μακρόν λεπέν
Η αναμέτρηση μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και της Μαρίν Λεπέν θέτει ένα σκληρό δίλημμα σε πολλούς Γάλλους προοδευτικούς ψηφοφόρους, καθώς ο πρώτος θεωρείται υπέρμαχος των πιο αντιδημοκρατικών και αντικοινωνικών μεταρρυθμίσεων και η δεύτερη ενός αυταρχικού φασιστικού καθεστώτος, όπου δεν έχουν θέση πρόσφυγες και μετανάστες.

Ο Μακρόν ήταν από τους κύριους αρχιτέκτονες του συστήματος καταβαράθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και του αντιεργατικού νόμου του Φρανσουά Ολάντ, που κατάργησε ζωτικής σημασίας μέτρα προστασίας των εργαζομένων.

Αν εκλεγεί, υπόσχεται μια ακόμη πιο σκληρή έκδοση των μεταρρυθμίσεων που κατέστρεψαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας.

Ανάμεσα σε δύο κακά, ποιο, λοιπόν, πρέπει να επιλέξει η Αριστερά;

Η απάντηση φαίνεται αρχικά απλή: πώς θα μπορούσε ένας αριστερός ψηφοφόρος να επιλέξει το Εθνικό Μέτωπο; Αλλά η αλαζονεία και η ανικανότητα του Μακρόν δεν βοηθούν.

Παρά το γεγονός ότι είναι υποψήφιος του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, ο πρώην τραπεζίτης δεν διαθέτει καθόλου ρεύμα λαϊκής υποστήριξης.

Μια δημοσκόπηση που διεξήχθη μετά την ψηφοφορία της Κυριακής δείχνει ότι το 54% των ανθρώπων που ψήφισαν τον Μακρόν ψήφισαν για λόγους πολιτικής τακτικής. Η αλήθεια είναι ότι ο πρώην υπουργός Οικονομίας δεν έχει μια συμπαγή εκλογική περιφέρεια που να τον υποστηρίζει και καμία πραγματική εκλογική βάση.

Η Λεπέν εκμεταλλεύτηκε την αμηχανία του επισημαίνοντας ότι ο αντίπαλός της είναι ξεκάθαρα εκτός σύνδεσης ή επαφής με τους απλούς ανθρώπους και ζει μέσα σε μια φούσκα.

Η στρατηγική της είναι σαφής: θα τον παρουσιάσει ως μαριονέτα των χρηματοπιστωτικών αγορών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των «παγκοσμιοποιημένων και κοσμοπολίτικων ελίτ».

Αντίθετα, θα παρουσιάσει τον εαυτό της ως την υπερασπίστρια των εργαζομένων, του εθνικού συμφέροντος και του πραγματικού πατριώτη.

Την Κυριακή το βράδυ, ο Μακρόν και οι υποστηρικτές του πήγαν σε ένα πολυτελές και βελούδινο εστιατόριο του Παρισιού - δίνοντας την εντύπωση μιας γιορτής, όπου το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου δεν αμφισβητείται.

Η Λεπέν εμφανίστηκε αυτή την εβδομάδα στο εργοστάσιο «Whirpool», το οποίο πρόκειται να κλείσει το 2018 καθιστώντας άνεργους αρκετές εκατοντάδες εργαζόμενους.

Κάλεσε για «οικονομικό πατριωτισμό» και τις επόμενες ημέρες θα τονίσει επίσης τις ομοιότητες μεταξύ του κοινωνικού της προγράμματος και του πρώην υποψηφίου Ζαν-Λυκ Μελανσόν, προκειμένου να απευθύνει τη δική της έκκληση στους απογοητευμένους αριστερούς ψηφοφόρους.

Η αριστερή αποχή είναι η μεγαλύτερη απειλή όλων.

Στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, το σλόγκαν «Ούτε τον Μακρόν, ούτε τη Λεπέν» κερδίζει με μεγάλη δυναμική. Τα hashtags όπως το # SansMoiLe7Mai (Χωρίς εμένα στις 7 Μαΐου) είναι από τα πιο δημοφιλή.

Όλα αυτά είναι ενδείξεις ακραίας πολιτικής σύγχυσης και απόδειξης της «αποδαιμονοποίησης» του Εθνικού Μετώπου-Front National- σε βάρος των εκλογέων.

Ορισμένοι αριστεροί υποστηρίζουν ότι «ο νεοφιλελευθερισμός είναι τόσο κακός, αν όχι χειρότερος από τον φασισμό» ή ότι «ο νεοφιλελευθερισμός τροφοδοτεί τον φασισμό». Άλλοι υποστηρίζουν ότι μια προεδρία του Μακρόν θα εγγυηθεί μια νίκη της Λεπέν το 2022. Ξεχνάνε ότι η αποχή θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή τη νίκη της Λεπέν, ήδη, από το 2017.

Μια δημοσκόπηση αυτής της εβδομάδας έδειξε ότι, αν και το 50% των ψηφοφόρων του Μελανσόν θα μεταφέρει την ψήφο του στον Μακρόν, το 20% θα προτιμούσε να ψηφίσει για τη Λεπέν.

Αυτό είναι ανησυχητικό και αποτελεί σημαντική προειδοποίηση για τους εφησυχασμένους πολιτικούς και τα καθησυχαστικά γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οι περισσότεροι πολιτικοί, τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα στη Γαλλία δήλωσαν ότι «δεν πρέπει να φτάσει ούτε μία ψήφος στη Λεπέν». Αυτό είναι καλό, αλλά θα μπορούσε να ενθαρρύνει την αποχή.

Από όλους τους αριστερούς υποψηφίους, μόνο ο Μπενουά Αμόν πρόκρινε σαφώς τον Μακρόν το βράδυ της Κυριακής, ενώ ο Μελανσόν δεν θέλησε να πάρει θέση για τον δεύτερο γύρο.

Το 2002, όταν ήταν ακόμη σοσιαλιστής, ο Μελανσόν ζήτησε κατηγορηματικά να ψηφίσουν οι Γάλλοι εναντίον του Λεπέν απέναντι στον Σιράκ.

Σίγουρα το σημερινό δίλημμα είναι χειρότερο, αλλά ανάμεσα σε δύο κακά, η Αριστερά δεν πρέπει να διστάζει να επιλέξει το μικρότερο.

Πρώτον, πρέπει να ηττηθεί κατηγορηματικά και ξεκάθαρα η υποψήφια του φασισμού χρησιμοποιώντας τα μόνα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο καθένας - δηλαδή μια ψήφο στον Μακρόν.

Στη συνέχεια πρέπει να ξεκινήσει ο αγώνας εναντίον του δίνοντας στην Αριστερά την πλειοψηφία στην γαλλική Εθνοσυνέλευση. Η Αριστερά θα έχει έτσι την ευκαιρία να κάνει μια πολιτική επιστροφή με έναν νεοφιλελεύθερο πρόεδρο στο αξίωμα, αλλά θα καταστραφεί και θα έχει ηττηθεί κατά κράτος, αν αφήσει την άκρα δεξιά να έρθει στην εξουσία.