Το ελληνικό χρέος και η γερμανική υποκρισία

Pierre Lescaudron
Sott.net
Τρι, 14 Ιούλ. 2015 08:42 UTC

Ο βιασμός της Ευρώπης (Titian c. 1560)

Ο ισπανός φιλόσοφος Santayana προειδοποίησε ότι όσοι δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν, αλλά ένα πιο σοβαρό πρόβλημα από μια απλή ιστορική αμνησία είναι ο αναθεωρητισμός της ιστορίας, όπου ολόκληρες κοινωνίες με κάποιο τρόπο πείθωνται για κάτι που δεν συνέβη ποτέ ή ακριβώς για το αντίθετο από αυτό που πραγματικά συνέβη. Η ιστορία του ελληνικού και γερμανικού χρέους είναι ένα καλό παράδειγμα.

Δημιουργία χρήματος έναντι δημιουργίας χρέους

Το χρέος και τα χρήματα συχνά συγχέονται. Διαβάζουμε για τη δημιουργία χρήματος, "τα χρήματα που δημιουργήθηκαν απο το τίποτα», και φανταζόμαστε τα τυπογραφεία να τυπώνουν τόνους από χαρτονομίσματα.

Το μόνο μειονέκτημα της δημιουργίας χρήματος είναι η πτώση της αξίας του νομίσματος (πληθωρισμός), λόγω της υπερπροσφοράς. Για παράδειγμα αυτής της διαδικασίας, φανταστείτε μια γιγαντιαία πηγή πετρελαίου ήταν να βρεθεί στη Σιβηρία αύριο. Αυτό θα μείωνε την τιμή του πετρελαίου λόγω της αύξησης της προσφοράς.

Με αυτή την έννοια, η δημιουργία χρήματος έχει επιπτώσεις στον κάθε χειριστή (τράπεζες, κράτη, πολίτες) που κατέχουν χρήματα, με τη μείωση της αξίας τους. Όσο περισσότερα χρήματα υπάρχουν, τόσο είναι λιγότερο αξιόλογα, όπως και τα περισσότερα άλλα αγαθά.

Η ραγδαία αύξηση του παγκοσμίου χρέους

Αλλά σήμερα, το 97% του ψηφιακού χρήματος "δημιουργήθηκε" από τα χρέη που εκδίδονται από ιδιωτικές τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι, σήμερα, τα χρήματα δεν έχουν δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσουν την οικονομική ανάπτυξη ή την εθνική νομισματική πολιτική, αλλά αποκλειστικά και μόνο για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των ιδιωτικών τραπεζών.

Επί του παρόντος, η παγκόσμια προμήθεια χρήματος αντιστοιχεί στα $68 τρισεκατομμύρια, ενώ το χρέος ανέρχεται σε $137 τρισεκατομμύρια. Αυτή είναι μια αναλογία 2:1, και το χάσμα συνεχίζει να διευρύνεται. Το παγκόσμιο χρέος αυξάνεται ραγδαία, πολύ πιο γρήγορα από την παγκόσμια οικονομία, ως εκ τούτου, το χρέος πνίγει την οικονομία απαιτώντας όλο και περισσότερη παραγωγή χρημάτων για την κάλυψη αποπληρωμής των τόκων.

Επιπλέον, δεδομένου ότι το ποσό του χρέους υπερβαίνει το ποσό των χρημάτων, απλά δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για να εξοφληθεί το οφειλόμενο χρέος. Αργά ή γρήγορα, κάποιος κάπου δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει το χρέος του, όχι επειδή ο ίδιος προσωπικά δεν μπορεί να πληρώσει, αλλά επειδή δεν υπάρχουν πουθενά τα χρήματα για να το πληρώσει.

Σε αυτό το σενάριο, θα μετατοπιστεί ο εικονικός κόσμος του χρέους (καταγραμμένα ποσά) στον πραγματικό κόσμο, όπου οι πιστωτές (ιδιωτικές τράπεζες) θα κατασχέσουν από τον χρεοκοπημένο πολίτη/κράτος τα πολύ πραγματικά περιουσιακά του αγαθά (σπίτι, αυτοκίνητο, δημόσιες υπηρεσίες, υποδομές). Είναι ένα πανούργο τέχνασμα που φαίνεται να έχουν επινοήσει ειδικά για να χρεοκοπήσουν όσο το δυνατόν πιο πολλούς ανθρώπους και κράτη πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη.

Η δημιουργία χρέους είναι πράγματι πολύ πιο διεστραμμένη από τη δημιουργία χρήματος. Το χρέος είναι ασύμμετρο. Ο δανειστής παίρνει πίσω τα χρήματά του και τσεπώνει επιπλέον τόκους, ενώ ο οφειλέτης πρέπει να ξεπληρώσει το δάνειο και τους τόκους. Στο τέλος της ημέρας, ο δανειστής (που είναι συνήθως πλούσιος αφού μπορεί να δανείσει τα χρήματα) είναι πιο πλούσιος, και ο δανειολήπτης (ο οποίος είναι συνήθως φτωχός) γίνεται φτωχότερος.

Τα επιτόκια για τις αναπτυσσόμενες χώρες (γαλάζιο) και για τις ανεπτυγμένες χώρες (μαύρο) κατά τα έτη 1990-2003

Ακόμα χειρότερα από αυτό, οι πλούσιοι μπορούν να δανείζονται με πολύ χαμηλό επιτόκιο, ενώ οι φτωχοί (που θεωρούνται ως επικίνδυνοι δανειολήπτες) πληρώνουν υψηλά επιτόκια. Σε τελική ανάλυση, τα χρήματα είναι ακριβά για τους φτωχούς και φθηνά για τους πλούσιους. Κατά την περίοδο του 1990 μέχρι το 2003, το χρέος ήταν κατά μέσο όρο 3 φορές πιο ακριβό για τις φτωχές χώρες από ότι ήταν για τις πλούσιες χώρες (βλέπε διάγραμμα στα δεξιά).

Σε έναν δίκαιο κόσμο, δεν θα έπρεπε οι φτωχοί να πληρώνουν λιγότερα και οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα;

Σημειώστε, επίσης, ότι ακόμη και το περίφημο 'quantitative easing' δεν είναι μόνο δημιουργία χρήματος («εκτύπωση χρήματος»), αλλά και δημιουργία χρέους. Πράγματι, η Ομοσπονδιακή [Αποθεματική] Τράπεζα των ΗΠΑ - που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε ομοσπονδιακή ούτε αποθεματική - δημιουργεί χρήματα για να αγοράσει κρατικά ομόλογα από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας κάπως περίπλοκος τρόπος για να πούμε ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ τυπώνει χρήματα και τα δίνει (τα δανείζει) στην κυβέρνηση των ΗΠΑ με ένα μικρό επιτόκιο.

Για αιώνες, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη μιας χώρας, τα έθνη-κράτη δημιουργούσαν απευθείας τα χρήματα (άτοκα). Αλλά σήμερα, ομάδες άπληστων πολιτικών που σχηματίζουν κλίκες γνωστές ως «κυβερνήσεις» ρίχνουν τον πληθυσμό μιας χώρας στο χρέος, προκειμένου να πάρουν χρήματα, τα οποία χρήματα συνήθως χρησιμοποιούνται από ιδιωτικές τράπεζες σε καταστροφικά 'market speculation' (κοινώς: τζόγος) παρά σε δημόσιες υπηρεσίες για το καλό του λαού.

Αυτή ακριβώς είναι η πηγή του «χρέους» του ελληνικού λαού.

Η ελληνική περίπτωση

Οι Έλληνες υποτίθεται ότι χρωστούν €310 δισεκατομμύρια. Αυτό είναι το 174% του ελληνικού ΑΕΠ (ένα ποσοστό που έχει στην πραγματικότητα αυξηθεί σχεδόν κατά ένα τρίτο, λόγω της τρέχουσας οικονομικής πολιορκίας κατά της Ελλάδας). Σας φαίνεται υψηλό αυτό; Λοιπόν, πολλά άτομα έχουν ανεξόφλητο χρέος που ξεπερνά κατά πολύ 1,7 φορές το ετήσιο εισόδημά τους και δεν θεωρούνται «χρεοκοπημένοι». Το χρέος της Ιαπωνίας είναι αντίστοιχα στο 221% του ΑΕΠ της, και δεν θεωρείται ότι βρίσκεται «σε κρίση». Γιατί έτσι;

Ενώ το ιαπωνικό χρέος εκδίδεται σε ¥ (Yen) από την κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας, το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού χρέους εκδίδεται σε € από τις ευρωπαϊκές αρχές, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο στόχος της ιαπωνικής κεντρικής τράπεζας είναι να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Ιαπωνίας, επιτρέποντας το απαραίτητο επίπεδο του χρέους, αλλά είναι η ίδια περίπτωση σχετικά με την ΕΚΤ και την Ελλάδα;

Η ικανότητα μιας χώρας να αποπληρώσει το χρέος της, δεν είναι τόσο πολύ συνδεδεμένη με το συνολικό ποσό του χρέους της παρά με τους όρους αποπληρωμής. Ενώ η Ιαπωνία δανείστηκε σε ουσιαστικά αρνητικό επιτόκιο και η αποπληρωμή του χρέους εκτείνεται σε δεκαετίες, η Ελλάδα δανείστηκε από την ΕΚΤ μέσω ιδιωτικών τραπεζών σε σημαντικά θετικά (υψηλά) επιτόκια και αναγκάσζεται να τα αποπληρώσει γρηγορότερα.

2013 Greek budget

Μεταξύ του 2010 και του 2014, η Ελλάδα πλήρωσε €53 δισεκατομμύρια μονάχα σε τόκους. Το 2013, το βάρος του χρέους έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου τα δάνεια, τα χρέη και οι τόκοι να καλύπτουν το 55% του ελληνικού προϋπολογισμού, δηλαδή των χρημάτων των φορολογουμένων που υποτίθεται ότι αυτά θα χρηματοδοτήσουν τα πολύ αναγκαία σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους, συντάξεις και τα λοιπά.

Μέχρι το 2011, οι ιδιωτικές τράπεζες "υπερ/παρα-δάνεισαν" την Ελλάδα και κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, ενώ επωφελήθηκαν από δισεκατομμύρια σε αποπληρωμές τόκων. Αλλά όταν θεωρήθηκε ότι η Ελλάδα βρίσκεται «στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», το χρέος μετατοπίστηκε από τις τράπεζες στο κοινό. Όπως ο Joe Quinn έχει δηλώσει επανειλημμένα, όλα τα χρέη σε αυτόν τον κόσμο έχουν αναληφθεί θεμελιωδώς από την ενέργεια του κάθε ανθρώπου στον πλανήτη.

Σχόλιο: Βλέπε επίσης: Ο ελληνικός λαός «σταυρώνεται» από την ελίτ της ΕΕ γιατί θέλησε κοινωνική δικαιοσύνη

Τραπεζίτες και άλλοι παθολογικά άπληστοι και διψασμένοι για εξουσία δικαιολογούν αυτή τη διαδικασία μέσα από ένα δόγμα της «ιδιωτικοποίησης του κέρδους και κοινωνικοποίησης των απωλειών» ή «κλέψε τα μετρητά τους και χρέωσέ τους για αυτό το προνόμιο», όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Έτσι, αν υπάρχει μια ελληνική χρεοκοπία, δεν πληρώνουν το λογαριασμό οι ιδιωτικές τράπεζες που δημιούργησαν το πρόβλημα σε πρώτη θέση, αλλά οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, κυρίως οι φτωχότεροι.

Η «κοινωνικοποίηση των απωλειών» ήταν μεταμφιεσμένη ως πακέτο για να «σωθεί» η Ελλάδα, τα διαβόητα "bail-outs" των οποίων λιγότερο από το 10% έχει εισαχθεί ουσιαστικά στην ελληνική οικονομία. Τα "bail-outs" δεν απαλλάσσουν το βάρος του ελληνικού χρέους. Αντιθέτως, προσθέτουν σε αυτό αυξάνοντάς το από το 133% του ΑΕΠ το 2010 στο 174% σήμερα.

