριο. Στο συνέδριο Σεληνιακής και Πλανητικής Επιστήμης (LPSC) που διεξάγεται στο Τέξας ανακοίνωσαν ότι οι αμμόλοφοι σχηματίζονται από τους μεγάλους «σβώλους» ύλης που υπάρχουν στον κομήτη και οι οποίοι μετακινούνται μόνοι τους αναταράσσοντας την επιφάνεια του.

Οι σβώλοι

Ο κομήτης 67P φαίνεται να αποτελείται από σχεδόν ισομεγέθεις «σβώλους», οι οποίοι πιθανώς αποτελούν τους αρχικούς δομικούς λίθους του ηλιακού μας συστήματος. Αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη, κατά τους επιστήμονες. Η αρχική σκόνη και τα αέρια πιθανώς δημιούργησαν τα πρώτα «βότσαλα» και αυτά, με τη σειρά τους, τους μεγαλύτερους «σβώλους» διαμέτρου περίπου τριών μέτρων ο καθένας. Από τη συγκόλλησή τους, τελικά δημιουργήθηκε ο πυρήνας του κομήτη.

O πυρήνας αυτός είναι πολύ πιο «αφράτος» και πορώδης από ό,τι προβλεπόταν (κατά 70% έως 80% το εσωτερικό του πιστεύεται ότι είναι κενός χώρος). Υπάρχει μια περίπτωση να πρόκειται για δύο μικρότερους κομήτες που κάποια στιγμή συνενώθηκαν.

Πολλοί ειδικοί έχουν προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσουν τη χρησιμότητα των εντυπωσιακών φτερών του παγωνιού. Οι περισσότεροι συμφωνούν στο ότι τα φτερά του παγωνιού χρησιμοποιούνται ανάμεσα στα άλλα και για την προσέλκυση του αντίθετου φύλου.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Μανιτόμπα στον Καναδά έκαναν μια απρόσμενη ανακάλυψη. Διαπίστωσαν ότι τα υπέροχα φτερά του παγωνιού παράγουν υποηχητικούς «θορύβους». Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα αρσενικά παγώνια παράγουν θορύβους σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν τα θηλυκά αλλά και να εκφοβίσουν άλλα αρσενικά ώστε να μην πλησιάσουν στην περιοχή που θεωρούν ότι τους ανήκει. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Animal Behaviour.

Είναι από τα ελάχιστα είδη επάνω στον πλανήτη Γη, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η επιτομή της επιβίωσης απέναντι σε ακραίες καιρικές συνθήκες, υπομένοντας το πιο εχθρικό και άγονο περιβάλλον στον κόσμο.

Μια ομάδα επιστημόνων μελέτησε το πώς οι πιγκουΐνοι καταφέρνουν να αντιμετωπίζουν τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν στην Ανταρκτική, με πάρα πολύ κρύο, ισχυρούς ανέμους και μήνες ολόκληρους στο σκοτάδι.

Γενετικές αναλύσεις στο γονιδίωμα δύο ειδών πιγκουίνων - τους αυτοκρατορικούς και τους μικρότερους «ξαδέρφους» τους πιγκουίνους Adélie- αποκάλυψαν μερικά από τα μυστικά επιβίωσής τους.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα της Daily Mail, οι ερευνητές βρήκαν ότι οι πιγκουίνοι διαθέτουν ένα μεγάλο αριθμό γονιδίων, τα οποία είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία της πρώτης ύλης που απαιτείται για την κατασκευή των φτερών τους - πρωτεΐνες γνωστές ως βήτα-κερατίνες.

Οι πιγκουίνοι φέρουν περισσότερα γονίδια για ένα συγκεκριμένο τύπο βήτα-κερατίνης, από οποιοδήποτε άλλο πτηνό και οι ειδικοί πιστεύουν, ότι αυτό τους επιτρέπει να αναπτύσσουν το παχύ φτέρωμά τους από κοντά και σκληρά φτερά, που τους κρατάνε ζεστούς.

Αρκετά από τα γονίδια του DNA μας έχουν μη ανθρώπινη προέλευση καθώς οι πρόγονοί μας τα «δανείστηκαν» από άλλα είδη, κυρίως μικροοργανισμούς, όπως βακτήρια, ιούς και μύκητες, υποστηρίζουν βρετανοί ερευνητές σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου Genome Biology.

Η μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει ότι, η οριζόντια μεταφορά γονιδίων ήταν ρουτίνα κάποτε και όχι μεμονωμένη περίπτωση, όπως πίστευαν οι βιολόγοι μέχρι σήμερα.

