Η κρίση στην Ουκρανία έχει πυροδοτήσει μια ευρύτερη κόντρα στις σχέσεις Δύσης - Ρωσίας. Ποιοι ποντάρουν στην ουκρανική κρίση και ποια στοιχήματα παίζονται σήμερα;
obama ukraine
© Νιγιάζ Καρίμ
Κατ 'αρχήν, ο διακηρυγμένος στόχος της πολιτικής της ΕΕ για την Ουκρανία είναι η ενσωμάτωσή της στη Μεγάλη Ευρώπη. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Αλλά γιατί δρουν μυστικά και μονομερώς, και όχι ανοιχτά και σε πολυμερές επίπεδο; Πάντα ακούγαμε την ΕΕ να λέει ότι ήταν στα σκαριά μια συνήθης Συμφωνία Σύνδεσης με την Ουκρανία. Στη συνέχεια, όμως, αποδείχθηκε, αίφνης, ότι μέρος αυτής της διαδικασίας επρόκειτο να είναι μια Βαθιά και Σφαιρική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών. Μας είπαν ότι δεν αυτό δεν ήταν δική μας δουλειά. Γιατί, τότε, όχι και μια πλήρης ένταξη;

Η γκάφα των Ευρωπαίων

Οι Financial Times παραδέχθηκαν ότι «στην περίπτωση της Ουκρανίας, η μηχανιστική προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας τύφλωσε τους φορείς χάραξης πολιτικής της ΕΕ το 2013», σημειώνοντας μάλιστα ότι «τέτοια λάθη πρέπει να αποφεύγονται». Έκθεση του Φεβρουαρίου της Βουλής των Λόρδων της υπο-Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι η ΕΕ "υπνοβατούσε" στην κρίση. Αυτό θυμίζει την περίφημη ρήση του βαρώνου Alfred Tennyson ότι "Κάποιος έχει κάνει τη γκάφα". Γιατί λοιπόν να ρίξουν το φταίξιμο για τα λάθη κάποιου άλλου στη Ρωσία;

Δεύτερον, εμείς ποτέ δεν θα ανεχτούμε έναν πόλεμο δι 'αντιπροσώπου στα σύνορά μας. Η λεκτική απάντηση των στρατηγών του ΝΑΤΟ, θα ήταν για γέλια, αν δεν επρόκειτο για τους θανάτους και την καταστροφή που προκλήθηκαν από την οργουελικού τύπου αντιτρομοκρατική επιχείρηση (ATO) του Κιέβου. Σωστά οι New York Times χαρακτήρισαν μοιραίο βήμα την απόφαση του Κιέβου να μην παρατείνει την εκεχειρία του Ιουνίου.

ο Ed Lucas, σοκαρισμένος από τις επιλογές της Δύσης έγραφε τον Αύγουστου στους Timeς για την «επ' αόριστον χρηματοδότηση ενός αποτυχημένου κράτους, που διευθύνεται από διεφθαρμένους πολιτικούς, ολιγάρχες και παραστρατιωτικούς κακοποιούς». Μέχρι στιγμής, μοιάζει με προφητεία. Το Κίεβο εξακολουθεί να επιμένει στη στρατιωτική λύση, η οποία υπονομεύει τη συμφωνία Μινσκ και τις προσπάθειες του κουαρτέτου της Νορμανδίας (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Ουκρανία).

Δάκτυλος Ομπάμα

Τρίτον, ο Πρόεδρος Ομπάμα παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στο CNN ότι οι ΗΠΑ το Φεβρουάριο «είχαν μεσολαβήσει για μια συμφωνία μετάβασης της εξουσίας στην Ουκρανία», δηλαδή, πίσω από τις πλάτες των υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας που βοήθησαν στην επίτευξη της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου, ανάμεσα στον πρόεδρο Γιανουκόβιτς και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Για τη Ρωσία, η υπόθεση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας με το πραξικόπημα χάθηκε και τα συμφέροντα του λαού απέκτησαν πρωταρχική σημασία.

Τέταρτον, η Ρωσία κατηγορείται ότι διεξάγει αποτελεσματική προπαγάνδα, με τη Δύση και τους ευρωκράτες των Βρυξελλών "να υπερισχύουν σε οπλισμό". Ίσως δεν μπορούν να δεχτούν την αλήθεια: την ATO και τις συνέπειές της. Αλλά πρώτον, η Δύση δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί το Κίεβο έχει επιλέξει τον πόλεμο αντί της πολιτικής διευθέτησης. Πού είναι οι ευρωπαϊκές αξίες και οι ιδέες της Μαϊντάν;

«Υγειονομική ζώνη ανάμεσα σε Γερμανία - Ρωσία»

Τέλος, σχετικά με του κανόνες και την αναθεώρησή τους από τη Ρωσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ΕΕ καθορίζει τους κανόνες μονομερώς, τους οποίους ακολουθούμε προσεκτικά. Δεν υπήρξε καμία επίσημη μετα-ψυχροπολεμική συμφωνία στην Ευρώπη. Η διάσκεψη του Ditchley Foundation πρόσφατα αναγνώρισε την ανάγκη για «ένα νέο σύστημα ασφαλείας" στην Ευρώπη.

Ο αναλυτής του αμερικανικού Stratfor,Τζόρτζ Φρίνμαν είπε το Συμβούλιο Παγκοσμίων Υποθέσεων του Σικάγο ότι η κρίση Ουκρανία αποτελεί τη μεγάλη στρατηγική της Αμερικής, για δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης που θα κρατήσει τη Ρωσία μακριά από τη Γερμανία. Ας ελπίσουμε ότι, οι Ευρωπαίοι δεν θα επιτρέψουν τον βιασμό της ηπείρου τους με την τακτική του διαίρει και βασίλευε.

Η κατακραυγή για την αναθεώρηση των κανόνων φανερώνει μια πολιτική της υπάρχουσας κατάστασης που δεν την αμφισβητεί μόνο η Ρωσία, αλλά και το εκλογικό σώμα της Ε.Ε. Πάντως, η παρούσα συστημική ευρωπαϊκή κρίση αποδεικνύει μια μη βιωσιμη, απαράδεκτη αντίληψη και νοοτροπία που έχει τις ρίζες της στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου.