Εικόνα
15 Αυγούστου 2015: Ο Σύριος πατέρας αγγαλιάζει με δάκρυα την κόρη και το γιο του στις όχθες της Κω όπου έφτασαν μετά από ταξίδι σε πρόχειρη φουσκωτή βάρκα
Δεν γνωρίζω και δεν καταλαβαίνω πραγματικά το συναίσθημα του να ζεις σε μια εύπορη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία είναι εύπορη γιατί κατέκλεψε άμεσα πολλά φτωχά έθνη ανά την υφήλιο. Ή γιατί λεηλάτησε έμμεσα λόγω του ότι είναι μέλος κάποιου εξτρεμιστικού οργανισμού όπως το ΝΑΤΟ. Πως είναι να ζεις σε μια τέτοια χώρα αρνούμενος να αναγνωρίσεις γιατί είναι εύπορη, πως πλούτισε.

Παλάτια, θέατρα, σιδηρόδρομοι, νοσοκομεία και πάρκα σε αυτή την εύπορη χώρα έχουν κτιστεί πάνω σε σπασμένους σκελετούς και ανήσυχα φαντάσματα, σε λίμνες αίματος και αδιάντροπες αρπαγές.

Κι έπειτα, όταν οι λεηλατημένες χώρες αρχίζουν να καταρρέουν η μια μετά την άλλη, όταν δεν έχει απομείνει τίποτα εκεί, όταν τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα κι όταν οι άντρες αρχίσουν να πολεμάνε ο ένας τον άλλο για μικροπράγματα, αξιολύπητα σκάφη ή λέμβοι ξεκινούν να διασχίζουν τις θάλασσες μεταφέροντας πρόσφυγες που σχεδόν πεθαίνουν από την πείνα στις ευρωπαϊκές μαρμάρινες όχθες.

Τι τρομερή εικόνα! Όπως μια γυναίκα με τα ανακατεμένα μαλλιά της και τα σπασμένα της χείλη, που επιστρέφει σ' αυτόν που την βίασε και σκότωσε τον άντρα της για να τον παρακαλέσει να της προσφέρει στέγη και κάποια δουλειά και ένα κομμάτι ψωμί. Αποφάσισε να εγκαταλείψει εντελώς την περηφάνια της γιατί τα παιδιά της είναι άρρωστα και πεινασμένα, και γιατί η άλλη επιλογή που έχει είναι ο θάνατος.

Έτσι έχεις καταντήσει τον κόσμο Ευρώπη, εσύ και ο τεράστιος αχόρταγος απόγονος σου, η Βόρεια Αμερική!

Τόσο εγωκεντρική, τόσο άσπλαχνη, έχασες την ικανότητα σου να νιώθεις και την ικανότητα σου να αποδίδεις δικαιοσύνη. Όλα τα ηθικά πρότυπα σου κατέρρευσαν. Δεν κατέχεις ανώτερες αξίες πια, μόνο το συμφέρον σου.

Στο Καλαί και στην Κω, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Στουτγάρδη και την Πράγα άκουσα την ίδια ερώτηση: «Πως θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε όλα αυτά τα πλήθη των μεταναστών;»

Σχεδόν κανένας στη Δύση δεν διερωτάται: «Πως τα κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι στις άλλες ηπείρους όλους αυτούς τους αιώνες αποικιοκρατίας, των ξεδιάντροπων λεηλασιών, της δουλείας, των διαρκών επιθέσεων από επιχειρηματικά και νεοφιλελεύθερα κανιβαλιστικά πλήθη; Η έκδοση ενός κλειδιού για κάθε πολίτη πρώην ή παρούσας αποικίας, δεν θα αποτελούσε την πιο μικρή, την πιο βασική ένδειξη δικαιοσύνης;»

Είναι ηθικά αποδεκτό για ένα κλέφτη, ένα εμπρηστή, ένα βιαστή, ένα ψεύτη, ένα κατά συρροή δολοφόνο (όλα σε ένα) να μπορεί να ζει σε αρχοντικό, ενώ τριγύρω τα θύματα του ζουν σε παραγκούπολη;

Στη Δύση, στη χριστιανική Δύση, στη φονταμενταλιστική Δύση, τέτοια διευθέτηση είναι προφανώς ανεκτή.

***

ζούγκλα
© AFPΈνας πρόσφυγας από το Αφγανιστάν με ένα πανό διαμαρτύρεται για την καταστροφή της "Ζούγκλας" κοντά στο Καλαί
Οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες είναι εντελώς αμετανόητοι. Πολύ λίγοι από αυτούς είναι ικανοί να διακρίνουν τον συσχετισμό μεταξύ της ευπορίας στην ήπειρο τους, τις εκατοντάδες χιλιάδες καταστραμμένες ζωές ανά την υφήλιο, και αυτό το πρόσφατο κύμα μεταναστών.

Πριν λίγους μήνες, ο σύντροφος κι επίσης φιλόσοφος, Milan Kohout, έχασε την ψυχραιμία του ακούγοντας τα φανατικά ρατσιστικά σχόλια εναντίον μεταναστών από καλεσμένους σε στούντιο της Τσεχικής Τηλεόρασης στην Πράγα. Άρχισε να φωνάζει, ζωντανά, τόσο στον συντονιστή όσο και στους φανατικούς ομιλητές.

Τα υβριστικά γράμματα άρχισαν να καταφθάνουν αμέσως: «Γιατί δεν βάζεις μερικούς από αυτούς τους αραμπάδες στη δική σου κρεβατοκάμαρα, μαλάκα;» Ή πιο απειλητικά: «Θα έπρεπε να κρεμαστείς γι' αυτό, μπάσταρδε!»

Μερικές βδομάδες μετά την τηλεοπτική εμφάνιση έλαβα αυτό το email:
«Απλά σε ενημερώνω ότι έχω λάβει τόσες πολλές απειλές κατά της ζωής μου που άρχισα να τις παίρνω στα σοβαρά. Ακόμα κι οι χωριανοί από το χωριό στο οποίο βρίσκετε το εξοχικό μας μας απειλούν. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα λάβω στα σοβαρά όλα αυτά αλλά υποθέτω πως πρέπει να είμαι προσεχτικός...»
Στην Κω, όπου φιλοξενούνται πολλές χιλιάδες πρόσφυγες από την Μέση Ανατολή και την Ασία, αλλά στην οποία δεν υπάρχουν καταυλισμοί ούτε άλλες διευκολύνσεις γι' αυτούς, μια ιατρική εθελόντρια (αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω το όνομα της αφού ήδη έχει δεχθεί απειλές) περιέγραψε τις πρόσφατες εξελίξεις:
«Η κατάσταση στην Κω είναι εκτός ελέγχου. Οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές της Χρυσής Αυγής - μερικοί από αυτούς πλήρως οπλισμένοι - εξαπέλυσαν διωγμούς εναντίων των προσφύγων. Κάποιος πρέπει να μιλήσει καθαρά για τις ευθύνες του δημάρχου... ο οποίος έχει υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλληλεγγύης και πιθανή λύση από την αρχή.»
Στην αντίπερα πλευρά της Ευρώπης, ο βρετανός πρωθυπουργός αναλογίζεται να χρησιμοποιήσει τον στρατό, μοιρολογώντας τις ταλαιπωρίες που αντιμετωπίζουν οι βρετανοί τουρίστες. Η κυκλοφορία στο Eurotunnel είναι αργή και διακόπτεται συχνά, καθώς χιλιάδες απεγνωσμένοι πρόσφυγες που μένουν σ' ένα άθλιο καταυλισμό ονομαζόμενο «Η Ζούγκλα» στα περίχωρα της γαλλικής πόλης Καλαί, προσπαθούν να φτάσουν στην Αγγλία, πεθαίνοντας στην προσπάθεια.

Η Μεγάλη Βρετανία, υπεύθυνη για το χαμό εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών παγκοσμίως (μέσω των αποικιακών τους γενοκτονιών και τους λοιμούς που οι ίδιοι προκάλεσαν) τώρα προσποιείται ότι αντιμετωπίζει μια σοβαρή «κρίση προσφύγων» ενώ υπάρχουν μόνο 25,000 αιτητές ασύλου στην επικράτεια της.

Όπως σχολίασε η εφημερίδα Morning Star:
«Σύμφωνα με το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες μέχρι και 74% όλων των αιτητών ασύλου απορρίπτονται για παραμονή στη Βρετανία. Παρόλο που οι αριθμοί αυξήθηκαν από το 2008, οι αιτήσεις ασύλου το 2014 ήταν κάτω από 25,000, με τον ψηλότερο αριθμό αιτητών να προέρχεται από ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, τη Συρία και την Ερυθραία.»
Στη Γερμανία, τις Κάτω Χώρες, τη Σκανδιναβία, την Ελλάδα, όντως σε όλη την Ευρώπη, ακροδεξιές ξενοφοβικές ομάδες και κινήματα επιτίθενται και εκφοβίζουν ανυπεράσπιστους πρόσφυγες.

Οι μετανάστες απεικονίζονται ως απειλή ή παράσιτα, όχι ως μια ομάδα απελπισμένων ανθρώπων - θύματα της Αυτοκρατορίας.

Είναι κυρίως λόγω της κατάρρευσης της ακεραιότητας της Δυτικής πολιτικής ελίτ, των ΜΜΕ, καθώς και του ακαδημαϊκού κόσμου και του κόσμου των τεχνών.

Τώρα, οι περισσότεροι από αυτούς που μιλούν υπέρ της αποδοχής προσφύγων το κάνουν αυτάρεσκα, σαν ελεημοσύνη, όχι επειδή αναγνωρίζουν ότι η αποδοχή των θυμάτων της βαναυσότητας της ηπείρου τους είναι ηθική υποχρέωση τους. Όχι επειδή έχουν πειστεί ότι το άνοιγμα των πυλών του «φρουρίου της Ευρώπης» θα είναι τουλάχιστον η ελάχιστη πληρωμή για το τεράστιο χρέος ενάντια στον κόσμο που κυριεύτηκε και λεηλατήθηκε για τόσους αιώνες.

***
Εικόνα
Καταυλισμός προσφύγων στην Ιορδανία που στεγάζει 81,000 πρόσφυγες
Δεν είναι μόνο αυτά που βλέπεις στην Ευρώπη - αυτήν την κορυφή του παγόβουνου, το μικροσκοπικό τμήμα δυστυχίας που κατάφερε να αποβιβαστεί στις ιταλικές, τις ελληνικές και τις μαλτέζικες ακτές.

Ο κόσμος βρίσκεται εν κινήσει. Εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί.

Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω του πολιτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού της Δύσης.

Οι Σύριοι, οι Λίβυοι, οι Ιρακινοί και οι Αφγανοί είδαν τις χώρες τους να καταστρέφονται εντελώς από τους βομβαρδισμούς γιατί προσπάθησαν να ταΐσουν, να στεγάσουν και να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους τους. Από την άποψη της Αυτοκρατορίας αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, καθώς όλοι οι πόροι πρέπει να διατίθενται για την τροφοδότηση των Δυτικών επιχειρήσεων, των τραπεζών και των στρατιωτικών συγκροτημάτων.