Η πρακτική της «υφαρπαγής» γενετικού υλικού έχει αξιοποιηθεί από πολλά ζωικά είδη, μεταξύ των οποίων και οι πρόγονοί μας, οι οποίοι απορρόφησαν στο DNA τους ξένα γονίδια από μικροοργανισμούς με τους οποίους «συγκατοικούσαν» στο ίδιο περιβάλλον κάποτε.

Η διαπίστωση αυτή αμφισβητεί την συμβατική άποψη ότι η εξέλιξη των ζώων -και των ανθρώπων- βασίστηκε αποκλειστικά σε γονίδια που πέρασαν από γενιά σε γενιά και είχαν μόνο ανθρώπινη προέλευση.

Η οριζόντια μεταφορά γονιδίων, σε αντιδιαστολή με την κάθετη μεταφορά από τους γονείς στα παιδιά, ήταν ήδη γνωστό ότι έχει παίξει -και συνεχίζει να παίζει- καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των ίδιων των μικροοργανισμών, πράγμα που άλλωστε επιτρέπει στα μικρόβια να γίνονται ολοένα πιο ανθεκτικά στα αντιβιοτικά και σε άλλα φάρμακα. Όμως, η νέα μελέτη δείχνει ότι η διαδικασία αυτή παίζει σημαντικό ρόλο και στους μεγαλύτερους οργανισμούς, μη εξαιρουμένου του ανθρώπου.

Το λεγόμενο «Ανθρωπόκαινο», η προτεινόμενη γεωλογική εποχή που διαμορφώνεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, πρέπει να άρχισε το 1610, όταν οι αλλαγές που έφερε η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου άρχισαν να επηρεάζουν ολόκληρο τον πλανήτη, προτείνει μελέτηστο περιοδικό Nature.

Οι προηγούμενες γεωλογικές περίοδοι έληξαν έπειτα από δραματικά συμβάντα που άλλαξαν το πρόσωπο του πλανήτη, όπως προσκρούσεις μετεωριτών, μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις και μετατοπίσεις των ηπείρων.

Σήμερα, όμως, ο πλανήτης αλλάζει λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας, και πολλοί γεωλόγοι πιστεύουν ότι ζούμε ήδη στην περίοδο του Ανθρωπόκαινου. Αυτό στο οποίο διαφωνούν, ωστόσο, είναι το πώς θα οριστεί αυτή η νέα εποχή.

Άλλοι πιστεύουν ότι άρχισε με τις πρώτες δοκιμές πυρηνικών όπλων, οι οποίες γέμισαν τον πλανήτη με ίχνη ραδιενεργών στοιχείων. Άλλοι πάλι εκτιμούν ότι η νέα περίοδος εγκαινιάστηκε με τη Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία οδήγησε σε αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και προκάλεσε τελικά τη σημερινή κλιματική αλλαγή.


Ερευνητές του University College του Λονδίνου προτείνουν τώρα ότι το Ανθρωπόκαινο ξεκίνησε το 1610, εκτιμώντας ότι ο δικός τους ορισμός πληρεί δύο βασικές προϋποθέσεις για την επίσημη αναγνώριση μιας γεωλογικής περιόδου: πρώτον, μακροχρόνιες μεταβολές σε πλανητική κλίμακα· και δεύτερον, την ύπαρξη ενός δείκτη που σημειώνει την έναρξη αυτών των μεταβολών σε φυσικά υλικά όπως τα πετρώματα και τα ιζήματα του ωκεάνιου πυθμένα.

Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα μετά την άφιξη του Κολόμβου στην Αμερικής το 1492, δεκάδες είδη ζώων και φυτών είχαν ήδη μεταφερθεί από και προς τον Νέο Κόσμο, αλλάζοντας δραστικά την παγκόσμια βιογεωγραφία, αναφέρει η ερευνητική ομάδα. Γύρη από καλαμπόκι, ένα φυτό της Λατινικής Αμερικής, πρωτοεμφανίζονται σε θαλάσσια ιζήματα της Ευρώπης το 1600.

Το έτος 1610 σημειώνει επίσης μια δεύτερη μεγάλη αλλαγή, μια ξαφνική πτώση των επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ήταν συνέπεια του αποικισμού της Αμερικής, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 50 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως λόγω της ασθένειας της ευλογιάς. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους εγκαταλείφθηκαν και καλύφθηκαν σταδιακά από πυκνά δάση, τα οποία απορρόφησαν μεγάλες ποσότητες CO₂ από την ατμόσφαιρα.

