Σίγουρα ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για τον Τσίπρα αυτές τις τελευταίες μέρες κι εβδομάδες, αλλά ποιος πραγματικά «σταυρώνεται» από αυτή την σειρά των εντατικών συναντήσεων που οδήγησε στη χθεσινή «συμφωνία» για την «ελληνική κρίση»; Ο Τσίπρας, επικεφαλής του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας τον περασμένο Ιανουάριο σε μεγάλο βαθμό χάριν της λαϊκιστικής ψηφοφορίας μεσαίων και κατωτέρων τάξεων. Επομένως η εντολή τους ήταν να εργαστούν με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού. Κι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να το επιτύχει αυτό, παρόλο που είναι κάτι το ασυνήθιστο για ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που παίρνουν την εξουσία χάριν λαϊκιστικών ψήφων.
Συγκριτικά με άλλες νέο-φιλελεύθερες χώρες της ΕΕ, η ελληνική οικονομία είναι σχετικά κλειστή. «Κλειστή» σ' αυτή την περίπτωση σημαίνει πως οι κατασκευαστές και οι παραγωγοί στην Ελλάδα είναι οι κοινοί έλληνες, με τα κέρδη της εργασίας τους να παραμένουν εντός της χώρας για να ωφελήσουν τον ελληνικό λαό. Αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με την πραγματική επιδίωξη της «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης», που είναι να «ανοίξει» τις αγορές των κρατών μελών προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες με την σειρά τους τροφοδοτούν τις διεθνή χρηματοπιστωτικές αγορές ή μια μικρή κλίκα διεθνών τραπεζών.
Βέβαια, η επίσημη δήλωση αποστολής της ΕΕ σε σχέση με την «ελληνική κρίση» ορίζεται από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή ως «η επίτευξη της πραγματικής συμμετοχικής δημοκρατίας στην ΕΕ, μέσω διαλόγου με τους πολίτες». Ο ελληνικός λαός, και πιο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ, αφελώς δέχθηκαν αυτή την επίσημη γραμμή όπως τους παρουσιάστηκε, κατά την ονομαστική της αξία, και για χρόνια προσπάθησαν να ακολουθήσουν αυτού του είδους την κοινωνική και οικονομική ατζέντα. Αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος, αλλά ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Αν είναι να αποφευχθεί η διαφθορά, η ευνοιοκρατία και η κοινωνική αδικία είναι απαραίτητο να θέτουμε προ των ευθυνών τους και των λόγων τους αυτούς που κρατούν την απόλυτη πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους.
Τέτοια ιδεολογική αφέλεια όμως, και οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει πράξη, τιμωρείται αυστηρά από την οικονομική ελίτ, της οποίας ο πλούτος και το πρεστίζ απειλείται από την ειλικρινή δύναμη του λαού. Για αυτό το λόγο στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής η ελληνική κυβέρνηση «σταυρώθηκε». Ακόμα και οι γερμανικές εφημερίδες εμφανίστηκαν με τίτλους που περιέγραφαν μια «λίστα φρικαλεοτήτων» και την σκόπιμη ταπείνωση του ελληνικού λαού από την κεντρική εξουσία της ΕΕ, ενώ αξιωματούχοι της ΕΕ παραδέχθηκαν ότι οι σκληροί όροι της «συμφωνίας» είναι για να τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό επειδή ψήφισε ΌΧΙ.
Κι έτσι εχτές το βράδυ ο Τσίπρας δέχθηκε εκτεταμένο διανοητικό εικονικό πνιγμό (waterboarding), αναγκάστηκε, υπό την απειλή της απόλυτης καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, να υποβάλει τη χώρα του σε εξαιρετικά σκληρά οικονομικά μέτρα που ισοδυναμούν με την πλήρη κατάργηση της ελληνικής κυριαρχίας και την πτώχευση εκατομμυρίων ελλήνων πολιτών. Αυτό συμβαίνει όταν μια κυβέρνηση έχει το θράσος να επιτρέψει στο λαό της επικυρώσει δημοσίως την επιθυμία του για πραγματική συμμετοχική δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το μήνυμα στους έλληνες και στους υπόλοιπους ευρωπαίους είναι, «Στην ΕΕ η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη υπάρχουν μόνο στα λόγια. Κάθε απόπειρα να τις καταστήσετε πραγματικότητα θα συνθλιβεί εντελώς!».
Το χρέος δεν είναι αναγκαστικά κακό στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, εφόσον είσαι μέλος μιας πρωτοκοσμικής χώρας. Οι πρωτοκοσμικές χώρες έχουν το προνόμιο να λαμβάνουν δάνεια από άλλα εύπορα κράτη και άτομα, με πολύ χαμηλά επιτόκια. Αυτή η εισροή ρευστού επιτρέπει στην οικονομία να αναπτυχθεί με ρυθμό όπου η αποπληρωμή είναι εξασφαλισμένη, προσφέροντας έτσι την ευκαιρία για περισσότερα δάνεια και περεταίρω ανάπτυξη.
Από την άλλη, στις πιο άτυχες χώρες, δηλαδή αυτές που θέλουν να εκμεταλλεύονται διαρκώς οι εύπορες χώρες, δίνονται δάνεια με ψηλότερο επιτόκιο, που σημαίνει ότι δεν μπορούν ρεαλιστικά ποτέ να αποπληρώσουν το χρέους τους όσο και να προσπαθούν να αναπτύξουν την οικονομία τους. Επιπλέον, περιορίζονται από τα επενδυτικά ταμεία, όπως το ΔΝΤ, που επιβάλλουν το πώς ακριβώς θα πρέπει να δαπανηθούν τα χρήματα του δανείου. Πολύ συχνά, τα λιγότερο εύπορα έθνη υποχρεώνονται να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για να επενδύσουν σε προϊόντα, υπηρεσίες και υποδομές που παρέχουν οι εταιρίες των εύπορων χωρών. Έτσι διασφαλίζεται ότι τα περισσότερα κέρδη αφαιρούνται από τις «φτωχιές χώρες» ώστε να παραμείνουν φτωχιές και χρεωμένες στις εύπορες χώρες.
