Ο Jamel Myles με τη μητέρα του Leia Pierce
Αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν αυτά που χτύπησαν πρώτα κι εμένα, αλλά σύντομα, μια τρίτη σκέψη/απορία μου ήρθε στο μυαλό: «Γιατί ένα παιδί ηλικίας 9 ετών να εκφράζει ανοιχτά την σεξουαλική ταυτότητά του στους συμμαθητές του;»
Σύμφωνα με τις αναφορές, την περασμένη εβδομάδα ο 9χρονος Jamel Myles βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από αυτοκτονία. Οι πληροφορίες για το πώς αυτοκτόνησε δεν έχουν δοθεί στην δημοσιότητα, αλλά ο ιατροδικαστής φαίνεται να έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας. Στις αρχές του καλοκαιριού, ο Jamel είπε στη μητέρα του, Leia Pierce, ότι ήταν γκέι. «Φοβόταν επειδή είναι αγόρι και είναι δυσκολότερο για τα αγόρια να ομολογήσουν κάτι τέτοιο», δήλωσε η Pierce. «του χαμογέλασα και του είπα ότι τον αγαπούσα ακόμα.»
Ο Jamel αποφάσισε να ανακοινώσει στο σχολείο του ότι ήταν γκέι, και στις 20 Αυγούστου, την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, ξεκίνησε να φορά ψεύτικα νύχια. Η μεγαλύτερη αδερφή του Jamel δήλωσε ότι ο Jamel της είπε ότι δέχθηκε bullying «και του είπαν να βάλει τέλος στη ζωή του.» Τέσσερις μέρες αργότερα, αυτό ακριβώς έπραξε. Η μητέρα του Jamel λέει ότι δεν γνώριζε τίποτα για την κατάσταση μέχρι που ήταν πολύ αργά.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλά άτομα εξέφρασαν την οργή τους για τις συνθήκες γύρω από το θάνατο του Jamel και την έκδηλη ομοφοβία και bullying που εξακολουθούν να υπάρχουν σε μια υποτιθέμενη πολιτισμένη χώρα όπως οι ΗΠΑ. Τα κύρια ΜΜΕ έχουν λάβει κι αυτά την ίδια στάση στην κάλυψη της υπόθεσης. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που φαίνονται πρόθυμοι να εξετάσουν το ενδεχόμενο ότι, εκτός από την ομοφοβία και το bullying, μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που να οδήγησαν στο θάνατο του Jamel.
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος γνωρίζει ότι το να είναι κάποιος «διαφορετικός» στο σχολείο σίγουρα θα προσελκύσει την ανεπιθύμητη προσοχή των άλλων παιδιών. Άρα, υπό ποιες συνθήκες μια μητέρα θα πρότρεπε το γιό της να πιστέψει ότι είναι καλή ιδέα να μιλήσει για τη σεξουαλική του ταυτότητα σε άλλα παιδιά στο σχολείο; Οι μόνοι λόγοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι ότι 1) η μητέρα είναι υπερβολικά αφελής, ή 2) έχει πέσει και αυτή θύμα της ιδεολογίας της «κοινωνικής δικαιοσύνης» η οποία έχει επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Η μπλούζα που φορά η Leia Pierce στην παραπάνω φωτογραφία με το γιό της, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όντως ανήκει στο πλήθος των «μαχητών κοινωνικής δικαιοσύνης». Είναι μια δημοφιλής «equality feminist» μπλούζα, μπορείτε να την δείτε σε αυτή την εικόνα από την ιστοσελίδα amazon.com.
Δηλώσεις όπως «black lives matter» και «women's rights are human rights» συχνά προκαλούν το λογικό ερώτημα, «Εντάξει, αλλά τι θέλεις να πεις;» Με άλλα λόγια, τι προτίθεσαι να κάνεις γι' αυτά τα θέματα; Στην περίπτωση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και της ομοφοβίας, η απάντηση από τους ιδεολόγους της «κοινωνικής δικαιοσύνης» φαίνεται να είναι ότι μπορούμε και πρέπει να απαλλάξουμε την κοινωνία από την ομοφοβία ενεργώντας σαν να μην υπάρχει καν. Όταν προκύπτουν ενδείξεις ότι όντως υπάρχει, και σε αυτή την περίπτωση, κάποιος χάνει τη ζωή του ως αποτέλεσμα, η απάντηση είναι να φωνάξουμε ακόμα πιο δυνατά, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα να θυσιαστούν κι άλλα παιδιά στο βωμό της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Με αυτό τον τρόπο φαίνεται να προσέγγισε και η μητέρα του Jamel το πρόβλημα του 9χρονου γιού της όταν της είπε ότι είναι γκέι και ότι ήθελε να το πει και στους συμμαθητές του. Δεν φαίνεται ότι τον ενημέρωσε για το bullying που πιθανόν να δεχόταν ως αποτέλεσμα, ή την ανεπιθύμητη προσοχή που θα προκαλούσε πηγαίνοντας με ψεύτικα νύχια στην τάξη. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να μην το δούμε ως σοβαρά ανεύθυνο εκ μέρους της μητέρας του.