Οι επιστήμονες της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης του Διαστήματος (JAXA) χρησιμοποίησαν μικροκύματα για να μεταδώσουν από ένα πομπό σε ένα δέκτη ρεύμα ικανό να ζεστάνει μια κατσαρόλα. «Είναι η πρώτη φορά που κάποιος κατάφερε να στείλει σχεδόν δύο κιλοβάτ ηλεκτρικής ενέργειας μέσω μικροκυμάτων σε ένα μικρό στόχο, χρησιμοποιώντας μια συσκευή ελέγχου μεγάλης κατευθυντικότητας», δήλωσε εκπρόσωπος της JAXA, η οποία εδώ και χρόνια εργάζεται για τη δημιουργία διαστημικών σταθμών παραγωγής ρεύματος.

Η διαστημική παραγωγή ηλεκτρισμού έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με την παραγωγή στη Γη, κυρίως ότι είναι πάντα διαθέσιμη, ανεξαρτήτως καιρού ή ώρας. Αν και οι δορυφόροι, καθώς και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια, την οποία μετατρέπουν σε ηλεκτρική για τις ανάγκες τους, η ασύρματη μετάδοση ρεύματος στη Γη ανήκει, προς το παρόν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Η JAXA οραματίζεται ένα δίκτυο δορυφόρων με ηλιακούς συλλέκτες και κεραίες, σε ύψος περίπου 36.000 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του πλανήτη μας, που θα συλλέγουν το φως του Ήλιου, θα το μετατρέπουν σε ρεύμα και θα το διακτινίζουν πίσω στη Γη.

Ο δορυφόρος του Δία, Γανυμήδης, το μεγαλύτερο φεγγάρι του Ηλιακού Συστήματος, φαίνεται ότι κρύβει κάτω από την επιφάνειά του έναν παγκόσμιο ωκεανό, ο οποίος μάλιστα περιέχει περισσότερο θαλασσινό νερό από ό,τι όλοι οι ωκεανοί της Γης μαζί.

Νέες παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble επιβεβαιώνουν την παλιά υποψία των πλανητολόγων για το υγρό εσωτερικό του Γανυμήδη, αναφέρει διεθνής ερευνητική ομάδα στο Journal of Geophysical Research.

Ο Γανυμήδης έρχεται έτσι να προστεθεί στη λίστα των δορυφόρων που κρύβουν υπόγειους ωκεανούς, μαζί με την Ευρώπη του Δία και δύο φεγγάρια του Κρόνου, τον Εγκέλαδο και τον Τιτάνα -και είναι οι καλύτεροι γνωστοί στόχοι για την αναζήτηση μικροβιακής ζωής.

Από τις υποψίες στις ενδείξεις

Οι πρώτες υποψίες για τον Γανυμήδη χρονολογούνται στην εποχή που οι αστρονόμοι πρωτοείδαν την λεία, λευκή επιφάνεια του δορυφόρου: η ομαλότητα του φλοιού και η απουσία κρατήρων μαρτυρούν ότι κάποια υπόγεια δύναμη πρέπει να ανανεώνει την επιφάνεια του φεγγαριού.

Οι πρώτες άμεσες ενδείξεις ήρθαν το 2002, όταν η αποστολή Galileo της NASA χαρτογράφησε για πρώτη φορά το μαγνητικό πεδίο του δορυφόρου. Οι μετρήσεις, όμως, δεν ήταν επαρκείς για να επιβεβαιωθεί η θεωρία.

Ερευνητές στην Ελβετία κατάφεραν να εξηγήσουν πώς αλλάζουν χρώματα οι χαμαιλέοντες. Το μυστικό κρύβεται στο ότι τα συμπαθή ερπετά διαθέτουν δύο στρώματα κυττάρων στο δέρμα τους, τα οποία περιέχουν νανοκρυστάλλους διαφόρων μεγεθών και σχημάτων.

Οι χαμαιλέοντες μεταβάλλουν κατά βούληση την απόσταση μεταξύ αυτών των ποικιλόμορφων μικροσκοπικών κρυστάλλων (σε ποσοστό γύρω στο 30%) και έτσι αντανακλούν διαφορετικά μήκη κύματος του φωτός, με αποτέλεσμα στα μάτια των άλλων να αλλάζουν χρώμα και να καμουφλάρονται.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Γενεύης, με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής και εξελικτικής βιολογίας Μισέλ Μιλίνκοβιτς, μελέτησαν εξονυχιστικά το δέρμα των χαμαιλεόντων με τη βοήθεια φασματοσκόπησης και βιντεοσκόπησης υψηλής ανάλυσης.

Όπως διαπιστώθηκε, κάτω από αρκετά στρώματα κοινών δερματικών κυττάρων, υπάρχουν τα λεγόμενα «ιριδοφόρα» κύτταρα, στο εσωτερικό των οποίων «πλέουν» μικροσκοπικοί φωτονικοί κρύσταλλοι από γουανίνη (ένα από τα τέσσερα βασικά συστατικά του DNA). Οι νανοκρύσταλλοι γουανίνης είναι διατεταγμένοι σε ένα πυκνό πλέγμα. Η μεταβαλλόμενη απόσταση μεταξύ των κρυστάλλων καθορίζει το μήκος κύματος του φωτός που θα ανακλασθεί και, κατά συνέπεια, το χρώμα του κυττάρου και τελικά όλου του δέρματος.

Όπλο λέιζερ που αναπτύσσεται από την εταιρεία Lockheed Martin για λογαριασμό του Πενταγώνου άνοιξε τρύπα στη μηχανή ενός αυτοκινήτου από απόσταση άνω του ενάμισι χιλιομέτρου, ανακοίνωσε η εταιρεία.

Το σύστημα Athena (Advanced Test High Energy Asset) έχει ισχύ 30 kilowatt και βασίζεται σε οπτικές ίνες. «Τα λέιζερ οπτικών ινών φέρνουν επανάσταση στα συστήματα κατευθυνόμενης ενέργειας» λέει η Lockheed Martin σε ανακοίνωσή της.

Στη δοκιμή του συστήματος, το λέιζερ στόχευσε το καπό ενός αυτοκινήτου που είχε ακινητοποιηθεί με τη μηχανή αναμμένη. Σε χρόνο «λίγων δευτερολέπτων», η δέσμη έλιωσε το καπό και μέρος της μηχανής από απόσταση «άνω του ενός μιλίου», ή 1.600 μέτρων.

«Η δοκιμή αποτέλεσε το επόμενο βήμα για τον εξοπλισμό στρατιωτικών αεροπλάνων, ελικοπτέρων, πλοίων και φορτηγών με ελαφρά και ανθεκτικά οπλικά συστήματα λέιζερ» αναφέρει ο κατασκευαστής.

Το Athena είναι ουσιαστικά μια τροποποιημένη βερσιόν του λέιζερ ADAM της Lockheed Martin που εξειδικεύεται σε ιπτάμενους στόχους.

Ο σημερινός ξερός και σκονισμένος Άρης διέθετε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια έναν τεράστιο ωκεανό, που είχε τόσο όγκο νερού όσο ο Αρκτικός ωκεανός στη Γη, ενώ κάλυπτε μια έκταση του «κόκκινου» πλανήτη (19%) μεγαλύτερη από αυτή της Γης που καλύπτει σήμερα ο Ατλαντικός (17%).

Αυτό είναι το εντυπωσιακό συμπέρασμα μιας νέας μελέτης των επιστημόνων της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA). Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες θεωρούν ότι έχουν πειστικές πλέον ενδείξεις πως κάποτε ένας τεράστιος ωκεανός σκέπαζε περίπου το ένα πέμπτο του Άρη.

Το γεγονός αυτό αυξάνει και την πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ζωή στον γειτονικό πλανήτη. Άλλοι πάντως επιστήμονες, εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί και ανέφεραν πως, προς το παρόν, μπορεί κανείς να μιλήσει μόνο για υπόθεση και όχι για βεβαιότητα, όσον αφορά την ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου ωκεανού.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζερόνιμο Βιλανουέβα του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Science, εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη ποσότητα (γύρω στο 87%) από αυτό το αρειανό νερό χάθηκε στο διάστημα, ενώ το υπόλοιπο 13% βρίσκεται σήμερα με μορφή πάγου στους αρειανούς πόλους.

Οι νέες εκτιμήσεις, βασίζονται στην εξαετή ανάλυση της χημικής «υπογραφής» του νερού στην αραιή ατμόσφαιρα του γειτονικού πλανήτη, με τη βοήθεια των ισχυρότερων τηλεσκοπίων της Γης, όπως το Κεκ στη Χαβάη και το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Χιλή.