Ξεχωριστά θα είναι τα φετινά Χριστούγεννα, καθώς έπειτα από 38 ολόκληρα χρόνια θα εορταστούν υπό το φως της πανσελήνου.

Το φαινόμενο δεν θα επαναληφθεί τα Χριστούγεννα πριν από το 2034, σύμφωνα με τη NASA.

Η χρονιά που φεύγει σημαδεύτηκε άλλωστε από αρκετά εντυπωσιακά σεληνιακά φαινόμενα, με αποκορύφωμα τη σούπερ Σελήνη στις 20 Μαρτίου και την ολική έκλειψη που ακολούθησε.

Η τελευταία πανσέληνος του χρόνου, τον Δεκέμβρη, ονομάζεται «παγωμένη πανσέληνος» («Full Cold Moon»).

Π​​ριν από μερικές ημέρες, εκμεταλλευόμενος τις ήπιες και καθάριες νύχτες αυτής της εποχής, θέλησα να δείξω στη μεγάλη μου εγγονή ορισμένους εύκολα αναγνωρίσιμους αστερισμούς του Βορρά. Κι εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά, μου «πετάει» μια πραγματική «καραμπόλα»! «Δεν μου λες, παππού», μου είπε, «γιατί τη νύχτα ο ουρανός είναι σκοτεινός;».

Θα μπορούσατε φυσικά να υποθέσετε, όπως έκανε και η εγγονή μου, ότι το σκοτάδι της νύχτας οφείλεται στην απουσία του Ηλίου από τον νυχτερινό ουρανό, η απάντηση όμως αυτή δεν είναι καθόλου ικανοποιητική. Γιατί, παρ' όλη την απουσία του Ηλίου από τον νυχτερινό ουρανό, η ύπαρξη ενός «άπειρου» αριθμού άστρων στο σύμπαν θα 'πρεπε να κάνει τον ουρανό «άπειρα» λαμπερό, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Το απλό, αλλά κάθε άλλο παρά απλοϊκό, αυτό ερώτημα για το σκοτάδι της νύχτας καταγράφηκε επίσημα το 1823 στη γερμανική Αστρονομική Επετηρίδα από τον γιατρό και αστρονόμο Χάινριχ Βίλχελμ Ολμπερς. Από τότε η παράδοξη αυτή διαπίστωση έμεινε γνωστή ως «το παράδοξο του Ολμπερς».

Ο Ολμπερς έκανε την εξής σκέψη: αν το σύμπαν διέθετε όντως έναν άπειρο αριθμό άστρων, τότε και την ημέρα και τη νύχτα οπουδήποτε και αν κοιτάζαμε, θα έπρεπε να βλέπαμε την επιφάνεια κάποιου άστρου. Οπότε ο ουρανός θα έπρεπε να ήταν καλυμμένος από τρισεκατομμύρια αστρικές επιφάνειες που θα κάλυπταν η μία την άλλη και γι' αυτό ο ουρανός θα έπρεπε να ήταν (με μετέπειτα υπολογισμούς) 150.000 φορές λαμπρότερος από την επιφάνεια του Ηλίου και την ημέρα και τη νύχτα. Για να γίνει πιο κατανοητό το όλο σκεπτικό του παράδοξου αυτού, φανταστείτε ότι τ' άστρα είναι τοποθετημένα μέσα σε ομόκεντρες σφαίρες που έχουν κέντρο τη Γη. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι κάθε σφαίρα απέχει από την προηγούμενη 10 έτη φωτός. Ο χώρος που καθορίζεται μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης σφαίρας περιέχει άστρα από 10 έως 20 έτη φωτός από τη Γη κ.ο.κ. Τα άστρα της δεύτερης σφαίρας είναι μεν αμυδρότερα από τα άστρα της πρώτης σφαίρας, λόγω της μεγαλύτερης απόστασής τους από τη Γη, είναι όμως περισσότερα επειδή η δεύτερη σφαίρα περιλαμβάνει περισσότερο όγκο από την πρώτη.

