Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, με επικεφαλής τις ψυχολόγους Έιμι Σταλ και Λάιζα Φέιγκενσον, έκαναν πειράματα με 110 βρέφη ηλικίας 11 μηνών, που δεν μιλούσαν ακόμη.
Οι ψυχολόγοι έδειξαν στα παιδιά μια σειρά από καταστάσεις, τόσο αναμενόμενες (π.χ. μια μπάλα που κατρακυλά στην κατηφόρα και σταματά σε ένα τοίχο), όσο και απρόσμενες (π.χ. μια μπάλα που περνά μέσα από τον τοίχο ή αιωρείται στον αέρα), προκειμένου να συγκρίνουν σε ποια περίπτωση ένα παιδί ενδιαφέρεται να αποκτήσει περισσότερες πληροφορίες και έτσι μαθαίνει με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το συμπέρασμα ήταν ότι αυτό συμβαίνει, όταν βλέπει κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Οι ερευνητές εξηγούν ότι, κάθε παιδί φαίνεται πως γεννιέται με μια θεμελιώδη γνώση και αίσθηση του τι είναι εκ φύσεως αναμενόμενο και τι όχι. Έτσι, ό,τι παραβιάζει αυτή την εκ γενετής αίσθηση, γίνεται αυτομάτως πιο ενδιαφέρον και άρα αποτελεί καταλληλότερο ερέθισμα για κατανόηση και μάθηση.
Συνεπώς, όταν ένα αντικείμενο συμπεριφέρεται αφύσικα (π.χ. περνά μέσα από τοίχους), τότε το παιδί εστιάζεται περισσότερο σε αυτό το αντικείμενο και τελικά θέλει να μάθει περισσότερα γι' αυτό, από ό,τι όταν το αντικείμενο συμπεριφέρεται προβλέψιμα (όπως μια μπάλα που είναι αναμενόμενο να κυλά σε μια κατηφόρα).
«Τα νήπια χρησιμοποιούν ό,τι ήδη γνωρίζουν για τον κόσμο, προκειμένου να σχηματίσουν προβλέψεις. Όταν αυτές οι προβλέψεις φαίνονται λανθασμένες, τότε τα νήπια χρησιμοποιούν κάτι τέτοιο ως μια ξεχωριστή ευκαιρία για μάθηση. Όταν τα βρέφη ξαφνιάζονται, μαθαίνουν καλύτερα», σχολιάζει η Δρ Λάιζα Φέιγκενσον.
Σχόλια Αναγνωστών