Έτσι αναπτύχθηκαν οι οικονομίες των πρωτοκοσμικών χωρών κατά τον 20ο αιώνα. Μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 όμως, τα δάνεια που δόθηκαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ, διατέθηκαν για ανακεφαλαιοποίηση εθνικών τραπεζών που έχασαν χρήματα ρισκάροντας τα στην διεθνή χρηματιστηριακή αγορά
Από το 2008, παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες των κεντρικών δυνάμεων της ΕΕ να γονατίσουν τους έλληνες υπό τις διαταγές τους, η ελληνική κυβέρνηση αντιστάθηκε την εφαρμογή των πιο δρακόντειων μέτρων λιτότητας. Ακόμη κι έτσι, από το 2010 μέχρι το 2014 η Ελλάδα ένιωσε το δάγκωμα των μέτρων λιτότητα της ΕΕ: οι μισθοί μειώθηκαν κατά 20% και η ανεργία αυξήθηκε κατά 25%. Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα για την Ελλάδα, αλλά η Γερμανία ήταν ευτυχής.
O Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (κέντρο) και η κλίκα του, οι νεοναζί χρηματοδότες
Το μήνυμα ήταν ότι η Ευρωπαϊκή ελίτ μπορούσε εύκολα να στείλει την ελληνική οικονομία σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν θα ανάκαμπτε ποτέ και ότι οι έλληνες σύντομα θα ήταν εξαρτημένοι από ανθρωπιστική βοήθεια για να επιβιώσουν. Όντως, από την αναπηρική του πολυθρόνα ο γερμανός ΥΠΟΙΚ Σόιμπλε συμπεριέλαβε εσκεμμένα τη φράση «ανθρωπιστική βοήθεια» στη διατύπωση των προτάσεων του για τις ανάγκες που θα είχε η Ελλάδα μετά στο ενδεχόμενο της εξόδου της από την Ευρωζώνη. Στην ουσία οι κεντρικές δυνάμεις της ΕΕ αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όλη την περιφρόνηση που επιφυλάσσουν για «φτωχά έθνη» ενώ ταυτόχρονα απαιτούν από την Ελλάδα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της ως πλήρες μέλος της ΕΕ.
Μια πρόσφατη συνέντευξη με τον πρώην ΥΠΟΙΚ της Ελλάδας, Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος ήταν εμπλεκόμενος στις περισσότερες από τις διαπραγματεύσεις με το Eurogroup (αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί γιατί αυτά που έλεγε είχαν βάση), προβάλλει μάλλον την πιο ακριβή σύνοψη της κατάστασης και επιβεβαιώνει την ανάλυση μου:
Δημοσιογράφος: Πως ήταν; Σας άρεσε οποιαδήποτε πτυχή αυτού [του έργου ως ΥΠΟΙΚ στις διαπραγματεύσεις];Οι συνομιλίες σχετικά με την «Ελληνική Κρίση» αυτή την τελευταία εβδομάδα, και ιδιαίτερα οι πράξεις της γερμανικής κυβέρνησης, το έχουν καταστήσει απόλυτα σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτούργει σαν τη μαφία, ή τη CIA. Από τη στιγμή που γίνεσαι μέλος δεν μπορείς να φύγεις ποτέ. Μια χώρα εντάσσεται πιστεύοντας την προπαγάνδα για ελευθερία, αλληλεγγύη, δημοκρατία και πολυπολιτισμικότητα, σύντομα όμως συνειδητοποιεί τη μυλόπετρα χρέους σαν θηλιά στον συλλογικό λαιμό του λαού της, που μπορεί να, και θα, χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσει κυβερνήσεις και ολόκληρους λαούς να παραδώσουν την εθνική κυριαρχία τους, και να αποδεχθούν τον ληστρικό καπιταλισμό όπου η ενέργεια και ο πλούτος εκατομμυρίων ανθρώπων διοχετεύεται προς τους εγκληματίες στις αίθουσες συσκέψεων των Βρυξελλών, και πέραν αυτών, στις επιχρυσωμένες αίθουσες του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ.
Βαρουφάκης: Μεγάλο μέρος του. Να έχεις όμως πρόσβαση στις εσωτερικές πληροφορίες... να βλέπεις τους χειρότερους σου φόβους να πραγματοποιούνται... Να σου μιλούν ευθέως οι κυριαρχούσες δυνάμεις («The powers that be») και να είναι αυτό που φοβόσουν... η κατάσταση είναι χειρότερη απ' ότι είχες ποτέ φανταστεί! Οπότε, αυτό ήταν διασκεδαστικό, να βρεθείς στο μπροστινό κάθισμα [του όλου θεάματος].
Δημοσιογράφος: Σε τι αναφέρεστε;
Βαρουφάκης: Στην παντελή απουσία οποιονδήποτε δημοκρατικών ηθικών ενδοιασμών από την πλευρά των υποτιθέμενων υπερασπιστών της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας. [...] Να σε κοιτούν στα μάτια αυτές οι ισχυρές προσωπικότητες και να σου λένε, «Έχεις δίκαιο σ' αυτά που λες, αλλά θα σε τσακίσουμε ούτως ή άλλως».
Σχόλια Αναγνωστών