Το πάρκο Μελλάτ στη Νότια Τεχεράνη
Τι γνωρίζουν οι περισσότεροι Δυτικοί για το Ιράν; Τι τους έχουν πει;
Η εικόνα που θέλουν να παρουσιάσουν τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ότι «το Ιράν - είναι μια ριζοσπαστική μουσουλμανική χώρα- ένα είδος σιιτικής Σαουδικής Αραβίας, ή ίσως και κάτι χειρότερο».
Όσοι γνωρίζουν τόσο τη Τζέντα όσο και την Τεχεράνη θα γελούσαν με μια τέτοια σύγκριση. Η Σαουδική Αραβία και η ημιαποικία της στο Μπαχρέιν, παρά τον πλούτο τους από το πετρέλαιο, είναι μερικές από τις λιγότερο συμπονετικές και αλληλέγγυες κοινωνίες του πλανήτη, όπου οι μάζες παρακολουθούν μέσα από τη μιζέρια που βρίσκονται, μια απωθητικά χυδαία και ακραία εκδήλωση πλούτου από τους ελάχιστους προνομιούχους.
Το Ιράν, όμως, είναι στην ουσία, μια σοσιαλιστική χώρα με διεθνιστικά ιδεώδη σε πλήρη αλληλεγγύη με πολλά καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα έθνη στον πλανήτη μας. Όχι μόνο με τη Συρία, την Υεμένη ή την Παλαιστίνη, αλλά και με την Κούβα και τη Βενεζουέλα, μεταξύ πολλών άλλων. Δεν το ξέρετε;
Δεν είναι περίεργο: δεν πρέπει να το ξέρετε!
Ελάχιστοι στη Δύση γνωρίζουν για το κοινωνικό σύστημα του Ιράν, σαφώς σοσιαλιστικό, με ελεύθερη δωρεάν εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη, επιδοτούμενα τα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους χώρους πολιτισμού, τεράστιους δημόσιους χώρους πρασίνου και αναψυχής.
Παρά αυτές τις απολύτως άδικες και καταστροφικές κυρώσεις που επιβάλλονται σε βάρος του, με κάποιες διακοπές, από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, το Ιράν στέκεται ψηλά, προσπαθώντας όσο το δυνατόν περισσότερο να φροντίσει τους ανθρώπους του. Και παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση του ιρανικού λαού, οι πολίτες του δεν εξαπατούν και δεν κλέβουν. Η συναλλαγματική ισοτιμία κατέρρευσε αφού η Ουάσιγκτον επέβαλε έναν άλλο νέο γύρο παράξενων κυρώσεων, προκαλώντας απογοήτευση, ακόμη και διαμαρτυρίες. Αλλά η πλειονότητα των Ιρανών γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος. Και δεν είναι μυστικό ότι η λεγόμενη φιλελεύθερη ιρανική αντιπολίτευση, συχνά, χρηματοδοτείται από τη Δύση.
Οι περισσότεροι επισκέπτες δεν καταλαβαίνουν τίποτα για το τοπικό νόμισμα ή τις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Απλώς δίνουν στους οδηγούς ταξί ή στους σερβιτόρους το πορτοφόλι και αυτοί παίρνουν μόνο ό, τι οφείλεται. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται το ποσό που λαμβάνεται είναι πάντα δίκαιο και οι μαρτυρίες εκατοντάδες.
Μιλούν για θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν, αλλά σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία ή την Ινδονησία, η θρησκεία δεν «ρίχνεται με το κιλό στη βιτρίνα», ούτε κυματίζει ως σημαία. Στο Ιράν, η θρησκεία είναι κάτι εσωτερικό, βαθύ, το οποίο εκφράζεται ταπεινά και χωρίς θόρυβο. Ενώ τα τζαμιά στην Τζακάρτα μεταδίδουν για ώρες κάθε ημέρα και χρησιμοποιούν ισχυρά ηχεία για όλα τα κηρύγματα, στην Τεχεράνη η προσευχή και το κήρυγμα περιορίζονται στους χώρους θρησκευτικής λατρείας. Οι περισσότερες από τις ντόπιες γυναίκες των πόλεων και της πρωτεύουσας Τεχεράνης καλύπτουν μόνο τα μαλλιά τους συμβολικά - το ένα τρίτο ή ακόμα και το ένα τέταρτο, κρατώντας τα περισσότερα από τα μαλλιά τους εκτεθειμένα.
