Εχει βαλθεί να σαμποτάρει κάθε μετακίνηση από τη ζώνη ασφάλειας όπου έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Και το χειρότερο; Εχει το ταλέντο να πείθει ότι έχει δίκιο.
«Εχω τα προσόντα, αλλά είναι νωρίς να ζητήσω προαγωγή». «Αν με απορρίψει θα ντρέπομαι». «Καλύτερα να αρχίσω από του χρόνου». «Θέλει πολλή δουλειά». «Δεν θα τον παρακαλέσω. Ας καταλάβει μόνος την αξία μου». «Πού να χωρέσει στο πρόγραμμά μου;»
Δεν φαίνεται παράλογο μια φωνή μέσα μας να προσπαθεί να μας αποτρέψει από επιπλέον ταλαιπωρίες. Πόσο λογικό όμως είναι να εστιάζει μόνο στα αρνητικά, την ώρα που είναι να προχωρήσουμε για να μάθουμε, να αναπτυχθούμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας;
Βάζουμε έναν στόχο και μετά δημιουργούμε έναν διάλογο που εμποδίζει την ολοκλήρωσή του. Παρότι τα επιχειρήματα αυτού του αυτόκλητου σαμποτέρ φαίνονται χρήσιμα ή προστατευτικά, η αλήθεια είναι ότι αν τους δώσουμε μεγάλη σημασία μάς απομακρύνουν από την πορεία μας.
Το πιο σημαντικό για να αντιμετωπίσουμε τον σαμποτέρ μας είναι να τον αναγνωρίζουμε. Μια καλή λύση είναι να τον προσωποποιήσουμε. Πώς σχολιάζει, ποιος είναι ο τόνος της φωνής του, οι αγαπημένες του ατάκες; Γιατί να μην του δώσουμε ένα όνομα που του ταιριάζει; Είναι τελειομανής, φοβητσιάρης, παρανοϊκός, μάρτυρας, ελιτιστής, ενοχικός, κακομαθημένος;
Μετά χρειάζεται απλώς να τον καθησυχάσουμε. Αναγνωρίζουμε τη μισή αλήθεια του, διαβεβαιώνουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε μια πιθανή αρνητική εξέλιξη, θυμίζουμε τις αρχικές μας προτεραιότητες. Αλλες φορές, πάλι, χρειάζεται μόνο να τον βγάλουμε από την πρίζα. Τι θα μας συμβεί αν συνεχίσουμε να τον ακούμε;
Σχόλιο: Όταν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμαι τη δύναμη που έχει αυτή η φωνή και πόσο μας κάνει να υποφέρουμε, ενώ αυτά που μας λέει δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα ή σε σχέση με το τι πραγματικά συμβαίνει στο περιβάλλον μας, τότε είναι που αρχίζουμε να παίρνουμε την ευθύνη και τον έλεγχο και να αποφασίζουμε εμείς εάν θα ακούσουμε ή όχι αυτά μας λέει η φωνή.