Οι γονείς νιώθουν μπερδεμένοι και τρομοκρατημένοι, ενημερώνοντας με παράλληλα ότι αγαπούν το παιδί τους και θα υποστηρίξουν οποιαδήποτε επέμβαση είναι πραγματικά απαραίτητη. Μου διηγούνται πως αντιμετωπίζουν το φόβο τους για το παιδί τους σε τρομερή απομόνωση, καθώς φίλοι και συγγενείς πανηγυρίζουν ανέμελα την «γενναιότητα» του παιδιού τους.
Αισθάνομαι καταβεβλημένη από τον τεράστιο αριθμό γονιών που αναζητούν την συμβουλή μου. Μου είναι δύσκολο να ακούω τις ιστορίες τους - τόσο όμοιες μεταξύ τους. Είναι προφανής η απελπισία στη φωνή τους. Ρωτούν αν μπορούν να πάρουν το αεροπλάνο να έρθουν να με βρουν και να φέρουν και την κόρη τους μαζί τους. Όταν τους απαντώ ότι δεν το πράττω αυτό, με ρωτούν αν μπορώ να τους παραπέμψω σε κάποιο/α ψυχοθεραπευτή/ρια που δεν θα επιβεβαιώσει και να δώσει το πράσινο φως έτσι απλά για να υποβληθεί το παιδί τους σε χειρουργική μετάβαση. Οι φωνές τους ακούγονται τρεμάμενες από ανακούφιση που μιλούν με κάποιον που δεν αδιαφορεί για τις ανησυχίες τους σχετικά με αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις. Κάθε διαβούλευση διαρκεί περισσότερο από τον προκαθορισμένο χρόνο.
Κάποιες φορές είμαι σε θέση να προσφέρω κάποια συμβουλή που να βοηθήσει μια οικογένεια ώστε το παιδί τους να αποφύγει μια δραστική ιατρική παρέμβαση αμφίβολης ωφέλειας ή αναγκαιότητας. Άλλες φορές, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να νιώθω αβοήθητη καθώς γίνομαι μάρτυρας μιας μεγάλης καταστροφής. Η ιστορία της Κλαίρης ανήκει σ' αυτή την κατηγορία.
Όπως πολλές από τις νεαρές για τις οποίες ακούω, η κόρη της Κλαίρης, η Μόλλη, ως έφηβη πάλεψε με πολύπλοκες ιατρικές και ψυχολογικές προκλήσεις. Αν και πολυτάλαντη, η έφηβη είχε να αντιμετωπίσει αυτισμό, δυσπραξία και άγχος, λόγω των οποίων το σχολείο ήταν γι' αυτήν μια δύσκολη πρόκληση. Στα 13 της η Μόλλη είχε πρόβλημα με την ανορεξία και χρειάστηκε να νοσηλευτεί δυο φορές γι' αυτό. «Υπήρξαν κάποια χρόνια τότε που ένιωθα πως η μόνη δουλειά μου ήταν να την κρατήσω ζωντανή», μου εξήγησε η Κλαίρη. Χάρις εν μέρει σε εντατική ψυχοθεραπεία, μέχρι τα 16 της η Μόλλη είχε αναρρώσει ως επί το πλείστον από την διατροφική αναταραχή, για να αντιμετωπίσει νέα προβλήματα: διαγνώστηκε με τη νόσο του Crohn. Η αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας απαιτούσε ιατρικές επισκέψεις και φάρμακα, μερικά από τα οποία προκαλούσαν ανησυχητικές παρενέργειες. Η όλη κατάσταση επιβάρυνε επίσης ακόμα περισσότερο τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στις κοινωνικές της σχέσεις.
Παρά τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετώπιζε, η Μόλλη τελείωσε το γυμνάσιο εγκαίρως, και έγινε δεκτή στο πανεπιστήμιο πρώτης επιλογής της. Η Κλαίρη και ο σύζυγος της ο Τζεφ, ένιωσαν ανακούφιση. Αλλά μετά την αποφοίτηση ήρθε μια νέα διάγνωση. Στα 18α γενέθλια της, αφού πέρασε ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού σερφάροντας στο διαδίκτυο, η Μόλλη είπε στους γονείς της ότι είναι διαφυλική.