Αλλά η Δύση δεν θα επιβάλει κυρώσεις στην Ινδονησία ούτε θα την ανταγωνιστεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ανεξάρτητα από το πόσο βάναυση είναι απέναντι στον λαό της: η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και η Καμπέρα είχαν ήδη καταστρέψει την σοσιαλιστική του κατεύθυνση μετά το πραξικόπημα των ΗΠΑ το 1965.
Η Τζακάρτα είναι τώρα μια υπάκουη, ακραία καπιταλιστική, αντικομμουνιστική, δυτικότροπη με junk-food συνήθειες και υποκουλτούρα ψυχαγωγική και άνιση κοινωνία. Δεν έχει απομείνει τίποτε δημόσιο και οι ελίτ ελέγχουν πλήρως τη χώρα εξ ονόματος της Δύσης. Οι θρησκείες στην Ινδονησία χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό φασιστικό καθεστώς.
Το Ιράν είναι εντελώς το αντίθετο: η ερμηνεία της θρησκείας είναι «παραδοσιακή», όπως ήταν πριν η Δύση καταφέρει να εκτροχιάσει την ουσία της σε τόσα μέρη του κόσμου. Είναι σοσιαλιστική, συμπονετική, πνευματική και ναι - διεθνιστική η ιρανική κοινωνία, ακόμα.
Σε αντίθεση με μέρη όπως η Τζέντα ή η Τζακάρτα, όπου η έξοδος για φαγητό είναι τώρα το μόνο ίχνος πολιτιστικής ζωής (και συχνά η μόνη επιλογή για να απολαύσει κάποιος την πόλη), η Τεχεράνη προσφέρει κινηματογράφους υψηλής ποιότητας (οι ιρανικές ταινίες είναι μερικές από τις καλύτερες στον κόσμο), μουσεία και γκαλερί παγκόσμιας κλάσης, τεράστιοι δημόσιοι χώροι, καθώς και ένα μεγάλο αριθμός αθλητικών και ψυχαγωγικών δημόσιων εγκαταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων των όμορφα διατηρημένων πάρκων της.
Τι άλλο μας έχουν πει; Ότι δεν μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια μιας γυναίκας χωρίς να θανατωθείς δια λιθοβολισμού; Κι όμως, τα ζευγάρια κρατιούνται χέρι-χέρι ή περπατούν αγκαλιασμένα παντού στην Τεχεράνη και ενοχλημένα κορίτσια χαστουκίζουν ενίοτε τους άνδρες τους, πεισματικά ή στα αστεία και μερικές φορές ακόμη και σοβαρά, χωρίς άλλοι να αντιδρούν ή να παρεμβαίνουν.
Αυτή η χώρα έχει πάνω από 7.000 χρόνια τεράστιας ιστορίας. Αντί να βομβαρδίζει, διαβάζει τους ποιητές της, παρακολουθεί τις ταινίες της και μαθαίνει από τη διεθνιστική της στάση! Όλα αυτά δεν θα γραφτούν ποτέ στα mainstream media ειδικά τώρα που σύμβουλοι του Τραμπ, όπως ο Τζον Μπόλτον βρίσκονται στο Ισραήλ και επιζητούν τρόπους για την κήρυξη ενός νέου πολέμου κατά της Τεχεράνης.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο ανακοίνωσε, εξάλλου, στις 16 Αυγούστου τη δημιουργία μιας «ομάδας δράσης για το Ιράν» (Iran Action Group) για το συντονισμό της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την αποχώρησή τους από τη πυρηνική συμφωνία 5 + 1.
Συνεπώς η ώρα για την επίθεση των ΜΜΕ κατά της Τεχεράνης έφθασε και τα ψέμματα που διέδωσαν για το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη θα επανέλθουν δριμύτερα αυτή τη φορά για το Ιράν.
Σχόλιο: Κι ας μην ξεχνάμε πως η καταστροφή του Ιράν έχει πρώτιστη θέση στην εξωτερική πολιτική του Ισραήλ.