Οι Ερυθραίοι αποδυναμώθηκαν από κυρώσεις και εμπάργκο αμέσως μετά τον μακρύ απελευθερωτικό τους πόλεμο. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στο Κονγκό έχασαν τη ζωή τους από το 1995, σφαγιάστηκαν από τους συμμάχους της Δύσης, τη Ρουάντα και την Ουγκάντα, έτσι ώστε η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι να μπορούν να απολαμβάνουν την ελεύθερη και τζάμπα ροή ουρανίου και κολτανίου. Οι πολίτες του Κονγκό τώρα προσπαθούν να ξεφύγουν από την αδιανόητη φρίκη που ζουν στη χώρα τους. Πολλοί Σομαλοί προσπαθούν να ξεφύγουν αφού η Ουάσινγκτον αποσταθεροποίησε τη χώρα τους, μετά από την εισβολή της Κένυας στα δυτικά τμήματα της χώρας με άμεση εντολή από τη Δύση και καθότι η ΕΕ αδειάζει τα τοξικά απόβλητα της στις όχθες της χώρας τους.

Ακόμα κι οι δοκιμασίες των Ροχίνγκια της Μιανμάρ (πρώην Μπούρμα ή Βιρμανία) αποδίδεται στην τερατώδη βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στην Ασία.

Εδώ και αιώνες η Δύση εξακολουθεί να ανατρέπει προοδευτικές κυβερνήσεις τη μια μετά την άλλη, δολοφονώντας σπουδαίους πολιτικούς ηγέτες όπως τον Πατρίς Λουμούμπα, εξαφανίζοντας κάθε προσπάθεια δημιουργίας αξιοπρεπών, σοσιαλιστικών κοινωνιών.

Και μετά λένε: «Αυτοί οι νέγροι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τη δική τους χώρα... το μόνο που θέλουν είναι να έρθουν εδώ να μας κλέψουν τις δουλειές και να μας στραγγίσουν τα κοινωνικά συστήματα».

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αν άφηναν στην ησυχία τους αυτές τις χώρες που τώρα αιμορραγούν εκατομμύρια δικούς τους ανθρώπους, που «εξάγουν πρόσφυγες», θα ήταν πιθανότατα όσο εύπορες ή ακόμα και πιο εύπορες από τη Δύση. Το ίδιο ισχύει και για το Ιράν, το Ιράκ, την Συρία και τη Λιβύη, ίσως ακόμα το Κονγκό και την Ινδονησία.

Η συνεχής «κρίση προσφύγων» δεν είναι ένα «πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη». Η Ευρώπη η ίδια δημιουργεί αυτή την κρίση. Η Ευρώπη δεν «αντιμετωπίζει» τίποτα. Όπως πάντα εξαπατά, ψεύδεται και υπολογίζει σεντς, αφού έχει κατακλέψει δισεκατομμύρια. Όσοι δεν το βλέπουν είναι είτε τυφλοί ή προϊδεασμένοι, ή εναλλακτικά, πληρωμένοι για να κάνουν τα στραβά μάτια.

Αν η μάνα Γη πληγεί έντονα από μια τρομερή καταστροφική δύναμη, τα κομμάτια της θα διανεμηθούν σε όλες τις κατευθύνσεις. Το ίδιο ισχύει και για χώρες και έθνη. Αν τους αφήσουν στην ησυχία τους, τα κράτη θα μπορέσουν να βρουν τον τρόπο να φροντίσουν τους ανθρώπους τους.

Η παρούσα κατάσταση είναι ειλικρινά μόνο μια μικροσκοπική αντανάκλαση της υπερχείλισης των φρικαλεοτήτων που υπόμεινε ο αποικισμένος και λεηλατημένος κόσμος. Είναι ένα μικροσκοπικό κομμάτι του εφιάλτη που λαμβάνει χώρα στην Αφρική, την Μέση Ανατολή και σε κομμάτια της Ασίας και που τώρα ρίχνεται πίσω στα μούτρα των ευρωπαίων, αφήνεται στο κατώφλι τους.

***

Εικόνα
Η "Ζούγκλα" έξω από το Καλαί
Πως γίνεται «αυτοί» να μην το βλέπουν; Πως γίνεται σχεδόν όλα τα Δυτικά ΜΜΕ να παραμένουν σιωπηλά; Πως γίνεται να μην αναφέρονται σε αυτό οι σημερινοί φιλόσοφοι και να μην συσχετίζουν τα θέματα της νεοαποικιοκρατίας με την μετανάστευση;

Είναι φιλοσοφικά ξεκάθαρο αυτό που λέω σε αυτή την έκθεση. Είναι δύσκολο να το αντιδικήσει κανείς. Μερικές δεκαετίες προηγουμένως, ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σατρ έφτασε σε μερικά παρόμοια συμπεράσματα στο βιβλίο του Colonialism and Neocolonialism [Αποικιοκρατία και Νέο-αποικιοκρατία]. Αλλά αυτό ήταν «τότε». Τώρα είναι ταμπού να συσχετίσει κανείς τη λεηλασία του πλανήτη από τη Δύση με το δράμα των προσφύγων.

Δεν πιστεύω όμως στα ταμπού, όπως και δεν πιστεύω σε γνώση που είναι αυστηρά «θεωρητική».

Τα τελευταία χρόνια κατέγραψα την ανθρώπινη δυστυχία σε αναρίθμητα πεδία μάχης και σε προσφυγικούς καταυλισμούς που στεγάζουν εξόριστους από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν, της Συρίας, του Ιράκ, της Μπαγκλαντές, της Λιβύης και άλλων καταστραμμένων εθνών.

Συχνά βλέπω από πρώτο χέρι πόσο αποκρουστική, μη βιώσιμη και απεχθές είναι η κατάσταση: ενώ ο μικροσκοπικός Λίβανος φιλοξενεί αυτή τη στιγμή περισσότερους από 2 εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες, ένας από τους κυριότερους τύραννους ανά το παγκόσμιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, έχει λιγότερους από 25,000 αιτητές ασύλου στα εδάφη του!

Ακόμα κι οι διανοούμενοι της επιθετικής νατοϊκής Τουρκίας γράφουν ανεχτά και ειλικρινά στις εφημερίδες: «Θέλουμε να ενεργούμε ως μικρότερες ΗΠΑ στην περιφέρεια, γι' αυτό πρέπει να πληρώσουμε για τους 1.8 εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να διασχίσουν τα σύνορα και να εγκατασταθούν στους καταυλισμούς μας». Η Τουρκία πληρώνει. Όσο επιθετική κι αν είναι δείχνει τουλάχιστον μια αξιοπρέπεια σε σύγκριση με τη Δύση.

Υπάρχει κάτι το αποτρόπαιο, υποκριτικό, διεστραμμένο και έντονα απάνθρωπο στον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη αντιμετωπίζει τα δεινά των θυμάτων της.

Φυσικά «αυτό» δεν είναι το κάτι νέο. «Αυτό» έχει βαθιές ρίζες τόσο στα χριστιανικά δόγματα όσο και στην χριστιανική κουλτούρα του φονταμενταλισμού - παράγοντες που ανένδοτα ελέγχουν τα μυαλά των περισσότερων ευρωπαίων. Αυτός ο φονταμενταλισμός έχει βοηθήσει στην αποδοχή, και τον εγκωμιασμό ακόμα, της αποικιοκρατίας και της νεοαποικιοκρατίας, αλλά και της «εξαιρετικότητας».

Ο φονταμενταλισμός και η εξαιρετικότητα τοποθετούν πολύ ψηλά τις δικές τους θρησκείες, κουλτούρες, φυλές και τρόπους ζωής. Θεωρούν αυτούς τους «άλλους» ως άσχετους. Η δυστυχία των «άλλων» είναι αναξιόλογη και ασήμαντη. Ή απλά «δεν υπάρχει».