Το δόγμα του Ευρώ

Το κέντρο της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας

Η ΕΚΤ ιδρύθηκε το 1998 και βρίσκεται στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Το κόστος του κτιρίου της ΕΚΤ εκτιμάται στα €1,3 δισεκατομμύρια από χρήματα φορολογουμένων, και η δημιουργία του οδήγησε σε μαζικές ταραχές στη Φρανκφούρτη. Όμως οι οικονομικοί εγκληματίες δεν νοιάζονται για τους ανθρώπους και, κατόπιν σύλληψης 350 διαδηλωτών και 12 τραυματισμένους, το τραπεζικό μεγαθήριο συνέχισε την καταστροφική πορεία του.

Ο πρωταρχικός στόχος της ΕΚΤ είναι να διασφαλίσει τη "σταθερότητα των τιμών» (βλέπε άρθρο 2 του καταστατικού της). Σταθερότητα των τιμών σημαίνει περιορισμό του πληθωρισμού, δηλαδή τη διατήρηση ενός ισχυρού ευρώ. Γιατί ένα τέτοιο οριστικό δόγμα; Παρά τα όλα αυτά, υπάρχουν πολλές ιστορικές περιπτώσεις που δείχνουν τα οφέλη ενός υγιεινού πληθωρισμού ή και των ευεργετικών υποτιμήσεων.

Η γερμανική οικονομία είναι μια πολύ ισχυρή εξαγωγέας. Οι εξαγωγές αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ του ΑΕΠ της και η οικονομία της τα πάει πολύ καλά με ένα ισχυρό ευρώ. Η Γερμανία είναι η 8η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο (σχετικά με κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα και ισοτιμία αγοραστικής δύναμης). Για παράδειγμα, τα αυτοκίνητα BMW είναι ανταγωνιστικά. Πωλούνται πολύ καλά, ακόμη και σε υψηλή τιμή. Γιατί λοιπόν να τα πουλήσει σε χαμηλότερη τιμή (δηλαδή μέσω της υποτίμησης του ευρώ);

Το πρόβλημα είναι ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως οι νότιες, χρειάζονται ένα πιο αδύναμο ευρώ για τη μείωση των τιμών και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους στις διεθνείς αγορές. Επίσης, χρειάζονται απεγνωσμένα τη δημιουργία χρήματος (το οποίο αποδυναμώνει το ευρώ) με σκοπό την αύξηση των επενδύσεων, των μισθών και της κατανάλωσης.

Οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν τον πλούσιο τρόπο ζωής τους εις βάρος του υπόλοιπου κόσμου μέσα από την υποχρεωτική χρήση των petrodollars ("πετρέλαιο-δολαρίων"). Στο ίδιο πνεύμα, η Γερμανία χρηματοδοτείται με επιτυχία εις βάρος της Ευρώπης, μέσα από τη διατήρηση ενός ισχυρού νομίσματος Ευρώ.

Και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ και ο απαίσιος πεισματάρης της, ο Υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, είναι τόσο ανυποχώρητοι στο θέμα του ελληνικού χρέους. Δεν θέλουν να ενθαρρύνουν τη δημιουργία του χρέους, επειδή είναι επιζήμια για τους βιομηχάνους και τους χρηματιστές, που τους έφερε στην εξουσία. Για να παραδειγματήσουν και να αποθαρρύνουν άλλες χώρες από το να ακολουθήσουν την οδό της οικονομικής χαλάρωσης, είναι πολύ πρόθυμοι να θυσιάσουν τον ελληνικό λαό.

Ιστορική αναδρομή

Τα ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη «αναπτυγμένη» χώρα που παρέλειψε μια πληρωμή στο ΔΝΤ. Αυτο δεν αληθεύει. Από το 1983, 29 χώρες είχαν καθυστερημένες πληρωμές στο ΔΝΤ, μεταξύ των οποίων δύο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες: η Γιουγκοσλαβία και αργότερα η Βοσνία.

Το ίδιο ισχύει και για την ελάφρυνση χρέους, το οποίο είναι πολύ πιο διαδεδομένο από ότι θα πίστευε κανείς: 39 χώρες έχουν ωφεληθεί από την ελάφρυνση χρέους από το 1996. Η Γερμανία, η οποία παίρνει τη πιο σκληρή στάση για οποιαδήποτε ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα, είχε η ίδια σωθεί μέσω ελάφρυνσης χρέους σε δύο περιστάσεις.