Η είδηση αυτή τους σόκαρε. Σύμφωνα με την Κλαίρη, μέχρι εκείνη τη στιγμή η Μόλλη δεν είχε ποτέ εκφράσει οποιεσδήποτε ανησυχίες σχετικά με το φύλο της. Ήταν ένα αρκετά συνηθισμένο κορίτσι από άποψης ενδιαφερόντων και επιλογών παιχνιδιού όταν ήταν μικρή, και είχε σχέση με αρκετά αγόρια στο γυμνάσιο. Παρόλα αυτά, η Κλαίρη και ο Τζεφ δεν έφεραν αντιρρήσεις όταν η Μόλλη ξύρισε τα μακριά μαλλιά της. Της αγόρασαν κι ένα στηθόδεσμο ακόμα που έκανε το σώμα της να μοιάζει πιο αρσενικό. Ευχόμενοι ότι ένας θεραπευτής θα βοηθούσε τη Μόλλη να διευκρινίσει τα συναισθήματα της σχετικά με το φύλο της, η Κλαίρη και ο Τζεφ την συνόδευσαν σε ένα ραντεβού σε μια κλινική που ασχολείται με θέματα φύλου. Η Κλαίρη συγκλονίστηκε από αυτό που διαδραματίστηκε στην κλινική όμως.
Μετά από 30λεπτη συνομιλία με ένα βοηθό γιατρού, η Μόλλη είχε ραντεβού για να ξεκινήσει ενέσεις τεστοστερόνης την επόμενη εβδομάδα. Δεν υπήρξε καμιά διερεύνηση σχετικά με τα άλλα θέματα της σωματικής και πνευματικής της υγείας, και αν οποιοδήποτε από αυτά θα μπορούσε να είχε επηρεάσει την πεποίθηση της ότι ήταν διαφυλική. Επίσης δεν υπήρξε καμιά προσοχή ή ενημέρωση στο κατά πόσο επηρεάζει η ορμονοθεραπεία την νόσο του Crohn. Η Μόλλη έπρεπε απλά να υπογράψει μια φόρμα συγκατάθεσης που δήλωνε ότι ταυτίζεται ως αρσενικό και ότι κατανοεί τους κινδύνους που σχετίζονται με την τεστοστερόνη.
Ο βοηθός γιατρού πρότεινε επίσης στην Μόλλη μια χειρουργική παρέμβαση - διπλή μαστεκτομή - μέσα στους επόμενους μήνες. Όταν η Κλαίρη ανάφερε ότι η ίδια και ο Τζεφ χρειάζονται κάποιο χρόνο για να ερευνήσουν το θέμα και να μελετήσουν εναλλακτικές λύσεις προτού επιτρέψουν στην Μόλλη να υποβληθεί σε ορμονοθεραπεία ή χειρουργική επέμβαση, ο βοηθός γιατρού της είπε ότι η δουλειά τους ως γονείς τώρα είναι να στηρίξουν «τον γιο» τους. Μπροστά στη Μόλλη, είπε στην Κλαίρη ότι πρέπει η ίδια να βρει το δικό της ψυχοθεραπευτή ώστε να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα για να μπορεί να προσφέρει καλύτερη στήριξη «στον Μαξ». Όταν η Κλαίρη και ο Τζεφ εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για το άγχος και την απομόνωση της Μόλλη, ο βοηθός γιατρού δήλωσε ότι αυτά τα προβλήματα πιθανόν να προκύπτουν επειδή η Μόλλη είναι διαφυλική και θα επιλυθούν μόλις ξεκινήσει τη μετάβαση.
Μέχρι πριν από περίπου 10 χρόνια, η δυσφορία για το φύλο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην εφηβεία ήταν κατ' ουσίαν ανύπαρκτη στα κορίτσια. (Υπάρχει ένας γνωστός τύπος δυσφορίας φύλου που απαντάται σε αγόρια και μερικές φορές ξεκινά κατά την εφηβεία). Στην πρωτότυπη μορφή της η δυσφορία φύλου στα κορίτσια παρουσιάζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία, συνήθως μεταξύ των 2 και 4 ετών. Αυτά τα κορίτσια μισούν την στερεότυπη θηλυκότητα - κούκλες και φορέματα - και υιοθετούν την στερεότυπη αρρενωπότητα - κοντά μαλλιά, παντελόνια και αγορίστικα παιχνίδια. Στα περισσότερα νεαρά παιδιά που βίωσαν αυτού του είδους δυσφορία πολύ πριν από την εφηβεία, τα συναισθήματα δυσφορίας τους για το γενέθλιο φύλο τους επιλύονται από μόνα τους, και συνήθως πριν από την εφηβεία. Το ακριβές ποσοστό των περιπτώσεων που εμφανίζονται κατά την παιδική ηλικία, των οποίων η δυσφορία για το φύλο τους εξακολουθεί να παρουσιάζεται μέχρι την εφηβεία και τη νεαρή ενηλικίωση τους, εκτιμάται ότι είναι περίπου 20%.