Ο Όργουελ καθόρισε τους μη-χριστιανούς, μη-λευκούς και μη-δυτικούς ανθρώπους ως μη-ανθρώπους στα μάτια της Δύσης.

Όπου και να πάτε στην Ευρώπη μπορείτε να διακρίνεται μεταξύ λεγομένων και μη-λεγομένων:
Εάν εκατομμύρια από «αυτούς» πεθαίνουν της πείνας, τότε ας είναι - φτάνει η Γερμανία και η Γαλλία να διατηρούν καθαρά τα πεζοδρόμια και τα νοσοκομεία τους, και φτάνει τα σχολεία να μην έχουν πολλά ανεπιθύμητα ξένα στοιχεία και επιρροές.

Η καταστροφή του κόσμου, η θανάτωση και η λιμοκτονία εκατομμυρίων είναι ένα λυπηρό αλλά αναγκαίο τίμημα για το υψηλό βιοτικό επίπεδο των εκλεκτών, λευκών, καλών χριστιανών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Ας περιοριστεί η σφαγή στα μακρινά μέρη! Ας μην εμφανιστεί στις τηλεοπτικές οθόνες. Ας μην δούμε τα θύματα.

Και ας παραμείνουν εκεί που βρίσκονται αυτά τα βρώμικα και απολίτιστα όντα. Δεν θέλουμε να τους αντικρύσουμε στα θέρετρα μας και τις πρωτεύουσες μας. Δεν θέλουμε να δούμε τις πληγές τους, τα τραύματα τους και τις φάτσες τους. Ας παραμείνουν τα πάντα εκτός της αντίληψης μας, όσο πιο θολά γίνεται και σε πολύ χαμηλές εντάσεις.
Όπως μου ειπώθηκε κατά τη διάρκεια συνεδρίου στην Καλιφόρνια: «Μην μας δείξεις γραφικές εικόνες από τον πόνο των Αφρικανών... οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ ευαίσθητοι!»

Νεοαποικιοκρατία; Σύγχρονη δουλεία; Δεν μας αρέσουν αυτοί οι όροι. Ανήκουν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Δεν πέθαναν μαζί με την Σοβιετική Ένωση;

***

Για όσο κυριαρχεί η Αυτοκρατορία, για όσο η Δύση διοικεί τον πλανήτη, οι πρόσφυγες θα διασχίζουν τις επικίνδυνες θάλασσες με τις εύθραυστες λέμβους τους.

Μερικοί θα πεθάνουν, άλλοι θα τα καταφέρουν να φτάσουν.

Αυτοί που θα τα καταφέρουν θα οδηγηθούν σε δίκη. Αυτό που έκαναν θεωρείται «παράνομο». Θα πρέπει να αποδείξουν ότι είχαν διωχθεί από τις πατρίδες τους, ότι οι ζωές τους ήταν υπό απειλή.

Ένα δισεπίλυτο παιχνίδι... ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι. Όπως την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, οι άντρες οι γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονται αντιμέτωπα με τη Δυτική Χριστιανική «δικαιοσύνη» θα πρέπει να πουν ψέματα για να επιβιώσουν.

Δεν θα μπορέσουν να πουν: «Έπρεπε να διαφύγω γιατί η χώρα σας δολοφόνησε την οικογένεια μου». Ή: «Η ήπειρος σας μου αφαίρεσε τα προς το ζην».

Ο φόβος του διωγμού... ένας «πραγματικός» πρόσφυγας θα πρέπει να εφεύρει τη δική του φανταστική ιστορία, το δικό του βασανιστή: κάτι που να εγκρίνει η αυτοκρατορία.

Τότε και μόνο τότε θα μπορέσει ένας/μια πρόσφυγας να έχει την ελάχιστη πιθανότητα να λάβει το άσυλο του, τη στέγαση του κι ένα κομμάτι ψωμί - ένα τόσο μικροσκοπικό κομμάτι απ' αυτά που ήδη έχουν κλαπεί από την πατρίδα του/της.