Πιο πρόσφατο παράδειγμα οι 700 μετανάστες που υπολογίζεται ότι χάθηκαν τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου στα ανοιχτά της Σικελίας και μόλις σήμερα στη Ρόδο.
Έχουμε μάθει να τιμάμε τα θύματα με ενός λεπτού σιγή. Ένα λεπτό. Τόσο αφιερώνουμε από τον πολύτιμο μας χρόνο για να τιμήσουμε και να θυμηθούμε τη άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών (αν το κάνουμε βέβαια).
Στο δικό μου το μυαλό θα έπρεπε να είναι πολλών λεπτών, ωρών, ημερών, μηνών και χρόνων οργής και πάλης για αλλαγή του πλαισίου, των συνθηκών που οδηγεί τόσους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Ξέρω, όμως, ότι αυτό θα διαταράξει την καθημερινότητα μας, τον ωχαδερφισμό μας και τόσα άλλα, οπόταν θα αρκεστώ και εγώ να πω ότι αντί ενός λεπτού σιγής, ας κρατήσουμε με τον εαυτό μας ενός λεπτού οργή για όλα αυτά που προκαλούν αυτό που προσπερνούμε με τόση ευκολία επειδή απλώς δεν μας αγγίζει προσωπικά. Επειδή αφορά σε ανθρώπους άλλου χρώματος και σε άλλη γη.
Ενός λεπτού οργή για όλους όσοι θα μπορούσαν να αποτρέψουν αυτή την τραγωδία και δεν το έκαναν, και πιθανότατα δεν θα το κάνουν διότι ακόμα και η οργή, η μνήμη, η αντίδραση, ο χρόνος που αφιερώνεται στην TV, είναι ταξικά και φυλετικά χρωματισμένα.
Ενός λεπτού οργή για ένα σύστημα απάνθρωπο και εκμεταλλευτικό, που θεοποιεί το κέρδος και που στην επιδίωξη του δεν μετρά την ανθρώπινη ζωή παρά ως ένα στατιστικό στοιχείο.
Ενός λεπτού οργή για τον διεθνή ιμπεριαλισμό (ναι ξέρω αυτή τη ντεμοντέ λέξη) που επιβάλλει ένα συνεχές μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου, των αγορών για να ακριβολογούμε και να μιλούμε με σύγχρονους όρους, με πολέμους και επεμβάσεις (αυτές τις «ανθρωπιστικές» και «εκπολιτιστικές» επιχειρήσεις που ενίοτε εκκινούν και από την Κύπρο) στο όνομα περισσότερων κερδών.
Ενός λεπτού οργή για τις κυβερνήσεις και τους θεσμούς εκείνους (ΔΝΤ, τρόικες, ΕΚΤ, κτλ.) που ιεραρχούν πάνω από την ανθρώπινη ζωή τους κάθε λογής οικονομικούς δείκτες, την λιτότητα, την έξοδο στις αγορές, κτλ., και που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταρράκωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ενός λεπτού οργή για τους (νεο)«φιλελεύθερους» που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν παραμερίζοντας με την μεγαλύτερη ευκολία ότι οι πολιτικές που παράγουν αυτά τα φαινόμενα είναι αυτό που οι ίδιοι πρεσβεύουν στη σφαίρα της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής.
Ενός λεπτού οργή για το κάθε φασιστικό, νεοναζιστικό, εθνικιστικό μόρφωμα που καλλιεργεί συνειδητά το μίσος ενάντια σε άλλους ανθρώπους και που βλέπει την πηγή των κακών όχι στο σύστημα και στους μηχανισμούς του, αλλά στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Ενός λεπτού οργή για τον νέο ηγεμόνα, τα ΜΜΕ, που αγνοούν την απώλεια ανθρώπινων ζωών εκτός αν αφορά σε λευκούς Ευρωπαίους και Βορειοαμερικάνους.
Ενός λεπτού οργή για τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τα εθνικιστικά και φυλετικά στερεότυπα είτε δίνοντας δημόσιο χρόνο και χώρο σε κάθε λογής φασισταριό, είτε διογκώνοντας ειδήσεις που υποθάλπουν την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό.
Ενός λεπτού οργή για όλους εκείνους τους θεσμούς που για άλλα κίνησαν και αλλού κατέληξαν, δίνοντας άλλοθι σε αντιλήψεις μισάνθρωπες (εκκλησία).
Ενός λεπτού οργή για όλους εμάς, που η καθημερινότητα μας δεν διαταράσσεται παρά μόνο με οτιδήποτε μας αφορά εντελώς προσωπικά.
Καληνύχτα μας. Ο κόσμος αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει Κεμάλ. Τουλάχιστον, όχι όσο παραμένουμε απλοί θεατές σε έργο που γράφτηκε από άλλους με εμάς ως κομπάρσους. Σε ένα έργο στο οποίο κυριαρχεί ο φόβος και οι κάθε λογής μονόδρομοι που εγκλωβίζουν όχι απλώς την πράξη αλλά και την σκέψη.
Σχόλιο: Σε άρθρο του ο Γιώργος Κουκουμάς ρωτά: