Μυστική Ιστορία
Στο πλαίσιο αυτό κρίθηκε σκόπιμη η σωστική αρχαιολογική έρευνα και πραγματοποιήθηκαν εργασίες στον τύμβο από τον Σεπτέμβριο έως και τον Νοέμβριο 2020.
«Η μεθοδική τεκμηρίωση της στρωματογραφίας επάλληλων τεχνητών παρειών (profiles) του κεντρικού τμήματος του τύμβου επέτρεψε σημαντικές παρατηρήσεις για την αποκατάσταση των σταδίων δημιουργίας του, όπως και την αναγνώριση της πλήρωσης των τυμβωρυχικών ορυγμάτων, που είχαν διανοιχθεί στον τύμβο κατά την αρχαιότητα, με κατάλληλο υλικό που συνέβαλε στη διατήρηση της ευστάθειάς του» αναφέρει η ίδια ανακοίνωση.
Το μνημείο σώζεται αποσπασματικά, θραυσμένο σε δυο τμήματα. Στη δεξιά πλευρά η νεκρή καθισμένη σε περίτεχνο δίφρο (κάθισμα), στηρίζει τα πόδια της σε χαμηλό υποπόδιο. Στην αριστερή πλευρά, μπροστά στη νεκρή, στέκεται η θεραπαινίδα της. Το θέμα της παράστασης είναι τυπικό στα επιτύμβια ανάγλυφα του 4ου αι.π.Χ. και συναντάται στην εντοιχισμένη επιτύμβια στήλη στον Ι.Ναό της Αγίας Παρασκευής στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας, στην στήλη της Ηγησούς από το νεκροταφείο του Κεραμεικού (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) και στην στήλη της Μνησαρέτης από την Βελανιδέζα (Γλυπτοθήκη Μονάχου).

Μέχρι σήμερα έχουν αποκαλυφθεί τα δύο τρίτα της αρχαίας πόλης, η οποία ανακαλύφθηκε μόλις τον 16ο αιώνα. Οι οργανωμένες ανασκαφές ξεκίνησαν γύρω στο 1750
Τα περίπου 150 θερμοπωλεία ήταν διάσπαρτα στην πόλη και οι πελάτες τους ήταν κυρίως οι φτωχότεροι πολίτες της Πομπηίας, οι οποίοι δεν είχαν τις κατάλληλες υποδομές για να μαγειρέψουν στα σπίτια τους.
Ο πάγκος του θερμοπωλείου που είχε ταφεί κάτω από την ηφαιστιακή λάβα και είχε εν μέρει αποκαλυφθεί το 2019, ήρθε στο φως προκαλώντας θαυμασμό με την αρτιότητα και την μοναδικότητά του. Οι εργασίες συνεχίζονται ώστε να διατηρηθεί άθικτο το μνημείο, το οποίο βρίσκεται σε ένα σημείο που επισκέπτονται πάρα πολλοί τουρίστες κάθε χρόνο.
Τη θεωρία πως οι πρόγονοι των ανθρώπων έπεφταν σε χειμερία νάρκη προκειμένου να μπορέσουν να αντέξουν τους δριμείς χειμώνες και το κρύο, έρχονται να ενισχύσουν στοιχεία από μελέτη που έγινε στη βόρεια Ισπανία.
Συγκεκριμένα, η νέα μελέτη δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό L'Anthropologie και βασίστηκε σε ανασκαφές που έγιναν σε μια σπηλιά που ονομάζεται «Sima de los Huesos» στην περιοχή Αταπουέρκα της βόρειας Ισπανίας.
Οι θεωρίες για την «ανθρώπινη αδρανοποίηση» προέρχονται από απολιθώματα ηλικίας 400.000 ετών που ανακαλύφθηκαν στα ισπανικά σπήλαια, με επιστήμονες να σημειώνουν ότι τα λείψανα αρχαίων πρωτευόντων που θάφτηκαν εκεί, έδειξαν ίχνη ασθενειών που θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από την «κακή αδρανοποίηση σε σκοτεινό σπήλαιο».
Οι ζωγραφιές πιθανότατα φτιάχτηκαν πριν από 11.800 με 12.600 χρόνια, σύμφωνα με το δελτίο τύπου των ερευνητών του βρετανικού Πανεπιστημίου του Exeter.
Τοποθετημένα στην Σεράνια Λα Λιντόσα, το αρχαίο όνομα της Κολομβίας, τα έργα τέχνης απεικονίζουν πώς οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής συνυπήρχαν με τις ζωικές υπάρξεις εκείνης της εποχής όπως ήταν οι μαστόδοντες, οι καμήλες, τα άλογα και τα θηλαστικά εκείνης της περιόδου.
«Πρόκειται για πραγματικά απίστευτες εικόνες, δημιούργημα των πρώτων ανθρώπων που κατοίκησαν στην δυτική Αμαζονία», λέει ο Μαρκ Ρόμπινσον, αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Exeter.
«Οι ζωγραφιές δίνουν μια ζωντανή και συναρπαστική ματιά στις ζωές εκείνων των κοινοτήτων. Είναι απίστευτο για εμάς σήμερα να σκεφτόμαστε ότι ζούσαν ανάμεσα και κυνηγούσαν τεράστια φυτοφάγα, κάποια από τα οποία ήταν στο μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου».
Η ανασκαφή έφερε στο φως ένα αψιδωτό κτίσμα του 7ου αιώνα π. Χ., με πλούσια γραπτή και μελανή τεφρή κεραμική, και δύο ορθογώνια κτήρια, προγενέστερα, του 8ου αιώνα π. Χ. και του 10ου αιώνα π. Χ.
Το ανασκαφικό αυτό εύρημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς επιβεβαιώνεται η ιστορική συνέχεια από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600 - 1100 π. Χ.) στους λεγόμενους σκοτεινούς χρόνους (11ος - 9ος αιώνας π.Χ.), οι οποίοι σηματοδοτούν τις μετακινήσεις των ελληνικών φύλων, όπως των αιολικών στη Μητιλήνη.
Το Κάστρο των Αγίων Θεοδώρων (το Οβριόκαστρο όπως αποκαλείται σήμερα) βρίσκεται στην χερσόνησο της αρχαίας Άντισσας, δυτικά του Μολύβου και ανατολικά του παράκτιου οικισμού του Γαβαθά.
Οι ανασκαφικές έρευνες συνεχίστηκαν στο χώρο του λουτρικού συγκροτήματος που εντοπίστηκε το 2019. Συγκεκριμένα, στα δυτικά αποκαλύφθηκαν χώροι παροχής των υδάτων του λουτρού. Στα νότια ολοκληρώθηκε η ανασκαφή του χώρου των αποδυτηρίων, συνολικής έκτασης 62 τ.μ. Όλος ο χώρος καλύπτεται από πήλινες πλάκες δαπέδου και περιμετρικά στους τοίχους του εντοπίζονται κτιστά θρανία. Τα αποδυτήρια στα ανατολικά επικοινωνούν με δύο νέες αίθουσες που ταυτίζονται με το tepidarium (χλιαρό λουτρό). Η μια εξ αυτών είναι πισίνα διαστάσεων 20 τ.μ., η οποία διαμορφώνεται εντός της αψίδας του tepidarium και η δεύτερη αίθουσα φέρει στο δάπεδό της κατασκευές που υποδηλώνουν την ύπαρξη και χρήση λουτήρων. Ανατολικά του tepidarium εντοπίστηκαν τα κατάλοιπα αψιδωτής κατασκευής και υποστρώματος δαπέδου στα νότια της αίθουσας που εντοπίστηκε το 2019 και η οποία περιλάμβανε λουτήρα και εκτεταμένο πήλινο δάπεδο.
Περουβιανοί αρχαιολόγοι, που πραγματοποιούν εργασίες συντήρησης στη περιοχή Νάζκα, ανακάλυψαν τη μορφή μιας γάτας στην πλαγιά ενός λόφου που ήταν σχεδόν διακριτή και σχεδόν άθικτη από το χρόνο, ανέφερε το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας.
Πρόκειται για ένα γεωγλυφικό που αναπαριστά μια μεγάλη γάτα με το κεφάλι ψηλά, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά, ενώ το σώμα και η ουρά εκτείνονται προς το κάτω μέρος του λόφου.
Σε ανακοινωθέν, το υπουργείο διευκρίνισε ότι αυτό το γεωγλυφικό ήταν μόλις ορατό και επρόκειτο να εξαφανιστεί επειδή σχεδιάστηκε σε μια μάλλον απότομη πλαγιά και υπέστη τις επιπτώσεις της φυσικής διάβρωσης.
Λίγα είναι αυτά που ξέρουμε για τον μινωικό πολιτισμό που άνθησε στην Κρήτη πριν από 3500 χρόνια. Μέχρι σήμερα τα λαμπρά ανάκτορα της Κνωσσού μας θυμίζουν τον πρώιμο εκείνο πολιτισμό, τον πρώτο επί ευρωπαϊκού εδάφους. Με τον στόλο τους οι Μινωίτες κυριαρχούσαν στην ανατολική Μεσόγειο, ήταν μια εύρωστη εμπορική δύναμη της εποχής και χρησιμοποιούσαν μάλιστα δύο συστήματα γραφής, τα ιερογλυφικά και τη Γραμμική Α.
Η γραφή αυτή δεν έχει σχεδόν καθόλου αποκρυπτογραφηθεί λόγω και της έλλειψης επαρκών ευρημάτων. Πάντως φαίνεται πως ήταν συλλαβογραφική, όπως και η Γραμμική Β που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια για τα μυκηναϊκά ελληνικά της εποχής. Γνωστά είναι 70 τέτοια συλλαβογράμματα, 100 σύμβολα για συγκεκριμένες λέξεις και πάμπολλα αριθμητικά σύμβολα, καθώς οι Μινωίτες έκαναν σύνθετους μαθηματικούς υπολογισμούς.
Η επίσημη διάγνωση της διαταραχής του Asperger αποσύρθηκε πρόσφατα από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Αμερικανικών Ψυχιατρικών Συλλόγων για τις Ψυχικές Διαταραχές, επειδή η ιατρική κοινότητα συμφώνησε σε μεγάλο βαθμό ότι δεν ήταν ξεχωριστή ασθένεια από τον αυτισμό. Όμως το σύνδρομο Άσπεργκερ εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στη διεθνή ταξινόμηση των ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο οποίος χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο, ενώ πολλά άτομα με αυτισμό δηλώνουν τα ίδια ότι πάσχουν από αυτό το σύνδρομο.
Οι περισσότεροι όμως δεν σκέφτονται ποτέ για τον άνθρωπο πίσω από το όνομα του Άσπεργκερ.
Ο ερευνητής στον οποίο οφείλεται το όνομα του συνδρόμου και που διαμόρφωσε τη σύγχρονη εικόνα που διαθέτουμε για αυτό, ήταν ο δρ. Χανς Άσπεργκερ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το Άσπεργκερ αποδίδεται σε άτομα με περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες και ενδιαφέροντα.