Τα ψάρια βιώνουν ένα φαινόμενο που ονομάζεται «συναισθηματικός πυρετός» που υποδηλώνει πως έχουν κάποιο βαθμό συνείδησης, σύμφωνα με μελέτη Βρετανών και Ισπανών επιστημόνων.

Αυτό το φαινόμενο εκδηλώνεται με τη μορφή ελαφρών αυξήσεων στη θερμοκρασία του σώματος των ψαριών, όταν εκτίθενται σε στρεσογόνες καταστάσεις.

Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και το Πανεπιστήμιο του Στέρλινγκ, σε συνεργασία με το Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, παρατήρησαν ότι όταν το ψάρι-ζέβρα του είδους Danio rerio βιώνει άγχος, η θερμοκρασία του σώματός του αυξάνεται κατά δύο με τέσσερις βαθμούς Κελσίου.

Πρόκειται για την πρώτη φορά που αυτός ο «πυρετός» παρατηρείται σε ψάρια, παρά το γεγονός ότι έχει παρατηρηθεί σε πτηνά, θηλαστικά και ορισμένα είδη ερπετών. Για να μάθουν τον τρόπο που συμβαίνει στα ψάρια, οι ερευνητές συνέλεξαν 72 ψάρια και τα χώρισαν σε δύο ομάδες των 36.

Στη συνέχεια, τα ψάρια τοποθετήθηκαν σε μια μεγάλη δεξαμενή γεμάτη με νερό και με διασυνδεδεμένα διαμερίσματα τα οποία είχαν διαφορετικές θερμοκρασίες, από 18 έως 35 βαθμούς Κελσίου.

Το άγαρ, ίσως το σημαντικότερο αναλώσιμο της Μικροβιολογίας, βρίσκεται τους τελευταίους μήνες σε παγκόσμια έλλειψη, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει σοβαρά νοσοκομεία και ερευνητικά εργαστήρια σε όλο τον κόσμο.

Το άγαρ, το οποίο αποτελείται από αλυσίδες μορίων σακχάρου, πήζει όταν αναμειγνύεται με νερό και σχηματίζει ένα πυκνό τζελ, πάνω στο οποίο αφήνονται να αναπτυχθούν τα υπό εξέταση μικρόβια.

Το αναντικατάστατο αυτό υλικό, το οποίο χρησιμοποιείται στην έρευνα από τη δεκαετία του 1880, παράγεται από ροδοφύκη του γένους Gelidium, τα οποία αναπτύσσονται σε τρικυμιώδη νερά και είναι πρακτικά αδύνατο να καλλιεργηθούν.

Ο μεγαλύτερος παραγωγός σήμερα είναι το Μαρόκο, ενώ μικρότερες ποσότητες παράγονται σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Μεξικό, Χιλή, Νότιο Αφρική, Ιαπωνία και Νότιο Κορέα.

Όπως αναφέρειο δικτυακός τόπος του Nature, κύρια αιτία της έλλειψης είναι η απόφαση του Μαρόκου να περιορίσει τη συλλογή φυκών από τους 14 στους 6 χιλιάδες τόνους το χρόνο, προκειμένου να προστατευτούν από την υπερεκμετάλλευση οι φυσικοί πληθυσμοί Gelidium. Επιπλέον, οι αρχές της χώρας περιόρισαν τις εξαγωγές στους 1.200 τόνους το χρόνο.

Αν πιστεύετε ότι η επιστήμη είναι καταλύτης της ανθρώπινης εξέλιξης, μάλλον δεν θα θέλατε με τίποτα να χάσετε ένα συνέδριο, στο οποίο συγκεντρώθηκαν 20 από τους κορυφαίους ερευνητές στον κόσμο για να παρουσιάσουν το έργο τους στο σύνολο σχεδόν του επιστημονικού φάσματος. Αυτό είναι το Falling Walls που γίνεται στο Βερολίνο εδώ και 6 χρόνια, κάθε φορά στις 9 Νοεμβρίου, την ημέρα δηλαδή που οι Βερολινέζοι γκρέμισαν το τείχος.

