multi-culturalism Europe
Ως επακόλουθο της δήλωσης του Μπόρις Τζόνσον (που χαρακτήρισε τις μουσουλμάνες γυναίκες που φορούν μπούρκα ως «γραμματοκιβώτια» ή «ληστές τραπεζών») και τις εκκλήσεις για λογοκρισία έναντι της ρητορικής μίσους που προέκυψαν, κάποιοι τάχα ισορροπημένοι κοινωνικοί φιλόσοφοι επισήμαναν για ακόμη μια φορά ότι αυτού του είδους η λογοκρισία το μόνο που θα καταφέρει είναι να περιθωριοποιήσει τη ρητορική μίσους, όχι να την εξαλείψει. Η σωστή απάντηση, ή ακόμα και η λύση στο πρόβλημα (όπως μας λένε), δεν είναι η καταστολή του λόγου αλλά ακόμα περισσότερη συζήτηση. Θα πρέπει να επιτρέψουμε να ακουστούν όλες οι απόψεις ώστε να μπορέσουμε να τις συζητήσουμε δημοσίως και να φτάσουμε στην επίτευξη κάποιας κοινής συναίνεσης.

Αυτή η επιχειρηματολογία υποθέτει ότι εάν δοθεί η ευκαιρία στους ρατσιστές και τους ισλαμοφοβικούς να πουν αυτά που επιθυμούν, όχι μόνο θα εκτεθούν τα επιχειρήματα τους ως οι αδαείς λίβελοι που είναι, αλλά θα καταστεί σαφές και σε όλους τους άλλους ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μια μικροσκοπική μειονότητα στην πολιτισμένη Δύση. Σύμφωνα με την θεωρία, αυτή η μειονότητα θα αναγκαστεί τελικά να κλείσει το στόμα της χωρίς να καταφύγουμε στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα με αυτή τη θεωρία.

Το πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία των ισλαμοφοβικών στην Ευρώπη του σήμερα δεν είναι κάποιοι πρωτόγονοι οπισθοδρομικοί άνθρωποι που είναι από ένστικτο ύποπτοι για καθετί τους άγνωστο, εξού κι η ισλαμοφοβία. Στις μέρες μας, ο μέσος ευρωπαίος ισλαμοφοβικός είναι άτομο που μάλλον έδωσε μεγάλη προσοχή στα λόγια και στις πράξεις των κυβερνόντων και των ΜΜΕ της Δύσης τα τελευταία 17 χρόνια. Και αυτό που ακούει από αυτές τις πηγές είναι πως οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες που μισούν τους δυτικούς και τον τρόπο ζωής τους.

Προφανώς κι αυτό δεν είναι αλήθεια, είναι όμως η κυρίαρχη αφήγηση με την οποία μας κοπάναγαν τα κεφάλια για σχεδόν δυο δεκαετίες.

Από την πτώση των Δίδυμων Πύργων και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, στα Όπλα Μαζικής Καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν που θα στόχευαν το Λονδίνο σε 45 λεπτά, στους Ιρακινούς πολίτες που έπαιρναν όπλα και σκότωναν αμερικανούς και βρετανούς στρατιώτες, στις βομβίστηκες επιθέσεις στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης και το μετρό του Λονδίνου, στο «ο Καντάφι σκοτώνει τους πολίτες του», στις πολυάριθμες τρομοκρατικές επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους σε ευρωπαϊκά εδάφη και τους απάνθρωπους αποκεφαλισμούς (και άλλες κτηνωδίες) στη Μέση Ανατολή, στον Άσαντ που «δηλητηριάζει» τους Σύριους, στα δυτικά ΜΜΕ που ενημερώνουν τους ευρωπαίους πολίτες ότι ανάμεσα στους μουσουλμάνους πρόσφυγες που φτάνουν στις χώρες τους πιθανόν να κρύβονται τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους... Μας έχουν δοθεί δηλαδή άπλετες αποδείξεις που μπορεί να οδηγήσουν και τους πιο λογικούς από εμάς στο συμπέρασμα ότι το Ισλάμ τείνει να προωθεί (τουλάχιστον σε κάποιους από τους υποστηρικτές του) μίσος προς όλα όσα εμείς οι δυτικοί αγαπάμε.

Επομένως, παρόλο που θα ήταν προφανώς πολύ κακή ιδέα να ξεκινήσει οποιουδήποτε είδους πόλεμος των πολιτισμών σε ευρωπαϊκές χώρες με μεγάλα ποσοστά μεταναστών ή μουσουλμάνων (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες και Νότια Ευρώπη), δεν είναι καθόλου προφανές ότι η άνοδος των εθνικιστικών και αντι-μεταναστευτικών/αντι-μουσουλμανικών συναισθημάτων στις χώρες αυτές μπορεί να αποδοθεί σε απλοϊκή και απληροφόρητη μισαλλοδοξία, σε ρατσισμό ή «λευκή υπεροχή». Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι το ότι, συνειδητά ή μη, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα κυρίαρχα ΜΜΕ έχουν συνωμοτήσει για να δημιουργήσουν τις συνθήκες στις οποίες, μετά από ένα νέο βίαιο περιστατικό, θα έχουμε σοβαρές κοινωνικές/θρησκευτικές συγκρούσεις - ανάμεσα στους Ευρωπαίους της «δεξιάς» και της «αριστεράς», ανάμεσα στους «δεξιούς» και τους μετανάστες/μουσουλμάνους (ή και όλους μαζί).

Παρηγοριά μας είναι η γνώση ότι, εάν και όταν συμβεί αυτό, οι δημιουργοί αυτής της κατάστασης θα βρίσκονται παρών για να μας πουν με βεβαιότητα σε ποιον να αποδώσουμε την ευθύνη.