Πειραιάς, η Ελλάδα μετά από γερμανικό βομβαρδισμό (1941)

Το 1914, η Γερμανία κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία. Η Γερμανία έχασε τελικά τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και καταδικάστηκε να πληρώσει 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (Συνθήκη των Βερσαλλιών) στους νικητές. Από το 1932 είχε πληρώσει 20 δισεκατομμύρια, όταν η υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει αποζημιώσεις ακυρώθηκε. Αυτό ισοδυναμεί με μια ελάφρυνση χρέους κατά 85%.

Τα 20 δισεκατομμύρια σε πολεμικές επανορθώσεις που έχουν πράγματι καταβληθεί από τη Γερμανία ανέρχονται μόλις στα 2,4% του εθνικού της εισοδήματος μεταξύ 1919 και 1932.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ναζιστική Γερμανία προκάλεσε τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο με την εισβολή και την κατάληψη αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Χάρη στην εκπληκτική άμυνα της Ρωσίας και την απελευθέρωση της Ευρώπης, το 1945 η Γερμανία συνθηκολόγησε. Αυτή τη φορά, δεν ζητήθηκαν σχεδόν καθόλου πολεμικές αποζημιώσεις (Διάσκεψη του Πότσδαμ).

Η Γερμανία πλήρωσε ένα ελάχιστο ποσό των $5,2 δισεκατομμυρίων σε αποζημιώσεις. Αυτό είναι ισοδύναμο με το 32% των γερμανικών ετήσιων εξαγωγών.

Και όμως, νωρίτερα το 1940 η Γαλλία, η οποία αρχικά ηττήθηκε από τη Γερμανία, έπρεπε να πληρώσει αποζημιώσεις. Το ποσό που εξάχθηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής (1940-1945) ήταν απολύτως τεράστιο: $80 δισεκατομμύρια, ή 16 φορές το ποσό των αποζημιώσεων που απαιτήθηκαν από τη Γερμανία το 1945!

Εν τω μεταξύ, μέσω του Σχέδιου Μάρσαλ, η Γερμανία έλαβε το ποσό των $17 δισεκατομμυρίων σε επιδοτήσεις (που είναι τρεις φορές το ποσό των αποζημιώσεων που απαιτήθηκε από τη Γερμανία).

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, το χρέος της ήταν πάνω από 200% του ΑΕΠ της (υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας σήμερα). Αλλά το 1953, το χρέος της Γερμανίας μειώθηκε από τα 39 δισεκατομμύρια στα 14 δισεκατομμύρια μάρκα. Αυτό είναι μια ελάφρυνση χρέους κατά 63%.

Και ιδού το κερασάκι πάνω στην τούρτα: η αποπληρωμή του χρέους απλώθηκε σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που ποτέ δεν ξεπέρασε το 4,2% των εσόδων από τις εξαγωγές της. Αυτό είναι γνωστό ως Συμφωνία του Λονδίνου, και μία από τις χώρες που έχουν συμφωνήσει με αυτή τη σημαντική ελάφρυνση χρέους δεν είναι καμία άλλη από την... Ελλάδα.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών: Η αίθουσα συνεδριάσεων.

Αυτό ήταν μάλλον μια ήπια μεταχείριση για μια πολεμοχαρή χώρα η οποία δύο φορές είχε σχεδόν καταστρέψει την ευρωπαϊκή ήπειρο: 1^ος Παγκόσμιος Πόλεμος με 37 εκατομμύρια θύματα και 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος με 60 εκατομμύρια θύματα.

Τα ΜΜΕ μας θέλουν να πιστεύουμε ότι οι ταπεινωτικοί όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών ήταν η αιτία για τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρώτον, ας θυμηθούμε ότι οι υψηλότερες πολεμικές αποζημιώσεις που πληρώθηκαν ποτέ χρονολογούνται στο 1815, μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Η Πρωσία (η σύγχρονη Γερμανία) ζήτησε περίπου 2 δισεκατομμύρια φράγκα ή περίπου το 400% του συνόλου των γαλλικών εξαγωγών. Τα ξένα στρατεύματα είχαν τη Γαλλία υπό κατοχή, μέχρι να πληρωθεί και το τελευταίο κέρμα. Ως άμεση συνέπεια η χώρα βυθίστηκε σε μια σοβαρή οικονομική ύφεση.

Δεύτερον, οι αποζημιώσεις του 1815 δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Όταν η Γαλλία έχασε το 1870 τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο, καταδικάστηκε να πληρώσει 5 δισεκατομμύρια φράγκα, το 170% του συνόλου των γαλλικών εξαγωγών. Ο πρωσικός στρατός για άλλη μια φορά είχε τη Γαλλία υπό κατοχή, μέχρι να πληρωθεί ολόκληρο το ποσό, γεγονός που έγινε σε λιγότερο από 3 χρόνια.

Τρίτον, όπως έχουμε δει προηγουμένως, το μεγαλύτερο μέρος των αποζημιώσεων που ζητήθηκε από τη Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών ακυρώθηκε. Όχι μόνο αυτό, αλλά και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 το ποσό των χρημάτων που έλαβε η Γερμανία υπερέβη το ποσό των αποζημιώσεων που είχε πληρώσει. Από αυτή την άποψη, δεν ήταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών που προκάλεσε τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η ακύρωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και οι μαζικές εισροές κεφαλαίων στη Γερμανία, που της επέτρεψε να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί για τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Adolph Hitler και Paul Von Hindenburg

Η επίσημη ιστορία ισχυρίζεται ότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών άνοιξε το δρόμο για την άνοδο του Χίτλερ. Αλλά ο Χίτλερ ποτέ δεν εξελέγη. Ορίστηκε καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ τον Ιανουάριο του 1933, όταν το ναζιστικό κόμμα είχε μόνο το ένα τρίτο των εδρών στο γερμανικό κοινοβούλιο. Όλα αυτά συνέβησαν ένα έτος μετά την ακύρωση του χρέους από την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αναρωτιέται κανείς: μήπως οι τραπεζίτες έβαλαν τον Χίτλερ στην εξουσία;

Τέταρτον, το 2010 τα ΜΜΕ χειροκρότησαν εκτενώς την τελική πληρωμή των αποζημιώσεων για τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο από τη Γερμανία και την παρουσίασαν ως απόδειξη της ειλικρίνειας και της αξιοπιστίας της χώρας. Φυσικά δεν έγινε καμία αναφορά στο γεγονός ότι η Γερμανία είχε πληρώσει λιγότερο από το 85% του ποσού που είχε συμφωνηθεί στους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Τα ΜΜΕ παρέλειψαν επίσης να αναφέρουν ότι τα €200 εκατομύρρια τα οποία η Γερμανία πλήρωσε κατά την περίοδο του 1990-2010 αντιπροσώπευε μόλις το 0,01% των γερμανικών εξαγωγών κατά την ίδια περίοδο.

Έτσι λοιπόν, προς χάριν σαφήνειας, ας ανακεφαλαιώσουμε ... 1815, 1870, 1940: Η Γαλλία χάνει πολέμους και πληρώνει τεράστιες επανορθώσεις μέχρι το τελευταίο κέρμα - στις δύο τελευταίες περιπτώσεις στη Γερμανία. 1914, 1945: Η Γερμανία χάνει πολέμους (τους οποίους ξεκίνησε), δεν πληρώνει σχεδόν καμία αποζημίωση, και αντ' αυτού λαμβάνει χρηματοδότηση. Δεν είναι καθόλου έκπληξη το ότι η Γερμανία κυριαρχεί στην Ευρώπη σήμερα. Πιστεύει κανείς ότι η γερμανο-γαλλική συμμαχία, που υποτίθεται πως είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι μια ισορροπημένη σχέση;

Η ΕΕ είναι ένα καθαρά οικονομικό και τυραννικό σύστημα, φτιαγμένο από τη Γερμανία και για τη Γερμανία εις βάρος των άλλων φτωχότερων χωρών, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του λεγόμενου «προνομιούχου εταίρου», τη Γαλλία.

Η ιστορία είναι πολύ ειρωνική. Η Γερμανία επέβαλε ένα ισχυρό δόγμα του ευρώ επειδή εξυπηρετεί την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας της, η οποία αυξήθηκε θεαματικά μετά την τεράστια ελάφρυνση χρέους το 1953. Δεν είναι εντελώς κυνικό η Γερμανία να αντιτάσσεται σε κάθε ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα, προκειμένου να διατηρήσεί την ανταγωνιστικότητα και τα προνόμια που απέκτησε χάρη στην ελάφρυνση χρέους μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Η περίφημη "συμφωνία" μεταξύ Ελλάδας-ΕΕ

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης: "Η Ευρωζώνη είναι ένας πολύ αφιλόξενος τόπος για αξιοπρεπείς ανθρώπους"

Στις 13 Ιούλη, οι πολιτικοί της ΕΕ υπέγραψαν τη θανατική ποινή της Ελλάδας. Μετά από μήνες πίεσης, ύβρεις και ψέματα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε και αποδέχτηκε το απαράδεκτο. Δεν χρειάζονται μεγάλα σχόλια σχετικά με τη συμφωνία, δεδομένου ότι είναι η τυπική αγωγή σοκ που έχει εφαρμοστεί σε δεκάδες χώρες προηγουμένως. Το δόγμα του σοκ περιγράφει τέλεια πώς οι πιστωτές καταλήγουν να λεηλατούν τις χώρες που έριξαν στη χρεοκοπία.

Με αυτή την έννοια, η μικρότερες και οι διάφορες εθνικές κρίσεις, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής του 2008, είναι πολύ παρόμοιες. Τα άτομα ή τα κράτη εξαναγκάζονται σε υπερβολικά επίπεδα χρέους, στη συνέχεια οι προϋποθέσεις για δάνεια γίνονται αυστηρότερες (αυξημένα επιτόκια, μη διαθεσιμότητα επιπλέον δανείων) μέχρι το άτομο/κράτος να χρεοκοπήσει. Στο σημείο αυτό οι πιστωτές (τα τραπεζικά ιδρύματα) κατάσχουν τα περιουσιακά αγαθά. Αφού πλήρωσε εξωφρενικά ποσά σε τόκους, το άτομο χάνει το αυτοκίνητο και το σπίτι του, το κράτος χάνει τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις εταιρείες κοινής ωφέλειας, το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, μεταλλευτικούς πόρους, ολόκληρα νησιά - οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει κέρδη κατάσχεται.

Ακόμη και το εργατικό δυναμικό «κατάσχεται» με την έννοια ότι πρέπει να μειωθούν δραστικά οι μισθοί (μια από αυτές τις απαιτούμενες «διαρθρωτικές προσαρμογές» του ΔΝΤ), παρέχοντας φθηνό εργατικό δυναμικό (και ως εκ τούτου επιπλέον κέρδη) στις ξένες εταιρείες που εμπλέκονται στις λεηλατικές διαδικασίες.

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τις προηγούμενες «σοκαρισμένες» χώρες είναι ότι, αυτή τη φορά, η λεηλασία κρύβεται πίσω από έναν πολιτικώς ορθό όρο που ονομάζεται "trust fund" (ταμείο, 1:1 Μετάφραση: «κεφάλαιο εμπιστοσύνης»). Τι ωραίος όρος. Αλλά μην ξεγελιέσται. Το λεγόμενο «trust fund» δεν έχει καμία σχέση με εμπιστοσύνη και έχει τα πάντα να κάνει με κεφάλαιο. Είναι υπεύθυνο για την «αγορά» ελληνικών περιουσιακών αγαθών "αξίας" €50 δισεκατομμυρίων . Η «συμφωνία», δηλώνει ξεκάθαρα ότι αυτή θα πρέπει να ελέγχεται από τους πιστωτές (ΔΝΤ, ΕΚΤ, και τις ιδιωτικές τράπεζες). Με λίγα λόγια: ξάστερη κλοπή.