Την τελευταία δεκαετία όμως, μια καινούρια εμφάνιση της δυσφορίας για το φύλο έγινε ξαφνικά πολύ διαδομένη, στην οποία παιδιά προεφηβικής ηλικίας και έφηβοι, από το πουθενά, αποφασίζουν να ταυτιστούν ως διαφυλικοί, χωρίς να υπάρχει κανένα ιστορικό αμφιβολίας για το φύλο τους στην παιδική ηλικία. Οι ειδικοί ονόμασαν αυτή την εμφάνιση Ταχεία Εκδήλωση Δυσφορίας Φύλου και έχουν ξεκινήσει να την μελετούν.
«Πιστεύουμε ότι αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο από την παιδική δυσφορία φύλου», λέει ο Δρ Michael Bailey, κορυφαίος ερευνητής στη σεξουαλικότητα και τα φύλα, και καθηγητής ψυχολογίας στο Northwestern University. «Όντως, πιστεύουμε ότι δεν έχει προϋπάρξει μέχρι πρόσφατα, και είναι ένα κοινωνικά μεταδιδόμενο φαινόμενο που θυμίζει την επιδημία της διαταραχής πολλαπλής προσωπικότητας κατά την δεκαετία του 90.»
Παρόλο που δεν γνωρίζουμε πολλά ακόμα για αυτή την καινούργια δυσφορία φύλου, φαίνεται να είναι κάποιου είδους κοινωνικής μετάδοσης, όπου νεαρά άτομα - συχνά κορίτσια στην εφηβεία - αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι διαφυλικά. Οι προκαταρκτικές έρευνες δείχνουν ότι τα νεαρά άτομα που από το πουθενά ταυτίζονται ως διαφυλικά μπορεί να έχουν επηρεαστεί από μέσα κοινωνικής δικτύωσης που εξυμνούν την διαφυλικότητα. Επιπλέον, οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει ένα μοτίβο όπου ομάδες φίλων ταυτίζονται ως διαφυλικοί όλοι μαζί.
Ενώ οι υπερασπιστές των διαφυλικών περιγελούν την ιδέα ότι η ξαφνική αύξηση εφήβων που ταυτίζονται ως διαφυλικοί - ιδιαίτερα οι γεννημένες θηλυκά - μπορεί να επηρεάζεται από την κοινωνική μετάδοση, η ιδέα δεν είναι καθόλου παρατραβηγμένη. Η βουλιμία ήταν ουσιαστικά άγνωστη μέχρι την δεκαετία του 70, όταν ο βρετανός ψυχολόγος Gerald Russell περιέγραψε για πρώτη φορά αυτή τη διαταραχή σε ιατρική επιθεώρηση. Ο συγγραφέας Daniel Kravetz πήρε συνέντευξη από τον Russell για το πρόσφατο βιβλίο του, Strange Contagion [Περίεργη Μετάδοση]. Σύμφωνα με τον Russell, «μόλις την περιέγραψα, και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για το άρθρο μου, υπήρχε μια κοινή γλώσσα γι' αυτήν την διαταραχή. Και η γνώση εξαπλώνεται πολύ γρήγορα». Οι επιστήμονες μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη μετάδοση της βουλιμίας ακόμη και σε πολιτιστικά απομακρυσμένους θύλακες μετά την εισαγωγή των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Εκτιμάται ότι η βουλιμία έχει επηρεάσει από τότε 30 εκατομμύρια ανθρώπους.