Οποιοσδήποτε παιδαγωγός ή ψυχολόγος θα σας πει ότι ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών μέχρι την ηλικία των 15 ετών μπορεί να νιώσουν σεξουαλική έλξη προς τα δυο φύλα. Κάποια από αυτά τα παιδιά είναι όντως γκέι, αλλά για την πλειοψηφία τα συναισθήματά αυτά είναι παροδικά και αποτέλεσμα ορμονικών αλλαγών στην εφηβεία. Ωστόσο, μέσα στο κοινωνικό κλίμα των δυτικών κοινωνιών σήμερα, αν ένα μικρό αγόρι πει: «Μαμά! Θέλω να γίνω κορίτσι!», ο χρόνος σταματάει τις περισσότερες φορές. Ακολουθούν ραντεβού με γιατρούς, προγραμματίζονται χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου... Ως αποτέλεσμα, τα άτομα με τη λιγότερη ευαισθητοποίηση ως προς την ψυχολογία και τη φυσιολογία των παιδιών δημιούργησαν έναν κόσμο όπου ένα παιδί ηλικίας μόλις 9 ετών αυτοκτονεί ως αποτέλεσμα της άσκησης του «δικαιώματος» του να εκφράσει στους συμμαθητές του ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Ένα άλλο γεγονός που μπορεί να έχει συμβάλει στον τραγικό θάνατο του Jamel είναι η οικογενειακή του κατάσταση. Εδώ και δεκαετίες, επαναλαμβανόμενες μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εγκαταλείψουν το σχολείο, να υποκύψουν σε κατάχρηση ουσιών, έγκλημα ή και αυτοκτονία.
Τα δεδομένα από ένα μεγάλο δείγμα εφήβων αναλύθηκαν για να διερευνήσουν τις διαφορές μεταξύ των εφήβων που ζουν σε παραδοσιακές οικογένειες, μονογονεϊκές οικογένειες και οικογένειες με πατριούς/μητριές όσον αφορά τα συναισθηματικά προβλήματα και την αυτοκτονία. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι γενικά οι έφηβοι από μονογονεϊκές και οικογένειες με πατριούς ανέφεραν χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, περισσότερα συμπτώματα άγχους και μοναξιάς, πιο καταθλιπτική διάθεση, περισσότερες σκέψεις αυτοκτονίας και περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας σε σχέση με τα παιδιά από παραδοσιακές οικογένειες. Διαπιστώθηκαν κάποιες διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Τα αγόρια από οικογένειες με πατριούς είχαν περισσότερα συναισθηματικά προβλήματα σε σχέση με τα αγόρια από τις μονογονεϊκές οικογένειες, ενώ τα κορίτσια από μονογονεϊκές οικογένειες είχαν περισσότερα τέτοια προβλήματα σε σχέση με τα κορίτσια από οικογένειες με πατριούς. Επιπλέον, τα ποσοστά στις απόπειρες αυτοκτονίας ήταν πολύ υψηλότερα τόσο για τα κορίτσια που ζούσαν σε μια μονογονεϊκή οικογένεια όσο και για αυτά σε οικογένεια με πατριούς, παρά για τα κορίτσια που ζούσαν σε παραδοσιακή οικογένεια. Για τα αγόρια, η διαβίωση με πατριό ή μητριά σχετίζονταν με υψηλότερο ποσοστό προσπαθειών αυτοκτονίας, σε σχέση με τη διαβίωση σε μια μονογονεϊκή οικογένεια.Σε ένα επικίνδυνο κόσμο, ο καθένας από μας φέρει την ευθύνη για την προσωπική του ασφάλεια. Στην περίπτωση των παιδιών όμως, οι γονείς φέρουν την ευθύνη για την ασφάλεια των παιδιών τους μέχρι αυτά να είναι αρκετά μεγάλα ώστε να φροντίσουν τον εαυτό τους. Η μητέρα του Jamel φέρει την ευθύνη που τον μεγάλωσε να πιστεύει ότι είναι «ασφαλές» να ανακοινώσει στους συμμαθητές τους στο δημόσιο σχολειό ότι είναι γκέι. Ένας γονιός δεν στέλνει το παιδί του στη ζούγκλα με το σκεπτικό ότι έχει το «δικαίωμα» να μην φαγωθεί από μια τίγρη και ότι, στην πραγματικότητα, οι τίγρεις δεν πρέπει να τρώνε παιδιά. Οι τίγρεις τρώνε τα παιδιά ανεξάρτητα από τις παραληρητικές πεποιθήσεις ανεύθυνων γονέων. Και τα παιδιά υποφέρουν από τις συνέπειες.
Σχόλια Αναγνωστών