OF THE
TIMES
[...]όλοι ανεξαιρέτως οι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν κοντόφαρδο σκελετό, πράγμα που έδειχνε καταγωγή από ανθρώπους που είχαν ζήσει επί χιλιετίες σε κρύο κλίμα.
Ο πρώτος που έδωσε μια ταιριαστή απάντηση ήταν ένας σουηδός βοτανολόγος, ο Οσκαρ Χουλτέν (Oskar Eric Gunnar Hultén, 1894-1981), ο οποίος μελέτησε επί τρία συναπτά έτη τη χλωρίδα και την πανίδα της χερσονήσου Καμτσάτκα της Σιβηρίας, των Αλεούτιων νήσων και της Αλάσκας. Στη διδακτορική του διατριβή, το 1937, διατύπωσε για πρώτη φορά την Εικασία της Βερίγγειας Ανάπαυλας (γνωστή και ως Beringian Incubation Model - ΒΙΜ). Κατ' αυτήν η τελευταία Εποχή των Παγετώνων (πριν από 30.000 χρόνια) είχε δημιουργήσει μια γέφυρα στεριάς που ένωνε τη Σιβηρία με την Αλάσκα. Ο ισθμός αυτός - που ο Χουλτέν βάφτισε Βερίγγεια - βρίσκεται τώρα βυθισμένος κάτω από τον Βερίγγειο Πορθμό, περικυκλωμένος από μια αλυσίδα ενεργών υποθαλάσσιων ηφαιστείων. Βάσει των δειγμάτων χλωρίδας που μελέτησε ο Χουλτέν, αποφάνθηκε ότι στην Εποχή των Παγετώνων η Βερίγγεια είχε βλάστηση και κλιματικές συνθήκες τούνδρας, άρα συνιστούσε μια Γη της Επαγγελίας για τα ζώα της Σιβηρίας και τις φυλές θηρευτών που τα κυνηγούσαν. Είκασε λοιπόν ότι τέτοιοι πληθυσμοί είχαν εισρεύσει στη Βερίγγεια αλλά εγκλωβίστηκαν επί χιλιετίες σε αυτήν από τους παγετώνες της οροσειράς Βερχοβάνσκ της Σιβηρίας στα δυτικά και εκείνους της κοιλάδας του ποταμού Μακένζι της Αλάσκας στα ανατολικά. Μόνον όταν το κλίμα άλλαξε, οι πάγοι έλιωσαν και η στάθμη της θάλασσας υψώθηκε σκεπάζοντας τη Βερίγγεια, αναγκάστηκαν οι κάτοικοί της να διαφύγουν στην Αλάσκα και από εκεί σε όλη την Αμερική.
Σχόλιο: Μια εικόνα χίλια λέξεις.
ΑνθρωποθυσίαΘανατική ποινή στη Σαουδική Αραβία του σήμερα.