Άλλοι έχουν παρατηρήσει ότι αυτή η ταχεία εκδήλωση δυσφορίας φύλου μοιάζει πολύ με μια άλλη κοινωνική μετάδοση που μετέδωσε συμπτώματα ψυχικής δυσφορίας που ήταν ιατρογενή: δηλαδή, δημιούργησε ή ενίσχυσε την διαδικασία λήψης ιατρικής ή ψυχολογικής θεραπείας. Κατά τη δεκαετία του 90, κάποιοι ψυχοθεραπευτές, ενθάρρυναν άθελα τους τους ασθενείς τους να κατασκευάσουν ψευδείς αφηγήσεις ότι είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Οι ασθενείς αυτοί συχνά ταυτίζονταν με το ρόλο τους ως θύμα, βρέθηκαν εξαρτημένο από τον θεραπευτή τους, και βίωσαν εξασθένιση στη λειτουργικότητα τους και στη συνολική ψυχολογική τους ευεξία.
Κι ενώ πολλοί ερευνητές αποκτούν όλο και περισσότερη κατανόηση ως προς το φαινόμενο της ταχείας εκδήλωσης δυσφορίας φύλου, όπως επίσης και τη μεταδοτική φύση της, οι κατευθυντήριες γραμμές κλινικής πρακτικής έχουν μείνει πίσω. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, η προάσπιση των διαφυλικών ατόμων στην ιατρική περίθαλψη έχει ως αποτέλεσμα, σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ, νεαρά άτομα όπως η Μόλλη να έχουν πρόσβαση σε ιατρική μετάβαση - εγχειρίσεις αλλαγής φύλου και ορμονοθεραπείες - χωρίς να προϋπάρξει καμιά διαδικασία διάγνωσης ή αξιολόγησης.
Αυτό είναι ανησυχητικό γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποψιαζόμαστε ότι τα άτομα που παρουσιάζουν ταχεία εκδήλωση δυσφορίας φύλου είναι πιθανόν να επωφεληθούν από την ιατρική μετάβαση, αλλά μπορεί ακόμα και να τους προκαλέσει περισσότερα προβλήματα. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι έφηβες νεαρές με αυτού του είδους τη δυσφορία έχουν πολύ υψηλότερα ποσοστά σοβαρών προβλημάτων ψυχικής υγείας σε σύγκριση με τις έφηβες με τη συνηθέστερη δυστροφία φύλου που παρατηρείται αρχικά στην πρώιμη παιδική ηλικία. Ο αυξανόμενος αριθμός ατόμων που αποκαλούμε detransitioners (που έκαναν μετάβαση στο αντίθετο φύλο και μετά άλλαξαν πάλι στο φύλο με το οποίο γεννήθηκαν) στον οποίο συγκαταλέγονται κυρίως νεαρές γυναίκες 20-30 ετών, υποδηλώνει ότι η ευκολία πρόσβασης στην ιατρική μετάβαση δεν είναι ωφέλιμη για όλους.
Στην περίπτωση της Μόλλη, η Κλαίρη και ο σύζυγος της ήθελαν να είναι ανεκτικοί και δεκτικοί όταν η Μόλλη εξερευνούσε τα συναισθήματα της σχετικά με το φύλο της, αλλά τρόμαξαν με την βιασύνη για ιατρική παρέμβαση. Ως επαγγελματίας στον τομέα της ιατρικής με εμπειρία στις έρευνες, η Κλαίρη ανησυχούσε για τις παρενέργειες της τεστοστερόνης. Μια έρευνα επιβεβαίωσε σύντομα τις υποψίες της- δεν υπάρχουν μελέτες σχετικά με τη μακροπρόθεσμη λήψη τεστοστερόνης στα θηλυκά σώματα, και ακόμα πιο λίγα είναι γνωστά για το πώς η τεστοστερόνη μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογική και σωματική προϋπάρχουσα κατάσταση της Μόλλη. Επιπλέον, κάποια από τα επακόλουθα της λήψης τεστοστερόνης - όπως η βαθιά αντρική φωνή και η τριχοφυΐα προσώπου - είναι μόνιμα. Η Κλαίρη και ο Τζεφ είχαν προβληματιστεί αρκετά με την έλλειψη επιστημονικής γνώσης στο θέμα τη μετάβασης φύλου για ένα άτομο στην κατάσταση της Μόλλη, και ζήτησαν από την κόρη τους να μη βιαστεί ώστε όλοι τους να μπορέσουν να ερευνήσουν το θέμα περισσότερο. Αρχικά, η Μόλλη δέχτηκε.
Ωστόσο, λίγο μετά αφού ξεκίνησε το πανεπιστήμιο, η Κλαίρη είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Μόλλη σπάνια επικοινωνούσε με τους γονείς της. Όταν η Κλαίρη κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί της, η Μόλλη ακουγόταν σαν να είχε αποσυρθεί στον εαυτό της και ήταν σκυθρωπή. Μέχρι τον Οκτώβρη, η Μόλλη σταμάτησε να απαντά τα τηλέφωνα, και επικοινωνούσε με μηνύματα. Μια εβδομάδα πριν την Ημέρα των Ευχαριστιών (που η Μόλλη θα περνούσε με τους γονείς της), η Κλαίρη και ο Τζεφ έλαβαν τηλεφώνημα ότι η Μόλλη είχε εισαχθεί σε ψυχιατρική πτέρυγα μετά από ασταθή και βίαιη συμπεριφορά στον φοιτητικό της κοιτώνα.
Όταν η Κλαίρη και ο Τζεφ έφτασαν το επόμενο πρωί, έχοντας περάσει όλο το βράδυ οδηγώντας, αυτό που αντιμετώπισαν τους κατατρόμαξε. Η Μόλλη δεν έμοιαζε πια με την νεαρή που οδήγησαν στο πανεπιστήμιο μόνο μερικούς μήνες πριν. Όταν είδε τους γονείς της ταράχτηκε. «Επαναλάμβανε ότι δεν ήθελε να μας δει, ότι εμείς ήμασταν ο λόγος που είχε νοσηλευτεί επειδή δεν στηρίξαμε την μετάβαση της», μου διηγήθηκε η Κλαίρη. Τελικά, το προσωπικό του νοσοκομείου ζήτησε από την Κλαίρη και τον Τζεφ να φύγουν.
Η Κλαίρη πιστεύει ότι η επιθετικότητα και η εκρηκτικότητα της Μόλλη ήταν αποτέλεσμα της λήψης ορμονοθεραπείας, την οποία είχε ξεκινήσει δυο εβδομάδες πριν νοσηλευτεί. Η Μόλλη είχε επίσης αλλάξει το όνομα της και το φύλο της στα επίσημα έγγραφα του πανεπιστημίου. Ένας θεραπευτής του πανεπιστημίου που στήριξε την απόφαση της για αλλαγή φύλου την είχε παραπέμψει σε μια κλινική συναίνεσης μετά από ενημέρωση για τη συνταγή τεστοστερόνης.
Η συνέχεια της ιστορίας της Μόλλη δεν έχει καλό τέλος. Όταν τελείωνε τον πρώτο της χρόνο στο πανεπιστήμιο έκανε χειρουργική επέμβαση, την οποία πλήρωσε η φοιτητική της ασφάλεια υγείας. Το καλοκαίρι επέστρεψε στο σπίτι με τους γονείς της ώστε να την βοηθήσουν κατά την ανάρρωση της. Τώρα η φωνή της Μόλλη είχε βαθύνει, είχε τριχοφυΐα στο πρόσωπο της, και έμοιαζε με νεαρό άντρα. Η Μόλλη είχε μετατραπεί σε Μαξ.
Παρόλο που είχε κάνει τη μετάβαση όμως, ο Μαξ δεν βρήκε τον «αυθεντικό εαυτό του». Στην πραγματικότητα, η κατάσταση της ψυχικής του υγείας επιδεινώθηκε. Έγινε πιο νευρικός και απομονωμένος από ποτέ και σπάνια έβγαινε από το σπίτι, περνώντας τον περισσότερο του χρόνο στο διαδίκτυο. Είπε στη μητέρα του ότι φοβόταν πως ο κόσμος θα καταλάβαινε πως είναι διαφυλικός και θα προσπαθούσαν να τον βλάψουν αν έβγαινε. Όταν η Κλαίρη προσπάθησε να τον καθησυχάσει προσφέροντας να τον συνοδεύσει, ο Μαξ εξέφρασε την έλλειψη εμπιστοσύνης του προς την Κλαίρη και τα κίνητρα της γιατί, σύμφωνα με τα λόγια του Μαξ, η Κλαίρη ήταν διαφυλοφοβική (transphobe). «Αισθάνομαι ότι το παιδί μου έχει διδαχτεί να είναι παρανοϊκός μαζί μου», μου είπε η Κλαίρη.
Μέχρι το τέλος εκείνου του καλοκαιριού, ο Μαξ είχε να αντιμετωπίσει ακόμα μια διάγνωση. Είχε αρχίσει να βιώνει συμπτώματα διάμεσης κυστίτιδας, μια οδυνηρή και συχνά εξουθενωτική πάθηση που επηρεάζει την ουροδόχο κύστη. Η Κλαίρη δεν κατάφερε να βρει καμιά αναφορά στην ιατρική βιβλιογραφία σχετικά με τη λήψη τεστοστερόνης και τη διάμεση κυστίτιδα, αλλά ανακάλυψε στο διαδίκτυο αφηγήσεις διαφυλικών αντρών που υπέφεραν από χειροτέρευση των συμπτωμάτων διάμεσης κυστίτιδας μετά που ξεκίνησαν τη θεραπεία με την τεστοστερόνη. Η Κλαίρη επεσήμανε ότι απλά δεν γνωρίζουμε αρκετά για το πώς αυτά τα φάρμακα επηρεάζουν τους ανθρώπους μακροπρόθεσμα. «Θα έλεγα ακόμα ότι αυτοί οι γιατροί που ασχολούνται με τη μετάβαση φύλου πειραματίζονται με τους ανθρώπους», μου είπε η Κλαίρη, «αλλά όταν κάποιος πειραματίζεται, διατηρεί τα δεδομένα και καταγράφει τα αποτελέσματα».
Την τελευταία φορά που μίλησα με την Κλαίρη, ο Μαξ ζούσε ακόμα μαζί τους. Με το άγχος του και τα συμπτώματα της διάμεσης κυστίτιδας, δεν κατάφερε να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο. Έβγαινε από το σπίτι μόνο για να δει τον ψυχοθεραπευτή του ή για να παραβρεθεί σε ομάδα στήριξης διαφυλικών.
Η Κλαίρη συμφωνεί. «Η πεποίθηση της Μόλλη ότι ήταν διαφυλική ήταν ένας δυσπροσάρμοστος μηχανισμός αντιμετώπισης που χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει το άγχος της και τα άλλα της προβλήματα. Αυτή η πεποίθηση βρήκε ενίσχυση από τους φίλους της στο διαδίκτυο και το πανεπιστήμιο, τον θεραπευτή του πανεπιστημίου και το προσωπικό της κλινικής. Αυτοί οι άνθρωποι, όχι μόνο την ενθάρρυναν να πιστεύει πως είναι διαφυλική, αλλά ότι χρειαζόταν επίσης ιατρική μετάβαση αλλιώς κινδύνευε να είναι δυστυχισμένη και να έχει τάσεις αυτοκτονίας. Και αφού είχε κάνει τη μετάβαση, υπήρχε μια διαδικτυακή κοινότητα που την ενθάρρυνε να πιστεύει ότι ο κόσμος θα την μισεί γιατί είναι διαφυλική. Την έχουν σφραγίσει σε μια σπηλιά και φοβάμαι πως δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής».
Η ιστορία της Κλαίρης δεν είναι η μοναδική. Ο αυξανόμενος αριθμός των εφήβων που επιδιώκουν αλλαγή φύλου σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο προβληματίζει τους ειδικούς ότι βιώνουμε ακόμα μια εκτεταμένη μετάδοση. Στη Βρετανία, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, ο αριθμός των εφήβων που αναζητούν θεραπεία έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Η ιστοσελίδα 4thwavenow, η οποία αυτοονομάζεται «κοινότητα γονέων και φίλων σκεπτικιστών στο θέμα των διαφυλικών παιδιών/εφήβων», έχει περίπου 60,000 επισκέπτες κάθε μήνα, και το τμήμα σχολίων είναι γεμάτο με εκατοντάδες ιστορίες, οδυνηρές όσο αυτή της Κλαίρης.
Τι θα χρειαστεί για να γίνει αντιληπτή αυτή η μεταδοτικότητα για το τι είναι, ώστε να αποφθεχθούν οι πιο επιζήμιες συνέπειες της; Πρόσφατα, μια μητέρα μου είπε πως είμαι η μόνη της ελπίδα. Σίγουρα της αξίζουν πολύ περισσότερα.
Η ιστορία της Κλαίρης έχει χρησιμοποιηθεί μετά από συναίνεση. Τα ονόματα και όλες οι λεπτομέρειες έχουν αλλάξει για την προστασία των εμπλεκομένων ατόμων.
Σχόλια Αναγνωστών