Στη φετινή διοργάνωση οι 20 ομιλητές του Falling Walls φώτισαν τις εσχατιές των επιστημονικών εξελίξεων σχεδόν σε όλους τους τομείς. Και επειδή κανείς δεν γεννιέται διακεκριμένος επιστήμονας, την προηγούμενη μέρα του συνεδρίου, 100 ερευνητές, μεταξύ των οποίων και ο Ελληνας, δρ Σωτήρης Ευγενίδης, είχαν ο καθένας στη διάθεσή τους 3 λεπτά για να παρουσιάσουν τις ιδέες τους και να κάνουν ένα μικρό βήμα προς την προσωπική τους κορυφή. Η επιτροπή αξιολόγησης, στην οποία συμμετείχε και ο καθηγητής Carl-Henrik Heldin, πρόεδρος του Ιδρύματος Nobel, επέλεξε ως την πιο σπουδαία ιδέα μια συσκευή που προβλέπει πρόωρες γεννήσεις. Στην παρουσίασή της, η δρ Sabrina Badir, ερευνήτρια του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, ανέφερε ότι το προϊόν είναι έτοιμο και πλέον χρειάζεται να γίνουν οι τυπικές κλινικές έρευνες για να ξεκινήσει η εμπορική του διάθεση.

Το πρωινό της ημέρας του συνεδρίου, ο φθινοπωρινός ήλιος χάριζε τη ζέστη του στο Βερολίνο, κάτι όχι ασυνήθιστο πλέον για την πόλη, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ένα αρκετά εύκρατο κλίμα προς απογοήτευση ορισμένων κατοίκων της.

Η κατάμεστη αίθουσα υποδέχτηκε τη Johanna Wanka, υπουργό Εκπαίδευσης και Ερευνας, η οποία ανέβηκε στη σκηνή με μηδενική σχεδόν καθυστέρηση σε σχέση με το πρόγραμμα. Η γερμανική ακρίβεια είναι ιδιαίτερα ευχάριστη σε αρκετές περιπτώσεις, όπως όταν χρειάζεται να κινηθείς σε μια πόλη σχεδόν 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και επιλέγεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ο Ιούλιος Βερν θα είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα, έστω κι αν δεν πρόκειται για Ταξίδι στο Κέντρο της Γης: διεθνής ερευνητική ομάδα αναχωρεί αυτήν την εβδομάδα για μια ιδιαίτερη περιοχή του Ινδικού Ωκεανού όπου θα προσπαθήσει να ανοίξει την πρώτη γεώτρηση μέχρι τον μυστηριώδη γήινο μανδύα

Ο μανδύας είναι ένα στρώμα από στερεά αλλά εύπλαστα πετρώματα που βρίσκεται κάτω από το εξωτερικό στρώμα του φλοιού και φτάνει μέχρι τον γήινο πυρήνα. Ξεκινά περίπου 30 με 60 χιλιόμετρα κάτω από τα πόδια μας και έχει πάχος περίπου 3.000 χιλιόμετρα, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού όγκου της Γης.

Στους ωκεανούς, ο φλοιός είναι πολύ λεπτότερος και ο μανδύας βρίσκεται σε μικρότερο βάθος, το οποίο όμως και πάλι ξεπερνά τις δυνατότητες των καλύτερων γεωτρύπανων. Από τη δεκαετία του 1960 ως σήμερα, οι γεωλόγοι έχουν επιχειρήσει αρκετές φορές να φτάσουν τον μανδύα, πάντα όμως αποτύγχαναν λόγω οικονομικών ή τεχνικών δυσκολιών.

Παρόλα αυτά, οι ερευνητές της αποστολής SloMo Project πιστεύουν ότι υπάρχει λύση. Αυτήν την εβδομάδα, το ερευνητικό πλοίο JOIDES θα αναχωρήσει από τη Σρι Λάνκα και θα κατευθυνθεί σε μια περιοχή του νοτιοδυτικού Ωκεανού που ονομάζεται Ανάχωμα της Ατλαντίδας.

Φυτοπλαγκτόν και επιπλέοντες μικρο-οργανισμοί γεμίζουν τον Βόρειο Ατλαντικό, παρά τις προβλέψεις των επιστημόνων περί του αντίθετου, με φόντο και την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Οι επιστήμονες από καιρό πίστευαν ότι ο αριθμός των ειδών πλαγκτόν θα μειωθεί λόγω της αυξημένης οξύτητας των ωκεανών, όμως οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι εδώ και 40 χρόνια τα είδη του πλαγκτόν που ζουν στους ωκεανούς όχι μόνο δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν κιόλας.

Μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins παρουσίασε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο αριθμός μονοκύτταρων φυτοπλαγκτονικών οργανισμών και της άλγης έχουν από το 1965 έως το 2010 σημειώσει δραστική άνοδο.

"Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ, και γίνεται πιο γρήγορα από ότι νομίζαμε ότι θα μπορούσε να συμβεί", αναφέρει ο Anand Gnanadesikan, βοηθός καθηγητής στο Morton K. Blaustein Department of Earth and Planetary Sciences του Johns Hopkins και ένας από τους επιστήμονες που υπογράφουν την έρευνα.

Κατά την διάρκεια της μελέτης - πλαγκτόν από Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και τη Βόρεια Θάλασσα -αποδείχτηκε ότι η αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στους ωκεανούς, αυξάνει τους οργανισμούς των κοκκολιθοφόρων που ζουν σε αυτούς.

Ο Κινέζος επιστήμονας Xu Xiaochun, που ηγήθηκε την ανάπτυξης του πρώτου εργοστασίου κλωνοποίησης στον κόσμο, ισχυρίζεται πως πλέον η επιστημονική του ομάδα είναι έτοιμη να κλωνοποιήσει έναν άνθρωπο. Ο μόνος φόβος του, όπως είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο, είναι κατά πόσον η κοινωνία είναι έτοιμη να το δεχτεί.

Η γιγαντιαία εγκατάσταση κλωνοποίησης πρόκειται να ανοίξει μέσα στους επόμενους επτά μήνες και βάσει του σχεδίου στόχος είναι η κλωνοποίηση 1.000.000 αγελάδων ετησίως από το 2020. Ακόμη, σύμφωνα με τον σχεδιασμό, στο εργοστάσιο θα κλωνοποιηθούν άλογα και σκυλιά για την αστυνομία. Μιλώντας για το εγχείρημα του ο Xu Xiaochun δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο: «Δείτε για παράδειγμα το σούπερ μάρκετ. Τα πάντα μέσα σε αυτό είναι λαμπερά, ωραία και ομοιόμορφα. Τώρα με το εργοστάσιο κλωνοποίησής μπορούμε να το πετύχουμε αυτό και με τα ζώα».

Πίσω από το εργοστάσιο κλωνοποίησης βρίσκεται η ομάδα «Boyalife», η οποία συνεργάζεται με την Sooam Biotech Research Foundation, μια εταιρεία από τη Νότια Κορέα. Η εν λόγω εταιρεία, όπως αναφέρουν τα διεθνή μέσα, έχει ήδη αναπτύξει την κλωνοποίηση Μαμούθ, αλλά και κατοικίδιων ζώων. Μάλιστα όπως αναφέρεται, το τελευταίο είναι αρκετά προσοδοφόρο, καθώς μερικοί είναι πρόθυμοι να πληρώσουν έως και 100.000 ευρώ για να αποκτήσουν έναν κλώνο του κατοικιδίου τους που πέθανε.

Ο φυσικός μηχανικός και ερευνητής Vladimir Tatarenko από την Ουκρανία έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην δημιουργία μιας σωτήριας κάψουλας που θα μπορούσε να αποτρέψει τον θάνατο των επιβατών σε πολλά αεροπορικά ατυχήματα.

"Κοιτάζοντας αυτές τις φρικτές σκηνές και γνωρίζοντας τα στατιστικά στοιχεία των ατυχημάτων έβγαλα ορισμένα συμπεράσματα. Οι άνθρωποι κάνουν λάθος για αεροπορικές καταστροφές, επειδή περίπου το 80% από αυτούς συμβαίνουν οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος", δήλωσε ο εφευρέτης σε συνέντευξή του στην ουκρανική e-zine AIN.UA και πρόσθεσε

"Ενώ οι μηχανικοί αεροσκαφών σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να κάνουν ασφαλέστερα τα αεροπλάνα, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον ανθρώπινο παράγοντα".

Μετά από πέντε δεκαετίες έρευνας ο Tatarenko έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση του. Πρόκειται για μια κάψουλα διαφυγής που αποσκοπεί στη διάσωση του πληρώματος και των επιβατών ενός αεροπλάνου της πολιτικής αεροπορίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Οι επιβάτες σύμφωνα με αυτή την ιδέα, βρίσκονται ουσιαστικά μέσα σε μια αφαιρούμενη κάψουλα που βρίσκεται στην άτρακτο του αεροσκάφους. Μετά την εκτίναξη, η πτώση της καψουλας επιβραδύνεται από αλεξίπτωτα και ενεργοποίηση ρουκετών, επιτρέποντας μια ομαλή προσγείωση είτε στην ξηρά ή στο νερό.

Η καψούλα είναι κατασκευασμένη από ανθρακόνημα και άλλα ελαφρά μέταλλα.

Παρακολουθείστε το βίντεο:

Σε ένα απροσδόκητο συμπέρασμα κατέληξε η έρευνα που έγινε επί 9 χρόνια σε μια φυλή του Βολιβιανού Αμαζονίου, τους Τσιμάνε, σύμφωνα με την οποία ανάλογα με ποιο εντερικό παράσιτο μολύνεται μια γυναίκα, «πιάνει» παιδί πιο εύκολα ή πιο δύσκολα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής το βιολόγο 'Ααρον Μπλάκγουελ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα, που έκαναν τη δημοσίευση στο περιοδικό Science, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 1.000 γυναίκες των Τσιμάνε.

Όπως διαπιστώθηκε, οι γυναίκες που μολύνονται με ένα είδος σκουληκιού (το αγκυλόστομα), κάνουν αργότερα το πρώτο παιδί τους, γεννούν σε αραιότερα χρονικά διαστήματα και συνολικά αποκτούν λιγότερα παιδιά. Αντίθετα, όσες έχουν μολυνθεί με ένα άλλο είδος εντερικού παράσιτου (την ασκαρίδα), γεννούν πρόωρα το πρώτο παιδί τους, μεσολαβούν μικρότερα διαστήματα ανάμεσα στις γέννες τους και αποκτούν περισσότερα παιδιά.

Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι ο ένας μικροοργανισμός ευνοεί τη γονιμότητα και ο άλλος τη «φρενάρει», για άγνωστη αιτία, που πιθανώς έχει να κάνει με τη διαφορετική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στα δύο παράσιτα. Οι γυναίκες των Τσιμάνε χρησιμοποιούν σπάνια αντισυλληπτικές μεθόδους και κατά μέσο όρο γεννάνε εννέα παιδιά.

Το 70% του πληθυσμού των Τσιμάνε (συνολικά περίπου 16.000 άτομα) έχουν μολυνθεί από εντερικά παράσιτα, χωρίς να το ξέρουν. Οι γυναίκες με ασκαρίδα (που μπορεί να φθάσει τα 36 εκατοστά) κάνουν τρία περισσότερα παιδιά σε σχέση με όσες δεν έχουν μολυνθεί με το παράσιτο, ενώ όσες έχουν μολυνθεί με αγκυλόστομα (που είναι μικροσκοπικό), κάνουν τρία λιγότερα παιδιά.