Σύμφωνα με τον οικονομικό αναλυτή Georges Pearkes, η διαχείριση του ταμείου "trust fund" θα γίνεται από την KfW (Kreditanstalt für Wiederaufbau), μια γερμανική επενδυτική τράπεζα, της οποίας ο πρόεδρος είναι (μαντέψτε ποιός;) ... ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Ο Σόιμπλε είναι ένας από τους πρωταγωνιστές στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Περιγράφοντας την υποβολή της Γαλλίας στη Γερμανία κατά την πρόσφατη συνεδρίαση του Eurogroup της ΕΕ, ο Βαρουφάκης δήλωσε το εξής:

«Όταν ο Σόιμπλε απαντούσε και καθόριζε αποτελεσματικά την επίσημη γραμμή, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών στο τέλος πάντα υποχωρούσε και δεχόταν [ότι καθόριζε ο Σόιμπλε]»

Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolf-gang (« Λυκο-συμμορία ») Schäuble

Ο επίσημος σκοπός του ταμείου "trust fund" είναι «να αποπληρωθούν οι πιστωτές", οπότε δεν θα υπάρξει καμία αντικειμενική αξιολόγηση αυτών των κατασχεθέντων ελληνικών περιουσιακών αγαθών. Αντ' αυτού, θα πωλούνται για δέκα σεντς ανά δολάριο στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία ανάγκασαν την Ελλάδα σε αυτή τη θέση για να τους τα παραδώσει. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη «μαφία» εδώ;

Παρεμπιπτόντως, τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος; Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι μετά από όλες τις θυσίες που έκανε η ελληνική κυβέρνηση (μείωση των συντάξεων και των μισθών, ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, αύξηση των φόρων, κλπ.), μια μερική διαγραφή του φερομένου χρέους της, έστω και ήσσονος σημασίας, θα πρέπει να εγκριθεί τελικά.

Καλή η προσπάθεια.

Οποιοδήποτε «κούρεμα» (μείωση του χρέους) αποκλείστηκε από τους άπληστους Γερμανούς. Αντ' αυτού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το υποτιθέμενο «χρέος» της Ελλάδας, η τρόικα θα μπορούσε να εγκρίνει τελικά ένα πακέτο βοήθειας €86 δισεκατομμυρίων, σε μορφή πιο δυσπρόσβατου δανείου με ακόμα πιο υψηλό επιτόκιο. Έτσι, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, το οποίο θεωρείται ως μη βιώσιμο, ακόμη και από την ΔΝΤ, η Τρόικα αποφάσισε να αυξήσει το επίπεδο του χρέους! Αυτό δεν είναι μια αθώα κίνηση: περισσότερο χρέος σημαίνει περισσότερες αποπληρωμές τόκων, περισσότερη οικονομική εξάρτηση, και τελικά κατάσχεση περισσότερων περιουσιακών αγαθών.

Ναι, οι γύπες κάνουν κύκλους πάνω από το ελληνικό πτώμα και δεν θα αφήσουν ούτε ψίχουλο.

Συμπέρασμα

Διανομή τροφίμων στην Ελλάδα

Όταν η «συμφωνία» υπεγράφη, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ρωτήθηκε σχετικά με την αναλογία της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Απάντησε: «Εγώ ποτέ δεν κάνω ιστορικές συγκρίσεις."

Δεν υπάρχει αμφιβολία, Ανγκελίτσα μου! Γνωρίζοντας τι γνωρίζουμε τώρα, καταλαβαίνουμε γιατί η Μέρκελ είναι μάλλον απρόθυμη να κάνει μια σύγκριση μεταξύ της ελληνικής "συμφωνίας" και της Συνθήκης των Βερσαλλιών.

Η ιστορία μας δείχνει ότι η Γερμανία έχει επωφεληθεί πάρα πολύ από τις επανειλημμένες και τεράστιες ελαφρύνσεις χρέους. Μια ελάχιστη πολιτική συνείδηση, μια άχνα ιστορικής συνείδησης, ή απλά βασική ανθρώπινη συμπόνια, θα έπρεπε να παρακινήσει τη Γερμανία να βοηθήσει τον ελληνικό λαό, πλυθησμού 11 εκατομμυρίων, με τον ίδιο τρόπο που βοηθήθηκε η Γερμανία.

Πλέον, η Ελλάδα δεν ξεκίνησε πολέμους, η Ελλάδα δεν έχασε πολέμους, η Ελλάδα δεν κατάστρεψε επανειλημμένα την Ευρώπη. Αλλά αυτή η κλίκα ψυχοπαθών στις Βρυξέλλες, οι οποίοι διασκεδάζουν με τον ανθρώπινο πόνο και έχουν εμμονή με τα χρήματα, κατάστρεψαν την Ελλάδα.

Είναι αναμφίβολα πολύ ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους.